W jakim celu zawarto św.przymierze?

Odpowiedź

DASASDASD

Celem ŚP było gwarantowanie bezpieczeństwa monarchistycznym rządom i przeciwdziałanie różnym ruchom rewolucyjnym i liberalnym. Sojusz bronił interesów ówczesnych mocarstw, ponadto Święte Przymierze było „dzieckiem” swoich czasów. Wynikło z założeń Kongresu Wiedeńskiego i miało bronić jego kluczowych założeń. Stało się wyznacznikiem prowadzonej polityki międzynarodowej w XIX, a wiele jego założeń wpłynęło na wydarzenia w XX wieku.

jaa12

Akt Świętego Przymierza to krótka, około jednostronicowa deklaracja stwierdzająca, że trzej monarchowie „powzięli głębokie przekonanie o konieczności oparcia ich dalszych wzajemnych stosunków na wzniosłych prawdach, których nas nauczyła wieczna religia Boga Zbawiciela […]”1. Dalej, monarchowie mówili o ich niezłomnym postanowieniu „oparcia postępowania zarówno w stosunkach wewnętrznych, jak i w stosunkach z innymi rządami na podstawie tej świętej religii”.2 Wyżej wymienione zobowiązania, stały się następnie deklaracją reguły oparcia polityki wewnętrznej i zagranicznej na gruncie ideologii i religii chrześcijańskiej. Ponieważ Pismo Święte nakazuje wszystkim ludziom uważać się za braci, „trzej umawiający się monarchowie będą złączeni więzami prawdziwego i nierozerwalnego braterstwa […] w imię obrony religii, pokoju i sprawiedliwości”3. Wymienione zasady: sprawiedliwości, miłości i pokoju w myśl Aktu ŚP stanowić miały fundamentalne reguły życia prywatnego poddanych, stosunków międzynarodowych i międzymonarchicznych, a religia jako podwalina życia społecznego miała być środkiem zapobiegawczym przeciwko zbliżającym się rewolucjom. Rozwój i działalność ŚP można podzielić na 5 faz rozwojowych. Pierwsza z nich- faza narodzin przypada na lata 1815-1818, kolejna- faza kongresów trwała w latach 1818- 1822 i była najaktywniejszą w historii działalności ŚP, trzecia – faza stabilizacji przypada na lata 1823 -1847, faza transformacji to lata 1848-1849 i ostatnia, to faza upadku, która przypada na okres wybuchu i przebiegu wojny krymskiej trwającej w latach 1853-1856. W momencie podpisania Aktu, do ŚP należały 3 monarchie: Rosja, Austria i Prusy. Z czasem członkostwo zaproponowano wszystkim państwom europejskim. Przepojenie deklaracji ŚP frazeologią chrześcijańską odczytywano jako zapowiedź krucjaty antytureckiej, czego przejawem miał by bark zaproszenia Turcji do współpracy przez sygnatariuszy Aktu. Aleksander I w specjalnej instrukcji wyjaśnił jednak, iż nie jest ona skierowana przeciw narodom, „które nie mają szczęścia być chrześcijańskimi”.4 Niemniej ogólnikowość sformułowań deklaracji wywołała sceptycyzm nawet wśród polityków mocarstw sojuszniczych. Brytyjski minister Castlereagh uważał Akt Świętego Przymierza za owoc „wysublimowanego mistycyzmu i nonsensu”5. Regent Anglii, Jerzy zgadzał się z zasadami zawartymi w Akcie, ale ostatecznie go nie podpisał. Uczestnictwa w sojuszu odmówił również papież Pius VII. W roku 1820, car zaproponował członkowstwo Stanom Zjednoczonym Ameryki Północnej, te jednakże odmówiły ze względu na propagowaną przez nie w tym czasie politykę izolacjonizmu. Początkowo istnienie ŚP na arenie międzynarodowej było traktowane jako kolejny niezobowiązujący sojusz. Nawet Metternich nie przywiązywał do niego większego znaczenia. Podpisano go, ponieważ w rzeczywistości nikt nie miał odwagi sprzeciwić się carowi i ponownie zachwiać ładem europejskim. Bardzo szybko jednak minister spraw zagranicznych Austrii dostrzegł w ŚP ideę, która- jego zdaniem- mogłaby zdynamizować współczesne działanie mocarstw podtrzymujących nowy ład. Jak powszechnie wiadomo „Metternich odgrywał decydująca rolę w utrzymaniu międzynarodowego systemu i interpretowaniu potrzeb ŚP”6. Jako główny architekt ideologii ŚP, akcentował, iż równowaga europejska, poza układem zewnętrznym, polega także na równowadze wewnętrznej państw, wspartej na legalnych instytucjach utrzymujących spokój i ład społeczny. Dążenie do utrzymania status quo, zwalczania idei narodowych i liberalnych, wytyczyło strategię polityki Metternicha, a z czasem i całego ŚP. Sytuacja, jaka panowała wśród sojuszników po 1815 r. nie rokowała na pomyślną współpracę. W Wiedniu żywiono nieufność do Prus. Prusy i Austrię niepokoiła polityka polska Aleksandra I, a ten widział w Austrii przeszkodę w swojej polityce bałkańskiej. Jednak wszyscy obawiali się jednego: rewolucji i zachwiania porządku ustanowionego na kongresie wiedeńskim. Ta solidarność państw ŚP sprawiła,że sojusz wszedł w kolejną fazę rozwoju, a mianowicie w fazę kongresów. Cztery kongresy, zorganizowane pod auspicjami mocarstw ŚP były czymś w rodzaju walnego zgromadzenia jego członków. Pierwszy został zwołany do Akwizgranu i obradował w XI 1818r., czyli w okresie względnego spokoju w Europie. Podjęto na nim decyzję o złagodzeniu ciężarów nałożonych na Francję w drugim pokoju paryskim. Zniesiono okupację wschodnich twierdz francuskich, oraz ponownie przyjęto Francję do koncernu mocarstw, w wyniku czego powstała tzw. Pentarchia. Nie doszło jednak w Akwizgranie do nadania ŚP bardziej zinstytucjonalizowanej struktury, co proponował car Aleksander, natomiast został tam podpisany Protokół, który uzupełniał dyplomatyczny regulamin wiedeński. Ustalono w nim, że ministrowie-rezydenci będą tworzyli klasę pośrednią między ministrami stopnia drugiego a charge d’affaires. Kolejny kongres odbył się w II 1819r. w Karlsbadzie. Przyjęto na nim wiele istotnych ustaw m. in. ustawę o cenzurze, która nakładała na mocarstwa ŚP obowiązek ograniczania wolnego słowa we wszystkich publikacjach na terenie ich państw. Ponadto powołano na nim Centralną Komisję Śledczą, która stała się organem wyspecjalizowanym ŚP. Została utworzona dla umocnienia porządku społecznego w Europie. Był to dodatkowy organ, który miał ułatwić przepływ informacji o przestępcach i przestępstwach politycznych oraz emigrantach ( do Europy wsch.). Utworzono również Narodowe Kontyngenty Wojskowe, które miały bronić granic ukształtowanych po 1815 r. Miały one prawo do interweniowania w wewnętrzne sprawy państwa członkowskiego na terenie, którego wybuchła rewolucja. Interwencje NKW wykonywane były przynajmniej w dwóch regionach Europy: na półw. Iberyjskim w 1823 r. na zlecenie kongresu Werońskiego, które wykonała Francja oraz w efekcie kongresu Akwizgrańskiego za ziemiach włoskich. Od X 1820 r. do V 1821 r. obradował kongres w Opawie (zakończony w Lublanie). niewiem możliwe że to jest to !! ^^ :D

Dodaj swoją odpowiedź

Historia

W jakim celu zawarto św.przymierze?

Blaski i cienie pierwszej Rzeczypospolitej.

Polska i jej sądziedzi w XIV i XV

Matura- sciąga

Matura- sciąga

Historia Powszechna XX w., konspekt