Chiny i Japonia do I wojny światowej
Wojna 1904-1905 zasadniczo zmieniła pozycję Japonii. Stała się ona cennym partnerem dla mocarstw europejskich.
4 lipca 1910 roku Japonia i Rosja podpisały kolejny układ, nawiązujący do ustalonego już wcześniej podziału wpływów w Mandżurii. Zobowiązywał on także do przyjacielskiej pomocy w celu ulepszenia swych linii kolejowych.
Zbliżenie do Ententy dawało Japonii większą swobodę, którą państwo natychmiast wykorzystało do opanowania Korei. Na mocy układu z 1907 roku, urzędnicy kolejno przejmowali zarząd nad poszczególnymi sferami życia kraju. 22 sierpnia w Seulu został podpisany traktat o aneksji Korei, głoszący całkowite odstąpienie praw suwerenności Korei cesarzowi Japonii.
W tym czasie Stany Zjednoczone znowu stwierdziły, iż inne mocarstwa prześcigają je w dostępie do rynku chińskiego, dlatego też po1905 stosunki amerykańsko-japońskie uległy zdecydowanemu pogorszeniu.
Jednak 30 listopada 1908 roku przedstawiciele USA i Japonii uznali swój stan posiadania na Pacyfiku.
Walka o koncesje w Chinach robiła się coraz ostrzejsza. Latem 1909 roku utworzono specjalne konsorcjum międzynarodowe, które zdobyło koncesję na budowę kolei i prowincji Kuantung. W tym czasie prezydent Taft skierował 6 lipca 1909 roku list do księcia chińskiego a prośbą o poparcie interesów amerykańskich. Sprawa zakończyła się sukcesem, dzięki czemu powstało nowe Konsorcjum Sześciu Mocarstw. 6 listopada 1909 roku Philander Knox zaproponował umiędzynarodowienie linii kolejowych w Mandżurii, jednak Japonia i Rosja na mocy porozumienia z 1907 roku storpedowały ten plan.
W Chinach zachodziły w tym czasie przemiany, które doprowadziły do upadku trzywiekowego panowania dynastii Ts’ingów i ustanowienia republiki. Głównym ideologiem był Sun Jat-sen, który w 1894 roku założył na Hawajach Związek Odrodzenia Chin, a w 1905 stworzył w Tokio Zjednoczoną Ligę Chińską. Rozruchy wymierzone we władzę Ts’ingów rozpoczęły się w sierpniu 1911 roku, owocując powstaniem w Wuczangu, w październiku tego samego roku. Prowincje Środkowych i Południowych Chin ogłosiły niezależność od Pekinu.
1 stycznia 1912 roku pzywódcy ruchu rewolucyjnego proklamowali republikę z Sun Jat-senem jako tymczasowym prezydentem, natomiast 12 lutego ogłoszono abdykację małoletniego cesarza Pu-i. Następnego dnia Sun Jat-sen zrezygnował i na czele rządu stanął Jua Szy-k’ai. Powstała w sierpniu 1912 roku Partia Narodowa stała się wówczas główną siłą opozycyjną.
6 sierpnia 1914 roku rząd chiński ogłosił neutralność i zwrócił się do stron konfliktu o nieprzenoszenie działań wojennych na jego teren. Jednak 22 sierpnia Japonia wypowiedziała wojną Niemcom i zwróciła swe wojska na chiński półwysep Szantung. W listopadzie 1914 Japończycy opanowali Tsingtao, a następnie wyparli Niemców z całej prowincji Szantung. Strategia Japonii w owym czasie polegała na stopniowym zdobywaniu ziem chińskich. Zarys tej strategii dobrze widoczny był w nocie, którą 18 stycznia 1915 roku poseł japoński wręczył premierowi Juan Szy-k’aiowi. Wymagania Japończyków były ogromne, co spowodowało oburzenie chińskiej opinii publicznej. Mocarstwa zajęte wojną milczały, natomiast USA, wówczas jeszcze neutralne, sprecyzowały swe stanowisko w nocie z 13 marca 195 roku. 7 maja 1915 roku Japonia skierowała do Chin ultimatum, które wzywało do przyjęcia noty z 18 stycznia, ale w złagodzonej formie. Zostało ono przyjęte przez Chiny 8 maja, natomiast 14 marca 1917 roku zerwały stosunki dyplomatyczne z Niemcami. 14 sierpnia 1917 roku Chiny wypowiedziały wojnę państwom centralnym.