Kawalerowie Mieczowi
Kawalerowie Mieczowi, Rycerze Chrystusowi, Fratres Militiae Christi, zakon rycerski założony w Inflantach w 1202 przez biskupa A. von Buxhvdena. Członkowie zakonu rekrutowali się przede wszystkim z krzyżowców.
W założeniu głównym zadaniem Kawalerów Mieczowych miała być obrona chrześcijan i neofitów przed poganami i podbój ziem pogańskich. Natychmiast po utworzeniu zakon rozpoczął starania zmierzające do wyemancypowania się spod władzy biskupów. W 1218, dla poskromienia Kawalerów Mieczowych, biskup A. von Buxhvden zwrócił się o pomoc do króla duńskiego Waldemara II. Jednakże Duńczycy weszli w porozumienie z Kawalerami Mieczowymi i wspólnie z nimi opanowali Inflanty, które uznali za swoją własność.
W 1236 Kawalerowie Mieczowi zostali pobici przez Litwinów pod Szawlami. W rok po klęsce zakon zawarł unię z Krzyżakami. Od poł. XV w. Kawalerowie Mieczowi uniezależnili się od upadającego zakonu krzyżackiego. W 1561 ulegli zeświecczeniu.