Wykładnia - Prawo Międzynarodowe

Interpretacja umów międzynarodowych (wykładnia) – proces polegający na wyjaśnianiu co jest napisane.
I. Z punktu widzenia teorii prawa.
II. Z punktu widzenia Konwencji.

I. 1 .Rodzaje interpretacji (szkoły interpretacji):
· Szkoła obiektywistyczna (tekstualna) biorą pod uwagę tylko tekst umowy (nic innego nie jest tekstem umowy np. okoliczności zawarcia nie są). Minus – nie bierze się pod uwagę tego co strony chciały zawrzeć.
· Szkoła subiektywistyczna (interpretacja wolicjonalna) – interpretuje się tekst umowy przy odwołaniu do woli państw, bardziej interesuje nas to co strony chciały zawrzeć a nie to co zawarły, bierze się pod uwagę inne umowy związane np. zastrzeżenia itp.
· Szkoła celowościowa (teologiczna) – jaką metodą posługują się osoby interpretujące, uwzględnienie celu, jaki problem chciały załatwić strony.
2. Co jest podmiotem interpretacji (jaki tekst).
Może być tylko tekst autentyczny, decydują o tym strony. Może być tylko jeden albo kilka (kilkadziesiąt) zależy od stron. Jak jest jeden – tekst w języku najbardziej używanym (powszechnym). Jak jest kilka (np. ONZ) – 5 tekstów, UE – 23 teksty. Kon. Wied. – jeśli jest więcej niż jeden to wszystkie są jednakowo ważne.

II. Konwencja wiedeńska:
1. Czynniki jak należy interpretować (art. 31):
· Zgodnie z zasadą dobrej woli – tzn. że interpretując umowę przyjmujemy że to co jest w umowie to, to co chciały zawrzeć (w dobrej wierze). To co jest na papierze to, to chciały państwa umieścić. Trzeba to udowodnić że jest w dobrej wierze.
· Przyjmując zwykłe znaczenie wyrazów w ich kontekście –
zwykłe znaczenie – w procesie wykładni należy nadawać znaczenie wyrazów powszechnie używanych. Nadajemy tak długo jak będzie używane.
kontekst wyrazu – (K. W.) wszelkie dokumenty, wszelkie działania podjęte przez strony.
· Trzeba brać pod uwagę podmiot i cel umowy – wszelkie dokumenty należy interpretować tak, żeby zrozumienie umowy przyczyniało się do realizacji celów w umowie.
Jeśli wyinterpretujemy nic sensownego to stosujemy pomocnicze lub uzupełniające środki interpretacji.
Środki pomocnicze – można też stosować żeby się upewnić czy dobrze zinterpretowaliśmy.
Środki uzupełniające – wszelkie dokumenty, jednostronne, wielostronne przyjęte przez strony.
Praktyka państw powstała w oparciu o wykonywanie umów międzyn.
2. Ze względu na podmiot:
W zależności od tego kto dokonuje interpretacji, może być umowa wiążąca lub nie.
· Urzędowa
— doktrynalna – dokonywana przez doktrynę PM, osoby zajmujące się tym w sposób profesjonalny PM (nauka), nie ma mocy wiążącej bo są to jakieś uwagi, nie ma gwarancji, e jest to prawda.
· Autentyczna – dokonywana przez strony w formie wspólnych dokumentów przyjmowanych przez strony np. deklaracje w sprawach zrozumienia artykułu np. traktat o UE. Jest wiążąca dla stron, może też mieć znaczenie dla sądu międzyn.
— kwariautentyczna – dokonywana przez strony ale w drodze polityki, tak jak strony zrozumieją wynika z działań podejmowanych przez nich. Też powinna być wiążąca dla stron.
— sądowa – dokonywana przez sąd międzyn., jest wiążąca dla sądu, stron postępowania. W zasadzie nie wywołuje skutków „el ga omes”
— jednostronna – dokonywana z oświadczeń jednostronnych państw np. konkordad między RP a Stolicą Apostolską. Deklaracja interpretacyjna gdzie rząd wskazuje jak rozumie przepisy konkordatu. Nie jest wiążąca jeśli się nie zaakceptuje oświadczenia.