Terapia monitorowana

W obawie przed toksycznym działaniem leków poszukuje się metod optymalizacji terapii. Jedną z takich metod jest leczenie z równoczesnym kontrolowaniem stężeń leków we krwi, czyli terapia monitorowana. Za pomocą wysoce specjalistycznych metod analitycznych, np. chromatografia cieczowa, gazowa, spektrofluorymetria, oznacza się stężenia różnych subst. leczniczych surowicy krwi chorego.

Do leków, do których monitorowanie jest konieczne ze względu na trudności oceny skutków reakcji na lek, zalicza się:

1. Leki przeciwpadaczkowe
- fenytoina
- karbomazepina
- fenobarbital

2. Antybiotyki aminoglikozydowe
- gentamicyna
- metylmicyna
- streptomicyna
- tobramicyna

3. Glikozydy nasercowe
- digoksyna

4. Teofilina
5. Metotreksat

Leczenie pod kontrolą stężenia leku we krwi przyczynia się do nacjonalizacji i poprawy terapii, ale pod warunkiem umiejętnej interpretacji wyniku pomiaru stężeń leku.

Stężenie leku we krwi pacjenta należy oznaczać:

1. Przy ustaleniu dawki leku, zastosowanego po raz pierwszy.
2. Gdy dawka lecznicza jest nieskuteczna.
3. W razie potrzeby przekroczenia max. dawki leczniczej.
4. W przypadku podejrzenia o zatrucie lekiem.
5. U noworodków, dzieci o u osób w podeszłym wieku.
6. U chorych z niewydolnością nerek lub zaburzeniami czynności wątroby.
7. Przy podawaniuleków o małym współczynniku terapeutycznym.
8. Gdy istnieje podejrzenie niezastosowania się do zaleceń lekarza i nieregularnego zarzywania leku przez chorego.
9. W przypadku leków, których eliminacja z organizmu nie podlega prawom kinetyki liniowej. Zaliczamy tu Fenytoinę, Aminofilinę , ich stężenie we krwi zwiększa się nieproporcjonalnie do wielkości dawki.