Mojżesz - obraz człowieka Bożego
Córka faraona tak jej powiedziała: Weź to dziecko i wykarm je dla mnie, a ja dam ci za to zapłatę. Wówczas kobieta zabrała dziecko i wykarmiła je. Gdy chłopiec podrósł, zaprowadziła go do córki faraona, i był dla niej jak syn. Dała mu imię Mojżesz mówiąc: Bo wydobyłam go z wody.
Ks. Wyj 2, 9-10
Powyższy fragment przedstawia narodziny Mojżesza, jednego z największych proroków Starego Testamentu. Urodził się on w Egipcie za czasów panowania faraona Ramzesa II Merenptaha, podczas ucisku Izraelitów. Wychowywał się na dworze faraona, u siostry władcy, piastowany przez Izraelitkę, która w rzeczywistości była jego matką. Po zabójstwie Egipcjanina uciekł do Madian, gdzie ożenił się z córką kapłana Jetry. Na górze Horeb Bóg objawił mu się w krzaku gorejącym i powierzył mu zadanie wyprowadzenia ludu izraelskiego z niewoli Egipskiej. Kim tak naprawdę był ten człowiek? Dlaczego udało mu się przeżyć, mimo iż większość jego braci ginęła tuż po przyjściu na ten świat? Czy zaważyło szczęście, czy Bóg sprawował pieczę nad nim? Oraz czy możemy nazwać go Bożym człowiekiem?
Chcąc poczynić dalsze rozważania zastanówmy się: kim jest „Boży człowiek”? Według ideologii chrześcijańskiej to każdy człowiek, bo wszyscy jesteśmy dziećmi Bożymi. Bożym człowiekiem powinna być osoba, która wierzy w Boga i pokazuje to całym swoim życiem. Nie wstydzi się do tego przyznać, a także słucha Go. Mojżesz. Pewnego rodzaju wygnaniec, który uciekł ze swojego domu nie mogąc patrzeć na mękę zadawaną jego braciom i siostrom. Aż tu nagle podczas wypasu owiec Bóg objawia Mu się i każe wywieść z niewoli Izrael. Wielu na Jego miejscu poddałoby się. Próbowałoby zapomnieć szczególnie, iż nikt w Madian mu nie wierzył. Jednak jego wiara w Boga, która była mu od dzieciństwa wpajana przez Matkę, nie pozwoliła mu przejść obok tego znaku obojętnie. Mimo przeciwności wraca do Egiptu i prosi faraona o wypuszczenie narodu Bożego z niewoli. Gdy to nie pomaga pełen wiary zwraca się o pomoc do Boga. Bóg, aby ukarać faraona zsyła na Egipt plagi. Po każdej z nich, wysyła Mojżesza, aby ten mówił do faraona po raz kolejny, i kolejny. Po dziewięciu nieudanych próbach Bóg każe Egipt najstraszliwszą plagą – śmiercią wszystkich pierworodnych.
„Mojżesz powiedział: <
Po tych dziesięciu plagach, za sprawą Boga, Mojżesz stał się przywódcą Izraelitów. Sam, z własnej inicjatywy nigdy by się tego nie podjął, jednak teraz słuchając głosu Stwórcy wyprowadził Jego naród umiłowany z ziemi egipskiej. (Przymierze z Bogiem – X przykazań).
Podczas swojej wędrówki do Ziemi obiecanej Izraelici byli poddawani licznym próbom. Pierwszą z nich było przejście przez Morze Czerwone. Na pewno w głębi serca Mojżesz bał się, że faraon doścignie ich i zabierze z powrotem do niewoli. Jednak nie ukazywał tej swojej małej niepewności. I tu rodzi się pytanie czy rzeczywiście był tym, za kogo się go podaje. Przecież jako obraz Bożego człowieka nie powinien się wahać ze swoją wiarą. Czy można tu brać pod uwagę jakieś czynniki łagodzące? Owszem, można, ale czy potrzeba? Czy Mojżesz nie mógł wahać się, jeśli tego nie okazywał? Nawet Bóg mu na to pozwolił (ukarał go dopiero, gdy pokazał swoją niepewność). Mojżesz wahał się jak każdy człowiek, ale w przeciwieństwie do wielu innych, nie przestał ufać Bogu. Był on wielkim reformatorem, wiele ustępów księgi Wyjścia opisuje jego walkę ze starymi wierzeniami, a szczególnie z oddawaniem czci bożkom uosabianym przez złotego cielca. Tak było w przypadku, kiedy wszedł na górę Synaj, aby zawrzeć z Bogiem przymierze, a po powrocie ujrzał bawiący się Izrael przed złotym cielcem.
„A Mojżesz zbliżył się do obozu i ujrzał cielca i tańce. Rozpalił się wówczas gniew Mojżesza i rzucił z rąk tablice i potłukł je u podnóża góry. A porwawszy cielca, którego uczynili, spalił go w ogniu, starł na proch, Rozsypał w wodzie i kazał pić Izraelitom. (...) I rzekł do nich: Kto jest za Panem, do mnie!>> A wówczas przyłączyli się do niego wszyscy synowie Lewiego. I rzekł do nich: Tak mówi Pan, Bóg Izraela: „Każdy z was niech przypasze miecz do boku. Przejdźcie tam i z powrotem od jednej bramy w obozie do drugiej, i zabijajcie: kto swego brata, kto swego przyjaciela, kto swego krewnego” Synowie Lewiego uczynili według rozkazu Mojżesza, i zabito w tym dniu około trzech tysięcy mężów.”
Ks. Wyj 32, 19-20; 26-28
Jak wiadomo nie było dane Mojżeszowi wejść do ziemi Kanaan, gdyż kiedyś zwątpił w Pana. Tak, więc umarł w wieku około 120 lat na górze Nebo. Dla Izraelitów pozostał w pamięci jako pierwszy przywódca i prorok. Nowy Testament określa go jako prawodawcę i proroka, który zapowiedział przyjście Jezusa i przyjdzie z Nim i z Eliaszem na końcu świata.
Mając taki obraz człowieka można go określić mianem Bożego człowieka, ponieważ nawet, jeśli czasami nie miał pewności, to nigdy nie okazał jej i nie przestał wierzyć Bogu.