Pedagogika społeczna a praca socjalna.

11. PEDAGOGIKA SPOŁECZNA A PRACA SOCJALNA – RELACJE I ZWIĄZKI
(na podstawie: Pedagogika społeczna i praca socjalna. Przegląd stanowisk i komentarze, pod red. Ewy Marynowicz-Hetka, s. 171)


Nurty refleksji nad pracą socjalną i wyróżniane kierunki myślenia w pedagogice społecznej wyraźnie się przenikają – w praktyce pracy socjalnej poszukuje się inspiracji teoretycznej w myśli pedagogów społecznych. Sama zaś pedagogika społeczna wykazuje zainteresowanie pracą socjalną jako istotnym obszarem praktyki społecznej, szukając w treści działań socjalnych inspiracji własnych poszukiwań badawczych.
Pedagogika i praca socjalna stanowią „praktykę” konstruowaną przez określoną semantykę. Pomimo różnicy perspektyw związki pomiędzy różnorodnymi nurtami teorii pedagogicznych oraz koncepcjami pracy socjalnej pozostają bardzo bliskie, gdyż łączy
je wspólny namysł nad społecznym sensem działań oraz projektami zmian.
Praca socjalna definiuje problemy jednostek i zbiorowości w rezultacie ich całościowego doświadczenia w osobistym kontakcie. Zachowuje tym samym perspektywę jednostkową w definiowaniu zjawisk, dążąc do uchwycenia ich cech specyficznych – unikalności, niepowtarzalności. W pedagogice społecznej relacja pomiędzy jednostką
i społecznym kontekstem jej życia stanowi kluczową kategorię teoretyczną, dzięki czemu sytuacje jednostek i zbiorowości definiowane są głownie ze względu na ich skalę i cechy ogólne. Konsekwencją odmienności perspektyw staje się tworzenie w praktyce pracy socjalnej i pedagogiki społecznej odmiennej praktyki językowej, odzwierciedlającej zróżnicowane stanowisko teoretyczne, projekty działań oraz strategie i taktyki rozwiązywania problemów.
Praca socjalna jest dla pedagogiki społecznej istotnym zadaniem poznawczym
i wyzwaniem praktycznym.