Wczesna dorosłość.

W dzisiejszych czasach trudno jest jednoznacznie wskazać granice wczesnej dorosłości. Bowiem istota bycia dorosłym zasadza się nie na osiągnięciu określonego wieku metrykalnego lecz na podjęciu zobowiązań w pewnych obszarach aktywności i trwania w ich realizacji pomimo społecznych, fizycznych czy psychologicznych przeszkód. Osiągnięcie dorosłości niektórzy wiążą z konkretnymi wydarzeniami życiowymi, takimi jak: zawarcie małżeństwa czy uzyskanie niezależności ekonomicznej. Jednak każdy z nas ma swój główny wskaźnik dorosłości. Dlatego też uznano, że stawanie się dorosłym jest procesem rozgrywającym się powoli i stopniowo, w którym pewne zdarzenia życiowe mogą odegrać znaczącą, ale nie decydującą rolę. Możemy jednak przyjąć, że granica bycia „młodym dorosłym” mieści się między 20-23 oraz 35-40 rokiem życia.
Dorosłością określa się tę fazę życia, w którą wkracza człowiek po gwałtownych zmianach rozwojowych, prowadzących do dojrzałości biologicznej i społecznej, wyrażającej się w zdolności do prokreacji oraz odpowiedniego podejmowania nowych ról społecznych związanych z zakładaniem własnej rodziny, rodzeniem i wychowywaniem dzieci, podejmowaniem i rozwijaniem aktywności zawodowej, a przede wszystkim w autonomicznym kierowaniu własnym życiem.

Wkraczanie w dorosłość.
Pierwszy etap dorosłości można nazwać etapem planowania i wyboru. Młodzi ludzie decydują się na podjęcie wybranych ról i celów życiowych, budując jednocześnie wizję siebie i swojego otoczenia w przyszłości.
W tym czasie młody dorosły napotyka na problem (wg Havighursta) jakim są następujące zadania rozwojowe:
wybór małżonka;
uczenie się współżycia z nim;
założenie własnej rodziny;
wychowywanie dzieci;
prowadzenie domu;
rozpoczynanie pracy zawodowej;
podjęcie obowiązków obywatelskich;
znalezienie pokrewnej grupy społecznej.
Wejście w dorosłość jest procesem kontrolowanym, inicjowanym i sankcjonowanym społecznie. Wiąże się ono z zaistnieniem w życiu młodego człowieka określonych zmian. Pierwszym przykładem jaki opiszę są zmiany w rozwoju fizycznym.
Przed momentem rozpoczęcia wczesnego okresu dorosłości wzrost fizyczny jest w dużym stopniu zakończony, a ciało człowieka jest w najwyższej formie. Fakty te są skutkiem przyrostu tkanki mięśniowej , maksymalnego uwapnienia kośćca; lepszy wzrok, słuch, powonienie oraz większą zdolności pobierania tlenu. Tak funkcjonujący organizm jest silniejszy, szybszy, elastyczniejszy, ma większe możliwości regeneracyjne oraz adaptacyjne, a ponadto jest efektywny immunologicznie, przede wszystkim wobec chorób przewlekłych.
Niezwykle ważne jest znaczenie odporności psychofizycznej w okresie wczesnej dorosłości, ponieważ doświadczenia życiowe młodych dorosłych związane są w tym czasie z podleganiem wielu dynamicznym zmianom. Natomiast te z kolei stanowią źródło napięć, a zatem stresu psychologicznego i fizjologicznego. Fizjologiczne zmiany, które towarzyszą przeżywaniu stresu, mogą prowadzić do poważnych konsekwencji dla dalszego rozwoju jednostki.
Uruchomienie procesu radzenia sobie z trudnościami i dynamicznego ustalania nowej równowagi – nieustannie wręcz zakłócanej pojawianiem się rozmaitych bodźców zewnętrznych i wewnętrznych – stanowi immunologiczny czynnik ryzyka. Maksymalna sprawność układu odpornościowego w tym okresie życia sprawia, iż młodych dorosłych – pomimo doświadczania sytuacji trudnych – cechuje niezwykła witalność, kreatywność, elastyczność i efektywność w radzeniu sobie z zadaniami życiowymi. Jednym z nich jest dawanie życia. I tak na przykład zdolność kobiet do poczęcia w początkowych etapach wczesnej dorosłości jest największa, najmniejsza zaś w tym okresie liczba powikłań ciążowych i okołoporodowych. Natomiast w przypadku mężczyzn zdolność do zapłodnienia w okresie wczesnej dorosłości nie ulega zmianie, pogorszenie tej sprawności może nastąpić dopiero ok. 40-tego roku życia.

Rozwój poznawczy.

Podobnie, jak kondycja fizyczna, tak i funkcjonowanie poznawcze młodych dorosłych prezentuje najwyższą formę. Wczesna dorosłość jest okresem szczególnej wrażliwości i niezwykłej gotowości do uczenia się, a więc zapewnia to człowiekowi optymalne funkcjonowanie poznawcze. Jednak jedynie zdrowy styl życia pozwala na pełne korzystanie z intelektu, pamięci i możliwość uczenia się oraz zwiększa prawdopodobieństwo utrzymania tych zdolności na wysokim poziomie przez wiele kolejnych lat.
Badania podłużne wskazują na to, iż we wczesnym okresie dorosłości wyniki IQ rosną i utrzymują się na tym samym poziomie do około sześćdziesiątego roku życia i dopiero wtedy zaczynają spadać. Dowiedziono równocześnie (Baltes, Dittman-Kohli, Dixon), iż nawet u młodych dorosłych można zaobserwować subtelne pogorszenie sprawności intelektualnej, jeśli wykonywany przez nich zawód wymaga nieustannego funkcjonowania na poziomie intelektualnym. Natomiast wyniki badań Schaie’go pozwalają tę tezę doprecyzować. Autor wskazuje bowiem, iż pogorszeniu – prawdopodobnie już od 35 czy 40 roku życia – ulega przede wszystkim inteligencja płynna, która obejmuje „podstawowe” zdolności, które bardziej zależą od skutecznego funkcjonowania centralnego układu nerwowego niż od określonych doświadczeń, a także wymaga rozumowania abstrakcyjnego. Natomiast inteligencja skrystalizowana u młodych dorosłych, która zależy w ogromnej mierze od edukacji i doświadczenia utrzymuje się na stałym poziomie.
Również wyniki badań nad zdolnościami pamięciowymi ogólnie pokrywają się z wynikami badań nad zmianami inteligencji płynnej, bowiem szczyt możliwości pamięciowych obserwuje się u młodych dorosłych, nieznaczne pogorszenie tych możliwości następuje w okresie środkowym, natomiast znaczne pogorszenie w wieku podeszłym.
W myśleniu ludzi dorosłych obserwuje się tak zwaną myśl dialektyczną, dzięki której młodzi dorośli nabywają umiejętność radzenia sobie z różnymi problemami.
Zdaniem Arlin właściwością myślenia niektórych dorosłych jest wyszukiwanie problemów. Dzięki tej specyficznej zdolności człowiek jest gotowy „stworzyć wiele rozwiązań problemu, który był źle sformułowany oraz spostrzegać dawne problemy w nowym świetle.
Profilaktyka zdrowotna i praktyki zdrowotne młodych dorosłych oraz prezentowany przez nich styl funkcjonowania pozwalają wielu z nich cieszyć się pełnią życia i korzystać ze swojego ciała do późnej starości.

Rozwój społeczny i rozwój osobowości we wczesnym okresie dorosłości.

Rozwój społeczny człowieka obejmuje zmiany w aktywności, dążeniach i celach jednostki, ujawnionych w jej interakcjach ze środowiskiem społecznym. Jest on w znacznym stopniu uwarunkowany kulturowo, czyli wyznaczają go normy i wzorce akceptowane w grupach społecznych, w których jednostka wzrasta i które współtworzy. Wraz z rozwojem osobowym jednostki, coraz większego znaczenia nabiera jej indywidualny, autonomiczny stosunek do obowiązujących w społeczeństwie wartości i norm. Doświadczenia, o które wzbogaca się jednostka podejmując i wypełniając zadania właściwe dla okresu wczesnej dorosłości mogą sprzyjać jej dalszemu rozwojowi, bowiem zdaniem R. J. Havighurst wypełnienie zadań rozwojowych człowieka gwarantuje jednostce poczucie spełnienia, sukcesu i zadowolenia. Z kolei ich niepodjęcie wywołuje zazwyczaj poczucie osobistej porażki oraz naraża jednostkę na dezaprobatę społeczną.

Początki życia rodzinnego.
Podstawową zmianą funkcjonowania społecznego w okresie wczesnej dorosłości jest wyprowadzka z domu rodzinnego, która nie jest tylko i wyłącznie związana ze znalezieniem innego miejsca zamieszkania, ale również wymaga zadziałania niezwykle istotnego procesu emancypacji psychologicznej, w wyniku którego młody człowiek przynajmniej do pewnego stopnia nabiera dystansu emocjonalnego do swoich rodziców, co jednak nie oznacza zerwania z nimi więzi w ogóle. Proces ten jest konieczny po to, aby młodzi ludzie mogli założyć własną rodzinę bez poczucia, że odchodząc krzywdzą bliskich. Na tym etapie życia przywiązanie emocjonalne wobec partnera ma się stać głównym przywiązaniem emocjonalnym. Zadaniem młodych dorosłych jest zatem emocjonalne usamodzielnienie się od rodziców, przy jednoczesnym pozostaniu zaangażowanym w rolę córki i syna.
System rodzinny nie powstaje jednak od razu. Relacje między kobietą a mężczyzną kształtują się stopniowo, poczynając od pierwszych chwil poznania, zakochania i fascynacji, na założeniu rodziny kończąc.
Zawarcie związku małżeńskiego oznacza tym samym wkroczenie w nowe role społeczne: współmałżonka, a następnie rodzica.
W obecnych warunkach decyzja o wyborze współmałżonka jest samodzielną decyzją młodego człowieka, podejmowaną zazwyczaj pod wpływem odwzajemnionego uczucia. Często jednak, na co wskazują niektóre badania, narzeczeni ujawniają dość mgliste oczekiwania odnośnie do obowiązków związanych z życiem małżeńskim i rodzinnym, decyzję swoją uzasadniając miłością, nierzadko rozumianą jako pociąg fizyczny. Dlatego też pierwsze konflikty pojawiają się już po ślubie, gdy współmałżonkowie stają wobec konieczności wywiązywania się z obowiązków wynikających z pełnienia nowych ról społecznych oraz uwzględnienia w swoich planach potrzeb drugiego człowieka. Jednocześnie, wzajemne poznawanie się w nowych okolicznościach, okolicznościach jakimi wcześniej nie mieli do czynienia, może sprzyjać kształtowaniu się coraz silniejszej więzi między małżonkami.
Przełomowy moment w życiu rodzinnym wiąże się z urodzeniem pierwszego dziecka. Oznacza to dla małżonków przyjęcie nowej roli społecznej, tj. roli rodziców i wynikających z niej obowiązków opieki nad dzieckiem, oraz podjęcie za nie odpowiedzialności. Narodziny dziecka zasadniczo zmieniają rytm życia małżonków, przy czym bardziej radykalna zmiana dotyczy kobiet. Urodzenie dziecka wpływa nieraz na zmianę w odczuwaniu własnej tożsamości i sprawia, że kobieta staje się bardziej dojrzała i bardziej odpowiedzialna, ale też nieraz czuje się bardziej ograniczona.
Jednak w obecnym społeczeństwie rola ojca w rodzinie uległa zmianie. A mianowicie w tradycyjnym modelu ojciec stał na uboczu, dystansował się od opieki i wychowania dzieci, ponieważ głównym jego zadaniem było zapewnienie rodzinie utrzymania, podczas gdy teraz ojciec spostrzegany jest jako osoba równie ważna jak matka dla prawidłowego rozwoju i wychowania dziecka. Przeważnie ojciec spędza znacznie mniej czasu z dzieckiem z uwagi na pracę zawodową. Jednak zaobserwowano, że czas ten ojcowie poświęcają głównie na wspólną zabawę, podczas gdy matka wykonuje przede wszystkim czynności opiekuńcze związane z zaspokojeniem potrzeb fizjologicznych dziecka.
Wg badań przeprowadzonych w 1997 roku dotyczących interakcji rodziców z małym dzieckiem wynika, iż matki częściej i lepiej komunikują się z dzieckiem oraz ujawniają w stosunku do niego więcej zachowań opiekuńczych niż znajdujący się w analogicznej sytuacji ojcowie.
Opiekowanie się małym dzieckiem pochłania dużo czasu i energii młodych rodziców i dlatego też niekiedy jest przyczyną silnych stresów i frustracji wynikających, które wynikają z poczucia niewłaściwego wypełnienia roli rodzica. Mimo występujących trudności, przeżywanie macierzyństwa i ojcostwa dostarcza rodzicom wiele satysfakcji i radości oraz wzbogaca ich dalszy rozwój osobowy.
W okresie wczesnej dorosłości orientacja na rodzinę dominuje i ujawnia się między innymi dążeniami do osiągnięcia pewnej stabilizacji życiowej i zabezpieczenia materialnych potrzeb rodziny. Z kolei narodziny następnego dziecka nie wiążą się już z przezywaniem tak silnego stresu, jaki występuję przy pierwszym dziecku, a to dlatego iż małżonkowie odznaczają się bardziej dojrzałymi postawami rodzicielskimi i opiekuńczymi, ale może też wywołać sytuacje konfliktowe w rodzinie, związane, np.: z trudnościami materialnymi. W tej fazie życia rodzinnego kształtuje się też nowy rodzaj więzi – a mianowicie więź między rodzeństwem.

Uważam, iż równie ważnym elementem na tym etapie wczesnej dorosłości jest miłość małżeńska.
Stworzenie trwałego partnerskiego związku, który zapewnić może optymalne warunki dla powołania do życia i wychowania dzieci możliwe jest jedynie wówczas, gdy partnerom towarzyszy miłość, na którą wg Sternberga składają się trzy warunkujące się wzajemnie elementy:
namiętność (uczucia intensywnej tęsknoty za spójnością z drugą osobą, także za spójnością płciową);
intymność (uczucia warunkującego zbliżenie i łączność);
zaangażowanie w związek z drugim człowiekiem przez długi czas;
Udział tych elementów w życiu małżeńskim jest różny w kolejnych etapach rozwoju związku miłosnego między partnerami.

Istotnym elementem w życiu młodego dorosłego jest rozwój kariery zawodowej, a co się z tym wiąże podjęcie pracy, wokół której koncentruje się aktywność człowieka dorosłego. Osiągnięcie 16 r.ż. uprawnia nas do podjęcia pracy zawodowej, zwykle jednak jej rozpoczęcie poprzedza długi okres przygotowania do zawodu czy zdobywania wykształcenia.
Dlatego też dorosłość utożsamiana jest przez niektórych badaczy z podjęciem pracy zawodowej. Świadczy to bowiem o samodzielności jednostki i daje szanse uzyskania niezależności ekonomicznej, a także wymaga odpowiedzialnej postawy wobec obowiązków i działań wynikających z przyjętej roli zawodowej. Podjęcie aktywności zawodowej wiąże się też z poszerzeniem kręgów życia społecznego, wyjściem poza środowisko rodzinne czy najbliższych przyjaciół.
Rozwój kariery zawodowej w przypadku kobiet i mężczyzn przebiega nieci inaczej, bowiem kobiety dzielą zazwyczaj realizowanie roli zawodowej z rolą rodzicielską i prowadzeniem domu, a ponadto kobiety spędzają w pracy krótszy czas swego dorosłego życia niż mężczyźni.
Jak zapewne można sobie wyobrazić na wybór zawodu i typu kariery ma wpływ szereg czynników, do których możemy zaliczyć m.in.: rodzinę, wykształcenie, zasoby intelektualne, płeć, grupę etniczną, osobowość i pojęcie własnego „ja”. Współcześnie wybór zawodu, a wcześniej ścieżki kształcenia, może być powodowany potrzebami na rynku pracy i możliwościami migracji.
Z kolei wybór zawodu i możliwość zatrudnienia (zgodnie z wykształceniem i zainteresowaniami) istotnie wpływa na satysfakcję z pracy oraz rozwój i awans zawodowy. Wiele badań (Glenn, Weaver) potwierdza, że zadowolenie zawodowe na początku kariery jest dość wysokie i wciąż rośnie. Młody dorosły dopiero odnajduje się w roli pracownika, a ponadto równolegle musi zaadaptować się do miejsca pracy, oswoić z instytucją, w której jest zatrudniony i ustalić swoją pozycję. Zdaniem James Rosenbaum istnieje kilka prawidłowości w realizowaniu roli pracowniczej przez młodych dorosłych:
zdecydowanie lepiej rozwija się kariera osób legitymujących się wyższym wykształceniem, bez względu na ich zdolności intelektualne;
wcześniejszy awans sprzyja wyższej końcowej pozycji w karierze zawodowej;
większość awansów następuje u progu kariery.
Ten wzór funkcjonowania młodych pracowników w zdecydowanie większym stopniu dotyczy mężczyzn, ponieważ kariera zawodowa kobiet jest dużo mniej stabilna, a wyznacza ją nie tyle wiek , co długość wykonywania zawodu. Zatem do promowania kobiet jako pracowników dochodzi zazwyczaj po około piętnastu latach pracy, to znaczy w okresie środkowej dorosłości. Trudność w pogodzeniu roli macierzyńskiej i zawodowej sprawia, że wiele kobiet w okresie wczesnej dorosłości w ogóle nie podejmuje pracy, choć sytuacja ta zdaje się ostatnio zmieniać.
Dorośli w poszczególnych okresach życia, ujawniają różne postawy wobec pracy. Młodzi dorośli zainteresowani są rozwojem kariery zawodowej, podczas gdy w okresie średniej dorosłości ważna jest stabilizacja zawodowa, poczucie pewności odnośnie do posiadania pracy. Trend ten znajduje odbicie w częstej zmianie pracy przez ludzi młodych, a znacznie rzadszej przez osoby w średnim wieku.
Obecnie obserwuje się zjawisko skrócenia się fazy aktywności produkcyjnej. Jest to spowodowane głównie wymaganiami specjalizacji zawodowej, wydłużającej okres uczenia się (studiowania). Z drugiej strony dąży się obecnie do wcześniejszego wysyłania pracowników na emeryturę. Z uwagi na specyfikę różnych rodzajów działalności zawodowej, trudno w sposób jednoznaczny wyróżnić etapy rozwoju zawodowego, tym bardziej, że rozwój człowieka dorosłego charakteryzuje się indywidualnym charakterem drogi rozwojowej. Niemniej jednak w rozwoju zawodowym człowieka zaobserwować można pewne prawidłowości. D.E. Super biorąc pod uwagę stopień zaangażowania w aktywność zawodową wyróżnia następujące stadia rozwoju zawodowego:
 stadium eksploracji – gdy jednostka przymierza się do różnych ról zawodowych;
 stadium stabilizacji – gdy po dokonaniu wyboru, znajduje trwałe miejsce i pole działania zawodowego. Można tutaj zaobserwować proces adaptacji do warunków pracy, a następnie wzmożoną aktywność zawodową. Zmiany techniczne oraz społeczno-ekonomiczne obserwowane we współczesnym świecie modyfikują nieraz przebieg aktywności zawodowej w tym stadium, często bowiem po osiągnięciu pewnego stopnia stabilizacji zawodowej dorosły zmuszany jest do zmiany rodzaju pracy;
 stadium zachowania status quo – odznacza się dążeniem do utrzymania uzyskanej pozycji zawodowej;
 stadium schyłkowe - w którym następuje wycofywanie się z aktywności zawodowej i angażowanie w inne formy aktywności.
W miarę osiągnięcia stabilizacji zawodowej, rozpoczynającej się w okresie wczesnej dorosłości, jednostka pozostająca wcześniej pod wpływem wzorców pochodzących od mistrzów i osób dla niej znaczących, coraz częściej zdolna jest do podejmowania samodzielnych decyzji i dalszego kierowania własnym rozwojem zawodowym. Szczyt kariery zawodowej przypada na różne lata w zależności od wykonywanego zawodu. Najogólniej można stwierdzić, że wcześniej występuje u pracowników fizycznych niż umysłowych, a najpóźniej u tych, których praca wymaga wysokich kwalifikacji.


Różnice indywidualne.

Jeśli głównym czynnikiem nadającym rytm i kształt temu okresowi życia (wczesna dorosłość) jest przyswojenie sobie „trzech wielkich” ról, tj.: małżonka rodzica i pracownika, to należy zadać pytanie: co się dzieje z tymi, którzy tych ról nie podejmują lub którzy nie obejmują ich w normatywnym czasie?
W jaki sposób ci, którzy nie wstępują w związek małżeński (lub nieformalny związek partnerski) albo którzy nie mają dzieci, różnią się od tych, którzy przyswajają sobie te role?

Z małżeństwa lub długotrwałego związku małżeńskiego płyną niewątpliwe pewne korzyści, a mianowicie: młodzi dorośli po ślubie są zdrowsi, szczęśliwsi, mają mniej problemów ze zdrowiem psychicznym i żyją dłużej, niż ci, którzy nie są zaangażowani w związek partnerski. Bowiem zdaniem Linda Waite pozostawanie w stanie wolnym jest groźniejsze niż nadwaga, choroba nowotworowa, palenie papierosów a – dla mężczyzn – groźniejsze niż choroby serca.
Żonaci mężczyźni są ogólnie zdrowsi i żyją dłużej, natomiast permanentni kawalerowie wypadają pod tym względem najgorzej. Natomiast obydwie grupy kobiet plasują się pomiędzy nimi, przy czym mężatki wypadają nieco lepiej niż panny. A mimo to kobiety stanu wolnego są znacznie zdrowsze i szczęśliwsze od mężczyzn o tym samym statusie cywilnym.
Można tę sytuację wyjaśnić pewnego rodzaju autoselekcją. Ludzie zdrowsi i szczęśliwsi są bardziej skłonni wstąpić w związek małżeński.

Brak dzieci również wpływa na kształt dorosłego życia, zarówno w związku małżeńskim, jak i w pracy zawodowej. Bez dzieci satysfakcja pożycia ma charakter bardziej stały. Podobnie jak w przypadku wszystkich małżeństw, rodziny bezdzietne również odczuwają spadek poziomu zadowolenia w pierwszych miesiącach i latach wspólnego życia. W wieku dwudziestu i trzydziestu kilku lat bezdzietne pary donoszą o większej spójności ich małżeństwa niż w przypadku rodziców.
Inną różnicę możemy zaobserwować w sytuacji pełnienia roli pracownika, zwłaszcza przez kobiety. Bezdzietne mężatki, podobnie jak i kobiety stanu wolnego, częściej niż matki kroczą nieprzerwaną droga kariery i są bardziej zaangażowane w osiąganie związanych z nią sukcesów.
A więc, całościowo rzecz ujmując, brak dzieci wpływa na sposób, w jaki młodzi dorośli rozdzielają energię na główne role.

Na koniec chciałabym zwrócić uwagę na znaczenie różnic w czasie doświadczania przez młodego człowieka różnych aspektów życia dorosłego. Najogólniejszy wniosek znaczy, że doświadczenie „nieterminowe” lub zakłócenie sekwencji dostosowania się do głównych ról życiowych niesie ze sobą pewne koszty, np.: bardzo wcześnie zawarty związek małżeński niesie ze sobą ryzyko rozwodu.
Znaczenie ma również kolejność, w jakiej podejmujemy nowe role. Denis Hogan w analizie danych zebranych w 1973 r. przez Biuro Spisu Ludności, dotyczących 35 tysięcy mężczyzn, najniższy współczynnik rozwodów odkrył u tych, którzy przyswajali je sobie w normatywnej kolejności: ukończenie szkoły, znalezienie pracy, założenie rodziny. Natomiast najwyższy współczynnik był u tych, którzy najpierw się ożenili, nawet jeśli nastąpiło to stosunkowo późno i nawet wśród mężczyzn z wyższym wykształceniem.
Nie oznacza to, że główne role najlepiej przyswajać sobie w określonym porządku, lecz właśnie w tym tradycyjnym porządku i w tradycyjnie przyjętym terminie jest łatwiej je sobie przyswoić i łatwiej później z powodzeniem je wypełniać.

Podsumowanie

Młodzi dorośli to grupa, która wyróżnia się spośród innych olbrzymim potencjałem rozwojowym, witalnością, kreatywnością i otwartością poznawczą. Tak tez odbierana jest przez innych członków społeczności naszego kręgu kulturowego, w którym promuje się młodość i sprawność, upatrując w nich źródeł sukcesu. Nie można jednak zapomnieć o tym, że młodzi dorośli to osoby, które – mimo że często są już gotowe do przyjęcia wyznaczonych im rozwojowych zadań – nie dysponują jeszcze w pełni wypracowanymi strategiami poruszania się w nowym dla nich świecie.
Wczesna dorosłość to zmiana struktury życia młodego człowieka, to także okres pełni sił fizycznych i sprawności intelektualnej, okres samodzielności życiowej i twórczej ekspansji, prowadzącej jednostkę do samorealizacji w pracy zawodowej, małżeństwie i wychowaniu dzieci. Ale zarazem wczesna dorosłość jest okresem największej żywotności, ale i największym spiętrzeniem zadań, obowiązków i ambicji, które trudno zazwyczaj pogodzić.