Biblia.

Biblia jest zbiorem pism powstałych na przestrzeni wielu wieków (Stary Testament - od XIII do I w. p.n.e., zaś Nowy Testament - od 51 do 96 r. n.e.). Ponad tysiącletni okres zapisywania zawartych tu treści myśli, obserwacji, wskazówek zapewnił temu niezwykłemu zbiorowi ksiąg opinię wielkiej skarbnicy wiedzy o świecie i człowieku, dotyczącej dziejów przed zapowiadanym przez proroków narodzeniem Chrystusa, i źródła przedstawiającego naukę Boga-Człowieka oraz Jego historię w oparciu o relacje naocznych świadków Jego obecności na Ziemi (Ewangelie), a także ukazującego działalność Apostołów (Dzieje Apostolskie i listy)
STARY TESTAMENT
Żadna z ksiąg Starego Testamentu nie została napisana przez jednego człowieka, a niektórym księgom przypisano nie prawdziwe, ale umowne autorstwo, np. "Księdze Koheleta" czy "Pieśni nad pieśniami". Tematykę ksiąg Starego Testamentu można podzielić na trzy podstawowe zagadnienia:
- teksty prawne (wiązane przeważnie z Mojżeszem)
- księgi mądrościowe (łączone z królem Salomonem)
- hymny i psalmy (łączone z królem Dawidem)
Stary Testament:
- Pięcioksiąg, czyli Prawo (przypisywane Mojżeszowi):
1. Księga Rodzaju (daje obraz stworzenia świata i człowieka). Oto jej zasadnicze zręby myślowe:
a) monoteizm - jest jeden Bóg
b) stworzenie z niczego - Bóg stworzył świat z nicości
c) pierwotna dobroć stworzeń - każde stworzenie jest dobre
d) godność człowieka - człowiek jest najdoskonalszym stworzeniem Bożym, ukształtowanym na jego obraz i podobieństwo
e) cel życia człowieka - panować nad przyrodą, rozmnażać się, być posłusznym Bogu.
2. Księga Wyjścia
3. Księga Kapłańska
4. Księga Liczb
5. Księga Powtórzonego Prawa
NOWY TESTAMENT
Pisany był przez autorów sobie współczesnych, więc wszystkie księgi prezentują ten sam typ kultury. Nowy Testament dokumentuje misję zbawczą Jezusa Chrystusa na ziemi, dzięki której dokonało się zapowiadane w Starym Testamencie zbawienie świata. Chrystus nie pozostawił po sobie żadnych pism - jego nauki znamy z przekazów uczniów w "Ewangeliach".
Nowy Testament to:
- Ewangelie (Mateusza, Marka, Łukasza, Jana)
- Dzieje Apostolskie
- Listy Pawłowe
- inne listy apostolskie do chrześcijan
- Apokalipsa św. Jana

Języki Biblii
Biblia jest trójjęzyczna: napisana została po hebrajsku, grecku i aramejsku. Jednak zanim powstała jej wersja pisemna, księgi biblijne przez wiele wieków trwały w przekazach ustnych. (Stary Testament po hebrajsku, a niektóre fragmenty po aramejsku i grecku.
Nowy Testament po grecku (tylko Ewangelia św. Mateusza



Związki frazeologiczne:
jabłko Adama - tak nazywamy chrząstkę widoczną na szyi mężczyzny
Sodoma i Gomora – o wielkiej awanturze, zamieszaniu, chaosie wywołującym grozę; o rozpuście, wyuzdaniu
Manna z nieba – cud; nieoczekiwany dar; zyski, dochody niespodziewane, niezasłużone, niezapracowane
Wdowi grosz – niewielka suma, ofiara dana ze szczerego serca, kosztem wyrzeczeń przez ludzi niezamożnych.
Syn marnotrawny – człowiek, który zawinił i opamiętał się
Trąba jerychońska – głośny
Alfa i Omega – początek i koniec, wszystko; absolutny autorytet, wyrocznia
Umyć ręce – usuwać się od czegoś, wyprzeć się kogoś; czegoś, nie chcieć brać za coś odpowiedzialność
Judaszowe srebrniki – zapłata otrzymana za zdradę
7 lat tłustych i siedem lat chudych - Lata dobrobytu i lata klęski
Niewierny Tomasz -Niedowiarek
Judaszowe srebrniki -przekupstwo

Rzeż niewiniątek - Cierpienie istot niewinnych
Salomonowy wyrok - Sprawiedliwy wyrok zaskakujący w swojej wymowie
Zmienić się w slup - Stanąć jak wryty
Plagi egipskie - Nieszczęście , klęska
Egipskie ciemności - Nieprzeniknione ciemności
Zakazany owoc - Coś co jest niedostępne
Kainowe piętno - Piętno bratobójcy
.wieża Babel- symbol zamieszania wynikający z pychy i źle pojętej ambicji
Rzucać perły przed wieprze: nie warto dawać czegoś cennego czy kosztownego temu, kto tego nie umie docenić.
Perła jest od zawsze oznaką czegoś cennego i wyjątkowego
Wdowi grosz -nie liczy się wysokość ofiary, ale wartość, jaką ma ona dla ofiarującego.



Motyw miłosny utrwalony w „Pieśni nad pieśniami”
Pieśń nad pieśniami
Poemat liryczny o tematyce miłosnej, wchodzący w skład Starego Testamentu. Tytuł oznacza, że jest to pieśń najdoskonalsza, najpełniejsza, a jej autorstwo przypisano królowi Salomonowi w celu nadania większego znaczenia (patrz również: "Księga Koheleta"). Pieśń ta stanowi fenomen w obrębie całej biblii, ponieważ jako jedyna nie mówi ani o Bogu, ani o sprawach religijnych, ale jest utworem miłosnym, rozmową Oblubieńca z Oblubienicą.
Jednak odchodząc od znaczenia dosłownego, pieśń ta wyraża przede wszystkim pełnię miłości Boga (Oblubieńca) do Izraela (Oblubienicy). Stosunek: Oblubieniec - Oblubienica w późniejszych interpretacjach oznaczał także stosunek:
- Chrystus - Kościół
- Bóg (Chrystus) - ludzkość odkupiona i powołana do zjednoczenia z Nim w miłości
- Bóg - Maryja (dziewicza oblubienica Boga).



Księga Hioba.
Hiob był najbogatszym i najszlachetniejszym człowiekiem Wschodu. Szczerze czcił Boga i ufał mu bezgranicznie. Nie wierzył w to Szatan, toteż za przyzwoleniem Stwórcy poddał Hioba strasznej próbie: pozbawił go majątku oraz dziesięciorga dzieci. Hiob przyjął swój los pokornie: "Nie zgrzeszył, nie przypisał Bogu nieprawości". Nie mógł pogodzić się z tym, że mimo braku winy spotkało go takie nieszczęście. Żalił się przyjaciołom, a ci przekonywali go, że musi być winny, skoro Bóg tak go ukarał. Hiob gotów był stanąć przed obliczem Stwórcy i dowiedzieć się prawdy o sobie. Buntując się przeciwko swemu losowi, nie przyznając się do żadnych grzechów, nigdy nie obraził Boga.
Bóg wynagrodził Hioba przywracając i pomnażając jego dobytek oraz obdarzając go ponownie dziesięciorgiem dzieci. Odtąd żył długo i szczęśliwie. Hiob uosabia niezawinione cierpienie, a także godność ludzką nakazującą dążenie do prawdy i sprawiedliwości. Jego historia poucza, że:
- nigdy nie należy wątpić w dobroć Boga,
- cierpienie jest naturalnym elementem ludzkiego życia,
- trzeba godnie znosić swój los i wierzyć w osiągnięcie swoich racji,
- wiara i cierpienie mogą być wynagrodzone.


Księga Koheleta.
Kohelet - mędrzec przemawiający na zgromadzeniu.
Treścią księgi zawierającej jego wypowiedzi są rozważania nad sensem życia ludzkiego. Wynika z nich, że nic nie ma absolutnej wartości, nie jest trwałe, nie potrafi w pełni uszczęśliwiać. Ani bogactwa, ani władza, sława, nawet mądrość nie czynią człowieka pewnym i zadowolonym. Tę myśl wyrażają słowa: "vanitas vanitatum, et omni vanitas" - marność nad marnościami i wszystko marność. Ta filozofia życia jest bardzo pesymistyczna. Kohelet próbuje ją złagodzić, podkreślając, że dostępne człowiekowi rzeczy to dar Boga, którego należy używać mądrze, gdyż kiedyś trzeba będzie stanąć przed Stwórcą i rozliczyć się ze wszystkiego.
Księga Koheleta (czyli Eklezjastesa)
Jedna z ksiąg biblijnych należąca do kanonu Starego Testamentu. Powstała w III lub II w. p.n.e., a jej autor w pierwszych słowach przedstawia się jako Salomon, syn króla Dawida.
W rzeczywistości nie napisał tego Salomon, ale jeden z mędrców, który użył imienia króla znanego z mądrości, aby podkreślić wagę zapisywanych słów. "Kohelet" (po grecku "Eklezjastes") nie jest to imię własne, ale oznaczenie funkcji lub urzędu mędrca w radzie.
"memento mori" - "pamiętaj o śmierci"


Samson- od dziecka był siłaczem. Nigdy nie pił, ani nie strzygł włosów. Gdy zapragnął ożenić się z piękną Filystynką, popadł w konflikt z jej współplemieńcami i poprzysiągł im zemstę. Wkrótce też jej dokonał- spalił całe miasto. W odwecie Filystyni zabili mu byłą żonę i teścia. Wkrótce Samson zakochał się w Filystynce Dalili. Jak okazało się była to pułapka. Dalila miała dowiedzieć się skąd Samson czerpie siłę. Po wielu prośbach i namowach Samson przyznał, że jego sekret jego siły znajduje się we włosach. Dalila obcięła mu włosy i wydała Filystynom, którzy wyłupili mu oczy i poprowadzili do swojej świątyni, aby ich zabawiał swoim widokiem. Samson ze spokojem znosił żarty. Nikt nie zauważył, że włosy już mu odrosły. Pomodlił się do Boga, z prośbą o przywrócenie sił i krzyknął: "Niech umrze dusza moja z Filystynami". Samson, używając wszystkich sił, przewrócił słupy podpierające świątynię. Wszyscy uczestnicy zabawy zginęli wraz z nim.

Dawid- Dawid wsławił się pokonaniem Goliata- filistyńskiego olbrzyma. Dokonał tego za pomocą zwykłej procy. Dawid stał się dowódcą wojsk, jednocześnie wzbudzając zazdrość króla Saula. Władca kilka razy próbował zabić młodego bohatera. W efekcie Dawid musiał uciekać ze dworu królewskiego. Po długich prześladowaniach ofiarował swoje usługi królowi filistyńskiemu. W czasie kolejnej wojny z filistynami zginął Saul i jego synowie. Po śmierci króla nowym władcą został Dawid. Przeniósł on arkę Przymierza do Jerozolimy. Stworzył on silne i potężne państwo Izrael. Na swojego następcę wyznaczył syna Salomona, któremu nakazał budowę świątyni dla Boga.

Salomon- Syn Dawida. Stał się słynny ze swojej mądrości i zręczności politycznej. Przeprowadził szereg reform. Siedem lat zajęła Salomonowi budowa świątyni w Jerozolimie. Król gromadził coraz większe bogactwa. Na starość jednak jego wola osłabła i dał skusić się na poparcie innych bogów. Jahwe ukarał króla powodując podział Izraela na dwie części.


Abraham-Patriarcha biblijny. Według tradycji zawartej w Księdze Rodzaju, Abraham jest poprzez Izaaka praojcem Izraelitów, Izraelitów poprzez Izraela ojcem Izraelitów (Arabów). Imię Abraham zostało nam przekazane w dwóch różnych formach. W Biblii aż do Rdz 17,5 jest ono zapisywane jako „abram”. Póniej występuje On jako „Abraham”. Zmiana imienia jest znakiem, że Bóg powierzył my nową misję. Abraham miał się stać „ojcem wielu”. Obie formy są wariantami tego samego słowa.
POWOŁANIE ABRAHAMA
Pan rzekł do Abrahama: . Abram udał się w drogę, jak mu Pan nakazał, a z nim poszedł i Lot. Abram miał siedemdziesiąt pięć lat, gdy wyszedł z Charanu. I zabrał z sobą swoją żonę Saraj, swego bratanka Lota i cały dobytek, jaki obaj posiadali, oraz służbę, którą nabyli w charanie, i wyruszyliby się udać do Kanaanu.
WIARA ABRAHAMA
To dzięki wierze złożono mu obietnicę, iż wszystkie ludy ziemi otrzymają błogosławieństwo w jego potomkach. Czas mijał, możliwość pozostawała, Abraham wierzył. Czas minął nadzieja stała się absurdalna, Abraham wierzył nadal. Istniał na świecie ktoś, kto posiadał nadzieję. Czas mijał, wieczór stawał się stopniowo nocą, a ten człowiek nie dopuścił się żadnego odstępstwa od swojej nadziei; w ten sposób i on również nigdy nie zostanie zapomniany. Póniej poznał smutek, a ból smutku, zamiast rozczarować go tak jak życie, uczynił dla niego to, co mógł, ofiarowując mu słodycz zwodniczej nadziei. Rzeczą ludzką jest poznać smutek, rzeczą ludzką jest dzielić ból z cierpiącym, ale o wiele ważniejsze jest wierzyć, a jeszcze bardziej krzepiącą i dobroczynną jest rzeczą kontemplowanie tego, kto wierzy. Abraham nie pozostawił nam po sobie lamentów. Nie liczył z nostalgią dni, w miarę jak upływały. Nie patrzył z niepokojem na Sarę, aby sprawdzić, jak mijające lata żłobią zmarszczkami jej twarz. Nie zatrzymał biegu słońca, aby przeszkodzić jej w starzeniu się, a razem z nią w starzeniu się jego oczekiwań; nie śpiewał Sarze smutnych pieśni, aby ukoić swój ból. Zestarzał się, a z Sary podrwiwano w wiosce A jednaj był wybrańcem Boga i dziedzicem obietnicy, według której wszystkie ludy na ziemi miały otrzymać błogosławieństwo w jej licznym potomstwie. Czy nie byłoby lepiej, gdyby nie był wybrańcem Boga? Co więc oznaczy bycie nim? To oznacza dostrzec, że wiośnie życia odmawia się tego, co jest pragnieniem młodości, aby po wielkich trudach zostać wysłuchanym na starość. Ale Abraham uwierzył i niewzruszenie strzegł obietnicy, z której musiałby zrezygnować, gdyby zwątpił.


Jakub-Według Biblii Abraham miał syna Izaaka, a ten z kolei syna Jakuba. Jakub miał 12 synów. Dali oni początek tzw. dwunastu pokoleniom Izraela. Za czasów Jakuba Izraelici trafiają do Egiptu, wschodniej jego części - kraju Goszen. Początkowo relacje pomiędzy Egipcjanami a Izraelitami były przyjazne. Jednak znaczny przyrost naturalny Izraelitów, a także zmiana dynastii faraonów zmieniły tę sytuację. Rozpoczął się okres prześladowań. Z tego powodu cały okres pobytu Izraelitów w Egipcie nazywany jest niewola egipską. Kiedy władcy egipscy zaczęli wykorzystywać Izraelitów do robót przy budowie miasta Pitom /utożsamianego dziś z Tanis/. Izraelici pod wodzą Mojżesza mieli opuścić Egipt, uniknąwszy pościgu wojsk egipskich /opowieść o przejściu przez Morze Czerwone/, mieli dotrzeć na Półwysep Synaj. Pierwszy dokument mówiący o kraju Izrael leżącym w Palestynie pochodzi z ok. 1220 r., stąd należy przypuszczać, że wyjście z Egiptu miało miejsce ok. 1250 r. p.n.e. /stella Merenptaha/.


KSIĘGA PRZYMIERZA
Prawo o ołtarzu
Nie będziecie sporządzać obok Mnie bożków ze srebra ani bożków ze złota nie będziecie sobie czynić. 24 Uczynisz Mi ołtarz z ziemi i będziesz składał na nim twoje całopalenia, twoje ofiary biesiadne z twojej trzody i z bydła na każdym miejscu, gdzie każę ci wspominać moje imię
Prawo rodzinne
Jeśli kupisz niewolnika - Hebrajczyka, będzie służył sześć lat, w siódmym roku zwolnisz go bez wykupu. 3 Jeśli przyszedł sam, odejdzie sam, a jeśli miał żonę, odejdzie z żoną. 4 Lecz jeśli jego pan dał mu żonę, która zrodziła mu synów i córki, żona jak i dzieci będą należeć do pana, a on odejdzie sam. 5 A jeśliby niewolnik oświadczył wyraźnie: "Miłuję mojego pana, moją żonę i moje dzieci i nie chcę odejść wolny", 6 wówczas zaprowadzi go pan przed Boga i zawiedzie do drzwi albo do bramy, i przekłuje mu pan jego ucho szydłem, i będzie niewolnikiem jego na zawsze.
7 Jeśliby ktoś sprzedał swą córkę w niewolę jako niewolnicę, nie odejdzie ona, jak odchodzą niewolnicy. 8 A jeśliby nie spodobała się panu, który <przeznaczył ją> dla siebie, niech pozwoli ją wykupić. Ale nie może jej sprzedać obcemu narodowi, gdyż byłoby to oszustwem wobec niej. 9 Jeśli zaś przeznaczył ją dla syna, to niech uczyni z nią, jak prawo nakazuje obejść się z córkami. 10 Jeśli zaś weźmie sobie inną, nie może tamtej odmawiać pożywienia, odzieży i wspólnego mieszkania. 11 Jeśli nie spełni wobec niej tych trzech warunków, wówczas odejdzie ona wolna bez wykupu.
Prawo karne
12 Jeśli kto tak uderzy kogoś, że uderzony umrze, winien sam być śmiercią ukarany. 13 [W tym jednak wypadku], gdy nie czyhał na niego, a tylko Bóg dopuścił, że sam wpadł w ręce, wyznaczę ci miejsce, do którego będzie mógł uciekać [zabójca]. 14 Jeśli zaś ktoś posunąłby się do tego, że bliźniego zabiłby podstępnie, oderwiesz go nawet od mego ołtarza, aby ukarać śmiercią. 15 Kto by uderzył swego ojca albo matkę, winien być ukarany śmiercią. 16 Kto by porwał człowieka i sprzedał go, albo znaleziono by go jeszcze w jego ręku, winien być ukarany śmiercią. 17 Kto by złorzeczył ojcu albo matce, winien być ukarany śmiercią. 18 Kto by w kłótni uderzył bliźniego kamieniem albo pięścią, ale go nie zabił, tylko zmusił do pozostania w łóżku, 19 to gdy ten wstanie i będzie o lasce chodził na dworze, ten, który go uderzył, będzie wolny i tylko mu wynagrodzi przerwę w pracy, i dołoży starań, żeby go wyleczyć.
20 Kto by pobił kijem swego niewolnika lub niewolnicę, tak iżby zmarli pod jego ręką, winien być surowo ukarany. 21 A jeśliby pozostali przy życiu jeden czy dwa dni, to nie będzie podlegał karze, gdyż są jego własnością. 22 Gdyby mężczyźni bijąc się uderzyli kobietę brzemienną powodując poronienie, ale bez jakiejkolwiek szkody, to [winny] zostanie ukarany grzywną, jaką <na nich> nałoży mąż tej kobiety, i wypłaci ją za pośrednictwem sędziów polubownych. 23 Jeżeli zaś ona poniesie jakąś szkodę, wówczas on odda życie za życie, 24 oko za oko, ząb za ząb, rękę za rękę, nogę za nogę, 25 oparzenie za oparzenie, ranę za ranę, siniec za siniec.
26 Jeśliby ktoś uderzył niewolnika lub niewolnicę w oko i spowodował jego utratę, winien za oko obdarzyć ich wolnością. 27 Również gdyby wybił ząb niewolnikowi swemu lub niewolnicy, winien za ząb uczynić ich wolnymi.
28 Jeśliby wół pobódł mężczyznę lub kobietę tak, iż ponieśliby śmierć, wówczas wół musi być ukamienowany, lecz nie wolno spożyć jego mięsa, właściciel zaś wołu będzie wolny od kary. 29 Gdy jednak wół bódł i dawniej, i zwracano uwagę na to właścicielowi, a on go nie pilnował, tak iż [wół] zabiłby mężczyznę lub kobietę, to nie tylko wół winien być ukamienowany, ale też i właściciel jego winien ponieść śmierć. 30 Gdyby zaś nałożono mu zapłatę, to winien za swoje życie dać taki okup, jaki mu nałożą. 31 Jeśliby zaś [wół] pobódł chłopca lub dziewczynę, to też winno się postąpić według takiego samego przepisu. 32 Gdyby zaś wół zabódł niewolnika lub niewolnicę, jego właściciel winien wypłacić ich panu trzydzieści syklów srebrnych, wół zaś będzie ukamienowany.
Prawo rzeczowe
33 Jeśliby ktoś zostawił cysternę odkrytą albo jeśliby ktoś wykopał cysternę, a nie przykrył jej, i wpadł tam wół lub osioł, 34 właściciel cysterny winien dać właścicielowi bydlęcia odszkodowanie w pieniądzach, a zwierzę będzie należało do niego. 35 Gdyby wół jednego właściciela uderzył wołu innego właściciela i zabiłby go, wówczas sprzedadzą żywego wołu i podzielą się zapłatą za niego, podzielą się też zabitym wołem. 36 Lecz gdyby było wiadomo, że wół ten bódł od dawna, a jego właściciel go nie pilnował, wówczas odda on wołu za wołu, zabity zaś [wół] będzie należał do niego.
37 Jeśliby ktoś ukradł wołu lub owcę i zabiłby je lub sprzedał, wówczas zwróci pięć wołów za jednego wołu i cztery jagnięta za jedną owcę

Apokalipsa dosłownie oznacza odsłonięcie, objawienie.
Jest to szczególny rodzaj wypowiedzi biblijnej, która opisuje tajemnice czasów ostatecznych (czyli koniec świata).
Apokalipsa św. Jana nie jest jedyną Apokalipsą biblijną, lecz jest najważniejszą. Zamyka całość świętej księgi, jest momentem odniesień i nawiązań późniejszej literatury.
Księga ta zawiera widzenie św. Jana, który prorokuje, widzi w swoim objawieniu koniec świata. Św. Jan przepowiada przyszłe losy, grozi, pociesza, przestrzega ludzkość.
Apokalipsa prezentuje walkę dobra ze złem, upadek ludzkości i przywracanie ładu świata. Jest to księga trudna do zrozumienia, bo tajemnicza i obfitująca w ogromną ilość symboli, znaczących wizji, znaków, liczb itp. Znane symbole to cztery zwierzęta (lew, wół, orzeł i zwierzę o ludzkiej twarzy), bestia - Antychryst, smok walczący z kobietą, siedem trąb i siedem pieczęci.

Jeźdźcy apokalipsy:
Pierwszy na białym koniu wyruszył jako zwycięzca, by jeszcze zwyciężać - symbolizuje zwycięstwo ewangelii;
Drugi na koniu barwy ognia wyruszył, by odebrać ziemi pokój, by się wzajemnie ludzie zabijali - symbolizuje wojnę;
Trzeci jeździec na czarnym koniu z wagą w ręce - symbolizuje głód;
Czwarty koń trupio blady a imię siedzącego na nim Śmierć - symbolizuje śmierć


Pismo Święte jednoznacznie przedstawia miłość jako uczucie budujące, szlachetne, czyste. Tymczasem średniowiecze ukazuje nam nowy jej wymiar, ukazuje nieznane lub może niechciane dotychczas jej oblicze. „Miłość jest cierpliwa, miłość jest dobrotliwa, nie zazdrości, miłość nie jest chełpliwa, nie nadyma się, nie postępuje nieprzystojnie, nie szuka swego nie unosi się, nie myśli nic złego, nie raduje się z niesprawiedliwości, ale raduje się z prawdy”(Koryntian 13:4-7)

Bo gdybym nie miał miłości, która nadaje sens ludzkiemu życiu i działaniu, moje człowieczeństwo nie byłoby pełne.
Tylko miłość tak potrafi zmienić człowieka, ze staje się on kimś zupełnie innym. Myśli, czuje i patrzy zupełnie inaczej. Wszystko wydaje się inne, świat dookoła nabiera wartości i sensu. Człowiek, kochając Boga i brata, nie ponosi żadnego ryzyka, nie musi koncentrować swojej uwagi na dowodach, na dociekaniach intelektualnych, na obronie swej niezależności, nie jest skazany na porażkę. Dlaczego miłość jest najważniejsza? Bo tylko dzięki miłości łatwiej wierzyć, że Bóg jest, ze mnie kocha. Nawet więcej, tylko dzięki miłości jestem w stanie zawierzyć. Tylko dzięki miłości tli się we mnie nadzieja, ze Bóg Ojciec mnie oczekuje, ze jako syna przygarnie mnie do siebie.

„Miłość jest wielkoduszna i życzliwa. ,nie zachowuje się nieprzyzwoicie ,nie upatruje własnych korzyści ,nie daje się rozdrażnić. Wszystko znosi ,wszystkiemu wierzy ,wszystkiego się spodziewa wszystko przetrzymuje. Miłość nigdy nie zawodzi.”
Podstawą miłości mogą być między innymi pokrewieństwa ,małżeństwo ,zadowolenie z wzajemnego dotrzymywania sobie towarzystwa. Jednak według Biblii prawdziwa miłość to coś więcej niż obopólna sympatia Taka miłość powinna mieć na uwadze najwyższe dobro ukochanej osoby lub swojego bliźniego.

Prawdziwa miłość potrafi znosić stany napięcia i trudności. Miłość nie jest łatwowierna ,ale nie jest też przesadnie podejrzliwa ,lecz darzy zaufaniem. Prawdziwa miłość potrafi oprzeć się trudnościom i walczy nie ze sobą ,lecz z problemami. Jest silna ,ale też ustępliwa , życzliwa i łagodna. Kto chce zaskarbić sobie miłość musi ją okazywać.

Tak więc miłość jest bardzo cenną wartością. To ona nadaje sens życiu ludzkiemu i nigdy nie przeminie choć dzisiaj niewiele ludzi ją przejawia.

trzy rodzaje ksiąg:
historyczne, dydaktyczne i prorockie.
Księgi historyczne opisują wydarzenia jakie miały miejsce czy to w historii Narodu Wybranego, czy też opisują życie i działalność Jezusa i jego uczniów. Są to swoiste kroniki, zapisy wydarzeń. W Starym Testamencie mamy tych ksiąg ponad 20 (np. Rdz, Wj, Kpł, Lb, Pwt, Sdz, 1 i 2 Krl, 1 i 2 Krn). W Nowym Testamencie jest ich 5; są to cztery Ewangelie i Dzieje Apostolskie. Znajdziesz ten rodzaj ksiąg na początku obu części Biblii.
Księgi dydaktyczne są swego rodzaju podręcznikami religijnymi, poradnikami mądrościowymi, zbiorami rad czy wskazań moralnych. Ten rodzaj literatury jest charakterystyczny dla całego Wschodu. W Starym Testamencie jest tych ksiąg 7 (Hi, Ps, Prz, Koh, Pnp, Mdr, Syr) i umiejscowione są dokładnie w środku Starego Testamentu. W Nowym Testamencie mamy tych ksiąg ponad 20; są to tylko i wyłącznie listy.
Księgi prorockie to specyficzna grupa ksiąg. Wybiegają one w prawdzie w przyszłość, ale wiele w nich mówi się też się o naszej codzienności, o życiu religijnym i społecznym. Ich język, symbolika mogą być dla nas czasem trudno zrozumiałe. Do tych ksiąg powstało, prawdopodobnie, najwięcej komentarzy i wyjaśnień. W Starym Testamencie jest ich 18. Znajdziesz je tuż po księgach dydaktycznych. One też wieńczą cały Stary Testament. Podobnie jest i w Nowym Testamencie. Jedyną księgę proroczą Nowego Przymierza, Apokalipsę św. Jana, znajdziesz przy końcu tej części Biblii.
Eschatologia-rozważania o rzeczach ostatecznych
Profetyzm- przepowiadanie przyszłości,prorokowanie,zdolnosc, dar prorokowania
Stylizacja biblijna może przybierać rozmaitą postać:
Zapożyczenie biblijnych motywów, idei, sposobów postrzegania rzeczywistości przyrodzonej i nadprzyrodzonej (wizja Boga, wyobrażenie powstania i końca świata, objawianie się Boga, itp.)
Przejmowanie opisów i wydarzeń biblijnych oraz kształtowanie na ich podstawie zdarzeń opisywanych w dziele literackim (opis stworzenia świata, dzieje Kaina i Abla, Potop, wędrówka przez pustynię itp.) Przyjmowanie biblijnej formy językowej, a więc słownictwa, charakterystycznych zwrotów, wyrażeń, zdań ("zaprawdę, zaprawdę powiadam wam...", "onego czasu" itp.)
Naśladowanie któregoś z gatunków literackich występujących w Biblii (psalm, tren, proroctwo, przypowieść)
Spojrzenie na problematykę moralną lub egzystencjalną z pominięciem szczegółowych opisów na rzecz ogólnej, kosmicznej wizji, nadającej wypowiedziom literackim charakter ponadczasowy, absolutny.
Celem stylizacji biblijnej jest najczęściej nadanie dziełu powagi i dostojeństwa, podkreślenie doniosłości myśli w nim wypowiedzianych. Nierzadko jednak poprzez kontrast podniosłego stylu biblijnego z błahą treścią autor pragnie uzyskać efekt komiczny.
Spośród wielu w literaturze polskiej stylizacji biblijnych można wymienić kilka bardziej znanych: Psalmodia polska Wespazjana Kochowskiego, Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego Adama Mickiewicza, Skargi Jeremiego Kornela Ujejskiego.

Język religijny pelni okreslone funkcje semiotyczne:
Semiotyka-ogolna teoria znaku,obejmująca semantykę,syntaktyke i pragmatykę.
Semantyka-dyscyplina jezykoznawca zajmujaca się analiza tresci jezyka,w celu okreslenia relacji miedzy trescia a formą.
Syntaktyczny-dotyczacy skladni
Pragmatyczny- oparty na faktach,na logicznym zwiazku rzeczy

Funkcje języka:
- komunikatywna
a)informatywna - są to teksty pozbawione elementów emocjonalnych np. teksty naukowe, popularnonaukowe, ogłoszenia, programy informacyjne
b)impresywna - celem jest wywołanie określonych reakcji u odbiorcy np. teksty reklam, haseł, sloganów
c)ekspresywna - służy wyrażeniu emocji nadawcy, Brak tekstów, któreby spełniały wyłącznie ta funkcję. Realizuje się ona obok innych.
d)poetycka - celem jest kierowanie uwagi na sam komunikat, na urodę języka, stylu. Moga to być teksty literackie, ale również publicystyczne.
- funkcja fatyczna - służy nawiązywaniu kontaktu. Są to teksty typu: cześć, jak się masz?, dzieńdobry
- funkcja magiczna (zaklęcia) i stanowiąca (stanowi i kreuje rzeczywistość, np tekst mianowania)


Synonimy - wyrazy bliskoznaczne. W przypadku wyrazów bliskoznacznych mówimy, że mamy kilka wyrazów o takim samym znaczeniu lub podobnym, bliskim. Niektóre pary wyrazów mają znaczenie identycz-ne. Jeżeli jeden z wyrazów jest wyrazem obcym, a drugi jest jego ścisłym odpowiednikiem w języku polskim, mówimy wtedy o wyrazach jednoznacznych lub dubletach, np. lingwistyka – językoznawstwo, auto – samochód. Wyrazy te mają identyczny zakres i treść.
Homonimy od homos- jednakowy, taki sam, podobny. nazywamy go wyrazem wieloznacznym. Ten sam rzeczownik, na przykład "zamek", będzie oznaczał różne przedmioty: zamek w drzwiach, zamek średniowieczny, zamek błyskawiczny.
Antonimy-wyrazy o znsczeniach przeciwstawnych albo odwrotnych; odnoszą się do tego samego procesu, czynności, lecz nazywają skrajne nasilenia jakiejś cechy, np. dobry-zły
Antonimy-wyrazy o znsczeniach przeciwstawnych albo odwrotnych; odnoszą się do tego samego procesu, czynności, lecz nazywają skrajne nasilenia jakiejś cechy, np. dobry-zły