Niemcy pod panowaniem nazistów

Na początku XX wieku sytuacja w Europie nastąpił przełom. Wielka Brytania stopniowo przestawała być najsilniejszym i najbardziej znaczącym krajem Europy. Inne państwa dążyły do zdobycia panowania nad światem. W tym czasie nadmierną wielkość i siłę zdobyło cesarstwo Niemieckie. Republika Niemiec nie ukrywała iż pragnęła wprowadzenia tzw. "nowego porządku", który oczywiście najbardziej by służył tylko Niemcom. Cesarstwo Niemieckie zaczęło podbijać Afrykę i Oceanie. Cesarstwo ciągle utrzymywało, że celem budowy "nowego porządku" jest utrzymanie pokoju na świecie. Niemcy podejrzewali że nie mają zbyt dużego respektu na arenie międzynarodowej. Takie poglądy tylko przyspieszały pojawianie się nastrojów nazizmu w społeczeństwie. Wartość Narodu dla Niemców była ponad wszystko, ponad boga, rodzine, dom. Życie społeczne i zaangażowanie społeczeństwa miało posłużyć do budowy gospodarnego i potężnego na tle artyleryjskim państwa. Niemiecka polityka zagraniczna kłóciła się z wieloma państwami i wywoływała liczne spory. Konflikt interesów, nastąpił w relacjach pomiędzy państwami europejskimi, i doprowadził do wybuchu I WŚ., która zmieniła sytuację polityczną europy. Ostateczne granice i podział dobrobytów był rezultatem porozumienia. Niemcy zmuszone były do oddania części swoich ziem i płacenia odszkodowań. Konieczność wypłacania odszkodowań zwiększyła poziom agresji w narodzie Rzeszy. Niemcy musiały diametralnie zmienić politykę zagraniczną, lecz nadrzędny jej cel pozostał ten sam. Priorytetem miało odtąd być doprowadzenie do tego by Rzesza odzyskała utracone, w wyniku jego ustaleń, terytoria. Niemcy chciały przez to osiągnąć przywództwo w Europie. Według teorii Friedricha Ratzela każdy naród powinien mieć własną "koncepcję przestrzeni", jej brak prowadzi do upadku całego państwa. Agresywna polityka i podbój obcych terytoriów jest dla Ratzela objawem dobrze działającego państwa. Kolejną osobą której prace wpłynęły na kształt polityki Rzeszy był Rudolf Klejjen. Rozwinął koncepcję państw kontynentalnych swojego niemieckiego poprzednika i patrzył na Europę jako naturalny obszar interesów narodu niemieckiego. Współpracując z Friedrichem Neumannem, Rudlof Klejjen stworzył teoretyczne podłoże pod niemiecką koncepcję Europy rozciągającej się, z braku naturalnych granic, od wybrzeży Atlantyku aż po Zatokę Perską. Haushofer sprzeciwiał się atakowi niemieckiemu na ZSRR, który uznawał za akt samobójczy. Niestety był to dla Niemców zły wzorzec tego człowieka uważać można za jednego z ojców nazizmu; stworzył podstawy szowinizmu, wprowadził kult jednostki. W kraju powstały dwa wzajemnie zwalczające się obozy: skrajnie prawicowy i prokomunistyczny. Obie strony miały pogląd wielce antydemokratyczny. Powstanie faszyzmu powstało w odpowiedzi na aktywność komunistów. NSDAP jawnie głosiła poglądy nacjonalistyczne i antyliberalne. Program NSDAP opierał się głównie na faszyzmie i antysemityzmie. Głoszono, że to właśnie Żydzi - uważani za rasę "podludzi". Przedstawiciele partii nazistowskiej twierdzili, że Żydzi są "niebezpieczną mieszanką genetyczną", która utrudnia zachowanie czystości rasy aryjskiej. Najdziwniejsze jest to, że sam Hitler nie był czystej krwi Niemcem (był pół-żydem). Zaś Narody słowiańskie oskarżano o ograniczanie niemieckiej "przestrzeni życiowej". Podstawą politycznych poglądów nazistów była zasada wodzostwa, której podłożem było twierdzenie, że procesy historyczne kształtowane są przez pojedyncze jednostki, które dzięki swojej charyzmie porywają za sobą grupy. ?Wola wodza jest najwyższym prawem, a państwo to aparat służący jej realizacji.?. Działanie dla ulepszenia swojego narodu Niemcy uważali za najważniejsze w stosunku do uznania racji stanu innych narodów. W okresie hitleryzmu obserwujemy bardzo silne przecenianie zalet narodu niemieckiego i domaganie się dla niego szczególnych praw. Wrogów dopatrywano się prawie wszędzie, przeciwnikiem stawał się każdy, kto nie był przekonany o wyższości aryjskiej, lub posiadał odmienne poglądy. Jednym z głównych założeń tej ideologii było wychowanie rasy lepszych ludzi, po wcześniejszej eliminacji gatunków uważanych za niższe. Rozwojowi totalitaryzmu sprzyjało stosowanie przez nazistów narzędzi propagandowych takich jak wzbudzanie niechęci do dotychczasowych rządów demokratyczno- parlamentarnych, szerzenie antysemityzmu i antykomunizmu, pogardy dla niższych ras. Życie publiczne i prywatne obywateli niemieckich podlegało kontroli partyjnej policji politycznej, której zadaniem było eliminowanie osób mogących zagrozić totalitaryzmowi. W III Rzeszy funkcjonowało kilka rodzajów służb bezpieczeństwa jawnych i tajnych. W celu izolacji wszystkich "przeciwników państwa", i ?podludzi? stworzono rozbudowaną sieć obozów koncentracyjnych. Powszechne było stosowanie okrutnych metod terroru, donosicielstwo stawało się coraz bardziej powszechnym zjawiskiem. Powoływano specjalne organizacje których zadaniem było wychowanie młodzieży w duchu obowiązujących reguł i wzorców. Polityka nienawiści wobec pozostałych narodów była celem przygotowywania się do konfliktu zbrojnego na skalę europejską, a jak się potem okazało światową. Wojna była niczym innym jak narzędziem realizacji polityki nacjonalistycznej. Naziści po dojściu do władzy nie uszanowali postanowień Traktatu Wersalskiego, które zresztą uważali za krzywdzące. Nastąpił pobór do wojska na szeroko zakrojoną skalę i remilitaryzacje. W roku 1936 Adolf Hitler wprowadził na teren Nadrenii wojsko. Słowacja została przekształcona w republikę podległą Hitlerowi. W marcu roku 1939 Litwa została zmuszona do zrzeczenia się praw do Kłajpedy, która przekształcona została w bazę niemieckiej marynarki wojennej. Hitler zaatakował Rzeczpospolitą, i rozpoczął II WŚ. Zajęcie Polski, Danii, Norwegii, Holandii, Belgi, Luksemburga, Francji, Jugosławii i Grecji zajęło jego wojskom niespełna dwa lata. W połowie roku 1941 hitlerowcy rozpoczęli, jak się później okazało, przegraną potyczkę ze Związkiem Radzieckim. Przegrana Niemiec i upadek socjalizmu znacznie zmieniły sytuację na scenie politycznej Europy i Świata, na której główne role odgrywały odtąd: Wielka Brytania, Związek Radziecki i Stany Zjednoczone. Wszystkie trzy mocarstwa w czasie wojny tworzyły trzon koalicji antyhitlerowskiej, naturalnym było więc, że ich działania nakierowane były na osłabienie nacjonalistycznych nastrojów w społeczeństwie niemieckim.