Cztery funkcje doktryn politycznych;

1. tłumaczenie zjawisk życia państwowego -wyjaśnienie powstania i funkcjonowania państwa prawa
2. krytyka i podejmowanie decyzji politycznych -przeprowadzając taką krytykę dana doktryna wypracowuje własną wizję stosunków społecznych jakie wg przyjętych w tej doktrynie założeń powinny zapanować
3. wskazanie perspektyw rozwoju państwa i społeczeństwa -przedstawiciele różnych szkół doktrynalnych w rezultacie przeprowadzonej krytyki dochodzą do różnych wizji dalszych kierunków rozwoju państwa i prawa.
4. integracja postaw społecznych wokół programu głoszonego przez określoną doktrynę - w nawiązaniu do tej funkcji działają różne partie polityczne, z których każda w swoich programach określa swój ą postawę światopoglądową. Na takiej podstawie formułowane są programy polityki partyjnej i tzw. platformy wyborcze.
Cywilizacje starożytne wyrastały w dorzeczach wielkich rzek. Cywilizacja egipska powstała w dorzeczach Nilu.
Była również cywilizacja międzyrzecza, która ukształtowała się w dorzeczu Eufratu i Tygrysu.
Cywilizacja chińska powstała w dorzeczu rzeki Żółtej i Czerwonej.
Cywilizacja hinduska ukształtowała się w dorzeczu rzeki Indus i Ganges.
Na powstanie i rozwój cywilizacji złożyło się wiele czynników. Szczegółowe znaczenie miało ukształtowanie się wierzeń religijnych. Skoro człowiek uznał, że światem rządzi jakaś siła zwierzchnia, jakieś wszechpotężne bóstwo, to analogicznie uznał, ze państwem również powinna rządzić jakaś siła zwierzchnia, czyli władca. Najwcześniejsze formy władzy mają charakter teokratyczny.
TEKORATYCZNY to znaczy, że władca jest uważany za ziemskiego namiestnika bóstwa. Analogicznie w państwie - porządek zapewnia władca. Ponieważ uznano boski charakter władzy, to również i to prawo stanowione przez władcę miało charakter boski. Zapewniało mu (prawu) stałość i trwałość oraz skłaniało ludzi do jego przestrzegania.
Przykładem władcy teokratycznego był Hammurabi, założyciel Kodeksu Hammurabiego. Uznał on, że sprawny system społeczny jest gwarantem pomyślności i szczęścia w państwie. On na wzór bóstwa starał się sprawować władze nad państwem i prawem. Chciał, aby jego rządy nie tylko były absolutne, ale też opiekuńcze. Dlatego zasadniczym składnikiem jego koncepcji była troska o prawo.
*Kodeks Hammurabiego został wyryty na wielkiej kolumnie, która znajduje się obecnie w Paryżu.
*Każde prawo z Kodeksu Hammurabiego (282§) zaczyna się od słowa, jeżeli".
Przepisy zawarte w owym Kodeksie dotyczą jedynie norm postępowania prawnego, w konkretnie zaistniałych okolicznościach różnego rodzaju. Kodeks ten miał położyć kres samowoli poszczególnych ośrodków rządzących się własnymi tradycjami prawnymi, a ponadto miał stanowić taką ochronę interesów centralnej administracji państwowej. Wzmacniał on w państwie autorytet i prestiż monarchy.
Wszystko, co działo się w starożytnych cywilizacjach Egiptu, Babilonii czy Asyrii, miało wpływ na powstanie i rozwój cywilizacji europejskiej.
Nasza cywilizacja wywodzi się bezpośrednio z Grecji starożytnej.
Zasadnicze znaczenie miał fakt, że w starożytnej Grecji narodziła się filozofia, czyli rozumowanie nad światem i człowiekiem., jak również poszukiwanie przy pomocy rozumu sensu istnienia świata i człowieka na
DEMOKRACJA (gr. „demos" - lud i „kratei" - rządzić lub „kratos" -władza) znaczy tyle, co rządy ludu. Taką pierwotną formą organizacyjną greckiej demokracji staje się POLIS, czyli państwo - miasto. Polis obejmowało zazwyczaj jedno miasto otoczone okrągłymi murami oraz przyległe tereny rolnicze. Do największego rozkwitu polis doszło w Atenach.
*Odmienny ustrój miała Sparta, która była organizacją autorytarną zorganizowaną na zasadach obozu wojskowego.
Dla rozwoju demokracji greckiej szczególnie ważne były kolejne próby ujednolicenia i kodyfikowania prawa. Pierwszą próbą było wydanie przez DRAKONA (prawodawcy ateńskiego) prawa, tzw. drakońskiego, które było bardzo surowe. Jego znaczenie polegało na tym, że to, co dotychczas pozostawało w gestii jednostki albo rodu - teraz było regulowane przez prawo. Od tej pory nie można było dochodzić krzywdy na własną rękę, gdyż to regulowało państwo. To państwo przejęło w swoje ręce sprawę bezpieczeństwa i życia obywateli. Ponieważ państwo zajęło się też wymierzaniem kary, to też musiało ustalić np. zabójstwo rzeczywiście dokonane i kto jest tym zabójcą. Dokonano rozróżnienia pomiędzy zabójstwem dokonanym z premedytacją z przypadkowym, wyróżniono też zabójstwo uzasadnione, np. w obronie własnej. Wiązało się z tym wymierzenie kary.
Kolejnej reformy państwa dokonał SOLON (prawodawca ateński). Wprowadził instytucje sędziów przysięgłych wybieranych spośród wszystkich Ateńczyków, którzy ukończyli 30 rok życia. Prawo Solona ustaliło podział obywateli wedle stanu majątkowego. Jedynie obywatele należący do trzech pierwszych klas mieli dostęp do pełnienia urzędów, przy czym najwyższy urząd, czyli zwierzchnika państwa mogli pełnić tylko przedstawiciele klasy pierwszej. Solon był także organizatorem życia gospodarczego. Wprowadził nakaz kształcenia dzieci oraz jednolitego systemu miar i wag.
Okres rozkwitu demokracji ateńskiej przypada na wiek V p.n.e., a szczególnie na okres, gdy zwierzchnikiem Aten był ELIT.