Znaczenie Francji we współczesnym świecie.
Francja to do dziś znaczące państwo. Wysoko uprzemysłowione, wysoko rozwinietym poziomie rolnictwa odgrywa olbrzymią role w polityce wspólczesnego św
1. CHARAKTERYSTYKA SYSTEMU PARTYJNEGO FRANCJI
<BR>Francja stanowi przykład kraju, w którym funkcjonuje klasyczny system wielopartyjny, przy czym na przestrzeni lat powojennych wskazuje on wyraźną ewolucję od postaci wielopartyjnego rozbicia do systemu dwublokowego. Tradycje partii politycznych sięgają w tym kraju w.XIX, z tym że w okresie III Republiki partie występowały głównie na terenie parlamentu, nie mając w zasadzie komórek organizacyjnych w terenie. Wyjątek stanowili pod tym względem socjaliści i komuniści.
<BR> Sytuacja zmieniła się zasadniczo w IV Republice, kiedy partie doznały znacznego wzmocnienia organizacyjnego. Wpłynęło na to szereg czynników:
<BR>a) pojawienie się na arenie politycznej nowych partii bądź umocnienie partii, które w okresie III Republiki były partiami opozycyjnymi (komuniści, a także socjaliści, którzy poza okresem rządu frontu ludowego nie brali udziału w rządzie, czy też nowe siły jak MRP),
<BR>b) doświadczenia wyniesione z ruchu oporu, które dowiodły ogromnego znaczenia czynnika organzacji w życiu politycznym,
<BR>c) sprawna struktura organizaczyjna partii komunistycznej, w wyniku której inne partie, stosując środki skutecznego przeciwstawienia się jej, zaczęły zwracac większą uwagę na sprawy dyscypliny wewnętrznej i sprawność organizacyjną.
<BR>W okresie IV Republiki wystąpiło duże rozbicie polityczne społeczeństwa, czego wyrazem było istnienie wielu partii. Szereg z nich posiadało reprezentację czego wyrazem było istnienie wielu partii. Szereg z nich posiadało reprezentacje w parlamencie, żadna jednak nie zdobyła dominującej pozycji i przewagi. Partie były skłócone, zdolne do tworzenia sojuszy negatywnych obliczonych na obalenie rządu, a jednocześnie niezdolne do zawarcia sojuszy pozytywnych. Stąd nie wszystkie partie, które przyczyniły się do obalenia gabinetu, były w stanieporozumieć się i stworzyć nową koalicję. O ile FPK stanowiąca mocne ogniwo koalicji rządowej w latach 1944-1947 przyczyniałą się do stabilizacji rządu , o tyle wyizolowanie jej i zepchnięcie w r. 1947 do opozycji musiało spowodowac znaczne zmiany. W ich wyniku nastąpiło przesunięcie się sił sprawujących ster rządów na prawo, bowiem większość rządowa została uzupełniona o partie prawicy i centrum. Stąd też w miejsce rządów centrolewicowych z lat 1944-1947 pojawiają się w okresie późniejszym gabinety centroprawicowe.
<BR> Istotne zmiany następujące w życiu plitycznym V Republiki znajdują wyraz w systemie partyjnym. Wiążą się one z zanikiem pewnych partii (MPR) i pojawieniem się nowych ugrupowań, jak np. powstała w r.1958 gaullistowska Unia na Rzecz Nowej Republiki (UNR), zminiająca kilkakrotnie nazwę, a także Unia Demokracji Francuskiej (UDF). Nową tendencją jest tworzenie się początkowo trzech a ostatecznie dwu realnie liczących się blikoków: prawicowego oraz sojuszu lewicy. Blok centrowy stale tracił na znaczeniu. Co więcej, w V Republice pojawia się nowe zjawisko uzyskiwaniwa przez jedną partię polityczną pozyji dominującej np. UNR w r. 1968, socjaliści w r. 1981, RPR w r. 1993. Wywiera to istotny wpływ na kształtowanie się większości parlamentarnej i na wzrost stabilizacji rządu.
<BR> Przy charakteryzowaniu francuskich partii politycznych w żadnym wypadku nie można sugerować się ich nazwami, poniważ nie stosują one oficjalnych nazw o niedemokratycznym wydźwieku. Nie ma więc partii o nazwie „konserwatywna”, a nawet parie prawicy chętnie używają nazw brzmiących radykalnie, demokratycznie (np. Republikańska Partia Wolności, Umiarkowani, Niezależni itp. ).
<BR>
<BR>2. PARTIE LEWICY
<BR>W powojennej Francji istotną rolę zyskały partie lewicy społecznej – dotyczy to partii komunistycznej (FPK) i partii socjalistycznej, która do r. 1971 nosiła nazwę SFIO (Francuska Sekcja Międzynarodówki Robotniczej). Zasięg ich wpływów uległ zmianom – w IV Republice wyraźna była dominacja FPK, a obecnie zdecydowaną przewagę mają socjaliści (PS), co znalazło wyraz w wyborach prezydenckich w r. 1981, wyborach parlamentarnych w tym samym roku, a także w r. 1988 i 1997. Obie wymienione partie łaczy fakt, że nie ponosiły one odpowiedzialności za klęskę Francji w 1940, bowiem FPK nigdy przed wojną nie wchodziła w skład koalicji, natomiast socjalisici uczestniczyli tylko w rządzie Frontu Ludowego w r. 1936. Obydwie partie odgrywały aktywną rolę w ruchu oporu. Obie starają się występować w charakterze rzeczników interesów klasy robotniczej. Można przy tym zauważyć pewną prawidłowość: FPK ma wieksze wpływy wsród wielkoprzemysłowych robotników, a więc w wielkich zakładach przemysłowych, podczas gdy socjaliści w mniejszych przedsiębiorstwach, wsród urzędników, rzemieślników.
<BR> Francuska Partia Komunistyczna powstała w r. 1920 w wyniku rozłamu, jaki zaistniał w łonie partii socjalistycznej na tle stosunku do Międzynarodówki Komunistycznej. Większość członków partii poparła wniosek o przyłaczenie się do Międzynarodówki i utworzyła FPK – mniejszość zaś pozostała jako SFIO. Od chwili powstania partia akcentuje swe robotnicze obliczei rewolucyjny program. Program lewicy zdobywał popularność a generalny sukces odniósł w r. 1981 najpierw w maju wyborem przywódcy socjalistów F. Mitteranda na stanowisko prezydenta Republiki, a nastepnie zwycięstwem lewicy w wyborach parlamentarnych w wyniku czego powstał rząd lewicy z udziałem socjalistów, komunistów i lewicowych radykałów.Kiedy w r. 1984 L. Fabius tworzył kolejny gabinet lewicowy, w jego skład już nie weszli przedstawiciele FPK. Od tej pory aż do 1997 r. Partia jest w opzycji, chociaż jej stosunek do rządu kierowanego przez socjalistów jest zróżnicowany, zalezny od programu rządu i kierunku realizowanej polityki.
<BR> Partia Socjalistyczna (PS) powstała w 1905r. W r. 1920 przeżyła rozbicie, w wyniku którego powstała FPK. Do roku 1936 była w opozycji wobec rządów.Wtedy też weszła w skład gabineturządu Frontu Ludowego o radykalnym i reformatorskim programie.Wczasie wojny liczni czlonkowie owej partii znależli swoje miejsce w ruchu oporu.Po wojnie socjaliści współdziałając z komunistami i MRP trwali w koalicji trójpartyjnejdo 1947roku.Partia ta traciła poparcie i swą popularność.W roku 1958 partia poparła kandydaturę Gaulle’a na stanowisko szefa rządu i wielu jej członków weszło w jego skład.W 1956 roku socjaliści utworzyli Federację Lewicy Demokratyczneji Socjalistycznej wysuwając kandydata na prezydenta.Jej popularność zaczęła wzrastać.Przyczynił się do tego również sukces przy wyborach do Zgromadzenia Narodowego.
<BR>
<BR> 2.Partie Centrum.
<BR> Jedna z owych partii byl tzw. Ruch Republikańsko-Ludowy [MRP].Cieszyła sie ona poparciem klasy bogaczy , ważne miejsce zajmowała u wladzy, szczególnie zaś w polityce zagranicznej.Po wyborach w roku 1958 jej wpływ powoli zaczął mieć tendencję spadkową.W roku 1973 jej przedstawiciele z partią radykałów i niezależnych polityków weszli w skład rządu.
<BR> Centrum Demokracja i Postęp to ugrupowanie równolegle istniejące z wyżej wymienioną partią.W maju 1976 roku nastąpiło połączenie tych obu partii w Centrum Demokratów Społecznych ,zaś od roku 1995 o nazwie Siła Demokratyczna.W czasie wyborów powstała Unia na Rzecz Demokracj Francuskiej[UDF], która wraz z RPR stworzyła wspólny rząd.
<BR> Radykałowie to partia średnich właścicieli o poparciu również na wsi.Występowała przeciw reformom społecznym i gospodarczym dla kraju.Jest to przykład partii o licznych rozłamach i walkach wewnętrznych.W 1972 roku powstał odłam partii o nazwie Ruch Lewicowy Radykałów.
<BR> 3.Prawica
<BR> Republikańska Partia Wolnosci to partia , której istnienie na scenie politycznej było bardzo króykie.Drugim przzykładem partii prawicy bylo tzw. Krajowe Centrum Niezależnych i Chłopów.Był to ruch o silnym związku z siłami kolonizatorskimi, co doprowadziło do rozłamu partii.
<BR> Partię prawicową stanowili też gauliści biorący udział w wyborachparlamentarnych w roku 1951.W 1953 roku jednak partie rozwiązano .Powstałą na jej miejsce UnięNowej Republikiprzemianowano w 1967 roku na Unię Demokratów na Rzecz Republiki.Dziśfunkcjonuje ona pod nazwą Zgromadzenie na Rzecz Republiki.Po odejściu Gaulla jej popularność spadla.W wyborach w roku 1995 J.Chirac został wybrany prezydentem Francji.
<BR>
<BR>