Sytuacja Żydów podczas II Wojny Światowej.

Sposób, w jaki byli traktowani Żydzi w okresie II Wojny Światowej jest nie do opisania, lecz mimo to w tej pracy postaram się przybliżyć nieco wydarzenia dotyczące Żydów od roku 1939.

Odkąd rozpoczęła się II Wojna Światowa sytuacja Żydów drastycznie się pogorszyła. W zastraszającym tempie zaczęły powstawać obozy koncentracyjne, obozy zagłady, getta. Gettami nazywano potocznie izolowane dzielnice miast, które były przeznaczone dla ludności żydowskiej. Tworzyli je okupanci w wielu miastach i miasteczkach. Niemcy tworzyli getta przede wszystkim na okupowanych ziemiach Polski, Związku Radzieckiego, Czechosłowacji, Jugosławii, Grecji. Największe getta hitlerowcy utworzyli w okupowanej Warszawie (500 tys. osób) i Łodzi (300 tys. osób). Pierwsze getto na ziemiach polskich Niemcy założyli w Piotrkowie Trybunalskim. Początkowo część getta miała charakter otwarty, jednakże za przekroczenie ich granicy groziły surowe kary. W tak zwanym Generalnym Gubernatorstwie za przekroczenie granic getta groziła kara śmierci, która przewidziana była również za udzielanie Żydom schronienia, za handel i dostarczanie żywności do getta. Od wewnątrz w gettcie pilnowała ładu żydowska straż porządkowa a na zewnątrz utrzymywała kontrolę policja niemiecka. Kontakt ludności aryjskiej z Żydami był zakazany. Ich zagładę ułatwił okupantowi przymus noszenia przez nich na ubraniu żółtych łat lub na rękawie białych opasek z gwiazdą Dawida oraz oznaczania nią sklepów i przedsiębiorstw żydowskich. W stosunku do Żydów ukrywających się poza gettem okupant stosował najsurowsze represje między innymi rozstrzeliwując ich na cmentarzu Żydowskim na Krzęczkowie. Zabijano ich nie tylko w celach naukowych czy ze względów ekonomicznych. Niemieccy oficerowie lubili zabawiać się w mordowanie. Wchodzono do mieszkań i strzelano do znajdujących się tam ludzi. Świetnym terenem dla takich zabaw było getto. Podczas jednej z nich młoda Żydówka została postrzelona w oko. Jej udało się przeżyć, inni nie mieli tyle szczęścia. Mordowanie ludzi było też dla oprawców swego rodzaju sprawdzianem sprawności. Jeden z blokowych Oświęcimia miał ambicje udusić własnoręcznie piętnastu więźniów dziennie, inny zabawiał się uśmiercaniem ludzi za pomocą nie zostawiających śladów, lecz bardzo bolesnych ciosów w nerki. Żołnierze niemieccy lubili naśmiewać się z judaizmu poprzez obcinanie ortodoksyjnemu Żydowi pejsów i brody. Zmuszano ich także np. do religijnego pogrzebu konia.

Warunki, jakie panowały w „machinach śmierci” czyli obozach zagłady (np. Oświęcim) były dramatyczne. Mniejszości narodowe oraz religijne w tym Żydzi byli traktowani jak podgatunek ludzki, istoty niższe niewiele mające wspólnego z gatunkiem ludzkim. Znęcano się nad nimi fizycznie, spalano, zamykano w komorach gazowych, wykorzystywano do transportu. Osoby niezdolne do transportu załadowywano do samochodów ciężarowych, wywożono do lasu i rozstrzeliwano. Ciała zamordowanych więźniów wykorzystywano jako surowiec do produkcji mydła i nawozów. Obchodzono się z nimi jak z surowcem za pomocą, którego można stworzyć rzeczywistość pełną luksusu. Dyskryminowano ich pod każdym względem.

Niewyobrażalne jest dla nas cierpienie, to co musieli znosić Żydzi na co dzień, na co musieli patrzeć, ich ciągła walka o godność i sens życia. Mam nadzieję, że moje wypracowanie potrafi zaciekawić oraz zachęcić do sięgnięcia po obszerniejszą literaturę na ten temat. Godna polecenia jest książka Seweryny Szmaglewskiej pod tytułem „Dymy Nad Birkenau” oraz film Romana Połańskiego „Pianista”.