Nauka i kultura między wojnami

Lata 1918-1919 obfitowały w odkrycia naukowe i wynalazki techniczne. Najwięcej odkryć dokonali fizycy i chemicy. Ernest Rutheford i James Chadwick, rozbijając jądro atomu azotu, przeprowadzili pierwszą sztuczną reakcję jądrową (1919). Na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych stworzono mechanikę kwantową badającą ruch mikrocząsteczek (Louis Broglie, Erwin Schrodinger, Werner Heisenberg, Max Born, Pascual Jordan) i relatywistyczną mechanikę kwantową zajmującą się ruchem ciał o prędkości zbliżonej do światła (Paul A. Dirac). Karl D. Anderson i James Chadwick odkryli pozytron i neutron, a Ernest Lawrence zbudował pierwszy cyklotron (1932). Irena i Fryderyk Joliot Curie odkryli sztuczną promieniotwórczość (1934). Otto Hahn i Fritz Strassman dokonali rozszczepienia jądra uranu (1938). Odkrycia te, a szczególnie badania jądra atomowego przyczyniły się do rewolucyjnych zmian w technice przemysłowej i militarnej związanej z wykorzystaniem energii jądrowej.
Odkrycia naukowe stały się silnym bodźcem do rozwoju wiedzy technicznej i gwałtownych zmian w wielu dziedzinach produkcji. Wyprodukowanie syntetycznej benzyny (1913), kauczuku syntetycznego (1926), jedwabiu z włókien sztucznych (1923) i perlonu oraz nylonu (1937) stało się podstawą przewrotu w produkcji przemysłowej. Inne ważne wynalazki tego okresu to mikroskop elektronowy (1933) i narodziny w 1935 r. radiolokacji, która odegrała doniosłą rolę w czasie II wojny światowej.
Równocześnie nastąpił przełom w systemie komunikowania i przekazywania informacji na odległość (dźwięk i obraz). W 1919 r. uruchomiono pierwsze pasażerskie linie lotnicze na trasie Londyn-Paryż i Berlin-Weimar. Pierwsza rozgłośnia radiowa została uruchomiona w Pittsburghu (USA) w 1920 r. Dwa lata później została opatentowana metoda udźwiękowiania filmów. Telewizyjny przekaz obrazu na odległość pojawił się w 1926 r., a w 1935 r. film na taśmie kolorowej. Pierwszy nowoczesny helikopter pojawił się w 1937 r., a dwa lata później samolot odrzutowy dokonał udanego przelotu.
Sztuka okresu międzywojennego to kontynuacja w malarstwie i rzeźbie kierunków przedwojennych: kubizmu (Pablo Picasso), futuryzmu, ekspresjonizmu (Pierre Bonnard). Nowym zjawiskiem stały się: wyrosły z buntu przeciwko wojnie i cywilizacji skandalizujący dadaizm (Maks Ernst), burzący logikę porządku rzeczywistości surrealizm (Salvador Dali) i analizujący elementy budowy plastycznej konstruktywizm (Naum Gabo). W architekturze Le Corbusier wprowadził funkcjonalne budowle nowej konstrukcji, głównie z aluminium, szkła i mas plastycznych (Rockefeller Center w Nowym Jorku).
W kręgu tych samych prądów artystycznych powstawała literatura międzywojenna. Futuryzm stał się początkowo popularny wśród zwolenników faszyzmu włoskiego i komunizmu bolszewickiego (Włodzimierz Majakowski), jednak później odrzucony przez władzę oczekującą afirmacji nowego państwa i partii, a nie pojawiającej się w nim negacji. Pod wpływem teorii psychoanalizy Zygmunta Freuda pojawił się surrealizm (Andre Breton). W opozycji do niego stworzono autentyzm, którego twórcy dążyli do obiektywizmu i przedkładali fakty nad wyobraźnię (Arnold Zweig). W opozycji do autentyzmu pozostawał stworzony w Związku Radzieckim realizm socjalistyczny (Maksym Gorki).