Rycerze średniowieczni

Rycerstwo jako stan ukształtowało się w epoce średniowiecza. Była to elitarna warstwa społeczeństwa feudalnego , która wytworzyła swoisty styl życia, etykę i ceremoniał. Rycerz średniowieczny, aby zyskać miano idealnego musiał spełniać mnóstwo warunków. Nie wzywał pomocy w walce, aby nie okazywać słabości. Wolał zginąć niż pokazać swoje słabości. Zawsze dotrzymywał słowa. Cechami, które najbardziej cenię u rycerzy to: oddanie wybrance serca oraz postępowanie fair . Kiedy rycerz spotkał na swojej drodze kobietę, przy której jego serce zaczynało mocniej bić, wychwalał jej imię wszędzie gdzie wędrował. Jeśli ktoś ośmielił się powiedzieć na jej temat coś obraźliwego, natychmiast był wyzywany na pojedynek. Ten zaś przebiegał zawsze bardzo uczcie. Każdy miał takie same szanse na wygraną. Rycerze posiadali umiejętności posługiwania się wszelką bronią. RYCERZ ŚREDNIOWIECZNY NIE UZNAWAŁ OSZUSTWA. Gdyby się dopuścił takowego, byłby okryty hańbą na całe życie. Jeśli jeden rycerz w pojedynku przewrócił się, drugi pozwalał mu wstać, aby walka była wyrównana. Wsród rycerzów byli i tacy którzy szczególnie się wyróżniali. Walka narodowo-wyzwoleńcza Szkotów z Anglikami, toczona na przełomie XIII i XIV wieku, zapisała się w historii, jako jedno z najbardziej dramatycznych i najkrwawszych wydarzeń. Motyw ten stał się potem tematem filmu „Braveheart – Waleczne serce” wyreżyserowanego przez Mela Gibsona. Głównym bohaterem filmu jest Sir William Wallace. Postać historyczna, szkocki patriota i bohater narodowy. Reprezentuje on dosyć popularny schemat bohatera którego można zabić, ale w żaden sposób nie można złamać. Po zwycięstwie w bitwie pod Stirling w 1297 r. Został obwołany protektorem a następnie oswobodził Szkocję i spustoszył kilka angielskich hrabstw. Po klęsce jego wojsk pod Falkirk szukał pomocy u króla Francji Filipa Pięknego. Rok później wznowił walkę i wywalczył niepodległość Szkocji. Pojmany w Londynie, został następnie stracony. Zginął w męczarniach gdyż nie chciał splamić swego honoru, nie dał się upokorzyć swemu oprawcy.

Zakony Rycerskie
Kawalerowie Mieczowi, Rycerze Chrystusowi, Fratres Militiae Christi, zakon rycerski założony w Inflantach w 1202 przez biskupa A. von Buxhvdena. Członkowie zakonu rekrutowali się przede wszystkim z krzyżowców. W założeniu głównym zadaniem Kawalerów Mieczowych miała być obrona chrześcijan i neofitów przed poganami i podbój ziem pogańskich. Natychmiast po utworzeniu zakon rozpoczął starania zmierzające do wyemancypowania się spod władzy biskupów. W 1218, dla poskromienia Kawalerów Mieczowych, biskup A. von Buxhvden zwrócił się o pomoc do króla duńskiego Waldemara II. Jednakże Duńczycy weszli w porozumienie z Kawalerami Mieczowymi i wspólnie z nimi opanowali Inflanty, które uznali za swoją własność. W 1236 Kawalerowie Mieczowi zostali pobici przez Litwinów pod Szawlami. W rok po klęsce zakon zawarł unię z Krzyżakami. Od poł. XV w. Kawalerowie Mieczowi uniezależnili się od upadającego zakonu krzyżackiego. W 1561 ulegli zeświecczeniu
Krzyżacy, Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie, zakon rycerski utworzony z niemieckiego bractwa szpitalnego w 1198 w Jerozolimie. Po opuszczeniu Jerozolimy Krzyżacy osiedlili się na Węgrzech, broniąc kraj przed najazdami Połowców (1211-1224).
Przybycie Krzyżaków na ziemie polskie
W 1226 uzyskali obietnicę nadania ziemi chełmińskiej od Konrada I Mazowieckiego, w zamian za pomoc w ochronie pogranicza Mazowsza przed Prusami. Po zatwierdzeniu darowizny przez cesarza i papieża na zdobytych ziemiach pruskich zaczęli tworzyć własne państwo. W 1237 połączyli się z Zakonem Kawalerów Mieczowych w Inflantach.

Po zakończeniu podboju Prus w 1283 ekspansja terytorialna państwa zakonnego skierowała się na ziemie sąsiadów: Rusi, Litwy i Polski, Sambii i Żmudzi. W 1308 opanowali Pomorze Gdańskie. Stolicę Zakonu przeniesiono z Wenecji do Malborka. Na czele państwa krzyżackiego stał wielki mistrz, podległy kapitule generalnej. Jego współpracownikami byli: wielki komtur, wielki szpitalnik, wielki szatny, wielki skarbnik i dwaj szafarze. Zakon składał się z rycerzy, duchownych i braci służebnych.