Barok.

Pierwotne określenie Barok było wyłącznie kategorią estetyczną i dotyczyło stylu w sztuce. Miało ono sens negatywny, opisywało wszelkie dziwactwa i wynaturzenia w dziedzinie sztuk plastycznych. Przeświadczenie badaczy o doskonałości klasycznej formy kazało uważać każde odstępstwo od idealnego kanonu sztuki za wyraz barbarzyństwa i upadku.

Słowo Barok jako nazwa osobnej epoki przyjęło się dopiero w XX wieku, zachowując swój pejoratywny styl wydźwięku "zepsucia smaku". W roku 1954 argentyński pisarz Jorge Luis Borges pisał: "Barok jest stylem, który graniczy ze swoją karykaturą".

Barok w Europie trwał od połowy XVI stulecia do końca XVII, kiedy to Barok przerodził się w rokoko. W Polsce tendencje Barokowe pojawiły się bardzo wcześnie, w ramach literatury odrodzenia w latach 80. XVIw. Już w twórczości późnego renesansu widoczna była zmiana widzenia świata. W miejsce optymizmu, radosnej wiary w możliwości człowieka, pojawia się rozdarcie i zwątpienie. Człowiek jest wolny, świadom swej wartości, ale jednocześnie czuje własną słabość i ciążącą na nim odpowiedzialność.

Religia na skutek reformacji przestała być niepowtarzalnym autorytetem w dziedzinie spraw ostatecznych. W rękach człowieka ważą się losy przyszłego życia wiecznego, on musi sam walczyć o swoje zbawienie. Chrześcijańska jedność Europy została rozbita. Kryzysowi religijnemu zapobiec miał Sobór w Trydencie (1545-1563), który podjął próbę uporządkowania spraw wiary, zapoczątkowując wielki ruch kontrreformacji. Kontrreformacja działa na dwa sposoby, Pierwszym z nich był przymus, drugim - przyciąganie wiernych do kościoła oraz realizowanie misji edukayjnej. Zakonnicy zakładali placówki wychowawcze, szkoły średnie i wyższe.

Wiek VII to czas licznych wojen - stulecia ognia i miecza. Styl Barokowy zrodził się we Włoszech i Hiszpanii. Kościół dążył do zaangażowania artystów w działania kontrreformacji. W Niderlandach, które uniezależniły się od Hiszpanii zaczęła się kształtować osobna tradycja nawiązująca do reformacji i dziedzictwa północnego realizmu krajobrazowego.

W latach 1605-1615 powstało arcydzieło literatury Hiszpańskiej - Don Kichot Miguela Carrantesa. Duży wpływ na literaturę Hiszpańską miała również twórczość mistyka i poety Św. Jana od Krzyża. Rozkwit Baroku przeżywał również Hiszpański teatr.

Dodaj swoją odpowiedź
Język polski

Barok - charakterystyka epoki

Omów genezę nazwy, daty graniczne i charakter epoki baroku.
Barok to nazwa o szczególnym rodowodzie, pochodzi bowiem od nazwy klejnotu - perły ogromnie rzadkiej jakości, o dziwnych, oryginalnych kształtach, perły, którą w portugalskim j...

Historia

Barok

Nazwa okresu i czas jego trwania
Pochodzenie i pierwotne znaczenie terminu barok jest do dziś niewyjaśnione. Samo pojęcie "baroku" wywodzi się prawdopodobnie z języka portugalskiego lub hiszpańskiego, gdzie słowo baruecco oznaczało w ję...

Język polski

Barok - ogólna charakterystyka epoki

Ramy czasowe:
Barok, w najszerszym tego pojęcia znaczeniu, to w historii kultury europejskiej epoka obejmująca zjawiska artystyczne końca XVI, XVII i pierwszej połowy XVIII wieku.

Pochodzenie terminu "barok":
T...

Język polski

Renesans a Barok - kontrast

Renesans a Barok - kontrast
1. Sytuacja polityczna
Renesans - „złoty wiek”
- długotrwała koniunktura ekonomiczna stwarzała solidne i trwałe podstawy dobrobytu i stabilizacji
- zapewnienie bogatej szlachcie nie tylko rosn...

Historia

Barok

BAROK

Barok to kierunek w kulturze europejskiej który, podobnie jak renesans narodził się we Wło-szech w drugiej połowie XVI w. Trwał od XVII do pierwszej połowy XVIII w. Niósł ze sobą nową filozofię życia, nowe problemy w liter...

Język polski

Barok

LITERACKIE I IDEOWE WYZNACZNIKI EPOKI.
 N a z w a:
Nazwa „barok” stała się metaforą epoki dziwnej, niezwykłej i odchodzącej od klasycznego wzorca renesansu, harmonii i proporcjonalności ( zarzucano jej barbarzyństwo polegające...