Współwłasność

Jak czytamy w artykule 195 Kodeksu Cywilnego współwłasność jest niepodzielnym prawem własności przysługującym kilku osobom. Do cech współwłasności należą: jedność przedmiotu, wielość podmiotów, niepodzielność wspólnego prawa. Prawo to przysługuje współwłaścicielom do momentu zniesienia go, o co może się ubiegać każdy ze współwłaścicieli, żadnemu z nich nie przysługuje odrębne lub wyłączne prawo własności. Przedmiotem własności może być tylko rzecz (w przypadku mnogości wspólnych rzeczy, przedmiotem tego prawa jest każda rzecz z osobna). Współwłaścicielom przysługuje udział we wspólnym prawie własności. Występuje również wspólność innych praw majątkowych, np. współużytkowanie, współużytkowanie wieczyste, współnajem, współdzierżawa, w przypadku których błędem byłoby stosowanie terminu „współwłasność”.
Wspólne prawo własności tworzy zespól udziałów we współwłasności. Ustawodawca nie przyznaje współwłaścicielom skutecznego, wyłącznego prawa. Są natomiast określone uprawnienia wszystkich współwłaścicieli. W myśl artykułu 198 Kodeksu Cywilnego, każdy właściciel może rozporządzać swoim udziałem bez zgody innych współwłaścicieli (jednak zaznaczyć trzeba, że są to rozporządzenia, które nie powodują skutków dla wspólnego prawa własności). W stosunkach wewnętrznych, w sprawach korzystania ze wspólnej rzeczy, zarządzania nią czy zniesienia współwłasności decyduje wielkość udziałów we współwłasności. Wszelkie pożytki i przychody płynące z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom właśnie na podstawie wielkości ich udziałów (tyczy się to również wydatków i innych ciężarów z tym związanych). Wielkość udziału ma również znaczenie przy zniesieniu współwłasności (rozliczenie odbywa się według wartości udziałów stron).