Rodzina jako miejsce sprawowania opieki

W dzisiejszych czasach najbardziej preferowany jest model małej rodziny, nie tak jak kiedyś rodziny wielopokoleniowej. Dominują także modele rodziny „nowoczesnej”, takiej gdzie jest mała liczba dzieci i życie w dwóch pokoleniach (rodzice-dzieci, bez dziadków). Dla mnie rodzina jest najważniejszą wspólnotą, do jakiej należę. Dobrze funkcjonująca rodzina odznacza się mnóstwem niezastąpionych walorów wychowawczych. To właśnie przez rodzinę my jako dzieci poznaliśmy plusy i minusy otaczającego nas świata. My jako rodzice powinniśmy być przykładem dla swoich dzieci, wręcz autorytetem. Powinniśmy wiedzieć że dziecko stara się naśladować sposoby postępowania bliskich osób, z którymi łączy je emocjonalny związek. Rodzina będąc grupą wychowawczą ma pewien wpływ na dzieci już przez samo to, że je skupia bez względu na to czy rodzice posiadają właściwe doświadczenia i poglądy z zakresu pedagogiki lub kierują się w procesie wychowawczym jakimiś modelami osobowości. Rodzice nie powinni zapominać, że wychowanie odbywa się cały czas, w każdym momencie, w każdej sytuacji. Struktura rodziny ukształtowana jest na podstawie określonych stosunków społecznych. Rodzina świadoma swojej roli, posiadająca własny program wychowawczy potrafi efektywnie przekazać dziecko w ciągle zmieniający się świat, modelować jego hierarchię wartości, wyrabiać stosowne normy etyczne, zdolność współdziałania w grupie i społeczeństwie. Rodzina jest miejscem, gdzie doznajemy miłości i akceptacji. W niej rodzi się człowiek fizycznie i duchowo. Faktem jest, iż najwięcej ciepła dostarcza dziecku kochająca się rodzina, dlatego też tak znaczącym dla harmonijnego rozwoju dziecka jest jego wzrastanie w funkcjonalnej rodzinie, stanowiącej dla niego niezastąpioną podstawę życia społecznego. Rodzina której nie brakuje żadnych cech rozwija swoje dzieci, ale są też takie rodziny z dysfunkcjami w których są patologie. Taka rodzina rujnuje piękne wartości, czasem nawet osobowości. Wartości, jakie zostaną wpojone dzieciom znajdą kiedyś oddźwięk w rzeczywistości społecznej. W rodzinie wychowujemy dziecko, a także uczymy je jak żyć, jak kochać drugiego człowieka, dajemy przykład. Wielkie znaczenie ma najbliższe otoczenie dziecka w postaci prawidłowo funkcjonującej rodziny, gdzie panuje pozytywna atmosfera emocjonalno-wychowawcza oraz kształtowane są odpowiednie wzorce osobowe. Przekazywanie wiedzy, postaw powinno być przekazywane w rozumny sposób, nie krzywdząc dziecka a w przyszłości młodego człowieka i jego tożsamości. Powinniśmy poświęcać dzieciom więcej czasu, więcej z nimi rozmawiać, aby nie czuły się samotne ,gdy coś im w życiu nie wyjdzie. Nie należy co chwila ich kontrolować, ale delikatnie jak to możliwe kierować, doradzać, mówić swoje zdanie. Przede wszystkim nie dać aby dzieci „weszły na głowę”, aby stawiali na swoim. Trzeba stawiać wymagania dziecku, dawać obowiązki tak by go nie przeciążać. Dziecko musi czuć się potrzebne w rodzinie. Trzeba też pamiętać o nagrodach, ale z umiarem, gdyż wszystko ma swoje granice. Dziecko chodząc do szkoły powinno mieć świadomość, że nie nabywa wiedzy tylko aby mieć stopnie, ale dla swojego życia, przyszłej pracy. Na drodze zamierzonych oddziaływań opiekuńczych i wychowawczych, jak również niezamierzonych, wynikających ze wzajemnych relacji uczuciowych i interakcji oraz wzorów osobowych rodziców - rodzina ma znaczący wkład w fizyczny, psychiczny i społeczny rozwój dziecka. Za pomocą tych podejmowanych oddziaływań, rodzina przygotowuje dziecko do samodzielnego i odpowiedzialnego życia w społeczeństwie, które musi ono podjąć jako dorosły człowiek, przekazuje ona dziecku normy, wartości, wzory zachowań oraz obyczaje kulturowe społeczeństwa, do którego przynależy. Przekazuje mu niezbędną wiedzę na temat społeczeństwa, którego dziecko jest członkiem. Środowisko rodzinne stanowi niepowtarzalne środowisko wychowawcze. Coraz częściej obserwujemy rodziców, którzy zajęci są robieniem kariery i dbaniem tylko o materialne dobro rodziny. A przecież rodzina powinna być na pierwszym miejscu. Podsumowując powyższe rozważania uważam, iż rola rodziny jest niezwykle bardzo ważną częścią życia każdego dziecka i dorosłego człowieka. Każdą rodzinę cechuje wewnętrzny i niepowtarzalny, różniący się od innych rodzin mikroświat, i właśnie ta cecha ją wyróżnia spośród pozostałych grup społecznych. Można powiedzieć, że rodzina stanowi zapoczątkowanie dla rozwoju osobowości człowieka, dziecka. Rodzina jest pierwszym wychowawca, z którym się spotykamy i dzięki któremu uczymy się określonych ról społecznych zarówno w domu, jak i w szkole oraz wśród swoich rówieśników. Niezbędnym warunkiem prawidłowego rozwoju dziecka jest dorastanie w atmosferze szczęścia, miłości i zrozumienia, przez co zaspokaja ono swoje podstawowe potrzeby. Jest jeszcze ważna atmosfera, która panuje w rodzinie, w domu. To, że rodzice popadają w konflikt między sobą czasami ma ogromny wpływ na dziecko. Dla mnie mój dom, rodzina zawsze będzie azylem, gdzie mogę zawsze wrócić. Dom powinien kojarzyć się z miejscem spokojnym, bezpiecznym, miejscem gdzie odczuwamy miłość, spokój, życzliwość, ciepło, ale także gdzie możemy pokazać swoje smutki, ale także i się cieszyć. Jeśli w domu rodzinnym domownicy rozmawiają ze sobą, wspierają się nawzajem jest to duży krok do prawidłowego wychowania dzieci. W takich pozytywnych rodzinach rzadko zdarzają się problemy wychowawcze, a gdy się już zdarzą to są do pokonania. Mocne więzi rodzinne nie są łatwe do rozerwania i pomagają iść w dalsze życie pomimo różnych problemów. Każdemu życzę domu do którego człowiek pragnie wrócić, w którym można odpocząć, zrelaksować się. "Wszędzie dobrze ale w domu najlepiej" to polskie przysłowie jest nam bardzo znane i myślę, że wszyscy Ci co mają dom za przykład zgodzą się ze mną. Teraz coraz więcej powstaje placówek wychowawczych, bardziej rozwija się wolontariat-działanie na rzecz drugiego człowieka co powoduje zadowolenie. Wzrosło także zainteresowanie nieszczęściami ludzkimi, społeczeństwa stały się bardziej świadome, a także dużo wiadomości tego typu podawanych jest w massmediach.