Dydaktyka referat

Spis treści:
1. Etymologia, geneza i określenie nazwy „dydaktyka” str. 3
2. Przedmiot i zadania dydaktyki str. 4
2.1. Pojęcie dydaktyki str. 4
2.2. Zadania dydaktyki str. 5
3. Proces dydaktyczny jako kierowany proces poznawczy uczniów str. 7
4. Cele kształcenia str. 8
4.1. Klasyfikacja celów kształcenia str. 8
5. Trzy zasady kształcenia str. 11
5.1. Opis wybranych zasad str. 11
6. Charakterystyka metod str. 13
7. Dydaktyczne środki zwalczania niepowodzeń dydaktycznych str. 15
7.1. Krytyka dotychczasowych treści kształcenia str. 15
7.2. Nowoczesne metody kształcenia str. 16
8. Wnioski str. 18
9. Bibliografia str. 19


1. Etymologia, geneza i określenie nazwy „dydaktyka”
Nazwa „dydaktyka” pochodzi z języka greckiego, w którym didaktikos znaczy pouczający, a didaktika – uczę.

Po raz pierwszy użyto jej w 1613 roku w Niemczech. Krzysztof Helwig i Joachim Jung, analizując działalność Wolfganga Radkego (językoznawcy i rzecznika nauczania) opracowali „Krótkie sprawozdanie z dydaktyki, czyli sztuki nauczania Ratychiusza”. Autorzy uważali dydaktykę za sztukę nauczania. W podobny sposób rozumiał dydaktykę Jan Amos Komeński, autor dzieła „Wielka dydaktyka”, przedstawiającą uniwersalną sztukę nauczania wszystkich wszystkiego. Na początku XIX stulecia Jan Fryderyk Herbart, wybitny pedagog i filozof niemiecki, opracował teoretyczne podstawy dydaktyki, traktował dydaktykę jako teorię nauczania wychowującego. Na przełomie XIX i XX wieku, Amerykanin John Dewey dydaktykę traktował jako teorię uczenia się. Współcześni traktują dydaktykę jako naukę o nauczaniu i uczeniu się.

Dydaktyka ogólna – to nauka o nauczaniu i uczeniu się, czyli o systemie poprawnie uzasadnionych twierdzeń i hipotez dotyczących procesu, zależności i prawidłowości nauczania-uczenia się oraz sposobów kształtowania tego procesu przez człowieka.

2. Przedmiot i zadania dydaktyki
Dydaktyka bada przede wszystkim nauczanie i uczenie się (kształcenie) organizowane systematycznie według wcześniej przyjętego planu w szkole-kierowane bezpośrednio (nauczyciel), pośrednio (wskazówki zawarte w programie nauczania, podręcznikach).

Dydaktyka analizuje wszystkie czynniki składające się na proces nauczania i uczenia się, czyli na zbiór powiązanych ze sobą czynności nauczyciela i ucznia podporządkowanych wspólnemu celowi jakim jest wywołanie u dzieci i młodzieży lub dorosłych zamierzonych efektów przywierających postać względnie trwałych zmian. Przedmiotem badań dydaktyki jest nie tylko proces nauczania i uczenia się, ale też czynniki wywołujące go, warunki w jakich się przebywa oraz rezultaty do których prowadzi.

2.1. Pojęcia dydaktyki:
Nauczanie - planowe, systematyczne organizowanie sytuacji dydaktycznych, których istotą jest stymulowanie uczenia się.

Kształcenie się – najczęściej jest promowane jako nauczanie i uczenie się. Planowe, wielostronne działanie ukierunkowane na realizację wyznaczonych celów wymagające systematycznego, długotrwałego wysiłku. Umożliwia osiąganie nie tylko określonego zasobu wiedzy, umiejętności, nawyków ale także zmierzające do wielostronnego rozwoju sprawności umysłowych, zdolności i uzdolnień, zainteresowań i zamiłowań, przekonań i postaw.
Uczenie się – planowy, zmieniany i złożony proces zmian, którego siłą napędową są dostatecznie silne motywy uczenia się a rezultatem zmiany, tj. określone wiadomości, umiejętności, nawyki opierające się na bezpośrednim i pośrednim poznaniu oraz doświadczeniu w toku którego powstają nowe formy zachowania się i działania lub ulegają modyfikacji zachowania wcześniej nabyte.

Samokształcenie – osiąganie wykształcenia poprzez działalność której cele, treści, warunki i środki ustala sam uczący się podmiot.

Wykształcenie – zazwyczaj rozumie się przez rezultat procesów kształcenia i samokształcenia
- szczebel kształcenia: podstawowe, średnie, wyższe,
- typ: ogólne, zawodowe.

2.2. Do zadań dydaktyki ogólnej należą:
- analiza naukowa i formułowanie celów nauczania i uczenia się wraz z ich szczegółową charakterystyką,
- ustalenie zasad doboru treści nauczania i uczenia się,
- badanie procesu kształcenia dla odsłonięcia rządzących nieprawidłowości,
- formułowania (opartych na pewnych prawidłowościach) zasad procesu nauczania i uczenia się,
- badanie wartości dydaktycznej poszczególnych metod nauczania, formułowania reguł, ich doboru i poprawnego procesu dydaktycznego,
- badanie środków dydaktycznych w celu optymalizacji ich stosowania,
- ustalanie optymalnych form organizacji nauczania i uczenia się.

Zatem do głównych zadań dydaktyki zaliczymy analizę, opis czynności, warunków i rezultatów nauczania i uczenia się w wykrywaniu nieprawidłowości charakterystycznych dla tego procesu. Opartych na nich wskazania, normy postępowania nauczyciela i ucznia oraz innych osób mniej lub bardziej związanych z tym procesem np. dyrekcja, rodzice.

Teoretycznie ma charakter diagnostyczny, czyli bada, analizuje procesy i wykrywa prawidłowości rządzące procesem, jak również prognostyczny w którym projektuje działania dydaktyczne. Praktyczny sposób wskazuje metody, formy organizacyjne i środki w wywoływaniu zamierzonych zmian uczniów.

Ważnym warunkiem powodzenia uczniów w pracy szkolnej jest systematyczność w nauczaniu, który odnosi się do programów nauczania w pracy nauczyciela i uczniów. Mówiąc o systematyczności w programach nauki mam na myśli planowy, logicznie uporządkowany układ w całej treści nauczania. Każdy nauczyciel musi pamiętać nie tylko o zasadzie systematyczności w obrębie swego przedmiotu, lecz również o zasadzie korelacji (łączności) między przedmiotami nauczania szkolnego. Każda nauka ma właściwy sobie układ wiadomości. Występujące tu odchylenia spowodowane są uwzględnianiem wymagań psychologiczno-dydaktycznych. Poważną rolę w powstawaniu tych odchyleń grają również potrzeby przystosowania treści do sił i możliwości uczącej się młodzieży. Zasada systematyczności powinna być dokładnie przestrzegana w codziennej pracy nauczyciela i uczniów tj. w procesach nauczania i uczenia się. Wymaga ona od nauczyciela i ucznia rytmiczności w pracy i skrupulatności w spełnianiu codziennych obowiązków szkolnych. Zaniedbywanie tych obowiązków przez nauczycieli i uczniów przyczynia się do powstawania luk w wiadomościach, opuszczaniu zajęć szkolnych lub w słabszym do nich przygotowaniu. Te braki wywierają negatywny wpływ na uczniów (obniżają ogólny poziom wiedzy, osłabiają samopoczucie, zmniejszają zainteresowania). Przyczyniają się do niepowodzeń uczniów w pracy szkolnej.

3. Proces dydaktyczny jako kierowany proces poznawczy uczniów
W analizie porównawczej nauczania i poznawania zestawia się nauczanie z poznaniem naukowym jako modelem spełniającym w najwyższym stopniu rygory pełnego i rzetelnego poznawania otaczającej rzeczywistości. Nie mówi się też o tożsamości tych dwóch porównywanych procesów, a tylko o ich podobieństwie, analogii. Bo istotne oprócz cech wspólnych występują jednocześnie miedzy nimi ważne różnice. W porównaniach jednak możliwa jest postawa akcentująca raczej różnice i postawa odnotowująca bardziej podobieństwa. Ostatnie badania dydaktyczne skłaniają raczej do przyjmowania postawy drugiej, gdyż rzeczywiście liczba cech zbieżnych zaczyna wyraźnie wzrastać.

Pierwsza różnica polega na tym, że w poznaniu naukowym odkrywa się nowe prawidłowości i prawa, dotyczące wszystkich zjawisk rzeczywistości, podczas gdy w procesie nauczania uczeń poznaje fakty i prawa już dobrze znane, a przy tym dobrane odpowiednio z punktu widzenia potrzeb wychowawczo – kształtujących.

Druga różnica polega na tym, że proces nauczania jest kierowanym przez nauczyciela procesem uczenia się uczniów, podczas gdy badacz penetruje samodzielnie nowe obszary rzeczywistości bez czyichkolwiek zabiegów ułatwiających i skracających proces poznania.

Wincenty Okoń wymienia także trzecią różnicę , polegającą na tym, że w procesie uczenia się i nauczania występują dodatkowe, swoiste dla dydaktyki, momenty, których nie ma w poznaniu naukowym. Tymi elementami swoistymi są: kształtowanie umiejętności i nawyków, utrwalanie, kontrola i ocena osiągnięć uczniów.

W nauczaniu chodzi nam o ułatwianie uczniom przyswojenia określonych programem wiadomości, a jest to również proces poznania.

4. Cele kształcenia
Cele kształcenia - kierunkowskazy, świadomie założone skutki, które chcemy osiągnąć w procesie kształcenia; działania, które mają doprowadzić do danego stanu rzeczy.
W procesie edukacyjnym znaczenie celów stanowi podstawowy czynnik wyznaczający rozwiązania innych elementów procesu kształcenia. Jest wyznacznikiem doboru i układu treści kształcenia, podstawowym kryterium w doborze metod, form organizacyjnych i środków dydaktycznych. Stanowi podstawę planowania i organizowania działań uczestników procesu kształcenia oraz kryterium oceny efektywności procesu dydaktycznego.

4.1. Klasyfikacja celów kształcenia.
CELE KSZTAŁCENIA OGÓLNEGO WG W. OKONIA:
Strona rzeczowa:
- opanowanie ogólnej wiedzy o przyrodzie, społeczeństwie, technice i sztuce,
- ogólne przygotowanie do działalności praktycznej w świecie i jego przekształcenia,
- kształtowanie świadomości oraz opartych na niej postaw i naukowych przekonań.
Strona osobowościowa (podmiotowa),
- ogólny rozwój sprawności umysłowej, zdolności poznawczych ze szczególnym uwzględnieniem myślenia oraz uzdolnień twórczych,
- rozwój potrzeb kulturalnych, motywacji i zainteresowań poznawczych: społecznych, estetycznych i technicznych,
- wdrażanie do samokształcenia i pracy nad sobą przez całe życie.

TAKSONOMIA CELÓW W. OKONIA:
- wiadomości o faktach i zależnościach między nimi,
- rozwiązywanie zagadnień teoretycznych i praktycznych,
- samodzielne dokonywanie oceny,
- samodzielne stosowanie wiedzy w nowych sytuacjach.


TAKSONOMIA CELÓW NAUCZANIA WG B. NIEMIERKI:
Wiadomości:
- zapamiętywanie wiadomości,
- zrozumienie wiadomości,
Umiejętności:
- stosowanie wiadomości w sytuacjach typowych (znanych),
- stosowanie wiadomości w sytuacjach problemowych (nowych, nieznanych).

TAKSONOMIA B. S. BLOOMA ODNOSZĄCA SIĘ DO SFERY POZNAWCZEJ:
- wiedza (wiadomości) – znajomość faktów, terminologii, znaków konwencjonalnych, klasyfikacji, pojęć ogólnych, teorii, zasad, praw,
- rozumienie – transfer, interpretacja, ekstrapolacja – wnioskowanie o całej grupie na podstawie wyników badań dotyczących tylko części,
- zastosowanie – metod, reguł, pojęć ogólnych,
- analiza – umiejętność dokonywania podziału całości na elementy, ustalania hierarchii tych elementów i stosunków między nimi, analiza elementów, analiza stosunków między nimi,
- synteza – tworzenie całości z danych elementów w celu uzyskania nowej struktury, wytworzenie własnego dzieła, opracowanie planu działania, stworzenie obrazu całości na podstawie częściowych danych,
- ewaluacja – ocena na podstawie kryteriów wewnętrznych i zewnętrznych.

CELE W DZIEDZINIE EMOCJONALNEJ WG TAKSONOMII BLOOMA:
- recepcja – świadomość, chęć odbierania, uwaga skierowana bądź wybiórcza,
- działanie (reagowanie) – akceptacja, chęć działania, satysfakcja z działania,
- wartościowanie – akceptacja wartości, wybór wartości, zaangażowanie w wartości wybrane,
- organizacja – pojęciowe ujęcie (koncepcja) wartości, tworzenie systemu wartości,
- wybór własnego systemu wartości (charakteryzowanie) – podporządkowanie postępowania wartościom, przekształcanie systemów wartości w pogląd na świat.

KATEGORIA CELÓW W DZIEDZINIE PSYCHOMOTORYCZNEJ WG
E. HARROW:
- czynności odruchowe,
- ruchy podstawowe,
- umiejętności percepcyjne,
- umiejętności fizyczne,
- ruchy wyćwiczone,
- komunikowanie się bezsłowne.

5. Trzy zasady kształcenia
W. Okoń wyróżnia 3 zasady kształcenia:
- jako twierdzenie oparte na prawie naukowym,
- jako teza wyprowadzona z jakiejś doktryny,
- jako norma postępowania wynikająca z analizy prawidłowości celowo organizowanego procesu kształcenia.

Zasady kształcenia wg Cz. Kupisiewicza:
- normy postępowania dydaktycznego, których przestrzeganie pozwala nauczycielowi zaznajomić uczniów z podstawami usystematyzowanej wiedzy, rozwijać ich zainteresowanie i zdolności poznawcze, wpajać im określone poglądy i przekonania oraz wdrażać do samokształcenia.
Charakter zasad.
- uniwersalny tzn. obowiązuje każdego nauczyciela, bez względu na szczebel kształcenia, typ szkoły, czy przedmiot nauczania.
- zasady odpowiadają na pytanie „dlaczego?”

5.1. Opis wybranych zasad
W czasach nam współczesnych z zasady poglądowości reguła bezpośredniego poznawania rzeczywistości, a więc poznawanie oparte na obserwacji, pomiarze i różnorodnych czynnościach praktycznych, powinno być punktem wyjścia pracy dydaktycznej z uczniami w tych przypadkach, gdy nie dysponują oni jeszcze zasobami spostrzeżeń i wyobrażeń niezbędnych do zrozumienia przerabianego na lekcji tematu. Aby uczeń mógł zdobyć rzetelną, trwałą i operatywną wiedzę w drodze bezpośredniego poznawania określonych rzeczy, zjawisk, wydarzeń i procesów, należy umiejętnie kierować jego działalnością poznawczą tzn. dostarczać odpowiednich wskazówek i zwracać jego uwagę na istotne cechy poznawczego przedmiotu. Należy dziecku poznawać świat za pomocą zmysłów, przechodzić od tego co bliskie do tego co dalekie, ujmować treść w łatwe do ogarnięcia.

Zasada świadomego i aktywnego udziału uczniów w procesie nauczania – uczenia się, czyli ograniczonej zależności ucznia od nauczyciela. Aktywność jest niezbędnym warunkiem do podjęcia pracy, a uświadomienie uczniom celu i zadania ich działania jest podstawowym warunkiem osiągania pozytywnych wyników nauczania. nauczyciel powinien starać się poznać indywidualne zainteresowania uczniów i rozwijać je w taki sposób, aby coraz bardziej uwzględniały obiektywne potrzeby społeczeństwa. Nauczyciel powinien starać się poznać indywidualne zainteresowania uczniów i rozwijać je w taki sposób, aby coraz bardziej uwzględniały obiektywne potrzeby społeczeństwa, powinien stawiać uczniów w sytuacjach wymagających dostrzegania i wyjaśniania niezgodności między obserwowanymi faktami a posiadaną wiedzą, a także powinien stwarzać warunki sprzyjające wdrażaniu uczniów do zespołowych form pracy.

Samodzielne myślenie kształtuje się wtedy, gdy nauczyciel wdraża uczniów do spostrzegania i formułowania problemów ich samodzielnego rozwiązywania i sprawdzania uzyskanych rozwiązań. Właściwa realizacja zasady łączenia teorii z praktyką zapewnia trwałość i operatywność wiedzy, pobudza aktywność, sprzyja rozwojowi samodzielności uczniów, ukazuje użyteczność wiedzy, a przede wszystkim przygotowuje do przekształcania otaczającej rzeczywistości. Nauczyciel powinien stosować indywidualizację procesu kształcenia ze względu na możliwości uczniów, zdolności, tempo uczenia się, zapewniając każdemu uczniowi optymalny rozwój ma również dbać o uspołecznienie uczniów, tzn. uczyć współpracy, wzajemnej pomocy, odpowiedzialności itp.

Postuluje stosowanie takich metod i środków, dzięki którym wiadomości uczniów będą się stawać coraz to bardziej trwałe, dokładne i głębokie, usystematyzowane i użyteczne.

6. Charakterystyka metod
Uważam, że omawianie wszystkich metod jest prawie niemożliwe lecz wybrałam te, którymi sama chciałabym się posłużyć.
Wyróżniamy metody oglądowe, słowne, praktyczne.
Według mnie najbardziej trafiające do dzieci i dorosłych są:

- pokaz - polega na demonstrowaniu przedmiotów, zjawisk, procesów, czynności przy jednoczesnym, umiejętnym kierowaniu uwagi uczniów na ich istotne cechy:
- prezentacja naturalnych okazów w naturalnym i sztucznym środowisku ,
- pomoce naukowe ( modele, obrazy, wykresy, schematy, symbole),
- doświadczenia.

- dyskusja - wymiana zdań na jakiś temat, wspólne roztrząsanie sprawy, rozmowa, dysputa
Warunkiem skutecznego dyskutowania jest przygotowanie uczniów w sensie merytorycznym (wyposażeniu uczniów w wiadomości niezbędne do prowadzenia dyskusji) i opanowanie sztuki dyskutowania ( umiejętność formułowania problemów, pytań, prezentowania własnego punktu widzenia w uzasadniony i logiczny sposób, operowanie argumentami dla obalenia kontrowersyjnych poglądów).

- opowiadanie – zaznajamianie uczniów z określonymi wydarzeniami w formie ich słownego opisu, na przedstawieniu określonej akcji, która rozwija się w czasie.
Spełnia swoją funkcję dydaktyczną, gdy jest żywe, zwarte, obrazowe i wywołuje w świadomości sytuacje, zdarzenia, postawy osób, których dotyczy.
Dobre opowiadanie pobudza uczucia i trzyma w napięciu.

- praca z książką – źródło wiedzy, ponadto daje możliwości utrwalenia, rozszerzenia i pogłębienia wiadomości, jak też wdraża do opanowania metod i technik samokształcenia .
Ważną umiejętnością jest odpowiedni wybór książki oraz kolejne stadia lektury (wstępna orientacja, pobieżne przeglądanie, lektura pogłębiona ze sporządzaniem notatek).

- metoda laboratoryjna – samodzielne przeprowadzanie eksperymentów
( wywoływanie jakiegoś zjawiska po to, aby można było zbadać przyczyny, przebieg, skutki postępowania).

7. Dydaktyczne środki zwalczania niepowodzeń dydaktycznych
Dydaktycznymi środkami zwalczania niepowodzeń jest profilaktyka pedagogiczna, która obejmuje czynności zmierzające do zapobiegania powstawaniu luk i braków w wiedzy uczniów. Przykładowymi czynnościami jest nauczanie problemowo - zespołowe przy systematycznej kontroli wykonywanych przez uczniów prac domowych, jawne ocenianie wyników nauczania, racjonalne organizowanie lekcji powtórzeniowych oraz współpraca z rodzicami i opiekunami uczniów.

Następnym środkiem jest diagnoza pedagogiczna mająca na celu możliwie wczesne wykrywanie luk i zaległości. Może występować jako diagnoza indywidualna, zbiorowa, wycinkowa i całościowa. Zabiegami jakie można zastosować są indywidualne rozmowy nauczyciela z uczniami i rodzicami, obserwacje zachowania uczniów w rożnych okolicznościach, badanie za pomocą sprawdzianów i testów, analiza błędów oraz wywiady środowiskowe w miejscu zamieszkania ucznia.

Kolejne to terapia pedagogiczna zmierzająca do likwidacji ujawnionych braków w opanowanych przez ucznia wiadomości i umiejętności. Czynności terapeutyczne mogą przybierać formy szczegółowe, ogólne, indywidualne (częstsze odpytywanie, ćwiczenia oraz prace domowe o treści słabiej opanowanej, dobieranie zestawów ćwiczeń na podstawie rozeznania w brakach uczniów) i zbiorowe ( zajęcia grupowe o charakterze pomocy koleżeńskiej, zajęcia wyrównawcze).

7.1. Krytyka dotychczasowych treści nauczania
- przestarzałość.
- werbalizm – w dokumentach są ujęte treści, które najlepiej wykorzystać w przekazie werbalnym
- historyzm – najwięcej treści dotyczących przeszłości a mało teraźniejszości i przyszłości
- addytywizm – dodawanie do dokumentów treści nowych, ale nie eliminowanie przestarzałych treści, powoduje to przeciążenie programów, na skutek niedostosowania się do wymagań naukowych
- uniformizm – jednolitość treści dla wszystkich uczniów
- dysharmonia – rozbieżność między stopniem trudności a możliwościami uczniów.
- jednostronność – eksponowanie tylko jednej strony procesu kształcenia
- akademizm – budowanie programów na wzór dyscypliny naukowej
- encyklopedyzm – w programach nauczania znajdują się treści encyklopedyczne typu: „Wiem, że…”
- izolacjonizm – brak związku treści kształcenia z życiem

Jesteśmy wieku zwanym, stuleciem kompetencji. Wiek XXI to wiek wiedzy, wiedza staje się bogactwem strategicznym. Wiedza na temat, „czego nie należy czytać?”. Rocznie publikuje się 80 tysięcy nowych książek, każdego dnia powstaje jeden nowy portal internetowy, ukazuje się ponad 150 tysięcy tytułów czasopism, (co roku). Wiedza, „czego czytać nie trzeba?” Staje się prawdziwą sztuką, by przetrwać w tym zalewie informacji. Więc „czego uczyć?” o treściach kształcenia nie można już myśleć w takich kategoriach, jak kiedyś. Konieczność zmian w treściach kształcenia zalicza się do najważniejszych i najpiękniejszych zadań współczesnej edukacji.

7.2. Nowoczesne metody kształcenia
Gry dydaktyczne wg K. Kraszewskiego to rodzaj metod nauczania należących do grupy metod problemowych i organizujących treść kształcenia w modele rzeczywistych zjawisk, sytuacji lub procesów w celu zbliżenia procesu poznawczego uczniów do poznania bezpośredniego dzięki dostarczeniu okazji do manipulowania modelem.

Burza mózgów polegająca na zespołowym wytwarzaniu pomysłów rozwiązania jakiegoś problemu. Stawia się przed uczniami określony problem, zgłaszają oni swoje pomysły rozwiązania i je notują, a następnie wartościują i wybierają najlepszy pomysł. W metodzie tej konieczne jest przestrzeganie zasad np. pomysły powinny być konkretne, zgłaszane są spontanicznie ale zgłaszać można jednorazowo tylko jeden, można zmieniać, modyfikować, rozwijać pomysły zgłoszone ale co najważniejsze nie można krytykować pomysłów w trakcie ich zgłaszania.

Metoda sytuacyjna wprowadza uczniów w jakąś złożoną sytuację, która posiada swoje za i przeciw. Zadaniem uczniów jest zrozumienie sytuacji i podjęcie w sprawie jej rozwiązania. Pierwszym etapem jest prezentacja opisu sytuacyjnego w pewnej formie (słownej, pisanej, za pomocą filmu, rysunku itp.), następnie analiza sytuacji i dyskusja nad jej treścią, wyjaśnienie i ocenienie sytuacji i na koniec ocena zaproponowanych rozwiązań i podsumowanie wyników zajęć.

Metoda biograficzna polega na szukaniu pomysłów rozwiązań określonych problemów w biografii ludzi, którzy mili ( bądź mają) do czynienia z podobnymi problemami. Etapy takiej metody to: wybór postaci i przygotowanie biografii, sformułowanie problemu i przygotowanie scenariusza, symulacja wraz z rozwiązaniem problemu oraz rozwiązanie tego problemu z podsumowaniem i na koniec ocena pracy.

8. Wnioski
W moim referacie podałam bardzo dużo mądrych reguł opracowanych przez bardzo mądrych ludzi, lecz uważam, że jeśli nie można ich zastosować w praktyce to pozostaną tylko regułami spisanymi z książek.
Chciałabym aby ta szkoła przygotowała mnie do korzystania z nich. Aby moja przyszła praca z ludźmi potrzebującymi pomocy, bez względu na to czy to będą dzieci czy dorośli przyniosła efekty. Dzieci nie przepadają za pedagogiem szkolnym ale dziś to wiem, że jest bardzo potrzebny nie tylko dzieciom lecz i nauczycielom. Mam nadzieje, że będę mogła to wszystko kiedyś wykorzystać tak by nie stać z boku.
Dla mnie jest rzeczą oczywistą, że rodzic oddaje dziecko do szkoły po to, żeby szkoła stworzyła mu szansę kariery na przyszłość. Te oczekiwania rodziców są elementem absolutnie istotnym. To powoduje, że najważniejszą sprawą w szkole powinien być wynik pracy dydaktycznej.

Każdy człowiek posiada pewne predyspozycje, gdy przychodzi na świat. O tym jacy jesteśmy decydują cechy, które odziedziczyliśmy. Wpływ środowiska na osobowość może być pobudzający, stymulujący, bądź hamujący




9. Bibliografia
• Wincenty Okoń „System dydaktyczny”, Państwowe Zakłady Wydawnictw Szkolnych, Konferencja naukowa 18-19 grudnia 1970 roku
• „Pedagogika” Podręcznik Akademicki pod redakcją Michała Godlewskiego, Stanisława Krawcewicza, Tadeusza Wujka, PWN, Warszawa 1975
• www.e-dydaktyka.info
• www.dydaktyka.wykłady.org
• pl.wikipedia.org