Warunki naturalne cywilizacji Etrusków

Odpowiedź

aannddzziiaa

Sztuka brązownicza Etrusków. W dziedzinie wyrobów z brązu i żelaza Etruskowie doszli do prawdziwego mistrzostwa. Do osiągnięcia takiego mistrzowskiego poziomu oprócz umiejętności posiadanych przez Etrusków przyczyniły się też sprzyjające ku temu warunki naturalne, na których osiedlili się Etruskowie. Po licznych zawirowaniach terytorialnych Etruskowie zajmowali tereny leżące pomiędzy rzekami Arno na północy , Tybrem na południu oraz stokami środkowego Apeninu na wschodzie i morzem Tyrreńskim na zachodzie. Żyzne tereny dolin rzecznych sprzyjały rolnictwu ,a rejony Campigilia ,Val di Fucinaia (doliny huty żelaznej) Campo delle Buche (obszar szybów) Cotline Metallifere (kotlina kruszconośna) Monte Argentario (złota góra) były bogate w złoża mineralne przede wszystkim w rudy miedzi, cyny, ołowiu, żelaza co sprzyjało rozwojowi przemysłu hutniczego. Największe naislnie eksploatacji surowców u Etrusków przypada na VIII-VII wpne ,a głównymi ośrodkami było Ventulonii, Vulci, Tarquinni i Caere jednak najważniejszym ośrodkiem górniczo-hutniczym była wyspa Elba (Atihalia od gr. Sadza). Ta niewielka wyspa 223 km kw. była znana z licznie występujących surowców mineralnych rudy miedzi, żelaza, cyny czy marmuru. O Elbie wspomina Pseudo-Arystoteles czy Wergilius z w Eneidzie. Po wytrzebieniu lasów na Elbie produkcje hutniczą przeniesiono do Poplanion. Niestety mało jest informacji co do sposobu wytopu żelaza, krótki opis podaje Diodor Sycylijski. Badania archeologiczne ukazują ,że piece hutnicze wykorzystywane przez Etrusków były podobne do pieców z okresu lateńskiego. Miały one ok. 1,5 m wysokości i 0,8 m średnicy ,charakterystyczne było to ,że służyły do wielokrotnych wytopów. Natomiast do wytopu miedzi i brązu używano tzw. Pieców szybowych opis takiego pieca przytacza Dioskurides. Najważniejszymi ośrodkami specjalizującymi się w obróbce metali, odlewów posągów i waz były Vulci, Caere, Volsini, Arezzo. Pomimo ,że etruscy rzemieślnicy przy wytwarzaniu własnych wyrobów korzystali z wzorów greckich i orientalnych to i tak stworzyli własny styl. Widoczne jest to w rzeźbach kamiennych, złotnictwie złotnictwie i przede wszystkim w brązowych posągach. Zabytki odnajdywane w grobach takie jak broń, czy przedmioty codziennego użytku świadczą o dużym potencjale technicznym etruskich rzemieślników. Wysokie umiejętności odlewnicze potwierdzają do dziś podziwiane dzieła Etrusków: chimera z Arezzo ,posąg mówcy (arringatore) czy wilczycy kapitolińskiej. Prawdziwą specjalnością Etrusków było wykonywanie niewielkich posążków z brązu.Statuetki młodzieńców, kobiety czy wojowników charakteryzują się nienaturalnie wydłużonymi ciałami. Rozmaitość przedstawiania gestów ,póz figurek świadczy o dużej pomysłowości rzemieślników. Wykonaniem posągów i innych przedmiotów brązowych zajmowały się specjalne warsztaty odlewnicze , w których zatrudniano od 2 do 4 ludzi z nadzorcą ,wśród pracowników istniał podział czynności. Jedni zajmowali się obsługą pieca , inni przygotowywali formy do odlewów kolejni samym odlewem i obróbką odlewu. W zależności od przeznaczenia odlewanego produktu rzemieślnicy dobierali odpowiedni rodzaj brązu. Występowały trzy podstawowe rodzaje stopu brązu : do odlewania posągów, wyrobu luster i bicia monet. Do wyrobu posążków i odlewów artystycznych brąz musiał mieć dobrą twardość, natomiast do wyrobu luster miał mieć umiarkowaną twardość twardość podatne na polerowanie powierzchnie ,a do wyrobu monet brąz musiał być odporny na ścieranie. Żaden inny materiał do wytwarzania przedmiotów artystycznych jak brąz nie pozwalał uzyskać w rzeźbie wyraźnych linii, ostrych kontur czy swobody pozy dlatego stosuje się go do dziś. Do wyrobu małych posążków 40-50 cm stosowano technikę na stracony wosk. Polegała ona na tym ,że artysta najpierw wykonywał z wosku pszczelego model odlewu wraz z wlewem doprowadzającym płynny metal. Następnie już odlewnik powlekano kilkakrotnie warstwą gliny ,która była odrębnie suszone. Po podsuszeniu wykonanej formy z wlewem ustawiano ją w dół nad ogniskiem ,tak aby wosk wypływał z formy. Następnie forma była suszona i wypalana w temperaturze 600 C. Po takich zabiegach była gotowa do zalania płynnym metalem. W sąsiednim palenisku natomiast przygotowywano tenże płynny metal z topionych kawałków brązu np. odpady, złom. Metal w glinianym tyglu ulegał topnieniu i po osiągnięciu temperatury 1050-1100 C odlewnik wyjmował tygiel i odlewał do wcześniej przygotowanej formy płynny metal. Zabieg musiał być przeprowadzony bardzo starannie ,aby do płynnego metalu nic się nie dostało. Po zakrzepnięciu metalu formę rozbijano ,a otrzymany odlew poddawano obróbce wykończeniowej. Następnie każdy gotowy posąg nacierano oliwą, powlekano żywicą lub cienką warstwą słomy. Wykonywano nie tylko małe posążki, ale również i posągi pokaźniejszych rozmiarów. Duże posągi były wykonywane w częściach ,które następnie łączono. Do wyrobu dużych posągów wykorzystywano technikę zapożyczoną od Greków technikę pustych odlewów. Polegała ona na wprowadzeniu płynnego metalu w przestrzeń pomiędzy formę ,a rdzeniem ,które były połączone ze sobą za pomocą metalowych wsporników. Niewątpliwie Etruskowie przy wytopie z brązu korzystali doświadczeń greckich o czym świadczy nie tylko technika samego wyrobu odlewu ,ale także zbliżony skład chemiczny miedzi i cyny (85% ,14%) W V w pne zaczęto wytwarzać ręczne brązowe lustra z rytą dekoracją na rewersie. Lustra wykonane techniką odlewniczą. Aby lustro spełniało swoją funkcję strona lustrzana musiała być starannie wypolerowana ,gdyż każda nie wielka rysa powodowała załamanie promieni słonecznych przez co odbicie ulegało załamaniu. Druga strona była ozdobiona obrazami wykonanymi techniką rytowniczą. Tematyka obrazów nawiązywała do mitologii ,czy scen związanych z życiem codziennym oraz z zwyczajami Etrusków. Lustro przeważnie miało 15-16 cm średnicy. Uchwyt lustra był bogato zdobiony np. kością słoniową. Cieszyły się one wielką popularnością ,dlatego ich produkcja była jednym z głównych gałęzi rzemiosła Etrusków. Najbardziej w specjalizacji luster trudziło się Vulci. Innym przykładem perfekcyjnego opanowania sztuki rzemiosła brązowniczego są produkowane również w porządku dziennym pudełka toaletowe z rytą dekoracją figuralną ,zwane przez starożytnych cistami. W takich pudełeczkach kobiety przechowywały przybory toaletowe pachnidła, olejki, szminki czy wyżej wspomniane lusterka. Brązownictwo zdominowało też inne dziedziny życia Etrusków ,zwłaszcza życie religijne ,ponieważ wszelakie wyroby kultowe były wyrobami z brązu m.in. kapłani przycinali włosy nożycami z brązu ,czy lemieszem z brązu wyznaczano granice miasta. Przetrwałe do dziś etruskie posążki wyobrażające lokalne bóstwa również wykonane głównie były z brązu. Nawet w panteonie bóstw bardzo ważne miejsce zajmuje Sethlans bóg ognia synonim greckiego Hefajstosa. Większość bóstw Etruskowie przejęli od Greków. Wizerunki tego boga odnaleziono na dwóch brązowych lustrach z nekropolii w Tarkwiniach i na monecie brązowej z III w pne z Populonii. Etruskie militaria także wykorzystują rodzime złoża do produkcji broni. Etruskowie w sprawach uzbrojenia opierali się na greckich wzorcach. W skład broni zaczepnej wchodziła ciężka włócznia ,sztylet z brązu lub żelaza, krótki miecz i topór. Tarcza, elementy pancerza nagolennik oraz hełm wzorowany na greckich wykonane były z brązu. Poetycki opis wyrobu broni przedstawia Wergiliusz w Eneidzie. Żelazne oręże miecz VII w i siekierka VII-VI odnaleziono w Ventulonii. Dzięki ożywionym kontaktom handlowym. Etruskie wyroby znane były w najdalszych zakątkach starożytnego świata. Handlowano z Grecją ,czy z Fenicją. Grecy cenili etruskie trąby i posągi z brązu. Wiele etruskich wyrobów brązowniczych znaleziono w dzisiejszej Szwajcarii , Niemczech czy w wschodniej Francji. Oprócz samych wyrobów eksportowano także same surowce rudy metali. W wymianie handlowej posługiwano się własną walutą , do produkcji której wykorzystywano rodzime surowce. O możliwościach gospodarczych Etrurii świadczy zapis Liwiusza Tytusa o zobowiązaniu które nałożył na nich konsul Scypion Afrykański miały one posłużyć rzymianom jako podwaliny przemysłowe do jego wyprawy przeciw Kartaginie. O zawansowaniu cywilizacji etruskiej świadczy fakt ,iż pomimo wchłonienia jej przez Rzym. To ich wpływy przetrwały w różnych formach w życiu religijnym, politycznym czy gospodarczym. A sam fakt uznania etruskiej wilczycy kapitolińskiej za symbol wiecznego miasta jest najbardziej wymowny co do zawansowania cywilizacji etruskiej.

RoTLexX

Cywilizacja Etrusków Bagnoregio - starożytne miasto w Italii założone przez Etrusków w VI w. p.n.e. Kultura i cywilizacja Etrusków wywarła przypuszczalnie wielki wpływ na Rzymian, istnieje nawet pogląd, że cywilizacja rzymska jest w istocie kontynuacją cywilizacji etruskiej pod inną nazwą i z innym językiem. Rzymianie mogli zapożyczyć od Etrusków wiele mitów (Eneasz), rytuałów religijnych (np. z całą pewnością etruskie pochodzenie ma sztuka wróżenia z wnętrzności zwierząt ofiarnych, haruspicina), ubiór, urządzenia państwowe, odznaki itp. Niektórzy uczeni sądzą, iż pochodzenia etruskiego są m.in. liktorzy, krzesło kurulne, toga praetexta. Z powodu szczupłości danych o cywilizacji etruskiej są to jedynie hipotezy - wymienione rzeczy mogły zostać zapożyczone od innych ludów lub mogą mieć pochodzenie rdzennie rzymskie. Etruskowie uprawiali medycynę, astronomię, przy czym początkiem dnia było u nich południe. Dzielili czas na miesiące księżycowe. System rachuby mieli dwunastkowy. Pismo etruskie to nieco przystosowany alfabet zachodniogrecki używany w Kyme Chalcedońskim. Z kolei alfabet etruski został zapożyczony przez inne ludy zamieszkujące środkową Italię. Cywilizacja i religia Etrusków pozostawała pod wielkim wpływem cywilizacji greckiej, kwitnącej w greckich koloniach w Italii.

Dodaj swoją odpowiedź

Historia

Warunki naturalne cywilizacji Etrusków

Starożytność w pigułce. Chiny Mezopotamia Indie Palestyna Egipt Grecja Rzym od Republiki do upadku cesarstwa

Statożytność.

Despotie wschodnie - Starożytna Mezopotamia i Egipt.

Starożytność w pigułce

Historia wychowania obszerne dokładne ściągi z całego materiału