Równowaga i rozwój zrównoważony

Równowaga i rozwój zrównoważony
Równowaga czynników produkcji w agrobiznesie. W skali przedsiębiorstwa (gospodarstwa) równowagę statyczną osiąga się wtedy gdy funkcja celu danej jednostki osiąga swoje maksimum, a wszystkie czynniki wytwórcze którymi ona dysponuje są wykorzystane (zatrudnione) a) statytczna równowaga czynników wytwórczych- ustala się w agrobiznesie w wyniku przepływu danego czynnika z jednostek (zastosowań), gdzie przynosi on mniejszy produkt krańcowy do jednostek, gdzie jego produktywność jest wyższa (przy danych cenach czynników i produktów). Jeśli ten proces przepływów dokonuje się nieustannie i nie ma trwałych, hamujących go barier, to ustala się stan bliskiej równowagi w całym sektorze. Istotne przy tym jest aby żadne ważne ogniwo agrobiznesu nie było wyjęte z tego mechanizmu przepływów. B) Dynamiczna równowaga czynników wytwórczych – uważa się, że podstawowym atrybutem dynamiki gospodarstwa jest czynnik czasu. Fizyczny wpływ czasu wnosi tu nowe elementy. Czas jest ważny przede wszystkim dlatego, że wiążą się z nim zmiany strukturalne, że następują zmiany poziomu cen, ich wzajemnych relacji, że zmieniają się zewnętrzne uwarunkowania rozwoju.

Równowaga międzygałęziowa.
Czynniki aktywne w agrobiznesie mają swoje zastosowania również w innych sektorach gospodarki np. służy innym działą, jak budownictwo, leśnictwo, wykorzystywana jest również w infrastrukturze technicznej itp. Każda ludzka działalność odbywa się w pewnej przestrzeni, a zatem wymaga jakiejś ilości ziemi. Drugi istotny czynnik wytwórczy – praca ma zastosowanie uniwersalne. Funkcją rozwoju gospodarczego jest między innymi to że zwiększa on mobilność siły roboczej, a więc sprawia że przepływy międzygałęziowe są coraz intensywniejsze.

Rozwój zrównoważony jest nowoczesną koncepcją kształtowania równowagi wewnętrznej agrobiznesu oraz jego powiązań otoczeniem dalszym. Rozwój zrównoważony polega na maksymalizowaniu korzyści netto z rozwoju ekonomicznego, pod warunkiem że chroni się jednocześnie i zapewnia odtwarzanie użytecznych zasobów naturalnych w okresie długim. Koncepcja ta zmierza do związania z sobą rozwoju gospodarczego z ochroną zasobów naturalnych i globalną równowagą ekosystemów. 1. nisza ekologiczna – wąskie ogniwo które tworzy ekologia w stosunku do rozwoju gospodarczego. Sektor ten w stopniu większym niż inne wykorzystuje odnawialne zasoby naturalne, i ich stan oraz istniejące równowagi 2. Rolnictwo zrównoważone charakteryzuje się tym że zasoby naturalne są wykorzystywane w taki sposób żeby nie została zakłócona ich zdolność do samoodnawiania

Popyt inwestycyjny 1. gospodarowanie czynnikami inwestycyjnymi obejmuje również decyzje inwestycyjne. decyzje te z jednej strony przesądzają o alokacji w wolnych chwilowo zasobach kapitałowych, z drugiej zaś kreują nowe potencjały które określają rozwój agrobiznesu w przyszłości. 2. Rodzaje popytu inwestycyjnego w gospodarce kredytowej: a) inwestycje sektora prywatnego b) inwestycje sektora publicznego w którym decydujące miejsce zajmują wydatki państwa na dobra inwestycyjne. 3. kredyty preferencyjne w agrobiznesie: a) inwestycje w kapitał ziemski ( zakup ziemi, regulacja stosunków wodno powietrznych ). Infrastruktura techniczna związana bezpośrednio z ziemią; b) inwestycje w kapitał trwały ( zakup maszyn i urządzeń produkcyjnych, budynki, oczyszczalnie ścieków, urządzenia redukujące emisję szkodliwych substancji do gleby, wody i powietrza ); c) inwestycje w zapasy (zapasy surowców, produkcja w toku i wyroby gotowe ). W decyzjach inwestycyjnych obojętnie czego one dotyczą, zawsze trzeba porównać ze sobą przyszłe zyski ( korzyści) z bieżącymi kosztami inwestycji. Porównanią tym służy stopa procentowa. Od jej wysokości zależy kształt i przebieg popytu inwestycyjnego. 4. W działalności inwestycyjnej mamy dwie sytuacje: a) gdy inwestycja finansowa jest kredytem bankowym. Inwestycja musi wtedy przynieść zyski na tyle wysokie aby mogły one spłacić zaciągnięty kredyt wraz z odsetkami; b) gdy inwestycja finansowa jest ze środków własnych przedsiębiorstwa. Wtedy inwestycja musi przynieść dochód co najmniej równy zyskom który można osiągnąć wykorzystując pieniądze przeznaczone na inwestycję w sposób alternatywny. Alternatywą może być ulokowanie lub udzielenie kredytu na określony procent innym firmą.

Nakłady i koszty produkcji żywności. Nakłady i koszty są przede wszystkim kategoriami makroekonomiki, gdyż procesy decyzyjne, których ich dotyczą dokonują się na szczeblu jednostek gospodarczych. Kategorie te muszą być rozpatrywane także w skali makroekonomicznej, o ile odnoszą się do całej gospodarki lub wyodrębnionych jej segmentów (sektorów) np. agrobiznes. Dodatkowym elementem za makroekonomicznym widzeniem kosztów jest to, żę w rozwijającym się agrobiznesie coraz więcej nakładów i kosztów ponoszą jednostki szeroko rozumianego otoczenia. Nakładem nazywamy wolumen czynników wytwórczychzużytych w danym okresie produkcyjnym, bądź też w danej jednostce czasu np. w ciągu roku. Każdy rodzaj nakładów jest agregatem fizycznych jednostek zasobów i czynników wytwórczych, które zostały zużyte. Koszty produkcji są iloczynem zużycia poszczególnych składników nakładów oraz odpowiadającym im cen. Są one więc kategorią rynkową. Koszty uwzględniają cenę rynkową, wyrażają one określone relacje ekonomiczne między wytwórcami i odbiorcami danych składników nakładów oraz wynikają stąd stany równowagi rynkowej.
Procesy transformacji w agrobiznesie.
Produkcja w agrobiznesie polega na przetwarzaniu rozmaitych składników materii na produkty rolne i żywnościowe. Właściwy proces przetwarzania materii dokonuje się za pośrednictwem organizmów roślinnych i zwierzęcych. 1. układ transformacji uwarunkowany jest koniecznością odpowiedniego zasilania roślin i zwierząt składnikami bioenergetycznymi. 2. układ zasilania produkcyjnego-układ ten tworzy człowiek wraz z posiadanymi środkami technicznymi oraz otoczeniem naturalnym (biosferą).P=F{Q,M} P-wolumen produktu finalnego w agrobiznesie, M-stan zdolności prod. W agrobiznesie, Q-zewnętrzny strumień dóbr i usług podlegających przetworzeniu w agrobiznesie. Koszty społeczne obejmują: 1. łączne zagregowane koszty ponoszone przez przedsiębiorstwa sfery agrobiznesu. 2. Koszty zewnętrzne, czyli negatywne efekty zewnętrzne powstające w wyniku eksploatacji dóbr publicznych (np. w wyniku nieracjonalnego użytkowania woda, gleba, powietrze, las, krajobraz ulegają zużyciu). Częscią ogólnych kosztów produkcji żywności są materialne i osobowe koszty poniesione przez jednostki wytwórcze. KA = KN +(ZN-ZP). KA- społeczne koszty produkcji w ujęciu zagregowanym, KN- suma kosztów ponoszonych przez jedn. wytwórcze, ZN- powiększone koszty zewnętrzne, czxyli neg. Efekty zewn, zmniejszone o pozytywne ef. Zewn ZP. Czynniki określające funkcje podaży. Podaż produktów żywnościowych jest współzależna z ich produkcją, choć nie jest z nią tożsama. Podaż w czasie (t1) może być większa lub mniejsza od produkcji w tym samym casie (t1) o saldo zmian zapasów i rezerw. Czynniki, które wywołują zmiany produkcji i podaży są na ogół te same, dlatego analizę funkcji podaży możemy traktować jako część teorii produkcji. Każde gospodarstwo sfery agrobiznesu ma swoją krzywą podaży, a ściślej mówiąc wiązkę krzywych podaży z których każda odpowiada konkretnemu produktowi.1. Charakter zagregowanej funkcji podaży zależy