Rozwój radia i telewizji po 1989r.

Od 1991 roku nadawcy coraz aktywniej wykorzystywali techniczne możliwości uruchomienia mediów elektronicznych (początkowo bez koncesji). W 1992 roku działały 22 lokalne, komercyjne stacje radiowe, a także 9 kościelnych. Równocześnie ośrodki regionalne Telewizji Polskiej uruchamiały oddzielne kanały regionalne. Dwa lata później Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji przyznała 156 koncesji radiowych. Także w 2004 roku usamodzielniły się organizacyjne oddziały Polskiego Radia i Telewizji Polskiej S.A. Ponowne rozdzielenie koncesji przez KRRiT (druga połowa lat 90) ujawniło, że maleje liczba stacji radiowych. Wynikało to z faktu, że lokalne stacje radiowe konsolidowały się z silniejszymi rozgłośniami. Proces ten systematycznie narasta .
Na początku lat dziewięćdziesiątych kontrole finansowe prowadzone w regionalnych ośrodkach telewizyjnych wykazały kłopoty zarówno ze zrównoważeniem budżetów, jak i problemy techniczne. Stąd pomysł, by połączyć 12 ośrodków terenowych w sieć (program III Telewizji Polskiej), co uporządkowało kwestie finansowe, ale osłabiło procesy prowadzące do zreformowania oferty programowej. Stabilne poparcie warszawskiej centrali sprawiło, że ośrodki regionalne nie mają nawet bodźców do systematycznej poprawy własnych programów .
W 1999 roku zarejestrowano lokalne, komercyjne stacje telewizyjne w 12 największych polskich miastach. Natomiast telewizji w sieci kablowej posiadało ponad 120 miejscowości .
Co charakterystyczne, media elektroniczne zakładane były przede wszystkim w dużych miastach (co miało gwarantować stały poziom ich finansowania przez reklamodawców). Natomiast ich zasięg był zazwyczaj dość mały (miejski lub mikroregionalny). Stacje komercyjne stały się groźną konkurencją dla mediów publicznych, których udziały w rynku (także reklamowym) zaczęły drastycznie spadać. Aktualnie lokalne media komercyjne adresują swoją ofertę do osób do 35 roku życia i taka grupa odbiorców jest dominująca .
Mediom elektronicznym po 1989 roku trudno się utrzymać. Podstawowymi źródłami finansowania podmiotów medialnych pozostają: abonament, reklama oraz dotacje budżetowe. Jednak w latach 1994-2001 wpływy abonamentowe zostały znacznie ograniczone, a publiczna telewizja stała się coraz bardziej uzależniona od dochodów komercyjnych (reklamowych) . Niezbędna więc wydaje się zmiana systemu finansowania mediów, przede wszystkim Telewizji Polskiej.
Większość nadawców publicznych w Europie Zachodniej łączy system finansowania mediów elektronicznych. Jego podstawą są wpływy z abonamentu a także dochody ze sprzedaży czasu reklamowego. W Polsce problemem jest płacenie abonamentu, który stanowi prawie jedną trzecią budżetu telewizji. Po modyfikacjach podstawą nadal miałby być abonament, dochody z emisji reklam oraz sponsoring. Ale ważne stałyby się także źródła pochodzące ze sprzedaży usług i programów, subwencje ze środków publicznych. Kolejnym źródłem dochodów mogą stać się formy podatku „opisowego” (odpowiedni procent wpływów pochodzący od mediów komercyjnych) .
Trochę inaczej przedstawia się sytuacja finansowa rozgłośni radiowych. Struktura radia opiera się na istnieniu liczących się nadawców lokalnych. Rozgłośnie regionalne muszą jednak uzupełniać braki funduszy wpływami z reklam (nie otrzymują wystarczających wpływów z abonamentu). Bardzo problematyczna staje się chłonność rynku reklamowego i sprawność zarządzania finansowego tego typu spółkami. Na rynku radiowym obserwowane są także zabiegi konsolidacyjne (aktywne stają się firmy z udziałem kapitału zagranicznego, ale podstawę nadal stanowi kapitał krajowy) .
W ostatnich latach następuje również bardzo silna komercjalizacja mediów publicznych, połączona z uzależnieniem od sponsoringu i reklamy. Także dla komercyjnych stacji radiowych i telewizyjnych podstawą finansowania pozostają reklamy. Szczególnie ważna, przede wszystkim w regionalnych mediach publicznych, staje się więc racjonalizacja zarządzania i redukcja zbędnych kosztów związanych z bardzo rozbudowaną strukturą organizacyjną .
Sektor gospodarki tworzony przez koncesjonowaną działalność radiową i telewizyjną wymaga dopływu kapitału. Jednak sami nadawcy jak i inwestorzy oczekują uproszczonych i jasnych reguł niezbędnych do prowadzenia działalności, a przede wszystkim: czytelnych zasad podatkowych - VAT, jasnych przepisów prawa autorskiego i praw pokrewnych, czytelnych zasad przy ustalaniu opłat za użytkowanie częstotliwości i dosył sygnału radiowo-telewizyjnego, nowelizacji ustawy o radiofonii i telewizji, dającej stabilne podstawy do prowadzenia koncesjonowanej działalności, a jednocześnie uwzględniającej postęp techniczny w tej dziedzinie, jak również zmiany na ukształtowanym rynku nadawców radiowych i telewizyjnych . Również odpowiedzialność nadawców nadal pochodzi od politycznej poprawności względem aktualnie rządzących, a nie ma określonych zasad medialnej służby publicznej .
Pod wpływem komercjalizacji media elektroniczne (także lokalne) zaczęły schlebiać coraz mniej wymagającym odbiorcom. Również nadawcy publiczni systematycznie komercjalizują swoją zawartość, jak również źródła utrzymania. Niewątpliwie media elektroniczne uległy przeobrażeniom – w zakresie form własności, zawartości programowej, masowego odbiorcy .

Należy także zwrócić uwagę na intensywność inwestowania w regionalne i lokalne media. Początkowo ich właściciele uznawali, że zainwestowane fundusze szybko przyniosą zyski. Jednak główne czynniki sprzyjające sukcesowi rynkowemu to przede wszystkim wcześniejsza ocena minimum potrzebnego zysku, jak również analiza podłoża (ze szczególnym uwzględnieniem podobnych inicjatyw, realizowanych na danym obszarze przez firmę lub jej konkurentów) . Podstawą sukcesu jest przeanalizowanie konkretnego rynku medialnego pod względem specyfiki odbiorców, a także zasobów finansowych ewentualnych reklamodawców.
Podsumowując można stwierdzić, że w najbliższych latach rynek prasy drukowanej powinien się już ustabilizować – bez radykalnych przekształceń, a także bez znaczących inwestycji. W przypadku radia i telewizji inwestycje te mogą być widoczne po uruchomieniu naziemnej telewizji cyfrowej. Ważnym problemem staje się coraz atrakcyjniejsza oferta Internetu. Sprawia ona, że media lokalne staną przed problemem: jak się utrzymać? Uatrakcyjnienie oferty, odmładzanie grup odbiorców – to główne działania podejmowane przez redakcje. Nie można jednak zapominać o ludziach starszych, dla których lokalne media od lat stanowią główne źródło informacji.