Ludowość jako element romantycznego światopoglądu

Ludowość w romantycznym światopoglądzie jest bardzo ważnym elementem. Romantyczni poeci poświęcają jej wiele miejsca w swoich utworach.
Na podstawie utworu Adama Mickiewicz „Świtezianka” poznajemy dawne obyczaje. W utworze poznajemy arę zakochanych w sobie kochanków. Chłopak jest strzelcem z tamtejszego boru, natomiast autor nie przedstawia, kim jest dziewczyna. Spotykają się oni wieczorami nad brzegiem jeziora Świteź, tam też chłopak wyznaje dziewczynie miłość. Niedługo potem „nową zwabiony ponętą” zdradza dziewczynę. Zdradzona dziewczyna i nie wierny strzelec giną w otchłani jeziora. Odtąd, co wieczór nad jeziorem snuje się para cieni. „Ona po srebrnym jeziorze pląsa, on pod tym jęczy modrzewiem”
Bardzo ważną rolę w „Świteziance” odgrywa przyroda. Gdy kochankowie się spotykają nad wodą panuje spokój i opływa ich delikatny blask księżyca. Kiedy Strzelec zdradza dziewczynę przyroda buntuję się przeciw jego postępkowi. „Wicher szumi (...) woda się burzy i wzdyma”
Autor w tym utworze przedstawia nam dawne wierzenia ludowe, ożywia przyrodę. Język w utworze jest także językiem, jakim posługiwali się dawniej ludzie. Dziewczynę nazywa dziewicą, dziewką.
Również w „Dziadach” Mickiewicz odwołuje się do wierzeń ludowych. Przedstawia on czytelnikowi obrzęd wywoływania dusz zmarłych w Zaduszki. Także duch przekazują czytelnikowi ludowe prawdy moralne. Uczą czytelnika jak żyć by trafić po śmierci do nieba i nie skazać swojej duszy na wieczne potępienie.
W balladzie „Romantyczność” ukazane są liczne odwołania do ludowości: wiara Karusi w pośmiertne bycie przy niej Jaśka. Język, którym Mickiewicz napisał balladę, jest językiem, którym ludzie dawniej się posługiwali.
Tak, więc w każdym z przedstawionych utworów Mickiewicz mocno nawiązuje do wierzeń, zachowań i języka ludowego. Ludowość w romantycznym światopoglądzie jest bardzo ważnym elementem.