Styl działania w relacji do temperamentu
Styl działania rozwija się pod wpływem oddziaływania środowiska na gruncie wyposażenia temperamentalnego (szczególnie reaktywność i ruchliwość zachowania). Jest jednym z regulatorów zapotrzebowania na stymulację.
Podział czynności wg Tomaszewkiego
1) Czynności zasadnicze (CzZ): prowadzą bezpośrednio do osiągnięcia wyniku; modyfikują bezpośrednio wynik działania;
2) Czynności pomocnicze (CzP): organizują warunki umożliwiające wykonanie czynności zasadniczych; modyfikują pośrednio wynik działania; zapewniają wykonanie czynności zasadniczych; dzielą się na:
- przygotowawcze: modyfikacja warunków, w jakich czynność przebiega;
- zabezpieczające: jw.
- kontrolne: ustalenie stopnia zbieżności miedzy uzyskanym wynikiem wykonywanej czynności, a wynikiem oczekiwanym;
- korekcyjne: modyfikacja warunków w czasie wykonywania czynności zasadniczych, bądź modyfikacja ich samych.
Hipotezy
H1
Jednostki wysoko reaktywne: CzZ < CzP
Jednostki nisko reaktywne: CzZ >= CzP
Wykonując czynności pomocnicze, osoby wysoko reaktywne unikają napięć, które mogły by obniżyć efektywność działania czy wydajność. Dzięki temu jednostki wysoko reaktywne osiągają ten sam poziom wykonania co jednostki nisko reaktywne.
H2
Jednostki wysoko reaktywne: CzC < CzPr
Jednostki nisko reaktywne: CzC >= CzPr
Jednostki wysoko reaktywne przy wykonywaniu długich czynności, organizują czas w ten sposób, że stosują więcej przerw. Zapewniają więc sobie przewagę czynności przerywanych (CzPr) nad czynnościami ciągłymi (CzC).
H3
Jednostki wysoko reaktywne: CzJ < CzR
Jednostki nisko reaktywne: CzJ >= CzR
Jednostki wysoko reaktywne preferują wykonywanie czynności różnorodnych (CzR) niż wykonywanie czynności jednorodnych (CzJ). Osoby wysoko reaktywne wolą zmianę czynności na inną, pomimo nie wykonania poprzedniej.
Przykład 1. Badania poświęcone relacji miedzy poziomem reaktywności, a stylem działania kierowcy taksówki wykazały, że:
wysoko reaktywni poświęcają dwa razy więcej czasu na przerwy w nocy niż w dzień w porównaniu z nisko reaktywnymi;
wysoko reaktywni poświęcają więcej czasu na przegląd techniczny wozu;
nie wykazano różnicy w efektywności pracy
Przykład 2. Badania nad grupami zawodowymi. Założono, że jednostki wysoko reaktywne wybierają zawody o niskim stopniu zagrożenia społecznego, odwrotnie niż jednostki nisko reaktywne. Badano prawników, urzędników oraz bibliotekarzy. Wyniki: przypuszczenia potwierdziły się. Zawód prawnika częściej wybierają nisko reaktywni a bibliotekarza - wysoko reaktywni.
Przykład 3. Badanie nad preferencją w sporcie czyli zagrożenie fizyczne. Badano pilotów, taterników, grupa pośrednia- siatkarze, koszykarze oraz ludzie w ogóle nie zajmujący się sportem. Wyniki: nisko reaktywni - sporty niebezpieczne, wysoko reaktywni - większość nie zajmuje się sportem.