Międzynarodowy transfer technologii

Obok autonomicznego rozwoju technicznego występuje zjawisko rozwoju technicznego „transmitowanego”, czyli przenoszonego z jednych krajów do innych. Transmitowanie wiedzy technicznej i umiejętności jej zastosowania w produkcji określonych wyrobów nosi nazwę przepływu (transferu) technologii.
Najczęściej przez pojęcie technologii rozumie się w ujęciu szerszym ogólną wiedzę techniczną dotyczącą danej dziedziny techniki (np. elektroniki), a w ujęciu węższym tzw. konkretną wiedzę techniczną, tj. umiejętność zastosowania jej w praktyce, w produkcji określonych wyrobów.

Kanały transferu technologii
Analizując transfer technologii trzeba wyróżnić transfer pionowy i poziomy. Przy transferze pionowym przekazywany jest cały „zasób” kompleksowej informacji, poczynając od badań podstawowych poprzez badania stosowane, wytworzenie produktów prototypowych, wdrożenie ich do produkcji, aż do rozwoju produkcji na skalę przemysłową. Przy transferze poziomym przekazuje się technologię zastosowaną przy produkcji określonego wyrobu w jednym kraju do produkcji takiego samego wyrobu w innym kraju. Ten typ transferu technologii jest najczęściej stosowany w stosunkach międzynarodowych.

Jedną z najdawniejszych form transferu technologii w skali międzynarodowej jest zakup za granicą produktu gotowego, którego wytwarzanie poszczególne kraje starają się następnie uruchomić w kraju i dzięki imitacji oraz stopniowemu doskonaleniu procesu jego produkcji, osiągnąć z czasem poziom zbliżony do poziomu kraju zakupu. Przekazanie technologii z jednego kraju do innego może nastąpić też przez przemieszczanie się osób o określonej wiedzy i umiejętnościach technicznych, które opanowały sposób produkcji określonych towarów.
Współcześnie w stosunkach między krajami najważniejszym kanałem przenoszenia technologii jest jej transfer w ramach korporacji transnarodowych. Zakładając filie i przedsiębiorstwa pomocnicze w innych krajach, wielkie koncerny uruchamiają tam produkcję opartą na własnej technologii. W takich przypadkach przenoszone są nie tylko metody wytwarzania, ale także potrzebne maszyny i urządzenia oraz materiały do produkcji. Również personel kierowniczy i techniczny, a niekiedy i część wysoko wykwalifikowanych pracowników fizycznych pochodzi z kraju transferującego technologię. Jest to najbardziej „kompletny” transfer technologii za granicę, a jednocześnie najbardziej „bezpieczny” dla koncernu, który ją rozwinął.

Zbliżoną formą jest tworzenie spółek o kapitale mieszanym, tj. w połączeniu z kapitałem kraju, któremu udostępnia się technologię. Sytuacja jest tu zbliżona do poprzedniej z tym, że kontrola nad przekazywaną technologią nie jest już tak pełna i miejscowa kadra techniczna może łatwiej ją poznać oraz nabyć umiejętność stosowania jej w produkcji.
Alternatywną formą do spółek kapitałowych jest kooperacja przemysłowa. W odróżnieniu od spółek kapitałowych opiera się ona na wieloletnim kontrakcie o wzajemnej współpracy przemysłowej i technicznej przy produkcji określonego produktu czy produktów finalnych lub ich części służących do produkcji finalnej. Trwałość powiązań kooperacyjnych pociąga za sobą wysoki stopień stabilizacji obrotów, a w rezultacie zabezpieczenie się przed ryzykiem zmian.
Sprzedaż licencji i patentów jest kolejną formą transferu technologii. Umożliwia ona uruchomienie i rozwój produkcji określonych wyrobów w kraju dokonującym ich zakupu. Wiąże się to na ogół z doradztwem technicznym kraju udzielającego licencji. Kraj sprzedający licencję może także wybudować gotowy zakład produkcyjny „pod klucz”, a następnie nadzorować uruchamianie produkcji.
Specyficzną formą wymiany technologii jest leasing. Należy go traktować jako metodę finansowania użytkowania określonego przedmiotu, wyraźnie różniącą się pod względem ekonomicznym i prawnym od takich metod wejścia w posiadanie jakiegoś dobra, jak jego nabycie w drodze spłat lub poprzez dzierżawę. Głównymi przyczynami wykształcenia się tej formy i jej szybkiego rozprzestrzeniania się, a także szerokiego stosowania w świecie są:
– konieczność unowocześniania procesów produkcyjnych,
– wdrażanie innowacji,
– rozszerzanie skali produkcji i zbytu,
– rosnąca konkurencja,
– konieczność szybkiego przystosowania się do rosnących wymagań rynku.
Leasing może obejmować dobra inwestycyjne, zarówno ruchomości jak i nieruchomości, a także dobra konsumpcyjne trwałego użytku. Szczególnym przedmiotem leasingu mogą być kompletne linie produkcyjne lub kompletne obiekty przemysłowe.
Przy wszystkich formach transferu technologii najważniejszą sprawą z punktu widzenia kraju ją uzyskującego jest nie tylko i nie tyle uzyskanie informacji i prawa do wykorzystania technologii, ale nauczenie się w praktyce „jak to się robi”, tj. zdobycie konkretnych umiejętności i nabycie doświadczenia produkcyjnego „know how”.