Miód jako środek leczniczy

Miód jest wysoce cenionym środkiem leczniczym. Jego właściwości lecznicze były już znane w bardzo odległych czasach. Najstarszy, znany nam dokument, sprzed 4000 lat wskazuje na stosowanie miodu jako lekarstwa. 1550 lat p.n.e. zalecano miód jako środek moczopędny, przeczyszczający, wzmacniający siły, w chorobach żołądka, w stanach zapalnych oczu, do gojenia ran, szczególnie po oparzeniach i do przyrządzania maści. Siła lecznicza miodu nie była obca Żydom, o czym świadczą wzmianki zawarte w Talmudzie. Jako lek stosowany był przez starożytnych Rzymian, Greków, Asyryjczyków, Egipcjan i inne narody.

Ojciec medycyny, Hipokrates (460-377 p.n.e.), leczył miodem rany i polecał go do wytwarzania maści. Podawał go w chorobach wątroby i w stanach gorączkowych. Grecki filozof i przyrodnik Demokryt z Abdery (ok. 460-370 p.n.e.), zapytany jak długo można zachować zdrowie i życie, odpowiedział poradą, że ciało należy namaszczać olejkami i spożywać dużo miodu.
Wysoka ocena walorów miodu po dziś dzień nie uległa zmianie. „Chcesz być zdrów i dożyć późnego wieku, jedz miód i pij mleko"- radzi współczesne węgierskie powiedzenie. W słowach tych nie ma żadnej przesady. Składniki, zawarte w miodzie, przyspieszają wydzielanie gruczołów ślinowych i dostar¬czają enzymów do trawienia potraw. Miód przyspiesza leczenie wrzodów trawiennych żołądka i dwunastnicy, leczy choroby dróg oddechowych, przeziębienia, stany zapalne gardła, choroby przewodu pokarmowego, nieżyt jelit, choroby skórne, zapobiega czerwonce, ospie, cholerze, tyfusowi, szybko goi rany i owrzodzenia, usuwa kamienie nerkowe i żółciowe, piegi i plamy, przynosi ulgę w bólach stawowych, wzmacnia wzrok, działa przeczyszczająco, jest bezpośrednią odżywką dla serca. Wzmaga działanie mięśnia sercowego, zwiększa jego wydolność, powoduje silniejsze i spokojniejsze bicie serca, wpływające na lepsze ukrwienie naczyń wieńcowych.

Miód poprawia obraz morfologiczny krwi. Przyczynia się do uzupełnienia i wzrostu liczby czerwonych ciałek krwi. Leczy niedokrwistość, ujemnie wpływającą na rozwój fizyczny dzieci, hamującą wzrost ich organizmu (Peyret, Heimstatt). Działa bardzo dobrze wleczeniu chorób kobiecych i w chorobach wątroby. Zawarta w nim cholina usuwa tłuszcze wątroby i wzmaga działanie pęcherzyka żółciowego. Leczy skutecznie choroby nerek i moczowodów. Leczenie ostrej żółtaczki przez doustne podawanie miodu w połączeniu z zastrzykami insuliny, dawało w Rosji wyniki lepsze, aniżeli stosowanie insuliny z dodatkiem glukozy. Miód jest znakomitym środkiem przy osłabieniu, spowodowanym utratą krwi, związaną z operacją lub wypadkiem, w stanach osłabienia po przebytych chorobach, w zatruciach zawodowych i przypadkowych. Leczy otwarte rany na nogach, a także oparzenia, uśmierzając ból i pomagając w gojeniu ran. Miód nałożony na ranę zaraz po oparzeniu, zapobiega powstawaniu pęcherzyków. Kwasy zawarte w miodzie działają drażniąco przy niektórych zapaleniach skóry, aktywizując białe ciałka krwi i doprowadzając do jej szybszego wyleczenia. W Niemczech i we Włoszech produkowane są dożylne preparaty miodowe pod nazwą „Malven". Powodują one zmniejszenie dolegliwości przy astmie sercowej lub zapaleniu oskrzeli i bronchogennej astmie. U wymiotujących kobiet ciężarnych zastrzyk „Malvenu" działa jako odtrutka. Wymioty natychmiast ustają. „Malven" daje dobre wyniki przy zatruciu grzybami i ukąszeniu przez żmiję, przy swędzeniu powodowanym żółtaczką, przy chorobach nowotworowych, uszkodzeniach spowodowanych naświetleniem promieniami rentgena i przy operacji dróg trawiennych. Preparat „Homi" (Honig-Milch=miód-mleko), którego twórcą jest prof. Spottel (Niemcy), stosowany jest w chorobach żołądka i jelit. W klinikach Hiszpanii, Szwecji i Belgii miód stosowany jest w apatii, otępieniu i wyczerpaniu psychicznym. Używanie miodu w dużym stopniu zapobiega często występującej chorobie zawodowej - pylicy. Specjalista chorób zawodowych, prof. Tabershof z Uniwersytetu w Stanie Georgia, stwierdził, że spożywający systematycznie miód zapadali na pylicę 8-10 lat później od tych, którzy pracowali w tych samych warunkach, ale nie jedli miodu. Zawarty w miodzie kwas mrówkowy unieszkodliwia kwas moczowy. Wystrzeganie się w Europie miodu przez diabetyków, zostało przez amerykańskich badaczy uznane za nieuzasadnione. Lekarze amerykańscy zalecają diabetykom spożywanie miodu, szczególnie spadziowego. Miód jest bakteriostatyczny. Przeprowadzone przez lojrisza (Rosja) doświadczenia wykazały, że dodanie miodu pszczelejjodo, już po 3-4 godzinach powodowało wyginięcie streptokoków, stafilokoków, pałeczek tyfusu brzusznego, pałeczek jelitowych, bakterii paratyfusu, bakterii Bresllau, Gertnera, dezynterii, Iziga i Schmidta.

Miód jest ważnym czynnikiem przy odradzaniu się sił witalnych człowieka(prof. Pierr Reynaud). Działa jako odtrutka kofeiny, alkoholu, tabletek od bólu głowy. Jedna łyżka miodu obniża zawartość alkoholu we krwi co najmniej 18%. Mało rozpowszechnione, a godne zalecenia jest wykorzystywanie miodu w jadłospisie niemowląt. Łyżeczka miodu, dodana niemowlętom do mleka w miejsce cukru, powoduje, że dzieci pozostają zdrowe, wesołe, a z ząbkowaniem nie mają żadnego problemu. Miód nie uszkadza szkliwa zębów, jak to ma miejsce przy spożywaniu cukierków. Na jego rozprowadzenie w ustach trzeba zaledwie 10 sekund, podczas gdy cukierki śmietankowe rozpuszczają się po 870 sekundach, a cukierki witaminowe po
420 sekundach (dr A. Lambke). Papkę - pokarm dla niemowląt - zaleca się słodzić miodem. Dzieci będą miały nogi proste, szybko zaczną chodzić, ich skóra będzie aksamitna. Przy niechęci do spożywania miodu, podaje się go z sokiem cytrynowym lub w różnych potrawach.
Miód, aby mógł spełnić swe zadanie lecznicze, musi być dojrzały, niezafałszowany.
Dawkowanie miodu. Oseskom, poczynając od pierwszego tygodnia ich życia, można dodawać do mleka 5 g miodu, a niemowlętom, karmionym papką 7 g miodu dziennie. Dzieciom w wieku 2-6 lat można podawać samego miodu lub w herbacie 20 g dziennie, dzieciom od 6-12 lat 40 g dziennie. Ochrania on i uodparnia organizm dzieci przed chorobami. Dorośli winni spożywać dziennie 70-100 g miodu z bułką lub chlebem, aby miód jak najdłużej przetrzymywać w górnych odcinkach przewodu pokarmowego. Tutaj następuje jego wchłanianie. Chorym, po operacjach żołądka, nie mogącym spożywać potraw, można podawać miód w mleku. Na
1 litr mleka daje się 100 g miodu. Ostudzone mleko zaleca się pić niewielkimi porcjami rano, w południe i wieczorem.