Teatr grecki.

Najogólniej jest to teren, na którym ma się rozegrać jakaś akcja. Ściślej miejsce (najczęściej budynek)przeznaczone dla odegrania sztuk dramatycznych; także ogół literatury dramatycznej pewnego narodu. Początki teatru europejskiego sięgają aż 2 tysiące lat przed Chrystusem; tak np.: na Krecie ( Kronos, Faistos) odbywały się przedstawienia na dziedzińcach pałacowych i placach, na których stawiano schody dla widzów. Grecki budynek teatralny składał się z następujących części: środek stanowiła okrągła orchestra ( ob. orkiestra), miejsce na tańce, o podłodze z ziemi; w jej środku stał zwykle ołtarz ( thymele) więcej jak połowę orkiestry otaczała łukiem widownia, którą już bardzo wcześnie rozbudowano w opadające ku orkiestrze tarasy, zaopatrzone w siedzenia drewniane później kamienne. Od wolnej strony orchestrty przylegała do niej budowla sceniczna skene. Po obu jej stronach leżały paraskenie, między tymi zaś znajdowała się ruchoma ściana ( proskenion). Dostęp dl widzów chóru, a po części także dla aktorów prowadził odstępami pomiędzy widownią a sceną ( parodoi). Aktorzy stawali z reguły w tej części orchestry, która przylegała prostokątnie do sceny, i która nosiła nazwę logeion ( mownica). Tylny plan sceny przedstawiał wnętrze pałacu lub domu i posiadał drzwi do otwierania. Od strony wewnętrznej paraskeniów, albo też przed nimi umieszczono periakty, Obracalne graniastosłup trójkątne, których każda ściana przedstawiała inną dekoracje. Funkcję dzisiejszej zapadni spełniały na scenie anapiesczata. Dachu nie było, co najwyżej osłaniano nim najwyższe diazoma oraz scenę.Teatr wystawiony w Atenach w latach od 340 do 328 mieścił 14 tysięcy, teatr w Megalopolis 20 tysięcy osób. Greckich teatrów zachowało się wiele i bardzo dobrze.

Sztuka aktorska
Polega na umiejętności uzmysłowienia pewnej czynności dramatycznej w postaci osoby działającej. Wypływa z prastarego instynktu naśladowczego u człowieka,a obejmuje akcję (ruch),mimikę ( grę twarzy i gestów),maskę i wygłaszanie pewnego tekstu. Z rozwinięcia się z mimicznej strony przedstawienia w samodzielny dział sztuki powstały mimy i pantomimy w najnowszych zaś czasach sztuka filmowa i balet;analogiczny rozwój i uniezależnienie słowa aktorskiego stworzyły specjalną sztukę recytacyjną. Aktor jest zależnym nie tylko od autora dramatycznego, lecz również od innych współgrających ( gra zespołowa " Ensemble”) dążenie do uniezależnienia się autora spowodowało pojawienie się przedstawień improwizowanych ( improwizacja), przez które też wzrosła wzajemna współzależność aktorów. Zgodną i harmonijną grę zespołową zaczyna odtąd dbać specjalny kierownik artystyczny widowiska ( reżyser). Zaniedbany zaś równowagi i harmonii zespołowej stwarza z kolei wirtuozerię aktorską, skierowaną ku możliwie świetnemu zaprezentowaniu kunsztu poszczególnych aktorów, z ujmą dla potrzeb i efektów całości. Specjalne wymogi stawia też sztuce aktorskiej widowisko muzyczne, jak sztuka ze śpiewami, opera, dramat muzyczny, a także operetka i rewia. Teatr starożytnych Greków rozwiną się z kulty Dionizosa. Związana z nim sztuka sceniczna nie mogła mieć charakteru naturalnego wynika, choć by z tego, że aktorzy musieli, przez wzgląd na rozmiary teatru, posługiwać się koturnom. •Od czasów Thespisa, który miał występować po kolei w trzech odmiennych maskach (rolach), datuje się zapewne pojawienie w teatrze greckim trzech aktorów ( protagonista, deuteragonista tritaginista). Kobiety nie występowały w teatrze, chociaż od czasów Demostenesa tworzyli aktorzy odrębny stan. Rzym rozwiną teatr grecki, że powiększył ilość aktorów oraz zarzucił maski i wykształcił mimikę do tego stopnia, że dominującą formą przedstawienia stała się pantomima. Za czasów cesarstwa występowały w teatrze już także kobiety, co zresztą jako nie moralne, zwalczało chrześcijaństwo. •Teatr grecki wykształcił się z obrzędów na cześć boga wina - Dionizosa. Niemal wszystkie dramaty greckie, jakie przetrwały do naszych czasów napisane zostały na Dionizje - święta tragedii obchodzone w Atenach wiosną każdego roku.