Strategia lizbońska

Co to jest Strategia Lizbońska?
Strategia Lizbońska to najważniejszy program społeczno-gospodarczy Unii Europejskiej przyjęty na posiedzeniu Rady Europejskiej 23-24 marca 2000 roku w Lizbonie, celem miało być przebudowanie gospodarki UE w ciągu dziesięciu lat w „najbardziej konkurencyjną i dynamiczną w świecie gospodarkę opartą na wiedzy”.
W sensie treści merytorycznych Strategia Lizbońska jest bardziej zebraniem w jeden pakiet i kontynuacją różnych zamierzeń i procesów, które się już toczyły wcześniej, niż kreacją zupełnie nowego programu. Jej zaletą jest jednak wszechstronność i próba realizacji całościowego, zintegrowanego podejścia do stymulowania rozwoju, w którym poszczególne elementy polityki zazębiają się wzajemnie.
Polska w momencie wejścia do Unii Europejskiej stała się jednym z państw realizujących cele Strategii Lizbońskiej.
Głównym celem strategii lizbońskiej jest stworzenie na terytorium Europy, do roku 2010, najbardziej konkurencyjnej gospodarki na świecie. Sama strategia skupiała się na czterech kwestiach :
-innowacyjności (gospodarka oparta o wiedzę),
-liberalizacji (rynków telekomunikacji, energii, transportu oraz rynków finansowych)
-przedsiębiorczości (ułatwienia w zakładaniu i prowadzeniu działalności gospodarczej),
-spójności społecznej (kształtowanie nowego aktywnego państwa socjalnego).
W dalszej części prezentacji omówimy po króćce te cztery główne cele strategiczne.
Zdecydowana większość działań podejmowanych w zakresie strategii lizbońskiej związana jest z modernizacją polityki zatrudnienia oraz kreowaniem pozytywnych zmian na rynku pracy. Podstawowym przesłaniem jest ułatwienie prowadzenia działalności gospodarczej, szczególnie w sektorze małych i średnich przedsiębiorstw, a więc tam gdzie tworzonych jest najwięcej miejsc pracy.
Zgodnie z wytycznymi strategii lizbońskiej, w celu zaspokojenia potrzeb nowoczesnych gospodarek państw członkowskich konieczne jest również przemodelowanie systemu kształcenia w taki sposób, aby możliwe było stworzenie modelu gospodarczego opartego na wiedzy.
W strategii zwraca się również uwagę na to, że jej wdrożenie uzależnione jest nie tylko od urzędów i ministerstw kreujących politykę gospodarczą, ale także od partnerów społecznych – organizacji związkowych i organizacji pracodawców.
Podczas obrad szczytu Rady Europejskiej w Lizbonie szefowie państw i rządów wyznaczyli UE nowy cel strategiczny na kolejne dziesięciolecie – stworzenie opartej na wiedzy, a zarazem najbardziej konkurencyjnej i dynamicznej gospodarki na świecie, zdolnej do systematycznego wzrostu gospodarczego, zapewniającej większą liczbę lepszych miejsc pracy w warunkach większej spójności społecznej, jak również poszanowania środowiska naturalnego.
Zgodnie z postanowieniami Rady Europejskiej przyjęcie strategii powinno m. in. Przywrócić warunki potrzebne do osiągnięcia pełnego zatrudnienia. Z tego względu działania odnoszące się do kwestii zatrudnienia oparte zostały na dwóch zasadniczych filarach:
-Reformie instrumentów kreujących podaż na rynku pracy, polegającej na poprawie konkurencyjności europejskiej siły roboczej (w kontekście rozwoju technologii informatycznych) oraz modernizacji systemu zabezpieczeń społecznych,
-Reformie instrumentów kreujących popyt na rynku pracy, przewidującej likwidację barier administracyjnych, ułatwianie powstawania małych i średnich przedsiębiorstw, stworzenie środowiska administracyjnego i prawnego sprzyjającego zakładaniu przedsiębiorstw i prowadzeniu działalności gospodarczej.