Standardy krajowe i międzynarodowe w ochronie handlowej

W handlu międzynarodowym wyróżnia się standardy krajowe i międzynarodowe:
Standaryzacja międzynarodowa i wzajemne dostosowanie krajowych standardów z różnych krajów umożliwia rozwój handlu międzynarodowego wieloma, jeśli nie wszystkimi rodzajami produkcji przemysłowej, a szczególnie częściami, podzespołami, agregatami i innymi towarami wchodzącymi w skład produkcji gotowej. Standaryzacja w końcowym efekcie określa jakość wytwarzanego towaru, która jest istotnym elementem jego konkurencyjności na rynku światowym.
Otwierając drogę do wymiany międzynarodowej, standaryzacja, może tworzyć warunki do pojawienia się nowych barier poza taryfowych. Kraj wprowadzający na rynek zagraniczny produkt nie spełniający wymogów może spotkać się ze znacznym oporem na drodze do rynku wewnętrznego danego kraju.
Różnice w standardach poszczególnych krajów i firm działających na ich rynkach wykorzystywane są do tworzenia barier protekcjonistycznych skierowanych przeciwko importowi produkcji zagranicznej i ochrony interesów producentów krajowych. Dążąc do pokonania tych ograniczeń producenci wypuszczają różnego rodzaju modyfikacje tego samego podstawowego modelu, próbując dostosować się do określonego rynku. Proces ten otrzymał nazwę proliferacji.
Standard międzynarodowy pozwala na wytworzenie produkcji w mniejszej liczbie modyfikacji, obniża koszty produkcji i podnosi wydajność pracy.
Charakterystyczną cechą standaryzacji jest coraz szersze przechodzenie szeregu krajów do bezpośredniego wykorzystywania standardów międzynarodowych w miejsce tworzenia standardów krajowych.
Międzynarodowa Organizacja do spraw Standaryzacji (MSO- wznowiła swoja działalność w 1947r), Międzynarodowa Komisja Elektrotechniczna (MEK- utworzona 1906r), Międzynarodowa Organizacja Miar i Wag (MOMW- 1875r), są to organizacje międzynarodowe zajmujące się problemami standaryzacji. Kierownictwo organami roboczymi MSO, pozawala wpływać na wypracowywanie standaryzacji międzynarodowej w ten sposób, aby producenci danego kraju mogli rozszerzać swoje oddziaływanie na rynku światowym, kształtować korzystna dla siebie politykę. W efekcie końcowym przybliżanie standardów międzynarodowych do krajowych, ma na celu polepszyć konkurencyjność swoich towarów i tworzyć przeszkody dla ich eksportu z innych krajów.
Istotną rolę w sprawach standaryzacji na gruncie zachodnioeuropejskim odgrywa działalność krajów Unii Europejskiej ,które przystępują do prac ujednoliconych zasad systemu kontroli i sprawdzania towarów. W końcu lat sześćdziesiątych Rada Ministrów UE przyjęła program zw. etapowej likwidacji barier technicznych w handlu w ramach Unii. W końcu 1972r Rada Ministrów zatwierdziła 12 dyrektyw, które ustanowiły jednolite dla krajów Unii standardy.
Dyrektywy te stanowiły ,że towary wytworzone według uzgodnionych standardów będą dopuszczane do rynków wszystkich krajów członkowskich Unii bez kontroli i dodatkowych badań. Do koordynacji polityki standaryzacji utworzono Europejski Komitet do spraw Koordynacji Standardów elektrotechnicznych (EKKSE).
Idea przedsięwzięć dotyczących tworzenia zachodnioeuropejskich standardów przemysłowych na zasadach regionalnych spowodowało tworzenie się zasłon protekcjonistycznych, utrudniających dostęp do rynków krajów Unii Europejskiej, przede wszystkim konkurującej z nimi amerykańskiej i japońskiej produkcji przemysłowej.