Ochrona informacji niejawnych
Rozdział II Podmiotowy aspekt dostępu do informacji niejawnych
1. Poświadczenia bezpieczeństwa
Rozpatrując formułowanie odesłania do ustawy dotyczącej ochrony informacji niejawnych, sam prawodawca musiał przede wszystkim objąć niejako ochroną, która jest w niej przewidziana także innego typu materiały. Jednym z podstawowych celów ustawy było głównie samo uproszczenie systemu ochrony informacji niejawnych, a także zmniejszenie ich ilości. Aby to osiągnąć zrezygnowano z traktowania informacji, które to dotyczą prawnie poddanych ochronie interesów obywateli, a także wszelkich jednostek organizacyjnych jako takie, które stanowią informacje niejawne. W taki właśnie sposób dosyć jasno odróżnione zostało bezpieczeństwo oraz ochronę interesów krajów od ogólnie prawnie chronionych interesów obywateli czy też jednostek organizacyjnych. Jeśli chodzi o ochronę pierwszej, to jest ona zdefiniowana w ustawie dotyczące ochrony informacji niejawnych, a także ochrona drugiej jest wykonywana dzięki przepisom szczególnym. Tego typu rozróżnienie jeśli chodzi o chronione interesy zaczęło stanowić niejako podstawę do zmian mający charakter, który ma się dostosować do wprowadzonych ustawą z 2010 r. Ma ono także o ułatwiać wszelkie rozstrzyganie, czy też jest do czynienia z quasi informacjami niejawnymi. Sam ustawodawca objął ochroną „dosyć wrażliwe” informacje dotyczących podmiotów prywatnych, będące przykładowo. przekazywane władzy publicznej czy też zbierane przez funkcjonariuszy publicznych, zaś które nie będą spełniać ustawowych przesłanek samego nadania klauzuli zdefiniowania w art. 5 o Ochronie Informacji Niejawnych . Rozpatrując projektowane zmiany w samych przepisach, które obowiązuje, opierając się na uzasadnieniu projektu ustawy o ochronie informacji niejawnych z roku 2010 podkreślono, iż charakter dosyć wrażliwych informacji, które są przekazywane przez obywateli organom państwa mają na przykład ogólne oświadczenia majątkowe oraz tajemnica skarbowa. Z tego też powodu wprowadzony został obowiązek ich ochrony rozpatrywany poziomie, który to jest przewidziany jeśli chodzi o ochronę informacji niejawnych o klauzuli „zastrzeżone” .
Z jednej strony poświadczenie bezpieczeństwa rozpatruje się w postaci dokumentu. Tworzy się go opierając się na ustawie dotyczącej ochrony informacji niejawnych. Daje ona możliwość konkretnej osobie dostępu do danej informacji niejawnej ( innymi słowy objętej klauzulą tajności). Samo wystawienie poświadczenia bezpieczeństwa ma obywać się po dosyć szczegółowym postępowaniu sprawdzającym, które jest przeprowadzane przez służby ochrony państwa czy też pełnomocnika ochrony. Takie poświadczenia bezpieczeństwa wydawane są na czas :
• 5 lat, jeśli chodzi o dostęp do informacji niejawnych mających klauzulę ściśle tajne,
• 7 lat, jeśli chodzi o dostęp do informacji niejawnych mających klauzulę tajne,
• 10 lat, jeśli chodzi o dostęp do informacji niejawnych mających klauzulę poufne.
Rozpatrując zaś ankietę bezpieczeństwa to należy podkreślić, że dokonano odstąpienia od obowiązkowego oznaczania ankiety samą klauzulą tajności, gdyż zamieszczone w niej informacje zwykle nie mogą spełniać ustawowych przesłanek nadania klauzuli zdefiniowanych w art. 5. Biorąc zaś pod uwagę niezwykle wrażliwy charakter określonych informacji, które są przekazywane w ankiecie stwierdzono, iż ankiety wypełnione do tak zwanych postępowań zwykłych mają być chronione wedle zasad zdefiniowanych w ustawie w stosunku do informacji o klauzuli „zastrzeżone”, zaś jeśli chodzi o postępowania poszerzone – są „poufne” . Równocześnie dosyć w jasny sposób podkreślono, że samą ankietę można opatrzyć właściwą klauzulą, kiedy jedynie w treści tej ankiety zamieszczone zostaną informacje niejawne mające spełniać kryteria materialne .
To kryterium celu ochrony ma znajdować także samo zastosowanie jeśli chodzi o uzasadnienie odejścia od stosowania tak zwanej „tajemnicy służbowej”. Stwierdzono, że też zrezygnowano z oznaczania klauzulami „poufne” czy też „zastrzeżone” wszelkich informacji, które są chronione biorąc pod uwagę inne ustawy, zaś definicje tego typu klauzul to odniesiono je wyłącznie do ewentualnych szkód, a samo ich ujawnienie informacji miałoby przynieść dla bezpieczeństwa oraz interesów RP. W ten sposób „[…] większość informacji stanowiących tajemnicę służbową, z wyjątkiem odnoszących się do interesu państwa, powinna przestać być chroniona na podstawie ustawy o ochronie informacji niejawnych” .
Nie jest możliwe samo wyodrębnienie fraz, które mają wskazywać na ustanawianie quasi informacji niejawnych. Zwykle dosyć, czytelne wprowadzenie ochrony quasi informacji niejawnych połączone jest z uwzględnieniem samego rodzaju klauzuli tajności. Jeśli chodzi o oznaczenie klauzuli jest niezbędne w celu identyfikacji poziomu ochrony, a także wzięcie pod uwagę przepisów ustawy dotyczących ochrony informacji niejawnych . W zupełnie przeciwnym wypadku powinno się zaś uznać, iż sam podmiot zobowiązany do wszelkich ochrony dóbr zupełnie innych niżeli bezpieczeństwo oraz interes publiczny, lecz „zgodnie z przepisami o ochronie informacji niejawnych”, miąłby w praktycznym ujęciu decydować niejako o sposobie jej realizacji, w samodzielny sposób wybierając poziom ochrony (czyli klauzulę), uzależnioną od wartości określonych w art. 5. Powinno się podkreślić, iż gdyby określony materiał niejako spełniał warunki dotyczące objęcia ochroną wedle przepisów ustawy, stanowi niejako obowiązek klasyfikacji to miałby wynikać wprost z art. 5 cyt. ustawy .
Rozpatrując oświadczenia majątkowe, to istotnym przykładem w tej kwestii będzie art. 62 ust. 5 Policja, który stanowi, iż „Informacje zawarte w oświadczeniu o stanie majątkowym stanowią tajemnicę prawnie chronioną i podlegają ochronie przewidzianej dla informacji niejawnych o klauzuli tajności „zastrzeżone” określonej w przepisach o ochronie informacji niejawnych […]” .
Odnosząc się do treści art. 39 ust. 5 ustawy z 9 czerwca 2006 r. o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym: „Dane uzyskane w wyniku oględzin stanowią tajemnicę prawnie chronioną i podlegają ochronie przewidzianej dla informacji niejawnych o klauzuli tajności „zastrzeżone”, określonej w przepisach o ochronie informacji niejawnych”. Jeśli chodzi o oględziny to stanowią ono jeden z rodzaju dowodów, które są zbierane przez funkcjonariusza, aby ustalić sam stan faktyczny oraz przeprowadza się je w sytuacji wystąpienia potrzeby ustalenia samego stanu obiektów czy też innego typu składników majątkowych kontrolowanego (art. 39 ust. 1, a także art. 37 ust. 1 i 2 ustawy) .
Jeśli chodzi o odesłania do samej ustawy o ochronie informacji niejawnych można znaleźć także odesłanie do już nieobowiązującej ustawy z roku 1999. Wedle z § 3 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 18 czerwca 2003 r. w sprawie postępowania o zachowanie w tajemnicy okoliczności umożliwiających ujawnienie tożsamości świadka oraz sposobu postępowania z protokołami z zeznań tego świadka, „Wyłączonym protokołom i wnioskowi daje się klauzulę „ściśle tajne”, zgodnie z załącznikiem Nr 1 do ustawy z 22.1.1999 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz.U. Nr 11, poz. 95 z późn. zm.)”. Jest to związane z protokołami, które to zawierają wszelkie okoliczności dające możliwość samego ujawnienia tożsamości świadka, w tym również jego danych osobowych, a także wniosek dotyczący wydania postanowienia o zachowaniu w tajemnicy wszelkich okoliczności, które to umożliwiałyby samo ujawnienie tożsamości świadka, a w tym także wszelkich danych osobowych .
Wedle uzasadnienia projektu ustawy dotyczącej ochrony informacji niejawnych z roku 2010 sam podział na wszelkie dobra, które to objęte są ochroną, stosuje się głównie jako kryterium rozróżnienia, czy w tej sytuacji ma się do czynienia z ochroną informacji niejawnych, albo też z ochroną quasi informacji niejawnych, nie jest w realnym ujęciu jednoznaczny oraz wyraźny .
W celu odróżnienia od różnego typu rozwiązań, które to wprowadzają ochronę quasi informacji niejawnych, niejako „zwykłe” odesłania do samej ustawy o ochronie informacji niejawnych mogą wskazywać na tą regulację jako całość, zaś nie odwołują się one do danych klauzul tajności. Uwzględniając tego typu odesłania sam ustawodawca niejako podkreśla samą niezbędność ochrony informacji, których samo nieuprawnione ujawnienie mogłoby doprowadzić do wytworzenia się szkód dla Rzeczypospolitej Polskiej czy też byłoby biorąc pod uwagę jej interesy niekorzystne .
Można wystąpić także tak zwana sytuacja pośrednia, która oznacza głównie wprowadzenie samego nakazu stosowania przepisów dotyczących ochrony informacji niejawnych mających określoną klauzulę jeśli chodzi o tajemnicę nazwaną. Mimo w taki sposób zdefiniowanej ochrony, która jest niejako charakterystyczna dla quasi informacji niejawnych, tajemnicy nazwanej zwykle nie można w równoczesny sposób kwalifikować jako quasi informacji niejawnej . Wszelkie przepisy dotyczące ochrony informacji niejawnych powinny mieć w tego typu sytuacjach sam charakter uzupełniający w stosunku do regulacji związanej z tajemnicą nazwaną. Przykładem jest art. 33 ust. 8 ustawy z 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej, która to stanowi, iż żądania, przedstawione w ust. 1-5, oznaczane są klauzulą „Tajemnica skarbowa”, zaś ich przekazanie ma nastąpić głownie w trybie przewidzianym dla dokumentów mających zawierać informacje niejawne dotyczące klauzuli „zastrzeżone” w oparciu o przepisy dotyczące ochrony informacji niejawnych .
Przykładem dosyć „zwykłego” odesłania do ustawy dotyczących ochrony informacji niejawnych wskazuje się art. 20 ust. 4 Policja U, stanowiący o tym, że informacje oraz dane związane z umowami ubezpieczenia, a zwłaszcza te przetwarzane przez zakłady ubezpieczeń określone dane podmiotów, a w tym także samych osób zawierających umowę ubezpieczenia, jak i również przetwarzane przez banki informacje będące tajemnicą bankową czy też wszelkiego informacje wiążące się przede wszystkim z przekazywaniem owych informacji i danych, mają podlegać wszelkiej ochronie, która jest przewidziana w przepisach o ochronie informacji niejawnych. Jeśli chodzi o niewskazanie sposobu ochrony, która to powinna być wykonywana wedle ustawy z 2010 roku budzi znaczące wątpliwości związane uprawnień organu stosującego wszelkie stworzone przepisy. Tego typu odesłanie może z jednej strony wiązać się z samym obowiązkiem ochrony jeśli chodzi o otrzymywane przez organ informacje niejawne, biorąc pod uwagę nadaną już wcześniej klauzulę. Daje to również możliwość do upoważniania organu do nadawania klauzuli informacjom, które to powstały w rezultacie agregacji materiałów, które to nie mają żadnej wartości mających uzasadniać samo objęcie ich ochroną. W tym przypadku można dojść do wniosku, że dla podmiotów, które są wskazane w art. 1 ust. 2 o Ochronie Informacji Niejawnych stanowi niejako zbędny jeśli chodzi o techniki legislacyjne, wówczas sam rodzaj tego „przypomnienia” o danym obowiązku stosowania ustawy z 2010 roku . Wedle art. 58 ust. 2 ustawy z 3 lipca 2002 roku Prawo lotnicze48 stwierdza się, że rejestr lotnisk cywilnych ma charakter jawny, zaś wszelkie dokumenty, które niejako stanowią podstawę jeśli chodzi o dokonanie wpisu w rejestrze mają podlegać ochronie według przepisów o tajemnicach prawnie chronionych, czyli także ustawą o ochronie informacji niejawnych. Nie można zaś stwierdzić, czy w określonym przepisie chodzi o daną ochronę informacji niejawnych, w samym posiadanie których organ miał wejść na etapie samego dokonywania wpisu w rejestrze, jak i również może chodzić o samo uprawnienie do ogólnego nadawania klauzuli wszelkich tajności materiałom, które są zebrane w związku z realizowanymi zadaniami. Powinno się więc zaznaczyć, iż z samej mocy ustawy o ochronie informacji niejawnych, to Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego obowiązuje się do ochrony tego typu materiałów, a także stosowania jej przepisów, które wiążą się przykładowo z klasyfikowaniem czy też organizowaniem ich ochrony, gdyż stanowi on centralny organ administracji rządowej .
Wedle art. 27 ust. 4 ustawy z 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych, w obszarze związanym z udostępnianiem do samego wglądu wszelkich zbiorów dzienników urzędowych wraz z aktami prawnymi, które zawierające informacje niejawne mające się stosować przepisy o ochronie informacji niejawnych. Wedle § 14 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 27 maja 2002 roku stwierdza się, że do samego wydawania, posługiwania się, przechowywania oraz ogólnej ewidencji dokumentów, które uniemożliwiają samo ustalenie danych mających identyfikować policjanta, a także osobę udzielającą pomocy Policji czy też środków posługujących się w trakcie realizacji czynności operacyjno-rozpoznawczych lub udzielania pomocy, powinno stosować się przepisy o ochronie informacji niejawnych .
2. Szkolenia
We wrześniu roku 1973 przez ministra obrony narodowej zostało wydane Zarządzenie
nr pf 20/MON z dnia 17 września 1973 r. w sprawie ochrony tajemnicy państwowej i służbowej w resorcie Obrony Narodowej. Opierając się na nim szef Sztabu Generalnego miał wprowadzić w SZ PRL Zarządzeniem nr pf 67/Sztab z dnia 20 września 1973 r. Przepisy o ochronie tajemnicy w Siłach Zbrojnych PRL w trzech elementach:
− część I — „Zasady ogólne” (mające sygnaturę Szt. Gen. 675/73);
− cześć II — „Wykaz rodzajów wiadomości stanowiących tajemnicę państwową i służbową” (Szt. Gen. 676/73);
− część III — „Przepisy kancelaryjne” (Szt. Gen. 677/73).
Same te przepisy te nie funkcjonowały dosyć długo, ponieważ zostały one uchylone
w styczniu 1976 roku następnym zarządzeniem szefa Sztabu Generalnego WP.
Rozpatrując to w miejsce tych oraz innych zarządzeń, przykładowo definiujące przepisy dotyczące kontroli publikacji i imprez wojskowych, jak i tajnego dowodzenia, a także zasad maskowania czy ochrony jednostek oraz obiektów rakietowych szef Sztabu Generalnego WP
Zostało wydane nowe zarządzenie dotyczące wprowadzenia przepisów o samej ochronie tajemnicy w Siłach Zbrojnych PRL, część I, II, III, V i VII. Miały one regulować
wszelkie sprawy dotyczące :
− organizacji czy też ogólnych zasady ochrony tajemnicy państwowej oraz służbowej
w SZ PRL;
− klasyfikowania wiadomości niejawnych czy też oznaczania ich odpowiednimi
klauzulami tajności;
− wytwarzania oraz obiegu dokumentów czy tez zasad działania kancelarii
wojskowych w tym obszarze;
− przekazywania wiadomości przez wszelkie techniczne środki łączności;
− ochrony tajemnicy w publikacjach oraz imprezach wojskowych.
Zapis ten wszedł w życie od lipca roku 1976. Te wszelkie przepisy miały obowiązywać w całym Wojsku Polskim, jak i również w Wojskach Ochrony Pogranicza, zaś po samym ich rozwiązaniu w Straży Granicznej do chwili uchwalenia przez Sejm RP w 1999 roku nowej ustawy dotyczącej ochrony informacji niejawnych .
Zasady ogólne, innymi słowy część I, tych przepisów zmieniano, poprzez aktualizację
ich zapisów o nowe akty prawne, a w tym również o Ustawę o ochronie tajemnicy państwowej i służbowej z 1982 roku. Sama część III tych przepisów, definiująca przepisy kancelaryjne, miała przetrwać bez znacząco większych zmian, jednak część I miała aż trzy wydania, zaś część II — „Wykaz rodzajów wiadomości stanowiących tajemnicę państwową i służbową”, została zmieniona w roku 1980. Wszelkie przepisy wojskowe w rozdziale zatytułowanym „Kwalifikowanie i klasyfikowanie wiadomości” miały wprowadzać klauzule jeśli chodzi o rozpowszechnianie „do użytku służbowego” . Stanowiły to opracowania informacyjne oraz szkoleniowe, wydawnictwa, zbiory przepisów czy też inne dokumenty zbiorcze, które nie zawierają wiadomości niejawnych, zaś których samo rozpowszechnianie biorąc pod uwagę ich sumaryczną treść musi być niejako ograniczone. W tych przepisach widnieje również zapis, iż wszelkie dokumenty o klauzuli „tajne specjalnego znaczenia”, które zawierają wiadomości o kluczowym znaczeniu dla obronności państwa oraz sił zbrojnych w sposób dodatkowy oznaczano napisem ostrzegawczym koloru czerwonego „Wymaga szczególnej ochrony”, który był umieszczony pod klauzulą tajności. Sam ten napis na dokumencie mieli prawo umieścić :
− szef oraz zastępcy szefa Sztabu Generalnego WP;
− szef Głównego Zarządu Szkolenia Bojowego;
− szef Inspektoratu Obrony Terytorialnej oraz Wojsk Obrony Wewnętrznej;
− szef Sekretariatu Komitetu Obrony Kraju;
− Główny Kwatermistrz WP;
− Szef Służb Technicznych WP;
− szef Kadr MON;
− szef Wojskowej Służby Wojskowej;
− szef Zarządu I, II, VI, VII, X i XIV Sztabu Generalnego WP;
− Szef Wojsk Łączności;
− dowódca Okręgu Wojskowego i Rodzaju SZ.
Dokumenty, które są oznaczone napisem ostrzegawczym powinno się przechowywać
w oddzielnym sejfie, który to znajduje się w kancelarii czy też innym, właściwie zabezpieczonym pomieszczeniu. Sam sejf musi być zapieczętowany dwoma pieczęciami: zarówno użytkownika dokumentu jak i samej osoby sprawującej nadzór służbowy nad tym sejfem. Umieszczone w sejfie dokumenty znajdowały się w oddzielnych teczkach pracy, które zwykle pieczętowano pieczęciami numerowymi jeśli chodzi o najmniej dwóch użytkowników, zaś otwieranie tego sejfu było również dosyć ściśle zdefiniowane. Jeśli chodzi o część I przepisów, miała ona regulować także wiele innych, dosyć specyficznych dla wojska sytuacji, w których to korzysta się głównie z dokumentów niejawnych, przykładowo w warunkach polowych, w czasie odpraw, konferencji, a także narad jak i w trakcie korzystania z technicznych środków łączności oraz systemów informatycznych .
Ustawa o ochronie informacji niejawnych z 22 stycznia roku 1999, mająca obowiązywać przez dziesięć lat, doprowadziła do stworzenia współczesnego systemu ochrony takich informacji, jak i również odegrała dosyć istotną rolę w samej akcesji Rzeczypospolitej Polskiej do NATO. Miała ona również dużo wad, których nie można było wyeliminować w czasie nowelizacji. Były one związane przede wszystkim z wymogiem nadawania klauzul tajności niezwykle olbrzymiej liczbie informacji, zaś w wielu sytuacjach niewymagających ochrony, jak i również ciągłe zawyżanie klauzul bez większego racjonalnego uzasadnienia. Rozpatrując to z drugiej strony, to w taki sposób skonstruowane przepisy niejako wymuszały rezygnację z nadawania klauzuli tajności niezwykle istotnym informacjom z powodu niezbędności stosunkowo szybkiego ich przetwarzania oraz przekazywania zainteresowanym odbiorcom .
Oprócz tych dowodów jeszcze legły u podstaw różnych zmian ustawy. Jeśli chodzi o nową ustawę o ochronie informacji niejawnych to przyjęto ją 5 sierpnia 2010 roku, zaś obowiązywać zaczęła od samego początku 2011 roku. Miała ona zmienić wiele wcześniejszych zapisów, zaś samym zadaniem autorów tego przyjętego projektu miało być stosunkowo radykalne zmniejszenie ogólnej liczby informacji niejawnych. W tej nowej ustawie zniknął, funkcjonujący już od 1949 roku, sam podział na tajemnicę państwową oraz służbową. Sama tego podziału doprowadziła do tego, że z obszaru ochrony informacji niejawnych wyjętych zostało kilkadziesiąt tajemnic branżowych, przykładowo adwokacką, dziennikarską, lekarską, jak i danych osobowych, spowiedzi, które były wcześniej sklasyfikowane w samym przedziale tajemnic służbowych . Od tej chwili były one chronione jedynie według tak zwanych ustaw szczególnych. Sama przyjęta w roku 2010 ustawa określa samo pojęcie informacji niejawnych, jako takich których „nieuprawnione ujawnienie spowodowałoby lub mogłoby spowodować szkody dla Rzeczypospolitej Polskiej albo byłoby z punktu widzenia jej interesów niekorzystne, także w trakcie ich opracowywania oraz niezależnie od formy i sposobu ich wyrażania”. Wówczas zachowano obowiązującą przez blisko ostatnie dziesięć lat klasyfikację informacji niejawnych. zdefiniowano również nowe, stosunkowo krótkie definicje danych klauzul. Wszelkie informacje niejawne, których samo nieuprawnione ujawnienie spowoduje dla RP :
− wyjątkowo istotną szkodę — zakwalifikowano do ściśle tajnych ;
− poważną szkodę — do tajnych ;
− szkodę — do poufnych ;
− zastrzeżone — stanowią te, którym nie nadana została wyższa klauzula tajności, zaś ich nieuprawnione ujawnienie może stanowić dosyć szkodliwy wpływ na wszelkie realizowane przez organy władzy publicznej czy też inne jednostki organizacyjne zadań w obszarze obrony narodowej, czy też polityki zagranicznej, bezpieczeństwa publicznego, przestrzegania praw oraz wolności obywateli, jak i wymiaru sprawiedliwości lub interesów ekonomicznych RP .
Ustawa miała przede wszystkim odejść od określanych z góry czasu obowiązywania
danych klauzul, określone wyjątki związane z danymi osobowymi musi niejako pozostawić niejawnymi, nie biorąc pod uwagę przedział czasu. Wedle tych nowych regulacji, to osoba, która nadaje klauzulę może zdefiniować datę czy też wydarzenie, po
których powinno nastąpić jej zniesienie czy też zmiana. Sama ustawa ta ma wprowadzać obowiązek przeglądu wszelkich wytworzonych dokumentów o charakterze niejawnym raz na pięć lat, w celu zdefiniowania czy też wszelkie informacje znajdujące się cały czas spełniają przesłanki dotyczące utrzymania nadanych im klauzul. Takie podejście zmienia również zasady prowadzenia wszelkich postępowań sprawdzających w stosunku do osób, które mają pracować z informacjami o klauzuli „zastrzeżone”. Aby uzyskać do nich dostęp, wystarczy niejako sama zgoda kierownika określonej instytucji jak i również odbycie właściwego przeszkolenia. Ustawa o ochronie informacji niejawnych miała zmienić blisko 107 innych ustaw — począwszy od samej ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych, aż po same rozmaite kodeksy. Stanowiły to jednak głównie zmiany, które to wiązały się z koniecznością zastąpienia nową terminologią określeń „tajemnica państwowa” oraz „tajemnica służbowa”. Według tej ustawy miało ukazać się następne Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 grudnia 2011 roku w sprawie organizacji i funkcjonowania kancelarii tajnych oraz sposobu i trybu przetwarzania informacji niejawnych. Posiada wiele pewnych mankamentów, które dotyczą samego wymuszania podawania informacji o całej rodzinie w sytuacji wypełniania ankiety bezpieczeństwa osobowego .