Penitencjarna

1. Początki myśli penitencjarnej w znaczeniu współczesnym
a) System celkowy
-jest pierwszym systemem penitencjarnym jaki wykształcił się w toku rozwoju więziennictwa.
-nazwa pochodzi od słowa „cela” ponieważ opierał się na umieszczeniu skazanych w pojedynczych celach; powstał w USA.
Odmiana pensylwańska -za modelowy zakład penitencjarny tego typu uważa się więzienie na planie gwiazdy z punktem obserwacyjnym na środku. Cele wyposażone były w dwoje drzwi na korytarz, miały też drugie prowadzące do zamkniętej przestrzeni, w której więzień mógł przechadzać się samotnie.
System ten polegał na:
-Całkowitej izolacji
-Wpływ na powstanie tego typu więzień miały poglądy religijnej sekty – KWAKRÓW
-Ochrona więźnia przed jeszcze bardziej zdemoralizowanymi więźniami.
-Skojarzenie z celą klasztorną.
Odmiana auburnska -pozwalano skazanym pracować w celi, korzystać z książek oraz kontaktować się z członkami organizacji charytatywnych, krewnymi, co do których nie zachodziła obawa wywierania złego wpływu na skazanego. Przeprowadzono eksperyment polegający na tym, że więźniowie zostali podzieleni na trzy grupy, a każda z nich została poddana innemu traktowaniu:
*grupa I – obejmująca więźniów najbardziej niebezpiecznych, odbywała karę w całkowitym odosobnieniu.
*grupa II – więźniowie odosobnieni przez trzy dni w tygodniu.
*grupa III – przebywający w pojedynczych celach w nocy a w dzień pracowali wspólnie z innymi jednak z nakazem milczenia co miało chronić przed wzajemną demoralizacją.
Po upływie dwóch lat od rozpoczęcia tego eksperymentu z osiemdziesięciu więźniów zakwalifikowanych do grupie I pozostało tylko dwóch, pozostali zmarli, postradali zmysły lub popełnili samobójstwo.
b) System progresywny:
-wprowadzony został przez Mecenochiego, który podzielił czas wykonywania kary na etapy, przy czym przejście do kolejnego etapu wiązało się z poprawą sytuacji skazanego:
-pierwszy etap wykonywania kary polegał na umieszczeniu skazanego w więzieniu celowym typu pensylwańskiego.
-drugi etap na robotach przymusowych, ale bez nakazu milczenia - etap ten podzielony był dodatkowo na kilka klas. Przejście do kolejnej klasy powodowało złagodzenie warunków.
-po odbyciu określonej części kary i uzyskaniu odpowiedniej liczby punktów więźniowie uzyskiwali praco do warunkowego przedterminowego zwolnienia.
c) System reformatorów amerykańskich:
-ukształtował się w Stanach pod wpływem modyfikacji systemu progresywnego
-na amerykańskim Kongresie penitencjarnym stwierdzono, że „ostatecznym celem postępowania z więźniami powinna być moralna poprawa a nie kara dedykowana uczuciem zemsty”.
2.Typologia i rodzaje zakładów karnych
Zakład karny dla młodocianych(art. 84 par. 1)
W zakładzie tym odbywają karę skazanie, którzy nie ukończyli 21. roku życia, w uzasadnionych wypadkach skazany może odbywać karę w tym zakładzie po ukończeniu tego wieku. Młodociany, któremu pozostało co najmniej sześć miesięcy do końca, nabywa prawa do ubiegania się o warunkowe zwolnienie lub sprawiającego trudności wychowawcze podaje się badaniom psychologiczny.
Zakład karny dla odbywających karę po raz pierwszy(art. 85)
W zakładzie tym osadza się skazanych zastępczą karę pozbawienia wolności orzeczoną tej samej sprawie oraz skazanych na karę pozbawienia wolności nie wymienioną w art. 86.
Zakład karnych dla recydywistów penitencjarnych(art. 86)
Odbywają karę dorośli skazani za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności lub zastępczą karę pozbawienia wolności oraz ukarani za wykroczenie umyślne zasadniczą lub zastępczą karą aresztu, którzy uprzednio już odbywali takie kary lub karę aresztu wojskowego za umyślne przestępstwo lub wykroczenie chyba, że szczególne względy resocjalizacyjne przemawiają za skierowaniem ich do zakładu karnego dla odbywających karę po raz pierwszy.
Zakład karny dla odbywających karę aresztu wojskowego
Skazany na karę aresztu wojskowego odbywa karę w zakładzie typu otwartego chyba, że szczególne względy przemawiają za potrzeb osadzenia skazanego w zakładzie karnym innego typu.
Zakłady karne w Polsce mogą być organizowane jako zakłady karne
-zamkniętego
-półotwartego
-otwartego
Zakłady te różnią się w szczególności:
-stopniem zabezpieczenia
-stopniem izolacji skazanych oraz wynikającymi z tego obowiązkami lub usprawnieniami w zakresie poruszania się w zakładzie i poza jego obrębem.
Zakład karny typu zamkniętego (art. 90)
-cele mieszkalne skazanych mogą być otwarte w porze dziennej na określonych zasadach
-skazani mogą być zatrudnieni poza terenem zakładu karnego w pełnym systemie konwojowania.
-zajęcia kulturalno-oświatowe, sportowe oraz nauczanie organizuje się w obrębie zakładu karnego.
-ruch skazanych po terenie zakładu karnego odbywa się w sposób zorganizowany i pod nadzorem.
Skazani mogą korzystać z własnej bielizny i obuwia, a za zezwoleniem dyrektora zakładu karnego także odzieży.
-skazani mogą korzystać z dwóch widzeń w miesiącu a za zgodą dyrektora zakładu karnego wykorzystać je jednorazowo.
-widzenie skazanych podlega nadzorowi administracji zakładu karnego, rozmowy skazanych w trakcie widzeń podlegają kontroli administracji zakładu.
-korespondencja skazanych podlega cenzurze administracji zakładu karnego z wyjątkiem korespondencji o której mowa w art. 3 par. 3 art. 102 pkt. 11, art. 103 par. 1, która może podlegać jedynie nadzorowi.
-rozmowy telefoniczne skazanych podlegają kontroli administracji zakładu karnego.
Zakład karny typu półotwartego (art. 91)
-cele mieszkalne skazanych pozostają otwarte w porze dziennej, natomiast w porze nocnej mogą być zamknięte.
-skazani mogą być zatrudnieni poza terenem zakładu karnego w systemie zmniejszonego konwojowania lub bez konwojowania, w tym rżnie na pojedynczych stanowiskach pracy.
-skazanym można zezwalać na uczestniczenie w nauczaniu szkolnym oraz w zajęciach terapeutycznych organizowanych poza terenem zakładu karnego, grupowych zajęciach kulturalno-oświatowych lub sportowych.
-skazani mogą poruszać się po terenie zakładu karnego w czasie i miejscach ustalonych w porządku wewnętrznym, skazani mogą korzystać z własnej odzieży, bielizny i obuwia.
-skazanym można udzielać przepustek z zakładu karnego nie częściej niż raz na dwa miesiące, łącznie na okres nie przekraczający 14 dni w roku.
-skazani mogą korzystać z trzech widzeń w miesiącu które za zgodą dyrektora zakładu karnego mogą być połączone.
-widzenia skazanych podlegają nadzorowi administracji zakładu karnego, rozmowy skazanych w trakcie widzenia mogą podlegać kontroli administracyjnej zakładu.
-korespondencja skazanych może podlegać cenzurze administracji.
-rozmowy telefoniczne mogą podlegać kontroli.
Zakład karny typu otwartego (art. 92)
-cele mieszkalne skazanych pozostają otwarte przez całą dobę.
-skazanych zatrudnia się przede wszystkim poza terenem zakładu zamkniętego, bez konwojenta na pojedynczych stanowiskach
-skazanym można zezwalać na uczestniczenie w nauczaniu, szkoleniu, zajęciach terapeutycznych.
-organizowanych poza terenem zakładu karnego, grupowych zajęciach kulturalno-oświatowych lub sportowych organizowanych poza terenem zakładu karnego.
-skazani mogą korzystać z własnej odzieży, bielizny i obuwia.
-skazany może korzystać z nieograniczonej liczby widzeń.
-skazanym w miarę możliwości stwarza się warunki do przygotowania dodatkowych posiłków we własnym zakresie.
-korespondencja skazanych nie podlega cenzurze administracji zakładu karnego.
-rozmowy telefoniczne nie podlegają kontroli administracji zakładu karnego.
-widzenia nie mogą podlegać nadzorowi administracji zakładu karnego, rozmowy w trakcie widzenia nie podlegają kontroli administracji zakładu karnego.
4.właściwości izolacji więziennej, następstwa i negatywne zjawiska towarzyszące odbywaniu kary pozbawienia wolności-
Właściwości izolacji więziennej
Kara pozbawienia wolności oznacza w praktyce skazanie człowieka na izolację środowisku zamkniętym. Zamknięte środowiska więzienne można uznać za takie, w którym występuje wysokie prawdopodobieństwo powstania sytuacji zdecydowanie niekorzystnych z punktu widzenia człowieka.
Aspekt stymulacyjny środowiska więziennego odnosi Się do faktu, że każda sytuacja jest mniej lub bardziej złożonym układem bodźców działających na człowieka. Aspekt stymulacyjny może być punktem wyjścia do podziału sytuacji na sytuacje z niedostateczną stymulacją, sytuacje nadmiernie stymulujące oraz sytuacje pod względem bodźcowym adekwatne do możliwości indywidualnych konkretnego człowieka. Zredukowana ilość oraz mała różnorodność bodźców istniejących w środowisku więziennym pozwala na stwierdzenie, że jest ono środowiskiem niedostatecznie stymulującym dla przeciętnego więźnia. O występowaniu ograniczonej stymulacji sensorycznej w zakładzie karnym decyduje kilka okoliczności.
Jedną z nich jest architektura zakładów karnych która ma z założenia uniemożliwiać kontakt uwięzionych ze światem zewnętrznym i jednocześnie ograniczać w sposób maksymalny dopływ bodźców z zewnątrz.
Barwy otoczenia są tą właściwością środowiska, która w normalnych warunkach rzadko bywa przedmiotem Koncentracji uwagi i kontemplacji. Cecha ta jednak okazuje się ważna, ponieważ wpływa na ogólne samopoczucie człowieka, jego nastrój i reakcje psychomotoryczne. Ubóstwo barw w środowisku więziennym jest zdaniem J. Sikory czynnikiem który w sposób negatywny wpływa na procesy emocjonalno-motywacyjne oraz stan układu nerwowego więźniów.
Z ubóstwem stymulacyjnym środowiska więziennego należy wiązać występowanie nudy – przykrego i na dłuższą metę destrukcyjnego stanu emocjonalnego. Do nudy prowadzi prawie nieuchronnie również surowa dyscyplina, która jest jednak czymś nieodzownym, by przy ograniczonej przecież liczbie personelu zapewnić porządek w więzieniu i działanie instytucji.
Aspekt funkcjonalny środowiska więziennego, wiąże się z przekonaniem, że sytuacja jest pewnym układem wartości i możliwości, który może pozostawać w mniejszej lub większej zgodności z indywidualnym systemem wartości i subiektywnym układem możliwości. Z indywidualnym systemem wartości i możliwości przeciętnego więźnia są zazwyczaj niezgodne dolegliwości izolacji więziennej. Pierwszą i najbardziej oczywistą dolegliwością jest pozbawienie wolności, a tym samym ograniczenie swobody działania i możliwości kontaktów z bliskimi i znajomymi. Drugą dolegliwością więzienia jest pozbawienie możliwości udogodnień materialnych i usługowych. Dolegliwość ta bywa w subiektywnym odczuciu skazanych oceniana bardzo różnie, a zależy to zapewne od sytuacji materialnej jaką miał skazany przed więzieniem. W warunkach izolacji, zresztą nie tylko więziennej, istotnego znaczenia nabierają potrzeby w zakresie żywienia. Bardzo uciążliwe są także niekorzystne warunki mieszkaniowe, jak na przykład zła wentylacja, wilgoć, brak światła, hałas oraz przeniesienia z celi do celi.Kolejną sprawą jest pozbawienie skazanego możliwości kontaktów heteroseksualnych. Długotrwały pobyt w jednopłciowej społeczności kształtuje, szczególnie u młodych więźniów, nieadekwatny obraz samego siebie, a w pewnych przypadkach prowadzi do nieodwracalnych zaburzeń sferze seksualnej.
Czwartą dolegliwością jest pozbawienie skazanego autonomii, a więc możliwości dokonywania wyboru i podejmowania decyzji. Surowy regulamin i napływające rozkazy czynią z więźnia bezwolny i bezsilny przedmiot oddziaływań innych – także dlatego, że nie podaje mu się powodów takich czy innych decyzji. Ostatnią dolegliwością jest pozbawienie skazanego poczucia bezpieczeństwa lub świadomość stałego zagrożenia utraty tego poczucia..
aspekt przestrzenno-czasowy środowiska więziennego, odnosi się do faktu, że każda sytuacja rozgrywa się w jakimś miejscu i ma swoje przestrzenne i czasowe granice. Na tle tego wymiaru ulubionym przedmiotem dociekań i badań wielu autorów stał się problem nadmiernej koncentracji ludzi na stosunkowo niewielkiej przestrzeni oraz upływ czasu i przeżywanie go przez skazanych..
NASTEPSTWO IZOLACJI WIEZIENNEJ
Proces stygmatyzacji rozpoczyna się w fazie dochodzenia i aresztu. Postępowanie organów wymiaru sprawiedliwości zakończone wyrokiem skazującym oznacza pierwszy etap instytucjonalnego naznaczania. Utrata wolności jest dla wielu osób skazanych dowodem ich moralnego odrzucenia i potępienia prze wolne społeczeństwo. Kolejny etap stygmatyzacji odbywa się już w instytucji zamkniętej która posiada właściwe jej prawa i środki dalszego etykietyzowania tych, którzy znaleźli się w jej obrębie Osąd i opinia innych więźniów może z czasem ukształtować u niego taki sposób widzenia siebie, który dopuszcza możliwość pełnienia roli którą mu przypisano. Doprowadza to do konserwacji do poczucia solidarności z grupą skazanych i do identyfikowania się z nią, dzieje się tak prawdopodobnie zwłaszcza u tych skazanych którzy przyjmują za własne reguły nieformalnego postępowania więziennego i integrują się z subkultura więzienna.
Proces standaryzacji jest procesem któremu podlegają wszystkie bez wyjątku osoby skazane na kare pozbawienia wolności. Wynika on bezpośrednio z zawartych w regulaminie więziennym form postępowania ze skazanymi. Nakazują one uniformizacje ubioru określają szczegółowymi przepisami ilości i rodzaju mienia prywatnego więźnia oraz przewidują dla wszystkich jednakowy sposób zaspokajania potrzeb podstawowych
Proces degradacji wiąże się z tym ze człowiek pozbawiony wolności staje się przedmiotem degradacji tak ze strony administracji jak i silniejszych więźniów, na proces degradacji składają się sytuacje poniżenia upokorzenia i znieważenia godności własnej. Obowiązująca forma modelowania się więźnia i przyjęty sposób zwracania się personelu więziennego do niego („ty”, „wy”) jest dla wielu skazanych upokarzająca dolegliwością więziennej rzeczywistości
Proces depersonalizacji wiąże się ściśle z wymienionymi już zjawiskami: stygmatyzacji, standaryzacji i degradacji. Postępowaniu procesu depersonalizacji sprzyjają takie konsekwencje izolacji jak: zawieszenie na przyszłość planów osobistych dotyczących życia rodzinnego czy zawodowego, pozbawienie możliwości podejmowania dobrowolnej decyzji i brak potrzeby planowania działań codziennych które formułuje ściśle administracja zakładu. Depersonalizacja oznacza ostatecznie mniej lub bardziej trwale zmiany w osobowości więźniów, które dotyczą głownie obrazu samego siebie..
Proces prizonizacji proces asymilacji przez skazanego norm nieformalnie istniejącego kodeksu postępowania więźnia. Koncepcja prizonizacji oparta została na spostrzeżeniu ze skazy nabywa w miarę czasu trwania izolacji coraz większej wiedzy na temat specyficznych norm i wartości obowiązujących w społecznej więźniów i wykazuje coraz wyższy stopień ich przyswajania. Więzień uczy się specyficznych dla środowiska postaw i sposobów zachowania, rytuałów i zwyczajów dotyczących jedzenia, ubierania się, pracy czy odpoczynku, języka więziennego i sposobu zorganizowania zakładu karnego.
ZESTAWIENIE NEGATYWNYCH ZJAWISK TOWARZYSZACYCH KARZE POZBAWIENIA WOLNOSCI
*Wstrząs psychiczny spowodowany wyrwaniem z dotychczasowego „kontekstu” życiowego, z bliskich sobie kręgów i grup społecznych, utrata przedmiotów codziennego użytku z najbardziej osobistymi włącznie, pozbawieniem pełnionych dotąd ról społecznych, następuje istotne naruszenie poczucia własnej wartości i poczucia tożsamości. Wszystko przyjdzie budować na nowo i obraz samego siebie i subiektywna rzeczywistość społeczna
*stres i bezradność, wynikające z niemożności podjęcia nawet prób rozwiązywania istotnych spraw własnych lub osób bliskich
*Narastanie agresji, zubożenie wszelkiej aktywności – ruchowej, kulturowej, duchowej, czasem zawężenie świata zainteresowań do spraw najbardziej podstawowych takich jak spanie, seks.
*Nieustanne naruszanie godności, konsekwencja tego jest m.in. obniżenia samooceny skazanych
*Stałe doświadczanie przemocy, uczenie się jej stosowania lub zobojętnienia na jej objawy w najbliższym otoczeniu,
*Pozbawienie istotnych wyrazów człowieczeństwa – wolności, godności, twórczości
*Niszczenie uczucia wstydu przez brutalne obnażanie człowieka, przez proces alienacji
*Narastanie poczucia krzywdy
*Utrwalanie postawy usprawiedliwienia popełnionego czynu który doprowadził do więzienia
*Utrwalenie nawyku nierespektowania społecznych nakazów i zakazów
*Wykształcenie lub utrwalanie dewiacyjnych form zaspokajania istotnych potrzeb
* hamowanie samodzielności myślenia i działania; niszczenie postaw solidarności
*Wzajemna demoralizacja – podejmowanie lub utrwalanie negatywnych postaw,
*Uczenie się nowych technik przestępczych
*Uczenie się nowych, patologicznych form życia,( np. niektóre dziewczyny pierwszy raz karane po wyjściu z wiezienia zostają prostytutkami)
*Osłabienie więzi rodzinnych
*Osłabienie więzi ze światem ludzi wolnych , w tym także z tymi, którzy żyją w szacunku dla prawa i moralności
*Wykształcenie się poczucia obcości w stosunku do świata ludzi wolnych, narastanie lęku przez życiem na wolności
*Wzmacnianie więzi z osobami, które naruszają prawo
*Intensyfikacja procesu identyfikowania się z rola przestępcy
*Trudności w adaptacji do życia wolnego
*Stygmatyzacja, która utrudnia wejście w pozytywne klasy społeczne, otrzymanie lepszej pracy czy pracy w ogóle
*Przełamanie pewnej bariery psychicznej – wyzbycie się leku przed wiezieniem : „takie Zycie tez jest życiem” uznanie wiezienia za swój dom
*Pogorszenie się sytuacji społecznej i ekonomicznej rodziny

5. Podkultura więzienna, społeczność więzienna, tatuaż i jego znaczenie-
Subkultura – podkultura – to określenie pewnych poza formalnych grup wolnościowych
Podkultura – nieprzepisowe zbiorowisko ludzi funkcjonujących w obrębie wyizolowanego, często sztucznie stworzonego środowiska, tzw. Środowiska instytucjonalnego.
Społeczność więzienna, dwa ośrodki decyzyjne:
*administracja zakładu karnego
*struktura podkultury więziennej
Geneza podkultury więziennej
*deprawacyjna (drugie życie jest rezultatem dolegliwości, niedomagań wynikających z samego siebie)
*transmisja
Podkultura więzienna i przestępcza przenikają się.
Podział:
*grypsujący
*niegrypsujący
*poszkodowani (cwele)
GIT – LUDZIE
„git – ludzie” czy także „grypsujacy” to kilka określeń na jednego więźnia, który wyróżnia się dobra znajomością prawa, a zwłaszcza kodeksu karnego i kodeksu postępowania karnego, uznaje prawo, jego cel, konieczność i zasady, rozumie, ze jest poza marginesem. Oto kilka zasad jakie obowiązują w opisywanej grupie, a mianowicie:
 Wywyższanie swojej grupy nad inne
 Poszanowanie godności własnej i pozostałych członków
 Solidarność nawet po wyjściu na wolności
 Pomoc członkowi grupy gdy jest bity
 Ochrona za pomocą wszystkich możliwych środków członka grupy przed „krzywda” ze strony administracji
 Wzajemna pomoc materialna: podawanie papierosów skazanemu odbywającemu kare dyscyplinarna w izolatce, dzielenie się artykułami żywnościowymi
 Podporządkowanie członkom postawionym wyżej w hierarchii władzy, decydującym w sprawach grupy
 Sankcjonowanie zasad przyjętych w grupie
 Aprobowanie zachowań, które utrudniają pracę administracji
Grypser posługuje się pojęciami które swoim znaczeniem dla grupy podkulturowej, wykraczają daleko poza językową treść tychże określeń.
Bluzgi – to zwroty których nie wolno używać wobec innych grypsujących gdyż są one obraźliwe dla „człowieka”. Do podstawowych bluzgów zaliczamy słowa i zwroty wulgarne. Bluzgiem będzie również powiedzenie do kogoś „koteczku”, „milutki”, „kochany”, „śliczny” itd. Wyrazy te według ideologii gryp serskiej są ubliżające dla silnego, twardego samca, sugerując słabość i zniewieściałość. Np. przedmiot któremu nabluzgano jest trefny.. Ponieważ jest to atrybut użycie takiego bluzgu przynależy przywódcom. Obok bluzgów w środowisku więziennym funkcjonuje słownictwo wulgarne bez zabarwienia magicznego , tzn. spełnia te same funkcje co słownictwo wulgarne w środowisku wolnościowym
a. Zastawka – jest to grypserskie słowo honoru. Znane zastawki, to zwroty takie jak; „jak pragnę wolności”, „wolności ty moja jedyna”, „charakternie”. Jeśli ktoś złożył jakąś obietnice i zakończył ją zastawka oznacza to iż daje słowo honoru i że tak zrobi. Zastawka można kończyć jakąś opowieść czy relacje co ma gwarantować jej znaczenie i wiarygodność
b. Krzywości - jeżeli są jakieś podejrzenia że grypsujacy sprzeniewierzył się zasadom w jakikolwiek sposób to mówi się że ma „krzywości”
c. Chowanie do wora („dołowanie”) – jest to wykluczenie z grupy. Wykluczenie może przebiegać w różny sposób. Może być werbalny zakaz grypsowania lub może się to odbyć przy użyciu pobicia czy gwałtu homoseksualnego.
d. Afera – jeśli pojawią się zarzuty wobec konkretnej osoby powstaje twz. Afera , następuje analiza dowodów i werdykt czy zarzuty są słuszne czy tez nie. „wykręcanie afery” może dotyczyć faktów z przeszłości zarówno wolnościowej jak i więziennej
e. Wyjaśnienie (niekiedy „wystawka”) jest to stan zawieszania członkowstwa w grupie grypsujących, pojawiły się zarzuty, podejrzenia, zasadowość „człowieka” została podważona. Wyjaśnienie może zakończyć się pozytywnie czego skutkiem będzie przywrócenie członkowstwa lub negatywnie wtedy może wystąpić wykluczenie z grupy
f. Prostowanie – jeśli winy osobnika względem grupy grypsującej nie są zbyt wielkie można postawić przed nim zadania do wykonania od których zależeć będzie jego członkowstwo. Typowymi zadaniami są: samouszkodzenia, pobicie lub naubliżanie „frajerowi”, wzięcie na siebie odpowiedzialności za czyny innych, agresja wobec funkcjonariuszy..
Żaden git nie wystąpi przeciwko innemu gitowi ani w czynie ani przez złożenie zeznania w jakiejkolwiek sprawie. Ich zadaniem jest wspieranie innych gitów. Pomaganie w ujarzmianiu frajerów, dokonywaniu wykroczeń przeciw regulaminowi, w taki sposób aby nie zdołano ich wykryć.
Jeżeli trafi się „kapuś” wśród „ludzi” zostaje on zdegradowany do „frajera”. Obowiązuje też zasada zemsty nie tylko za kapowanie ale za złamanie obyczajów, wyłamanie się z grupy czy niekorzystne zeznanie podczas śledztwa. Git- człowiek powinien znać grypserę, ale nie koniecznie. Żaden szanujący się człowiek nie porżnie się żyletką którą mógł kupić w sklepiku więziennym, wybierze raczej sprytne wykrojony odłamek szyby okna celi, drutu, kawałka blachy czy gwoździa. Dobrze szanujący się git musi od czasu do czasu dokonać samouszkodzenia co ma charakter demonstracyjny i ma dodać „charakterności. Autorzy wymieniają różne grupy samouszkodzeń np. W. Kowalski klasyfikuje następująco
 Głodzenie się i głodówka
 Upuszczanie krwi
 Pozorowane krwotoki
 Nacięcia skory i tkanki podskórnej
 Zatrucia doustne
 Mechaniczne uszkodzenie gałki ocznej
 Wprowadzenie ciał obcych do przewodu pokarmowego
 Wprowadzenie ciał obcych pod skore i przez połloki do narządów głębiej położonych
 Wchłanianie ciał obcych do drzewa oskrzelowego
 Bezpośrednie urazy czaszki i za pomocą ciał obcych
 Uszkodzenia układu moczowego oraz innych narządów
Natomiast T. Odlak na podstawie analizy badan prowadzonych w zakładach karnych wyróżnił wśród samouszkodzeń
 Nacięcie skory tkanki podskórnej na brzuchu, klatce piersiowej, przedramionach
 Połykanie ciał obcych
 Odmowa przyjmowania pokarmów
 Głodzenie się
 Wprowadzanie ciał obcych pod skore i do narządów głębiej położonych
 Samo podpalenie
 Upust krwi
 Zasypki oczu
 Zatrucia
 „wstrzyki” (zakażenia tkanki podskórnej)
 Prob. Samobójcze i samobójstwa
Natomiast najczęściej stosowane przy „połykach” są żyletki, odłamki szkła, spinacze biurowe, igły, gwoździe, trzonki od łyżek, brzytwy, sprężyny z łóżka. Mogą wystąpić także przypadki symulacji wtedy elementy uszkadzający owinięty jest w folie aluminiowa,
Zachowania te maja na celu poniesienie jak najmniejszego uszczerbku na zdrowiu i uzyskanie korzyści takie jak zwolnienie lekarskie z pracy, dostanie się do szpitala lub na izbę chorych, zwolnienie z odbywania kary dyscyplinarnej
Najczęściej spotykanymi przyczynami wykonywania tatuażu u osób z gr krymin
 Chęć imponowania najbliższemu otoczeniu zarówno na wolności jak i w ZK konieczność posiadania określonych znaków stanowiących formę komunikacji oraz sposób podkreślenia przynależności do danego Sr
 Presja związana z aktualna moda oraz otoczeniem społ.
 Odzwierciedlenie stratyfikacji społecznej, panującej zarówno w zakładzie jak i na wolności
 Wewnętrzny bunt przeciwko przymusowemu odizolowaniu
 Potrzeba stymulacji seksualnej, zaspokajania poprzez tatuowanie motywów o char erotycznym
 Potrzeba rejestrowania najw wyd w życiu przestępczym
 tatuaż więzienny jest własnością osobistą

Tatuaże:
*jaskółka – utrata wolności
*symbole więzień
*tatuaże polityczne
*LPZD – wewnętrzna część ust – liżę pizdę za dolary
*mgiełki (kreski) – przynależność do kultury więziennej
*toczki z lewej strony – przynależność do kultury więziennej
*toczka z prawej – sutener
*kower – nakładanie tatuażu
*kropki na kostkach (dłoń) – lata kary, na przerwach miesiące
*BKR – boże kopsnij rozumu
*kreski przedłużające oko (przedłużki) – przedłużenie kary
*piorun (na czole albo ręku) – szybka ręka w kradzieży
*sztylet – wspólnota złodziei
*trzy kropki na środku czoła – lowelas, atrakcyjność przestępcza
*góra czoła (dwie albo jedna kropka) – mściwy człowiek
*TAXI – człowiek to wynajęcia
*na kostce z lewej strony – schemat kotka – cichy złodziej
*kropeczki na powiekach (śpiochy) – człowiek śpiący wszystko widzący
*kreseczki (wewnątrz oka) – pewniak
*kobra – symbol cwaniaczków
*DUX HELL – więzienie jest piekłem
*SS – szwadrony śmierci
*pięć kropek na czole z lewej strony albo na rękach lewa nad kostką 0 wspólnota złodziei
*pajęczyna – uzależnienie
*pajęczyna na lewym łokciu bez pająka – 25 lat
*zamiast łezki serduszko – przywódca więzienny
*znak firmowy ciuchów – oryginalny człowiek