Polityka pieniężna NBP 1990-2005

Zgodnie z art. 227 ust. 1 Konstytucji RP „Narodowy Bank Polski odpowiada za wartość polskiego pieniądza”. Ustawa z 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim w art. 3 określa, że „podstawowym celem działalności NBP jest utrzymanie stabilnego poziomu cen, przy jednoczesnym wspieraniu polityki gospodarczej Rządu, o ile nie ogranicza to podstawowego celu NBP”.
Współcześnie banki centralne przez stabilność cen rozumieją inflację na tyle
niską, aby nie wywierała ona negatywnego wpływu na inwestycje, oszczędności i inne
ważne decyzje podejmowane przez uczestników życia gospodarczego. Zapewnienie tak
rozumianej stabilności cen jest podstawowym sposobem, w jaki bank centralny
przyczynia się swoimi decyzjami do osiągania wysokiego i trwałego wzrostu
gospodarczego. Banki centralne traktują stabilność cen symetrycznie, co oznacza, że
reagują zarówno na zagrożenia inflacyjne jak i deflacyjne.
Celem pracy jest przedstawienie założeń polityki pieniężnej w okresie 1989-2005r.
Rozdział pierwszy to scharakteryzowanie pojęć polityki pieniężnej. Przedstawiono tu założenia polityki pieniężnej. W tym rozdziale zobrazowano też wszystkie instrumenty polityki pieniężnej oraz cele i strategie.
Rozdział drugi to przedstawienie założeń polityki pieniężnej w poszczególnych okresach i zmian jakie przynosiły. Warunki początkowe były trudne ponieważ w 1989r hiperinflacja wynosiła ponad 250% średniorocznie, występowały duże niedobory na rynku, załamanie produkcji oraz niskie zaufanie do złotego.
W pracy wykorzystano dostępną literaturę fachową, czasopisma bankowe oraz źródła internetowe.