Prawo międzynarodowe publiczne- wykłady

Prawo Międzynarodowe Publiczne- studia- Legnica



Literatura: W. Góralczyk „Prawo międzynarodowe publiczne”
Symonides ”Prawo międzynarodowe publiczne”


W 11.10.2004-Cechy charakterystyczne PMP

1.Brak prawodawcy
Tryb tworzenia i stosowania PMP i prawa krajowego.
Prawo krajowe jest stosowane jednostronnie przez poszczególne państwa. Prawo międzynarodowe powstało w drodze porozumienia między państwami. Społeczność międzynarodowa składa się z państw, które są suwerennymi jednostkami geopolitycznymi, w związku z tym, że nie ma prawodawcy w znaczeniu wewnątrz państwowym. Nie ma dotychczas organu międzynarodowego, który byłby powołany do tworzenia prawa. Rolę ustawodawcy w stosunkach międzynarodowych spełniają same państwa, które albo podpisują umowę albo stosują powtarzającą się praktykę, która tworzy prawo zwyczajowe. Państwa jako podmioty prawa międzynarodowego występują w systemie norm w podwójnej roli czyli jako twory tego prawa oraz jako jego adresaci.

2.Normy PMP i ich usytuowanie
Pochodzenie i geneza norm tego PM.
Na gruncie doktryn wykształciły się 2 teorie, które próbują wyjaśnić genezę norm PMP.
Są to teorie:
a) naturalistyczna- pochodzenie norm PMP dopatruje się w czynnikach niezależnych od państwa,
b) pozytywistyczna-pochodzenie norm wywodzi się z woli podmiotów tego prawa- tymi podmiotami są państwa.
Podstawową jednostką tworzącą PMP jest norma.
Norma PM- musimy odrzucić tezę, że ona ma strukturę trójelementarną. W PM hipotezy są domyślne, a norma PM składa się z dyspozycji-podstawowy element ma charakter autonomiczny. Państwa czy organizacje międzynarodowe są ich twórcami, gwarantami, adresatami.
Wyróżniamy normy:
a) bezwzględnie wiążące
b) względnie wiążące
a) juscogens
b) juspositivum
a) bezpośrednie
b) pośrednie wyznaczające obowiązki adresata
a) kologacyjne i kompetencyjne( obejmują normy juryzdykcyjne)
b) zawarte w umowach międzynarodowych
Najważniejszy podział norm to podział na normy I, II, III rzędu:
I rzędu – są to normy materialne PM, dotyczą treści tego prawa, naruszenie ich powoduje odpowiedzialność państwa,
II rzędu- są to normy na podstawie, których jest stwierdzana odpowiedzialność państwa,
III rzędu- są to normy regulujące pokojowe rozstrzyganie sporów międzynarodowych,



3.Moc wiążąca Prawa Międzynarodowego Publicznego
W stosunkach międzynarodowych nie występuje zasada panowania jednym państwem nad drugim, ale dla prawa międzynarodowego charakterystyczna jest zasada równości suwerennej. W związku z tym powstało zagadnienie na czym oparta jest moc wiążąca prawa międzynarodowego.
Funkcjonuje teoria niemiecka, która upatruje moc wiążącą prawa międzynarodowego w związaniu z tej roli przez państwa, jednakże teoria ta nie wyjaśnia na czym ta rola polega i co jest jej wyrazem. Podstawę formalną, moc wiążącą prawa międzynar. Można widzieć w instytucji uznania międzynarodowego.(?). Ta instytucja polega na tym, że państwa stosują wytworzone przez siebie prawo uznając wzajemnie w sposób konstytutywny pewien zakres obrotu międzynarodowego przez co muszą uznać normy, które tym obrotem rządzą i są dla państw przez to wiążące. Rozpatrując moc wiążącą trzeba zwrócić uwagę na fakt, że struktura prawna prawie wszystkich społeczeństw prymitywnych jest hierarchiczna, system władzy jest pionowy i przypomina piramidę, na szczycie której znajduje się suwerenny władca lub jednostka odgrywająca rolę zwierzchnią, a system międzynarodowy jest poziomy i obejmuje ogromną liczbę suwerennych państw. W teorii prawa te państwa traktowane są jako równe, gdyż wszystkie posiadają atrybut suwerenności i państwa te nie uznają żadnej władzy zwierzchniej

4.System sankcji
Prawo międzynarodowe nie zna ujednoliconego systemu sankcji analogicznego jak w prawie wewnętrznym. Ale Prawo międzynarodowe publiczne dopuszcza okoliczności, w których użycie siły uważane jest za usprawiedliwione i legalne. Sankcja za naruszenie spokoju, za akty agresji o charakterze ekonomicznym.

5. Brak podziału na PMN materialne i PMN proceduralne.
Nie neguje on istnienia procedur na gruncie PMP. PMN posługuje się pojęciem procedura wewnętrzna i międzynarodowa.
Procedura wewnętrzna – PMN pozostawia państwom całkowitą swobodę określenia swojej procedury wewnętrznej w zakresie zawierania umów międzynarodowych. Każde państwo posiada władzę dyskrecjonalną w zakresie procedur wewnętrznych. Procedury wewnętrzne są bardzo zróżnicowane
Procedura międzynarodowa-. jest w wielu momentach powiązana w procedurę wewnętrzną i od niej zależna.


W-18.10.2004

1.Definicja PMP
PMP- dawniej jako prawo narodów( z jęz. łac- ius gentium) określano nim część prawa rzymskiego dotyczącego cudzoziemców. PM- jako zespół norm regulujących stosunki wzajemne między państwami oraz organizacjami międzynarodowymi i innymi uczestnikami stosunków międzynarodowych, mających zdolność do działania w stosunkach międzynarodowych.
Prawo międzynarodowe publiczne określane jest jako dziedzina prawa. Przymiotnika publiczne używa się do odróżnienia od prawa międzynarodowego prywatnego. PM publiczne i PM prywatne to dwie odmienne dziedziny prawa. Prawo prywatne jest częścią prawa krajowego, która wskazuje prawo właściwe dla międzynarodowych stosunków osobistych i majątkowych w zakresie prawa cywilnego. Źródło prawa prywatnego oprócz ustawodawstwa państwowego są również umowy międzynarodowe .
2.Stosunek między PMP a prawem wewnętrznym.
1. DUALISTYCZNE- prawa te to dwie odrębne od siebie porządki prawne,
2. MONISTYCZNE- PMP i Prawo wew. stanowią jedność,
Kelsen był przeciwnikiem dualizmu. Postawił on dualizmowi kilka zarzutów.
1) że neguje charakter prawny norm międzynarodowych,
2) że neguję naturę prawa państw obcych,
3) nie można ograniczać porządków prawnych poszczególnych państw,
4) dualizm kultyzuje dogmat suwerenności państw,
Był zwolennikiem monizmu z prymatem prawa międzynarodowego. Uważał, że relacje PMN(?)-PW można badać na zasadzie stosunku podporządkowania. Podporządkowanie można rozumieć dwojako- albo jako prymat prawa międzynarodowego nad państwowym albo jako prymat prawa państwowego nad prawem międzynarodowym. Aby je rozwiązać należy odwołać się do etyki. Prawo tego problemu nie jest w stanie rozwiązać, trzeba odwołać się do argumentów pozaprawnych, etycznych, politycznych.
Twierdził, że system prawa zbudowany jest hierarchicznie. Na czele znajduje się norma podstawowa , dalej normy generalne i abstrakcyjne, a na dole normy indywidualne i konkretne. Podstawowa norma systemu to zasada PACTA SUNT SERRANDA( umów należy przestrzegać)
W teorii Kelsena PMN reprezentuje wyższy stopień niż prawo państwowe. Stosunek prawa międzynarodowego i prawa państwowego można porównać do stosunku konstytucji z ustawą zwykłą.

3.Źródła PMN
Pojęcie źródeł prawa PMN- nie jest jednoznaczne
Można rozpatrywać je w znaczeniu MATERIALNYM-źródłem prawa jest to co sprawia, że PMN kształtuje się i nabywa moc obowiązującą. Tego rodzaju przyczyny mają charakter pozaprawny. Zalicza się do nich- wolę państw zgodnie z kierunkami pozytywizmu prawniczego, -nakazy rozumu, -zgodnie ze szkołami prawa natury, -więź społeczną( kierunki socjologiczne) oraz solidarność i emocje ludzi- kierunki psychologiczne.
Źródłami prawa międzynarodowego w znaczeniu FORMALNYM- nazywamy zewnętrzny wyraz procesu, który doprowadził do powstania normy prawnej np. proces zawarcia umowy międzynarodowej czy praktyka ukształtowania się zwyczaju.
Art.38
Trybunał, którego funkcją jest rozstrzyganie zgodnie z PMN przedłożone mu spory:
1) Konwencje międzynarodowe bądź ogólne- mogą mieć charakter ogólny bądź szczególny,
2) Zwyczaj międzynarodowy,
3) Ogólne zasady prawa uznane przez narody cywilizowane,
4) Orzeczenia sadowe i opinie przedstawicieli nauk PMN- mają charakter pomocniczych źródeł prawa,
Jest to wyliczenie nie pełne, nie wymienia aktów jednostronnych państw. Nie ma katalogu źródeł prawa w całości uznawanych.
W doktrynie często pojawia się podział na źródła prawa i źródła zobowiązań.
Źródłami prawa są wg. tej koncepcji tylko te akty , które zawierają normy o charakterze ogólnym i abstrakcyjnym. Źródłami zobowiązań są akty, które zawierają normy o charakterze indywidualnym i konkretnym. Podział ten ma wyłącznie charakter poznawczy.



ZAGADNIENIA:
1) Źródła prawa mn ( systematyka źródeł, zwyczaj mn, zasady ogólne prawa, orzecznictwo trybunałów, doktryna PMN i uchwały organizacji mn)
2) Umowa mn( definicja i klasyfikacja umów, budowa umowy mn, zawarcie umów, interpretacja umowy, zmiana umowy, wpływ konfliktów państ. i org mn.
3) Cechy PMN publicznego.
4) Podmioty PMN( podmiotowość państwa, organizacji ,m.)
5) Ogólne instytucje PMN( uznanie mn, sukcesja państw, odpowiedzialność państwa)

W-25.10.2004 Istota i powstanie umów międzynarodowych.

1.Pojęcie umowy międzynarodowej.
Konwencja Wiedeńska 1962 r. o umowach międzynarodowych ratyfikowana przez Polskę w 1990r. określana umową międzynarodową jako porozumienie międzynarodowe zawarte w formie pisemnej między państwami i regulowane prawem międzynarodowym ujęto w jednym czy też dwóch lub więcej dokumentach pozostających ze sobą w związku bez względu na jego szczególną nazwę.
Nazwa umowy nie odgrywa z prawnego punktu widzenia żadnego znaczenia. W praktyce występuję kilkadziesiąt nazw służących oznaczeniu porozumień międzynarodowych.
Często jako terminu zbiorowego używa się np. zwyczajnie traktat. Nazwa traktatu jest zakresowo większa od określenia umowy międzynarodowej, gdyż mianem traktatu określa się umowy międzynarodowe o zasadniczym znaczeniu politycznym. Nazwa często wskazuje na ciężar gatunkowy umowy i dlatego w praktyce przestrzega się zasady, iż umów o charakterze uzupełniającym, czy technicznym nie określa się nazwami, które są zarezerwowane dla umów przedmiotowo najważniejszych. Chodzi tu o takie nazwy jak traktat, pakt, karta.

Jeżeli chodzi o nazwy umów międzynarodowych w Polsce obowiązuje załącznik do zarządzenia Nr 20 Prezesa RM z dnia 14 lutego 1969 r. w sprawie form umów międzynarodowych..

Umowa międzynarodowa to uzgodnienie wzajemnych praw i obowiązków między państwami lub innymi podmiotami prawa międzynarodowego. Definicja ta skazuje:
1) że element zgodności należy do istoty umowy międzynarodowej,
2) z każdej umowy międzynarodowej wynikają jakieś prawa i obowiązki,
3) spośród ogółu umów międzynarodowych największe znaczenie mają umowy międzypaństwowe,

Prawo międzynarodowe nie zawiera żadnych norm dotyczących struktury umów międzynarodowych, pozostawiając to do decyzji stronom zawierającym umowy.

Zazwyczaj umowa międzynarodowa składa się z następujących elementów:
1) z tytułu,
2) wstępu,
3) części merytorycznej,
4) oraz postanowienia końcowego,

Ad)1 Tytuł umowy międzynarodowej zawiera przede wszystkim oznaczenie jej przedmiot. W umowach dwustronnych występują też wskazanie ich stron. Zamiast pełnego tytułu umowa międzynarodowa używa się niekiedy ze względów praktycznych tytułu zastępczego, który wskazuje na miejsce jej zawarcia np. Traktat Warszawski.
Ad) 2 Wstęp ( preambuła ) umowy –zazwyczaj preambuła podaje motywy, którymi kierują się strony zawierające umowy. Preambuła określa cele dla których została zawarta.
Ad) 3 Merytoryczna część umowy międzynarodowej nazywana jest dyspozycją. Jest to część najważniejsza. Zazwyczaj jest podzielona na ponumerowane artykuły, które mogą dzielić się na mniejsze fragmenty.
Ad) 4 Postanowienie końcowe umowy międzynarodowej reguluje przede wszystkim kwestię sposobu jej zawarcia i wejścia w życie oraz czasu obowiązywania.
Ponadto występują tu takie elementy jak miejsce i data podpisania, liczba egzemplarzy oraz język( języki) w jakim umowa zastała zawarta.

2.Interpretacja umów międzynarodowych ( wykładnia).
Kluczowe znaczenie dla interpretacji umów ma norma zawarta w art. 31 ust. 1 Konwencji Wiedeńskiej. Norma ta stanowi, że traktat należy interpretować w dobrej wierze zgodnie ze zwykłym znaczeniem. W procesie interpretacji należy brać pod uwagę także przedmiot i cel umowy. W przypadku umów międzynarodowych wykładnia językowa ma pierwszeństwo przed wykładnią celowościową. W procesie wykładni należy zwrócić uwagę na kontekst, w którym występuje dane wyrażenie. Oznacza to, iż bierzemy pod uwagę nie tylko badane wyrażenie, ale to wyrażenie musimy odnieść do całego traktatu. Dla celów interpretacji kontekst obejmuje cały tekst umowy łącznie ze wstępem oraz załącznikami.
Obok kontekstu przy interpretacji należy brać pod uwagę:
1) późniejsze porozumienia między stronami dotyczące interpretacji umowy lub stosowania jej postanowień,
2) późniejszą praktykę stosowania umowy, która wskazuje na porozumienie stron w sprawie interpretacji,
3) wszelkie odpowiednie normy prawa międzynarodowego, które obowiązują w stosunkach między stronami.

Nie jest sprawą obojętną, kto dokonuje interpretacji umowy międzynarodowej.
-największe znaczenie ma interpretacja autentyczna, czyli dokonywana przez strony zawierające umowę,
-następnie interpretacja sądowa, czyli dokonywana przez sądy międzynarodowe,
-interpretacja doktrynalna ( naukowa) dokonywana przez poszczególnych prawników
-oraz interpretacja rządowa, czyli jest to wykładnia dokonywana zazwyczaj przez jedno z umawiających się państw.
Art. 33 Konwencji Wiedeńskiej przyjmuje domniemanie dotyczące tego, że słowa użyte w umowie mają to samo znaczenie we wszystkich autentycznych tekstach.

3.Zawieranie umów międzynarodowych
Na proces zawierania umów międzynarodowych składają się czynności zachodzące w sferze prawa międzynarodowego i prawa państwowego. W związku z tym regulowany jest on przez normy prawno- międzynarodowe, jak i normy prawne państw uczestniczących w tym procesie. Współdziałanie norm obu systemów prawnych dokonuje się na każdym etapie powstania umowy od stadium przygotowawczego, aż po definitywne związanie się przez państwa jej postanowieniami.

Zgodnie z terminologią przyjęto w Konwencji Wiedeńskiej państwo czy organizacja międzynarodowa po wyrażeniu zgody na związanie się traktatem staje się państwem umawiającym się lub umawiające się organizacje międzynarodowe. Państwo takie lub taka organizacja międzynarodowa staje się stroną umowy dopiero wówczas gdy traktat wejdzie w życie.
W- 08.11.2004 cd.

Państwo może wyrazić zgodę na zawiązanie się umową w różny sposób. Prawo międzynarodowe nie stawia tutaj ścisłych rygorów. Ważne jest aby określona wola państwa została wyrażona przez kompetentne organy.

Swoboda wyborów trybów- formy zawarcia traktatów potwierdza Konwencja Wiedeńska, która stanowi, iż zgoda państw na związanie się traktatem może być wyrażona przez podpisanie, wymianę dokumentów stanowiących traktat, ratyfikację, przyjęcie lub zatwierdzenie, przystąpienie albo w jakikolwiek inny uzgodniony sposób.

Zawieranie umów międzynarodowych może składać się z różnych etapów, w zależności od tego czy umowa jest zawierana w trybie prostym, czy złożonym, oraz w zależności od tego czy umowa ma charakter dwustronny, czy wielostronny.
Tryb prosty- występuje wówczas, gdy rokowania zostają zakończone aktem zgody państw, czy organizacji międzynarodowych na definitywne zawiązanie się umową. W praktyce akt ten ma najczęściej formę podpisania umowy lub wymiany dokumentów tworzących umowę.
Tryb złożony-występuje wówczas, gdy rokowania kończą się jedynie przyjęciem tekstu umowy i ustaleniem jego autentyczności, czyli wierzytelności tekstu umowy oraz podpisaniem, po którym następuje akt ostatecznej zgody na zawiązanie się umową, czy to w formie ratyfikacji, czy w formie zatwierdzenia.
Literatura wyróżnia jeszcze formę mieszaną zawarcia umowy, ta forma występuje wówczas, gdy wola jednej ze stron wyrażona jest w postępowaniu prostym, drugiej w postępowaniu złożonym.


3.Rokowania i negocjacje.

Rokowania są pierwszym etapem zawarcia umowy i występuje zarówno w trybie prostym jak i w trybie złożonym. Ich celem jest ustalenie treści wzajemnych zobowiązań stron porozumienia i ujęcie tej treści w odpowiedniej formie.
Państwa mają obowiązek prowadzenia negocjacji w dobrej wierze, w sposób który nie czyni ich wysiłków pozornym czy pozbawionym sensu.
Rokowania są prowadzone przez organy zainteresowanych państw- ustnie lub pisemnie. Ustnie prowadzi się rokowania wtedy, gdy umowa ma poważniejsze znaczenie, z kolei korespondencyjnie uzgadnia się tekst umowy zwykle wówczas, gdy dotyczy spraw mniejszej wagi. Jednak najczęściej rokowania są prowadzone w obu formach( ustnie i pisemnie).
Rokowania prowadzi najczęściej Minister Spraw Zagranicznych z przedstawicielem dyplomatycznym obcego państwa, albo tekst umowy ustala się na szczeblu Ministerstw Spraw Zagranicznych obu zainteresowanych stron. Jest to rokowanie drogą dyplomatyczną, zwykłą dla umów o charakterze politycznym i wykorzystywaną zwłaszcza wtedy, gdy umowa ma mieć charakter umowy międzypaństwowej. Natomiast umowy, których przedmiot leży w zakresie poszczególnych resortów negocjowane są bezpośrednio przez zainteresowane resorty.
Rokowania kończą się w momencie przyjęci tekstu i ustalenia jego autentyczności. Rokowania poprzedzają nieraz długotrwałe prace przygotowawcze. W pracach tych biorą udział nie tylko zainteresowane państwa lecz coraz częściej grupa ekspertów, których zadaniem jest przygotowanie pierwszego projektu umowy, ten pierwszy projekt umowy jest określany jako projekt baza.

4. Przyjęcie tekstu i ustalenie jego autentyczności.

Przyjęcie tekstu następuje w wyniku zgody wszystkich państw, które uczestniczą w jego opracowywaniu. Jest to ogólna reguła, od tej reguły wskazujemy wyjątek, od reguły ogólnej odbiega tryb przyjęcia tekstu traktatu konferencji międzynarodowej, wówczas przyjęcie tekstu następuje w wyniku głosowania większością 2/3 państw obecnych i biorących udział w głosowaniu chyba, że tą samą większością ustala się inne reguły przyjęcia tekstu.
Po przyjęciu tekstu umowy następuje ustalenie jego autentyczności, która ma na celu stwierdzić, że tekst wyraża to co faktycznie uzgodniono. Wyrazem autentyczności tekstu umowy jest dokonanie czynności uzgodnionych przez państwa uczestniczące w jego opracowaniu. W szczególności może to być włączenie tekstu umowy do aktu kończącego konferencję, bądź przedstawienie go w rezolucji uchwalonej przez organizacje międzynarodowe na forum, której umowa została opracowana. W przypadku nie zastosowania którejś z wymienionych procedur wyrazem autentyczności tekstu umowy będzie jego podpisanie bądź parafowanie przez należycie umocowanych przedstawicieli państw.
Przy zawieraniu umów dwustronnych i umów zawieranych w trybie prostym przyjęcie tekstu umowy i ustalenie jego autentyczności może zbiec się w czasie z ostatecznym wyrażeniem zgody na zawiązanie się umową.

Prosty tryb zawierania umowy międzynarodowej.
W trybie prostym państwo lub organizacja międzynarodowa wyraża swoją ostateczną zgodę na zawiązanie się umową bądź przez podpisanie, w wyjątkowych sytuacjach przez parafowanie, bądź przez wyminę dokumentów tworzących umowę.

5. Podpisanie.
Zawarcie umowy przez podpisanie polega na złożeniu podpisów na uzgodnionym dokumencie umowy przez osoby mające kompetencje do zobowiązywania państw w stosunkach międzynarodowych, bądź z racji swych pełnomocników, bądź z racji sprawowanych funkcji. W przypadku umów dwustronnych uzgodniony tekst umowy podpisują zwykle negocjatorzy, co bynajmniej nie jest regułą umów wielostronnych.

6. Parafowanie.
Występuje zwykle w praktyce państw jako sposób ustalenia autentyczności tekstu umowy.
Parafowanie polega na złożeniu na dokumencie umowy inicjałów przez osoby zdolne do zobowiązania państwa na zewnątrz przez swe działania z zamiarem zawarcia umowy. Mogą to być pełnomocnicy lub osoby posiadające odpowiednie kompetencje z racji zajmowanego stanowiska urzędowego.

7. Wymiana dokumentów tworzących umowę.
Zawarcie umowy w formie wymiany dokumentów polega na przesłaniu noty proponującej zawarcie porozumienia wraz z podaniem jego treści przez jedno państwo drugiemu i zaakceptowanie tej propozycji przez drugie państwo również w formie noty przesłanej oferentowi. Momentem zawarcia umowy, która doszła do skutku w drodze wymiany not czy listów jest faktyczna ich wymiana, chyba że ustalono inaczej.

8.Tryb szczególny zawarcia umowy.
Dla przykładów w trybie szczególnym zawierają państwa, które nie utrzymują ze sobą stosunków dyplomatycznych, do zawarcia umowy dochodzi wówczas za pośrednictwem państwa trzeciego , które jako takie nie jest stroną umowy. Konwencja Wiedeńska dopuszcza zawarcie traktatu w jakikolwiek uzgodniony sposób.

W-15.11.04-cd.

1.Złożony tryb zawarcia umowy międzynarodowej –składa się z dwóch odrębnych, rozdzielonych w czasie etapów, po pierwsze podpisanie, wyjątkowo może to być wymiana dokumentów tworzących umowę, po drugie wyrażenie ostatecznej zgody na związanie się umową, która zwykle odbywa się przez ratyfikację lub zatwierdzenie. Podpisanie w trybie złożonym przez pełnomocników stron na uzgodnionym dokumencie umowy oznacza jedynie fakt, że tekst umowy został ustalony w ostateczny sposób, jednak państwa czy organizacje międzynarodowe nie są związane podpisaną umową .Zawiązanie umowy międzynarodowej nastąpi dopiero w wyniku ratyfikacji bądź zatwierdzenie. Państwo, które umowę jedynie podpisało jest określane jako państwo sygnatariusz umowy. Podpisanie umowy w procedurze złożonej nakłada na państwa obowiązek powstrzymywania się od podejmowania kroków, które utrudniały bądź uniemożliwiały realizację postanowień umowy.

2.Ratyfikacja
Procedura ratyfikacji składa się z dwóch etapów.
I etap przebiega w sferze prawa wewnętrznego i kończy się wydaniem przez głowę państwa decyzji o ratyfikacji umowy.
Natomiast II etap przebiega w sferze prawa międzynarodowego i polega na wymianie dokumentów ratyfikacyjnych lub w przypadku umów wielostronnych na złożeniu dokumentów ratyfikacyjnych u depozytariusza.
Samo podjęcie decyzji o ratyfikacji umowy międzynarodowej stanowi proces złożony. Konstytucje wielu państw wymagają współdziałania organu ustawodawczego w procesie ratyfikacji, podjęcie decyzji przez głowę państwa musi być poprzedzone uzyskaniem zgody parlamentu.
Konstytucja RP art.133 ust.1 p.1 stanowi, iż prezydent RP jako reprezentant państwa w stosunkach zewnętrznych ratyfikuje i wypowiada umowy międzynarodowe o czym zawiadamia sejm i senat. Jednak dla niektórych kategorii umów międzynarodowych prezydent będzie musiał mieć zgodę sejmu wyrażoną w ustawie, umowa międzynarodowa dotyczy
-po pierwsze pokojów, sojuszu, układów politycznych lub układów wojskowych,
-po drugie wolności, praw i obowiązków obywatelskich określonych w Konstytucji.
-po trzecie członkostwa RP w organizacjach międzynarodowych.
-po czwarte znacznego obciążenia państwa pod względem finansowym .
-po piąte spraw uregulowanych w ustawie lub w, których Konstytucja wymaga ustawy.
Przewidziana w postanowieniach Konstytucji parlamentarna akceptacja umów międzynarodowych jest jedynie instytucja prawa wewnętrznego. Przy braku zgody parlamentu na ratyfikacje umowy w nauce prawa dominuje pogląd, iż tego rodzaju dezaprobata nie narusza obowiązywania ratyfikowanej wbrew woli ciała ustawodawczego umowy na płaszczyźnie prawa międzynarodowego.




Procedura ratyfikacji przebiega następującą:
1) wniosek o wszczęcie postępowania ratyfikacyjnego właściwy minister kieruje do ministra spraw zagranicznych, następnie minister spraw zagranicznych przedkłada RM projekt ustawy w sprawie upoważnienia prezydenta do ratyfikacji danej umowy, dom wniosku dołącza teks umowy wraz z uzasadnieniem jej podjęcia,
2) RM rozpatruje wniosek,
3) Prezes RM przedstawia sejmowi projekt ustawy ratyfikacyjnej upoważniają zwykle ministra sprawa zagranicznych do reprezentowania stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych,
4) Sejm ze współdziałaniu z Senatem uchwala ustawę o ratyfikacji danej umowy,
5) Prezydent wydaje akt ratyfikacji umowy, akt ten jest kontrasygnowany przez ministra spraw zagranicznych i następnie po zawarciu umowy akt ratyfikacyjny publikowany jest wraz z ustawa ratyfikacyjną i tekstem umowy w dzienniku ustaw,
6) Następnie ostatni etap ratyfikacji umowy, czyli etap wymiany lub złożenia dokumentu ratyfikacyjnego- tylko te ostatnie działania wywierają skutki w sferze PMP,

4.Drugi sposób zawarcia umowy czyli
Zatwierdzenie
Zatwierdzenie jest to akt państwa ustalający w sferze prawa międzynarodowego zgodę tego państwa na związanie umową dokonanych bez udziału głowy państwa przez rząd, premiera lub szefa resortu. Zatwierdzenie występuje jako forma zawarcia umów rządowych i resortowych. Zgoda państwa na związanie się traktatem wyrażona jest przez zatwierdzenie w warunkach podobnych do tych, które są stosowane do ratyfikacji, a więc w sytuacji gdy sam traktat tak postanawia.
W Polsce instytucja zatwierdzania jest przewidziana przez Konstytucję-zgodnie z art. 146 ust. 4 . Kompetencje do zatwierdzania umów innych niż ratyfikowane ma RM.

Procedura zatwierdzania ma następujący przebieg:
1) Minister spraw zagranicznych wraz z zainteresowanym szefem innego resortu występuje z wnioskiem do dyrektora Generalnego Urzędu RM o wszczęcie postępowania dotyczącego zatwierdzenia podpisanej uprzednio umowy,
2) Dyrektor generalny kieruje notatkę do prezesa RM, w której zamieszczony jest projekt uchwały RM przedłożony przez ministra spraw zagranicznych,
3) Następuje wydanie uchwały przez RM o zatwierdzeniu,
4) Minister spraw zagranicznych zawiadamia rząd o dokonaniu zatwierdzenia, zawiadomienie przekazuje się bądź na ręce ambasadora danego państwa akredytowanego w Polsce lub bądź na ręce ministra spraw zagranicznych drugiej umawiającej się strony za pośrednictwem polskiego ambasadora w danym kraju.

5.Przyjęcie
Obok ratyfikacji i zatwierdzenia w praktyce wielu państw występuje przyjęcie jako forma wyrażenia zgody państw na związanie się umową.
Termin przyjęcia pojawia się z reguły w umowach wielostronnych wówczas, gdy mając na względzie niejednolitość przepisów wewnętrznych poszczególnych państw, chodzi o stworzenie jak najlepszej, najdogodniejszej do zaciągnięcia zobowiązań.
Natomiast w przypadku umów dwustronnych termin przyjęcia jest mniej użyteczny i jest rzadko stosowany. Zamieszczenie klauzuli przyjęcia pozwala przyszłym stronom umowy wybrać najdogodniejszą drogę do przyjęcia zobowiązań. Tą droga dla jednych państw może być ratyfikacja, a dla innych zatwierdzenie, bądź akt jeszcze innego rodzaju zgodny z prawem wewnętrznym.



6.Przystąpienie do umowy międzynarodowej
Przystąpienie do umowy międzynarodowej jest to akt, który umożliwia uczestnictwo w umowie wielostronnej państwu, które nie brało udziału w jej opracowywaniu i które nie było sygnatariuszem umowy. Z instytucją przystąpienia wiąże się konieczność ustalenia kręgu państw, które mogą uczestniczyć w umowie. Państwa, które ustalają treść umowy i przyjmują jej tekst mogą dowolnie ustalać również zasięg podmiotowy takiej umowy, mogą ją więc udostępnić tylko określonym państwom bądź grupie państw natomiast zamknąć umowę przed innymi państwami. Akt przystąpienia może pochodzić zarówno od głowy państwa jak i od rządu.


W- 22.11.2004 - Zasady prawa międzynarodowego

Zasady prawa MN są pochodzenia traktatowego lub zwyczajowego. Mają najczęściej rodowód zwyczajowy. Natomiast współcześnie są zawarte w traktatach lub umowach MN.
Za najważniejsze zasady prawa MN są uznawane zasady zawarte w Karecie Narodów Zjednoczonych. Karta NZ to wielostronna umowa MN, która została opracowana na Konferencji w San Franzisko. Została podpisana 26 czerwca 1945r., weszła w życie w październiku 1946r. Była to Konferencja założycielska ONZ, a Karta stała się podstawą prawną istnienia i działania ONZ.
Karta NZ jest powszechnie uznawana za najważniejszy traktat prawa MN. Inne umowy MN zawierane przez członków ONZ powinny być rejestrowane w ONZ. Jeżeli nie nastąpi taka rejestracja wówczas nie można powoływać się na taką umowę przed organami ONZ.
Tak więc Karta NZ ma prymat nad zobowiązaniami wynikającymi z innych umów MN. Karta NZ tworzy nie tylko prawa i obowiązki dla członków Organizacji, ale tworzy prawa i obowiązki dla państw trzecich.
Celem nadrzędnym ONZ określonym w art. 1 Karty jest zapewnienie trwałego pokoju. Drugi cel to rozwijanie przyjaznych stosunków między państwami oparte na poszanowaniu zasady równouprawnienia samostanowienia narodów. Cel trzeci to popieranie współpracy MN w dziedzinie gospodarczej, społecznej, kulturalnej, humanitarnej oraz poszanowanie praw człowieka. Karta NZ wymienia zasady wg których ma postępować Organizacja oraz jej członkowie dla osiągnięcia w.w. celów. W 1970r. nastąpiło dalsze rozwinięcie katalogu zasad prawa MN. Zasady uzupełniono w deklaracji zasad prawa MN dotyczących przyjaznych stosunków i współdziałanie państw zgodnie z Kartą NZ.
W 1975r. państwa europejskie nawiązały do tych zasad i uchwaliły deklarację zasad rządzących wzajemnymi stosunkami między państwami europejskimi, zawartą w akcie końcowymi Helsińskim.
Te dwie deklaracje z 1970 i z 1975r. należą do tzw. soft law (do miękkiego prawa) a więc nie są prawem powszechnie wiążącym w stosunkach między państwami, a jedynie stanowią zbiór zaleceń.

Zasady Karty NZ

1. zasada suwerennej równości państw – suwerenność to podstawowa zasada współczesnego prawa MN Suwerenność oznacza, że władza państwa nie podlega żadnej innej władzy zewnętrznej. Na własny terytorium jest władzą najwyższą, pełną i wy łączną. Państwa posiadają pełną kompetencję do regulowania swoich stosunków z innymi państwami zgodnie z własnymi potrzebami i interesami. Granice wykonywania suwerenności innych państw, a w szczególności zobowiązań MN przyjętych przez dane państwo. Każde państwo może podejmować wszelkie działania, które nie są zakazane przez normy prawa MN wiążące to państwo.
Każde suwerenne państwo ma od momentu powstania prawa zasadnicze.

Do praw zasadniczych zaliczamy:
• prawo do istnienia
• prawo do niezawisłości
• prawo do równości
• prawo do obrotu (prawo do utrzymania stos. MN )
• prawo do czci

Prawa zasadnicze to prawa jednakowe dla wszystkich państw. Poza prawami zasadniczymi, każde państwo ma prawa nabyte. Prawa nabyte wynikają z umów MN zawieranych przez określone państwa. W związku z tym każde państwo posiada inny zakres praw nabytych. Pojęcie suwerenności określone jest w Karcie NZ. Jest ono połączone z równością państw. Definicje suwerennej równości rozwinęła Karta z 1975r.

2. Zasada interwencji – wynika z zasady suwerennej równości. Skoro państwa są równe i suwerenne to żadne państwo lub grupa państw nie może mieszać się w sprawy należące do kompetencji własnej i innych państw. W myśl zasady poszanowania kompetencji wewnętrznej państwa. Kompetencja własna państwa obejmuje sprawy zewnętrzne i wewnętrzne. Sprawy zewnętrzne to polityka zagraniczna i stosunki MN.

3. Zasada równości państw – (równość łączy się z suwerennością) Państwa są równe wobec prawa korzystają z jednakowej ochrony prawnej. Ich pozycja MN nie zależy od wielkości terytorium, liczby ludności, ustroju, potencjału gospodarczego i wojskowego. Równość dotyczy praw zasadniczych, a nie praw nabytych. Z równości praw wynika m.in. immunitet jurysdykcyjny państwa czyli żadne państwo nie może sądzić innego państwa.

4. Zasada pakta sund serwanda - umów należy przestrzegać, zasada ta wykształciła się w drodze zwyczajowej, ale znalazła potwierdzenie współcześnie w wielu konwencjach (np. Wiedeńskiej) i dokumentach prawa MN.

5. Zasada pokojowego załatwiania spaw MN - zasada ta została wyrażona przez konwencję Haską z 1907r. , Pakt Paryski z 1928r., przez Kartę NZ itd. Prawo MN nie tylko wprowadza obowiązek pokojowego rozwiązywania sporów ale i zobowiązuje państwa w konkretnych przypadkach do poddania się określonemu sposobowi załatwienia spaw, oraz tworzy systemy i sposobi ich pokojowego załatwienia.

Sposoby załatwiania spraw MN to:
• Rokowania
• Dobre usługi
• pośrednictwo – mediacja
• badania – komisje śledcze
• koncyliacja
• arbitraż
• sądownictwo

Głównym organem sądowym jest MN Trybunał Sprawiedliwości. Sędziów Trybunału wybiera Zgromadzenie Ogólne ONZ i Rada Bezpieczeństwa. Stronami w postępowaniu przed MTS mogą być tylko państwa. Poddanie sporu MTS opiera się na zgodzie państw.

6. Zasada wyrzeczenia się siły – wprowadzona do prawa MN w 1928r. – Pakt Paryski. Pakt zakazał wojny agresywnej nie wykluczał jednak wojny obronnej. Wojna agresywna jest bezprawna. Karta NZ zawiera bezwzględny zakaz agresji. Naruszenie zakazu agresji to zbrodnia przeciwko pokojowi. Zakaz agresji to norma bezwzględnie wiążąca. Karta NZ dopuszcza samoobronę i zbrojną akcję przeciwko agresorowi.

7. Zasada bezpieczeństwa zbiorowego - w Karcie NZ zasada ta oznacza obowiązek wszystkich członków udzielania ONZ wszelkiej pomocy w każdej akcji podjętej zgodnie z Kartą oraz obowiązek wstrzymania się od udzielenia pomocy jakiemukolwiek państwu, przeciwko któremu ONZ podjęło akcję zapobiegawczą lub przymusową. W systemie bezpieczeństwa zbiorowego ONZ centralną rolę pełni Rada Bezpieczeństwa. Rada Bezpieczeństwa stwierdza zagrożenie, naruszenie pokoju lub dokonanie aktu agresji oraz wydaje zalecenia lub decyzje o zastosowaniu środków przymusowych.



W – 29.11.2004 Organizacje MN

Organizacja MN jest to zrzeszenie co najmniej 3 podmiotów, utworzone dla realizacji wspólnego celu, który ma charakter MN bądź jest realizowany przez działalność MN. Podstawą funkcjonowania organizacji MN jest jej umowa założycielska, która jest określona jako statut, w którym przesądza się najważniejsze kwestie dotyczące danej organizacji tj.: cele, funkcje organizacji, zadania, prawa i obowiązki członków, strukturę organizacji – czyli poszczególne organy i ich kompetencje oraz siedzibę organizacji.
Prawa organizacji MN to zespół norm prawnych regulujących tworzenie i funkcjonowanie organizacji MN.
Prawo organizacji MN stanowi jeden z działów PMP obok takich działów jak prawo traktatów, prawo dyplomatyczne i konsularne, prawo morza, prawo rozwiązywania spraw MN.

Klasyfikacja organizacji MN
I.
• Organizacje rządowe
• Organizacje pozarządowe
• Organizacje mieszane

Dominującym kryterium tego podziału jest skład członkowski organizacji. Organizacja rządowa zrzesza państwa w organizacje MN. Organizacja rządowa ma charakter trwały. Podstawą jej funkcjonowania jest statut, będący wielostronną umową MN. Organizacja rządowa posiada stałe organy wyposażone w kompetencje określone w statucie. Członkowie organizacji działają dla realizacji w wspólnych celów.
Organizacja pozarządowa zrzesza osoby fizyczne lub / i osoby prawne, bądź związki takich osób. Członkami organizacji pozarządowych mogą być oprócz wskazanych podmiotów również państwa lub ich organy. Organizacja pozarządowa ma charakter trwały. Członkowie organizacji powinni posiadać obywatelstwo różnych państw lub siedziby w różnych państwach. Podmioty te powinny być przynajmniej 3. Statut organizacji pozarządowej jest aktem prawnym o charakterze porozumienia prywatnego. Członkowie organizacji pozarządowych działają także dla realizacji wspólnych celów. Analogicznie jak organizacja rządowa, organizacja pozarządowa posiada stałe organy określone w statucie.
Organizacje mieszane o mieszanym składzie członkowskim. Są to organizacje, które zrzeszają osoby fizyczne, prawne i państwowe. Organizacja mieszana ma charakter sztuczny.

II.
• Organizacje globalne
• Organizacje partykularne

Kryterium tego podziału jest zakres podmiotowy czyli inaczej zasięg członkowski organizacji.
Organizacje globalne – organizacje powszechne, to takie które są nastawione na objęcie swym członkostwem wszystkich państw świata.
Organizacje partykularne są to organizacje, które nie mają podobnego dążenia.
Jako przykład organizacji globalnej podać można ONZ opartą na Karcie NZ, przykład organizacji partykularnej to np. organizacje regionalne, do których należą państwa położone w określonym regionie geograficznym np. Liga Państw Arabskich, Organizacje Jedności Afrykańskiej, Organizacje Państw Amerykańskich

III.
• Organizacje ogólne
• Organizacje wyspecjalizowane

Kryterium tego podziału jest zakres działalności.
Organizacje określone jako uniwersalne mają maksymalnie szeroki zakres kompetencji i zajmują się całokształtem stosunków MN. Przykładem organizacji uniwersalnej – ogólnej jest ONZ.
Organizacje wyspecjalizowane określone jako funkcjonalne. Te organizacje mają ściśle sprecyzowany zakres kompetencji i zajmują się tylko określonym wycinkiem stosunków MN np. NATO.

IV.
• Organizacje otwarte
• Organizacje półotwarte
• Organizacje zamknięte

Kryterium tego podziału jest możliwość przystąpienia członków do organizacji. Członkowie którzy daną organizację założyli, a więc którzy uczestniczyli w konferencji założycielskiej, na której dyskutowano o celowości utworzenia organizacji oraz opracowywano umowę założycielską, a następnie podpisali i ratyfikowali statut nazywamy członkami pierwotnymi. Obok członków pierwotnych czyli założycieli, wyróżniamy członków wtórnych, czyli takich którzy już do istniejącej organizacji MN przystąpili, z tym że nie każda organizacja MN przewiduje możliwość pozyskiwania członków wtórnych. Od członków pierwotnych wyróżniamy inicjatorów założenia organizacji. Z inicjatywą utworzenia organizacji może wystąpić pojedyncze państwo, grupa państw, istniejąca już inna organizacja MN a nawet osoba fizyczna, prawna lub grupa takich osób.
Organizacja otwarta to taka organizacja, do której może przystąpić każde państwo.
Organizacja MN półotwarta, taka do której mogą przystąpić tylko państwa spełniające określone kryteria selekcji. Kryteria te bywają rozmaicie sformułowane. Często spotykanym kryterium jest położenia w danym regionie geograficznym. Równie często spotyka się warunki w postaci prowadzenia określonej produkcji na świadomie określonych usług. Mogą to być także kryteria ustrojowe.
Organizacja MN zamknięta, to taka do której nie można przystąpić, a więc jest to organizacja, która z założenia ma zrzeszać tylko członków założycieli, albo taka do której przystąpili już wszyscy spełniający określone warunki.

V.
• Organizacje tradycyjna
• Organizacje ponadpaństwowe

Kryterium tego podziału jest stopień władzy organizacji nad państwami członkowskimi.
Organizacje tradycyjne określone jako klasyczne, to takie które nie mają kompetencji do podejmowania decyzji obowiązujących bezpośrednio na terytorium państw członkowskich. Organizacje te uchwalają albo wyłącznie zalecenia albo do zastosowania stworzonych przez nie norm prawnych, potrzebna jest ich transformacja do wewnętrznego systemu prawnego poszczególnych państw członkowskich.
Organizacje ponadnarodowe, to organy na rzecz których państwa członkowskie przekazały część praw suwerennych np. Wspólnoty Europejskie.

VI.
• Organizacje koordynujące
• Organizacje integrujące

Kryterium tego podziału są cele i skutki działania organizacji.
Organizacje koordynujące, to takie których celem jest intensywna współpraca MN w danej dziedzinie.
Organizacje integrujące swoim działaniem prowadzą do przemian strukturalnych w systemie prawnym i ekonomicznym państw członkowskich. Budują wspólny organizm gospodarczy, który obejmuje zrzeszane państwo.

VII. Inne podziały organizacji MN - wg kryterium roli:
• Organizacje o dużym znaczeniu
• Organizacje o małym znaczeniu
• Organizacje martwe

Wg kryterium ustrojowego:
• Organizacje o charakterze socjalistycznym
• Organizacje o charakterze kapitalistycznym

Literatura wskazuje:
• Organizacje wyspecjalizowane – pełniące funkcje w danej dziedzinie.


Organizacje MN są podmiotami PMP. Na podmiotowość MN prawną składa się zdolność prawną czyli zdolność do działań prawnych czyli zdolność do wyłaniania skutków prawnych.




Można wyróżnić dwa rodzaje podmiotowości:
• Pierwotną i pełną – taką mają państwa
• Pochodną i ograniczoną – taką mają pozostałe podmioty prawa MN w tym organizacje MN



W – 06.12.2004 ONZ jako organizacja o charakterze MN

Prototypem ONZ była Liga Narodów powołana w 1919r. ONZ zostało wyposażone przez państwa założycielskie w MN osobowość prawną. Statutem ONZ jest Karta NZ sporządzona w języku chińskim, francuskim, angielskim, hiszpańskim. Wszystkie te teksty są jednakowo autentyczne. Karta składa się z III artykułów ujętych w 19 rozdziałach. Załącznikiem do Kart NZ jest przyjęty wraz z Kartą statut MN Trybunału Sprawiedliwości. Statut stanowi integralną część Karty. Tekst Karty od chwili jej wejścia w życie ulegał zmianie. Karta była nowelizowana kilka razy. Poprawki do Karty NZ uprawomocniają się wtedy gdy zostaną przyjęte większością 2/3 głosów Członków Zgromadzenia Ogólnego a następnie ratyfikowane przez 2/3 Członków Organizacji włączając w to wszystkich stałych członków Rady Bezpieczeństwa. Do uchwalenia poprawek nie jest zatem konieczna zgoda wszystkich członków ONZ. Natomiast każdy stały członek Rady Bezpieczeństwa ma prawo veta wobec poprawki. Rewizja Kraty NZ jest możliwa wówczas gdy zostanie zwołana w tym celu specjalna konferencja członków ONZ. Dotychczasowe zmiany Karty miały charakter poprawek. Poprawki uchwalano trzykrotnie.

Cele ONZ:
• Utrzymanie MN pokoju i bezpieczeństwa
• Rozwijanie przyjaznych stosunków między narodami
• Doprowadzenie do współdziałania MN oraz popieranie i zachęcanie do poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności

Siedzibą główną ONZ jest Nowy Jork. Wiele instytucji znajduje się w Genewie, która określona jest jako europejska siedziba ONZ. Członkami Pierwotnymi Organizacji są państwa, które albo uczestniczyły w konferencji założycielskiej oraz podpisały i ratyfikowały Kartę, albo które podpisały Deklarację NZ z 1 stycznia 1942r. i następnie podpisały i ratyfikowały Kartę. Do ONZ może być przyjęte każde państwo które ceni sobie pokój, przyjmuje zobowiązania zawarte w Karcie i jest w stanie wypełniać te zobowiązania. Przyjęcie nowego członka do ONZ odbywa się w ten sposób, że dane państwo składa wniosek do Sekretarza Generalnego. We wniosku państwo zobowiązuje się do przestrzegania Karty. Wniosek opiniuje Rada Bezpieczeństwa następnie Zgromadzenie Ogólne w drodze uchwały podjęte większością ¾ głosów wyraża zgodę na przyjęcie nowego państwa w poczet swoich członków.
Z ONZ dane państwo może zostać wykluczone w sytuacji kiedy uporczywie łamie postanowienia Karty. W tej kwestii Rada Bezpieczeństwa wydaje zalecenie a Zgromadzenie Ogólne większością ¾ głosów podejmuje stosowną uchwałę. Karta NZ przewiduje także instytucje zawieszenia państwa członkowskiego, w zakresie korzystania z praw i przywilejów członkowskich. Zawieszone zostaje państwo, przeciwko któremu Rada Bezpieczeństwa zastosowała środki przymusu lub też podjęła decyzje o charakterze prewencyjnym.



Organy ONZ:
1. Zgromadzenie Ogólne
2. Rada Bezpieczeństwa
3. Rada Gospodarcza i Społeczna
4. Rada Powiernicza
5. Sekretariat
6. MN Trybunał Sprawiedliwości


Zgodnie z Kratą ONZ może tworzyć organy pomocnicze. Organem pomocniczym jest np. Komisja Prawa MN zajmująca się kodyfikacją prawa MN.

Ad. 1.
Zgromadzenie Ogólne – to organ plenarny ONZ. Każde państwo członkowskie jest reprezentowane w ZO w liczbie 1 – 5 przedstawicieli, aczkolwiek każde państwo członkowskie bez względu na liczbę przedstawicieli ma jeden głos.
Kompetencje ZO:
• ZO może omawiać wszystkie sprawy, którymi zajmuje się organizacja, w tym sprawy dotyczące utrzymania MN pokoju i bezpieczeństwa
• ZO może udzielać zaleceń Radzie Bezpieczeństwa lub członkom ONZ. Rada Bezpieczeństwa ma priorytet jeśli chodzi o sprawy dotyczące utrzymania MN pokoju i bezpieczeństwa
• ZO może inicjować badania w celu rozwijania prawa MN
• ZO bada i zatwierdza budżet ONZ. Wydatki Organizacji pokrywają jej członkowie w stosunku ustalonym prze ZO.

Ad. 2.
Rada Bezpieczeństwa – jest to organ ONZ, który ponosi odpowiedzialność za utrzymanie MN pokoju i bezpieczeństwa. RB ma kompetencje do tego aby badać każdy spór, który może doprowadzić do MN nieporozumień. RB wydaje zalecenia w celu pokojowego załatwiania sporów MN. Podejmuje decyzje i akcje w razie naruszenia pokoju i w razie agresji. RB przyjmuje nowych członków do ONZ. Zawiesza, wyklucza członków, w tym celu wydaje stosowne zalecenie. Powołuje Sekretarza Generalnego, oraz zapewnia skuteczność wyroków MN Trybunału Sprawiedliwości. RB składa się z 15 członków w tym 5 stałych. Stałymi są: USA, WB, Francja ,Rosja, Chiny. Pozostałych 10 członków wybiera ZO większością 2/3 głosów na 2 lata. Podczas wyboru członków uwzględnia zasługi państw w zakresie utrzymania MN pokoju i bezpieczeństwa.

Sankcje RB

Sankcje można podzielić na 2 grupy:
• Sankcje o charakterze wojskowym
• Sankcje o charakterze niewojskowym

• Do pierwszych zaliczamy akcje powietrzne, morskie, lądowe sił zbrojnych, w szczególności jak demonstracja, blokada.
• Do drugiej grupy zaliczmy zupełne lub częściowe przerwanie stosunków gospodarczych, komunikacji np. kolejowej, pocztowej, radiowej. Sankcją niewojskową jest zerwanie stosunków MN.

Przy RB działa Wojskowy Komitet Sztabowy, który składa się z Szefów Sztabów, stałych członków RB, albo ich przedstawicieli. Komitet podległy jest RB. Odpowiada za strategiczne kierownictwo wszelkimi siłami zbrojnymi oddanymi do dyspozycji RB.

Ad. 3.
Rada Gospodarcza i Społeczna – składa się z 54 członków wybieranych przez ZO w systemie rotacyjnym, co oznacza że co roku wybiera się 18 członków na okres 3 lat. Każdy członek Rady ma jednego przedstawiciela. Rada ma swój regulamin i wybiera przewodniczącego. Do jej kompetencji należą w szczególności sprawy gospodarcze, kulturalne, wychowawcze i zdrowia. Uchwały rady są podejmowane większością głosów obecnych, przy czym każde państwo członkowskie posiada 1 głos.

Ad. 4.
Rada Powiernicza – jest to organ, który został utworzony po to by sprawować nadzór nad realizacją postanowień. Każdy dotyczący administrowania tzw. terytoriami powierniczymi. Obecnie RP to organ martwy gdyż wszystkie terytoria uzyskały niepodległość. A więc działalność Rady uległa zawieszeniu.

Ad. 5.
Sekretariat – tworzy Sekretarz Generalny oraz podległy mu personel Organizacji. Członkowie Sekretariatu jako funkcjonariusze MN są niezależni od państw członkowskich i nie mogą podlegać instrukcjom własnych narodów. Sekretarza wybiera ZO na zalecenie RB. Przyjęto, że kadencja trwa 5 lat. Personel Organizacji mianuje Sekretarz Generalny. Personel zajmuje się obsługą administracyjną, finansową i prawną pozostałych organów ONZ.