Deklinacja II

Deklinacja II - Cecha rozpoznawcza – i w Genetivie

-rzeczowniki i przymiotniki rodzaju męskiego zakończone w Nominativie sg. na -us, -er
-rzeczowniki i przymiotniki rodzaju nijakiego zakończone w Nominativie sg. na -um
-pluralia tantum (podobnie jak w deklinacji I), np. liberi, liberorum, arma, armorum,

Wyjątki:
-jeden rzeczownik rodzaju męskiego ma w Nominativie formę vir
-o ile Nominativus jest zawsze równy Vocativowi to rzeczowniki zakończone na -us mają w Voc.sg. końcówkę -e

Rzeczowniki II deklinacji (rodzaj męski):


sg.
pl.
Nom.
popul-us
popul-i
Gen.
popul-i
popul-orum
Dat.
popul-o
popul-is
Acc.
popul-um
popul-os
Abl.
popul-o
popul-is
Voc.
popul-e
popul-i

sg.
pl.
Nom.
puer
puer-i
Gen.
puer-i
puer-orum
Dat.
puer-o
puer-is
Acc.
puer-um
puer-os
Abl.
puer-o
puer-is
Voc.
puer
puer-i


Rzeczowniki II deklinacji (rodzaj nijaki):

sg.
pl.
Nom.
verb-um
verb-a
Gen.
verb-i
verb-orum
Dat.
verb-o
verb-is
Acc.
verb-um
verb-a
Abl.
verb-o
verb-is
Voc.
verb-um
verb-a

Przymiotniki deklinacji II i I odmieniają się w następujący sposób: rodzaj żeński wg deklinacji I, a męski i nijaki wg deklinacji II.

męski
żeński
nijaki
Nom.
magn-us
magn-a
magn-um
Gen.
magn-i
magn-ae
magn-i
Dat.
magn-o
magn-ae
magn-o
Acc.
magn-um
magn-am
magn-um
Abl.
magn-o
magn-a
magn-o
Voc.
magn-e
magn-a
magn-um


męski
żeński
nijaki
Nom.
magn-i
magn-ae
magn-a
Gen.
magn-orum
magn-arum
magn-orum
Dat.
magn-is
magn-is
magn-is
Acc.
magn-os
magn-as
magn-a
Abl.
magn-is
magn-is
magn-is
Voc.
magn-i
magn-ae
magn-a

W ten sam sposób odmieniają się zaimki dzierżawcze (poznałeś już zaimki względne i zwrotne):


meus, mea, meum - mój, moja, moje
tuus, tua, tuum - twój, twoja, twoje
suus, sua, suum - swój swoja, swoje (jego, jej)
noster, nostra, nostrum - nasz, nasza, nasze
vester, vestra, vestrum - wasz, wasza, wasze
suus, sua, suum - swój (ich)