Zakon krzyżacki, zakon niemiecki – jeden z trzech największych, obok joannitów i templariuszy, chrześcijańskich zakonów rycerskich, które powstały na fali krucjat w XI i XII wieku. Sprowadzony na Mazowsze przez Konrada Mazowieckiego, by zapewnić bezpieczeństwo ewangelizacji Prusów, opanował militarnie obszary późniejszych Prus Wschodnich oraz dzisiejszej Łotwy i Estonii tworząc z tych ziem Państwo zakonu krzyżackiego. Zakon podbił także niektóre tereny Polski i Litwy.Kawalerowie mieczowi znani byli ze swoich licznych występków. Volquin został wielkim mistrzem zakonu po tym, jak jego poprzednik, Winne von Rohrbach, został zamordowany przez jednego z braci. Uciskanie ludności Inflant skutkowało m.in. powstaniem w 1222 roku (co potępił papież Honoriusz III), po którym w ramach rekompensaty zajęli ziemie króla duńskiego w Estonii. Dopiero interwencja legata papieskiego Wilhelma z Modeny przywołała ich do porządku. Kolejny legat, Baldwin z Alny, próbując odebrać kawalerom duńską twierdzę Rewel, dostał się do niewoli. Po jej opuszczeniu wytoczył zakonowi proces. W atmosferze skandalu, szukając ratunku, mistrz Volquin zwrócił się do zakonu krzyżackiego z prośbą o wchłonięcie jego zakonu.
