Granice Historii Najnowszej

Granice Historii Najnowszej –Historia najnowsza obejmuje wydarzenia dwudziestego i początków dwudziestego pierwszego wieku . Historyczne granic dwudziestego wieku nie pokrywają się jednak z kalendarzowymi. Większość historyków przyjmuje, że dzieje najnowsze rozpoczynają się w 1918 roku , wraz z zakończeniem pierwszej wojny świtowej ,pierwsze lata dwudziestego wieku bowiem należą jeszcze pod względem politycznym i kulturowym do dwudziestego pierwszego wieku. Trudna do ustalenia jest również dokładna data kończąca historyczny dwudziesty wiek . Część badaczy uważa , ze nastąpiło to w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym dziewiątym roku wraz z przełomem w Europie Środkowowschodniej i upadkiem systemu komunistycznego . Inni przesuwają tę granicę na rok dwutysięczny pierwszy i wiążą ja z atakiem terrorystycznym na World Trade Center 11 września 2001r. Historycy czerpią wiedzę ze źródeł historycznych , czyli ze wszystkich działalności człowieka , powstałych w przeszłości . W przeciwieństwie do historyków zajmują się wcześniejszymi epokami (a przykład : starożytnością lub średniowieczem), badacze dwudziestego wieku mają do dyspozycji nieprzebraną ilość materiału . Jego bogactwo i różnorodność zmusza do wykorzystywania najbardziej cennych i wiarygodnych źródeł , słowem- składania do ich fachowej i świadomej selekcji. Celem krytyki źródła jest ustalenie autentyczności źródła , okoliczności jego powstania i prawdziwych intencji, które kierowały autorem podczas jego tworzenia. Krytyka składa się wówczas z dwóch części: krytyk zewnętrznej , podczas której określa się miejsce i czas powstania źródła oraz identyfikacji jego autora oraz krytyki wewnętrznej , która polega na przeanalizowaniu treści źródła i ustaleniu jego wiarygodności . w tej pracy należy wykorzystać wiedze z wielu nauk pomocniczych historii. Dla historii najnowszej niezwykle ważne mogą okazać się informacje między innymi z zakresu archiwistyki (nauka o pracy z archiwami) , bronioznawstwa, demografii historycznej , dyplomatyki(nauki o dokumentach), falerystyki( nauki o odznaczeniach ), kartografii (nauki o mapach), mundurologii (nauki o mundurach) , numizmatyki ( nauka o pieniądzach) czy weksylologii (nauka o sztandarach i chorągiewkach). Historycy korzystają przede wszystkim ze źródeł archiwalnych , przechowywanych w archiwach centralnych i terenowych. Do najważniejszych polskich archiwów , gromadzących źródła do dziejów dwudziestego wieku należą : warszawskie Archiwum Główne Akt Dawnych i Archiwum Akt Nowych oraz Instytut Pamięci Narodowej. Źródła do dziejów wojskowości znajdują się głównie w Centralnym Archiwum Wojskowym w Rembertowie pod Warszawą. Swoje archiwa mają też poszczególne miasta , a nawet instytucje (na przykład Kościoły czy Policja). Wiele źródeł archiwalnych zostało wydanych drukiem w specjalnych publikacjach źródłowych . innym rodzajem źródeł sa dzienniki , pamiętniki , wspomnienie i relacje osób uczestniczących w opisywanych zdarzeniach. Źródła te są bardzo cenne , gdyż ukazują przebieg danego wydarzenia z perspektywy indywidualnego obserwatora, pokazuje jego myśli i spostrzeżenia . Korzystając z nich , należy jednak zachować szczególną ostrożność , autorzy mogli bowiem celowo przeinaczyć fakty , a nawet świadomie kłamać . Powodów takiego postępowania może być wiele , na przykład chęć podkreślenia własnej roli lub odwrotnie – chęć umniejszenia swojego udziału w pewnych wydarzeniach . Historycy dwudziestego i dwudziestego pierwszego wieku bardzo chętnie sięgają tez do prasy, której zasoby dla omawianego okresu sa niemal nieprzebrane(w dwudziestym wieku ukazywały się tysiące dzienników i czasopism) należy jednak pamiętać , że niemal każde czasopismo miało swój profil i reprezentowało pewne przekonania polityczne czy społeczne. O przewrocie majowym 1926 roku inaczej pisała prasa prawica , inaczej gazety i czasopisma socjalistyczne. Inaczej zaś prasa sympatyzująca z Józefem Piłsudzkim i jego zwolennikami. W „ Trybunie Ludu”- organie prasowym Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej – późno szukać artykułów krytykujących działania PZPR (chyba ze wymaga tego akurat interes politycznych najważniejszych jej polityków).