Europa u schyłku Średniowiecza

XV wiek jest zaliczany jako koniec epoki średniowiecza. W krajach zachodniej Europy zachwiała się struktura społeczeństwa oparta na systemie lennym. Przyczyniło się do tego wiele zdarzeń, m.in. epidemia dżumy nazywana „czarną śmiercią”, która przeszła przez Europę w połowie XIV wieku. Zmarło wtedy bardzo dużo ludzi. Zaczęło brakować ludzi do uprawy roli. Chłopi przenosili się do miast. Właściciele ziem zmienili zasady pracy. Chłopi musieli płacić właścicielowi czynsz, czyli oddawać z góry ustaloną należność w pieniądzach lub w naturze.

Zmieniły się zasady wojowania, co przyczyniło się do upadku rycerstwa. W walkach coraz częściej uważano łuków, kuszy, broń palną, przez co rycerz, który był zakuty w ciężką zbroje nie był w stanie odeprzeć ataku łuczników.

Ludzie w średniowieczu ufali, że kościół jest pośrednikiem między nimi a Bogiem. Ich przekonania zmieniły się z chwilą, gdy zaczęli umierać duchowni tak jak zwykli ludzie. Zauważyli także zepsucie moralne i obojętność kleru na krzywdę ludzką. Spowodowało to obniżenie autorytetu Kościoła, gdyż ludzie zaczęli szukać nowych autorytetów.

U schyłku średniowiecza pomyślnie rozwijały się miasta. Powstały republiki miejskie: Wenecja i Genua. Rozkwitało rzemiosło i handel, a także gospodarka pieniężna. Kupcy się szybko bogacili. U niektórych byli nawet zadłużeni monarchowie czy książęta. W tych latach nastąpił rozwój gospodarki miejskiej.

Do połowy XV wieku ludzie żyli w zamkniętych kręgach cywilizacji. Niewielu Europejczyków docierało do Chin, Indii czy Japonii. Z Chin do Europy biegł Jedwabny Szlak, lecz prawie nikt nie przebył go do końca. Częściej były odwiedzane państwa Islamskie. Nie przypuszczali jednak, że za Atlantykiem („wielką wodą”) leży kontynent (Ameryka). Nie znali nawet zbyt dobrze Europy.