Organy Wspólnot Europejskich
Instytucje Unii Europejskiej to:
Rada Europejska
Rada Unii Europejskiej
Komisja Europejska
Parlament Europejski
Europejski Trybunał Sprawiedliwości
Europejski Trybunał Obrachunkowy
Komitet Ekonomiczno-Społeczny
Komitet Stałych Przedstawicieli
Komitet Regionów
Europejski Bank Centralny
Europejski Bank Inwestycyjny
RADA EUROPEJSKA
Najważniejsza instytucja polityczna w Unii Europejskiej, pełni wobec innych instytucji funkcję nadrzędną, określając kierunki rozwoju i ramy działania Unii Europejskiej. Nie jest formalnie ujęta w traktatach wspólnotowych jako instytucja Unii, jej działalność została jednak usankcjonowana w Jednolitym Akcie Europejskim i traktacie z Maastricht. Rada spotyka się dwa razy do roku w stolicach państw pełniących przewodnictwo w Unii Europejskiej . Składa się z szefów rządów i głów państw członkowskich Wspólnot oraz przewodniczącego Komisji Europejskiej. Pracę Rady wspierają ministrowie spraw zagranicznych krajów członkowskich i jeden członek Komisji Europejskiej. Przewodniczący Parlamentu Europejskiego ma status gościa w Radzie. Koordynacją oraz programowaniem prac Rady zajmuje się Sekretariat Generalny z siedzibą w Brukseli, który odgrywa ważną rolę w zabiegach państwa sprawującego prezydencję wokół poszukiwania rozwiązań kompromisowych i mediacyjnych. Sekretariat przygotowuje podstawy do działania Rady oraz opracowuje wszelkie niezbędne dokumenty.
Główne zadania Rady Europejskiej to:
· Podejmowanie decyzji politycznych;
· Wyznaczanie kierunku rozwoju Unii;
· Wspieranie rozwoju Unii Gospodarczej i Walutowej oraz Europejskiego Systemu Walutowego I i II;
· Wspieranie wyborów bezpośrednich do Parlamentu Europejskiego
· Koordynacja polityki zagranicznej i bezpieczeństwa państw członkowskich Wspólnot;
· Podejmowanie uchwał dotyczących stowarzyszenia państw lub przyjmowania nowych członków;
· Uchwalanie nowych wytycznych dla Unii;
· Tajna wymiana poglądów miedzy szefami państw, która odbywa się bez udziału ministrów spraw zagranicznych i innych osób;
Podczas szczytów Rada podejmuje, na drodze konsensusu, uchwały zwane deklaracjami. Obok deklaracji wydaje oświadczenia, które stanowią wyraz woli w danej sprawie, zalecenia dla innych instytucji kierowniczych do podjęcia działań, jak również określa wspólne cele i strategie, które są instrumentami nadrzędnymi w realizacji wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa.
Od 1981 r. Wyniki spotkań na szczycie są relacjonowane Parlamentowi Europejskiemu przez szefa rządu państwa sprawującego prezydencję w Unii Europejskiej. Poza tym raz do roku, po każdym szczycie, Rada Europejska składa Parlamentowi sprawozdanie ze swoich obrad oraz o postępach w rozwoju Unii Europejskiej. Parlament nie ma jednak wpływu na decyzję Rady, a jej działalność nie podlega kontroli Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich. Traktat nicejski wprowadził zasadę, że po wejściu w życie traktatu, tzn. od 2005 r., posiedzenia Rady będą odbywać się wyłącznie w Brukseli.
SKŁAD RADY EUROPEJSKIEJ
15 ministrów spraw zagranicznych Przewodniczący Komisji Europejskiej
1 członek Komisji Europejskiej
Sekretariat Generalny Przewodniczący Parlamentu
RADA UNII EUROPEJSKIEJ
Najwyższy i najważniejszy organ polityczny Unii Europejskiej, główny organ ustawodawczo-decyzyjny. W jej skład wchodzą przedstawiciele wszystkich państw członkowskich. Rządy delegują do niej jednego ze swoich ministrów. Spotkania rady dzielą się na ogólne i specjalistyczne. W spotkaniach ogólnych biorą udział ministrowie spraw zagranicznych państw członkowskich, którzy omawiają stosunki zewnętrzne oraz kwestie ogólne dotyczące Unii Europejskiej. W spotkaniach specjalistycznych uczestniczą ministrowie kierujący w swych krajach resortami odpowiedzialnymi za procesy rozpatrywane na forum Rady.
Organ ten zbiera się z inicjatywy przewodniczącego, członka Rady lub Komisji Europejskiej w Brukseli, gdzie znajduje się siedziba Rady. Raz w miesiącu zbiera się, na szczeblu ministrów spraw zagranicznych, Rada do spraw ogólnych. Pracami Rady Unii Europejskiej kieruje jej przewodniczący. Funkcję tę przez okres 6 miesięcy sprawują kolejno przedstawiciele państw członkowskich.
Ponieważ Rada jest podstawowym statutowym organem decyzyjnym i prawodawczym Unii Europejskiej, do jej kompetencji zastrzeżono najważniejsze dla Wspólnoty sprawy. Ma ona prawo podejmowania wszystkich przewidzianych przez traktaty typów uchwał oraz zawierania umów międzynarodowych w imieniu Unii Europejskiej. Uchwały podejmowane są zazwyczaj zwykłą większością głosów, jednak w niektórych, ściśle określonych przez traktaty przypadkach, wymagana jest jednomyślność lub większość kwalifikowana. W ostatnim przypadku poszczególne państwa dysponują określoną liczbą głosów, których najwięcej maja Francja, Niemcy, Wielka Brytania i Włochy.
Przy Radzie działa kilkadziesiąt różnego typu organów pomocniczych, wśród których najważniejszy jest Komitet Stałych Przedstawicieli (COREPER). Wspiera działalność Rady i składa się z przedstawicieli państw członkowskich w randze ambasadorów. Do jego zadań należy przygotowywanie sesji rady oraz wykonywanie ogółu zleconych mu przez radę zadań.
Administracyjno-techniczna obsługa Rady należy do zadań Sekretariatu Generalnego, który dzieli się na siedem Dyrekcji Generalnych.
STRUKTURA RADY UNII EUROPEJSKIEJ
Organy pomocnicze
KOMISJA EUROPEJSKA
Powstała z Komisji Wspólnoty Europejskiej, zgodnie z traktatem o Unii Europejskiej. Wcześniej, bo od roku 1967, Komisja Wspólnoty Europejskiej była wspólnym organem trzech wspólnot, EWWiS (Europejska Wspólnota Węgla i Stali), EWG (Europejska Wspólnota Gospodarcza), Euroatomu (Europejska Wspólnota Energii Atomowej). Komisja Europejska jest głównym organem wykonawczym i reprezentuje interesy całej Wspólnoty Europejskiej. Ma siedzibę w Brukseli i składa się z 20 funkcjonariuszy międzynarodowych, nazywanych komisarzami (po dwóch z Francji, Niemiec, Włoch, Hiszpanii i Wielkiej Brytanii, po jednym z pozostałych państw), całkowicie niezależnych od krajów, z których pochodzą. Są powoływani przez Radę Unii Europejskiej, którą wyznacza i zatwierdza Parlament Europejski. Kadencja trwa 5 lat, ale w razie zatwierdzenia przez Parlament wotum nieufności cała Komisja może podać się do dymisji.
Posiedzenia Komisji odbywają się przynajmniej raz na tydzień (w środy), są tajne i przebiegają według planu opracowywanego trzy razy w roku (na wiosnę, w lecie i zimie0. gabinety komisarzy zajmują się przygotowaniem prac Komisji. Aparat administracyjny Komisji składa się ze służb ogólnych (Eurostat, biuro prasowe, biuro wydawnictw, Sekretariat Generalny), jak również dyrekcji generalnych (łącznie 24) do spraw poszczególnych zadań realizowanych przez Komisję Europejską. Przy Komisji akredytowani są przedstawiciele państw członkowskich Wspólnot i przedstawiciele państw trzecich.
Komisja reprezentuje interesy Wspólnoty, ma monopol inicjatywy legislacyjnej i jest wykonawcą ustaw Wspólnoty. Decyzje podejmuje większością głosów; każdy z członków ma jeden głos.
Kompetencje:
· Inicjatywne- zgłasza radzie Unii Europejskiej propozycje aktów prawnych, bez których Rada nie może podejmować decyzji;
· Kontrolne- kontroluje i zapewnia wykonywanie prawa Wspólnoty przez państwa, organy Wspólnoty, osoby fizyczne i prawne; może stosować sankcje i wnosić skargi do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości;
· Wykonawcze- wydaje akty prawne o charakterze wykonawczym, zarządza funduszami, zapewnia wykonanie budżetu;
· Reprezentacyjne- reprezentuje Wspólnotę Europejską w stosunkach zewnętrznych, tj. w organizacjach międzynarodowych i relacjach z innymi państwami, negocjuje umowy międzynarodowe na podstawie mandatu rady Unii Europejskiej.
KOMISJA EUROPEJSKA
Proponuje akt prawny
KOMITET PARLAMENT EUROPEJSKI KOMITET
SPOŁECZNO- REGIONÓW
EKONOMICZNY Opinia
Opinia RADA UNII EUROPEJSKIEJ Opinia
Wspólne stanowisko
PARLAMENT EUROPEJSKI
Akceptuje wspólne Proponuję poprawki Odrzuca wspólne
Stanowisko do wspólnego stanowiska stanowisko
(większością głosów) (absolutną
większością głosów)
RADA UNII EUROPEJSKIEJ
Rozpatruje opinie Komisji na temat
zaproponowanych poprawek
proponuje akt prawny Akceptuje poprawki Powołuje Komitet
Pojednawczy
Zakończenie
Akceptacja wspólnego tekstu Brak akceptacji Wspólnego tekstu procedury
Rada potwierdza oryginalne lub zmienione
wspólnie stanowisko (kwalifikowaną większością głosów)
Rada UE Parlament
Europejski
PARLAMENT Akt Prawny
EUROPEJSKI przyjety
Przyjęcie Jedna z instytucji odrzuca wspólne
Wspólnego odrzuca wspólny stanowisko( kwalifikowaną
Stanowiska tekst większością głosów)
PARLAMENT EUROPEJSKI
Powstał w 1957 r. Jako Europejskie Zgromadzenie parlamentarne( Parlament Europejski od 1962 r.) na mocy układu o połączeniu Zgromadzenia Parlamentarnego EWG (Europejska Wspólnota Gospodarcza), Zgromadzenia Parlamentarnego Euroatomu (Europejska Wspólnota Energii Atomowej) i Wspólnego Zgromadzenia WWWiS( Europejska Wspólnota Węgla i Stali). W skład Parlamentu Europejskiego reprezentującego 15 krajów Unii Europejskiej, wchodzi 626 deputowanych, którzy od 1979 r. Wybierani są w głosowaniu powszechnym i bezpośrednim przez obywateli państw członkowskich Wspólnot. Parlament po rozszerzeniu Unii będzie liczył 732 deputowanych. Ordynacja wyborcza zapewnia dużym państwom jednakową liczbę deputowanych, ale wprowadza też reprezentacje wszystkich głównych partii politycznych z państw mniejszych. Kadencja trwa pięć lat, a deputowani w Parlamencie zasiadają według przynależności do frakcji, nie zaś przynależności narodowej. System podziału mandatów opiera się na dwóch naczelnych zasadach:- zapewnienie jednakowej liczby mandatów dużym państwom; - zagwarantowanie wszystkim głównym partiom politycznym w małych państwach możliwości reprezentacji w Parlamencie Europejskim.
Prezydium składa się z przewodniczącego- kieruje obradami i administracją, jak również reprezentuje Parlament na zewnątrz- czternastu zastępców przewodniczącego oraz pięciu kwestorów, którzy pełnią wyłącznie funkcje administracyjne. Prezydium mianuje także sekretarza generalnego Parlamentu. Kompetencje Parlamentu Europejskiego są dużo mniejsze niż kompetencje parlamentów narodowych. Do najważniejszych uprawnień należy zaliczyć udział we wszystkich czterech procedurach prawnych Unii Europejskiej (procedury konsultacji, współpracy instytucjonalnej, zgodności i współdecydowania), co daje Parlamentowi pewne kompetencje: możliwość wyrażania opinii na temat projektów Komisji Europejskiej nad głosowaniem w Radzie Unii Europejskiej, prawo weta wobec niektórych projektów Komisji (m.in. w sprawie przyjęcia nowych członków i układów o stowarzyszeniu), wpływ na modyfikację projektów Komisji- i na równi z Radą Unii Europejskiej- prawo do ich odrzucenia, udział w procedurze uchwalania budżetu Unii Europejskiej, jak również, w procedurze uchwalania budżetu Unii Europejskiej, jak również w procedurze wysunięcia wotum nieufności wobec Komisji.
Parlament obraduje na sesji zwyczajnej podzielonej na dwie części(wiosenna i letnią) oraz na sesjach nadzwyczajnych. Posiedzenia Parlamentu odbywają się prawie co miesiąc, z wyjątkiem miesięcy wakacyjnych. Na sesje plenarne zwyczajne Parlament Europejski zbiera się w Strasburgu; Na sesje nadzwyczajne w Brukseli, gdzie znajdują się również siedziby Komisji i biur poselskich. Sekretariat Parlamentu ma swoją siedzibę w Luksemburgu.
EUROPEJSKI TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOSCI
Jest najwyższym organem sądowniczym Unii Europejskiej. Składa się z 15 sędziów i 9 adwokatów, których kadencja trwa 6 lat; co 3lata następuje częściowa zmiana składu Sądu. Sędziowie i adwokaci wybierani są spośród osób, które dają pełne gwarancje niezależności, mają warunki do zajmowania najwyższych stanowisk w sądownictwie lub są poważnymi doradcami prawnymi w poszczególnych krajach. Sędziowie nie mogą prowadzić innej aktywności zawodowej jak praca w Trybunale. Zabroniona jest także działalność polityczna i administracyjna, nawet niepłatna. Sędziowie nie są przedstawicielami swoich państw i podczas rozprawy państwo członkowskie Unii Europejskiej może zażądać, aby uczestniczył w niej sędzia z tego państwa.
Do kompetencji Trybunału należy rozstrzyganie sporów dotyczących interpretacji i stosowania prawa Unii Europejskiej oraz wydawanie opinii prawnych.. Stroną sporu przed Trybunałem mogą być:
- Organy Wspólnot Europejskich
- Państwa członkowskie
- Osoby prawne i fizyczne z państw członkowskich
- Funkcjonariusze międzynarodowi
Trybunał stoi na straży traktatów i ustaw, kontroluje legalność aktów instytucji Unii Europejskiej, wydaje opinie na temat umów międzynarodowych. Siedziba Trybunału jest Luksemburg, a urzędowym językiem francuski.
Funkcje sądu administracyjnego przyjmującego skargi od osób fizycznych i prawnych pełni od niedawna Sąd Pierwszej Instancji.
TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOSCI WSPÓLNOT EUROPEJSKICH
EUROPEJSKI TRYBUNAŁ OBRACHUNKOWY-TRYBUNAŁ REWIDENTÓW KSIĘGOWYCH
Trybunał powstał na mocy art. 28 traktatu brukselskiego z 22 lipca 1957 r. Oraz uchwały Rady z 18 października 1977 r. W jego składzie jest 15 członków mianowanych na mocy jednomyślnej decyzji Rady Unii Europejskiej po zasięgnięciu opinii Parlamentu Europejskiego spośród kandydatów, którzy w swoich krajach ojczystych pełnili znaczące funkcje w organach kontrolnych i maja w tym zakresie wysokie kwalifikacje. Kadencja członków Trybunału trwa 6 lat. Członkowie wybierają ze swego grona przewodniczącego na trzy lata, który może być wybrany ponownie na następną kadencje.
Trybunał jest podzielony na grupy zadaniowe, które składają się z trzech lub czterech członków. Grupy te zajmują się przygotowywaniem posiedzeń Trybunału- opracowują wstępne wyjaśnienia decyzji kolegium. Oprócz tego istnieje grupa sztabowa składająca się z przewodniczącego i przedstawiciela każdej grupy zadaniowej.
Trybunał zastąpił istniejący w EWG(Europejska Wspólnota Gospodarcza) i w Europejskiej Wspólnocie Energii Atomowej Komitet Kontroli oraz kontrolera finansów działającego w EWWiS (Europejska Wspólnota Węgla i Stali). Ma on nadzorować działalność finansową Wspólnot. Aby mógł wykonywać swoje zadanie rzetelnie, Trybunał otrzymał prerogatywy niezależności, która przejawia się między innymi w uchwalaniu własnego budżetu i regulaminu wewnętrznego. Trybunał ma obowiązek przedstawienia instytucjom Wspólnot dorocznych sprawozdań, które publikowane są w Dzienniku Urzędowym. Ponadto sprawozdania Trybunału musza być co roku przedstawiane Parlamentowi Europejskiemu, ponieważ na tej podstawie Parlament udziela Komisji Europejskiej absolutorium z wykonania budżetu Wspólnot. W ten sposób Trybunał Obrachunkowy wspiera Parlament Europejski w sprawowaniu kontroli nad realizacja budżetu.
STRUKTURA ORGANIZACYJNA TRYBUNAŁU REWIDENTÓW KSIĘGOWYCH
ADAR-Audit Development and Report(Grupa ds.Kontroli
Raportów I Rozwoju)
I II III IV V DAS-Declaration of Assurance(Grupa ds. Deklaracji
ADAR DAS Gwarancyjnyh)
KOMITET EKONOMICZNO- SPOŁECZNY
Powstał na mocy Traktatu o Wspólnotach europejskich. W jego skład wchodzi 222 członków z 15 państw Unii Europejskiej. Reprezentuje interesy ekonomiczne i społeczne członków Unii. Poprzednikiem obecnego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego był w EWWiS(Europejska Wspólnota Węgla i Stali) Komitet konsultacyjny. Po fuzji instytucji trzech Wspólnot Europejskich utworzono właśnie Komitet Ekonomiczno-Społeczny jako wspólny. W skład Komitetu wchodzą przedstawiciele przedsiębiorców, producentów, kupców, rzemieślników i wolnych zawodów. W Komitecie działa 6 sekcji do spraw:
1. Unii Gospodarczej i Walutowej oraz spójności społecznej;
2. Rynku wewnętrznego, produkcji i konsumpcji;
3. Transportu, energii, infrastruktury i społeczeństwa informatycznego;
4. Zatrudnienia, spraw społecznych i obywatelstwa;
5. Rolnictwa, rozwoju obszarów wiejskich i środowiska naturalnego;
6. stosunków zewnętrznych.
Sekcje organizują tzw. Grupy studyjne ds. przygotowania opinii.
Komitet wydaje trzy rodzaje opinii:
1. Zewnętrzne na prośbę Komisji Europejskiej, Rady Unii Europejskiej oraz Parlamentu Europejskiego
2. Z własnej inicjatywy
3. Badawcze, wydawane tylko w przypadku, gdy Komisja lub Parlament poproszą o rozważenie sprawy i sugestie specjalistyczne, mogące prowadzić do opracowania propozycji ustawodawczej.
Miejsca dla poszczególnych państw podzielone są w Komitecie w sposób następujący: Niemcy, Francja, Wielka Brytania i Włochy mają po 24 miejsca, Hiszpania 21, Dania, Finlandia i Irlandia- po 9, Luksemburg 6. Mandat członkostwa trwa 4 lata i może być odnowiony. Komitet jest forum konsultacyjnym Wspólnot dla Rady oraz Komisji, które korzystają z jego opinii. Opinie Komitetu nie są jednak wiążące i mają charakter techniczny.
KOMITET STAŁYCH PRZEDSTAWICIELI
Jego zadaniem jest przygotowywanie obrad Rady Unii Europejskiej. Został ustanowiony na podstawie traktatu rzymskiego. Przedstawiciele są starszymi rangą ambasadorami państw członkowskich Unii Europejskiej akredytowanymi w Brukseli. Spotykają się co najmniej raz w tygodniu. W ramach Komitetu działa 200 grup roboczych.
Komitet odpowiada za przygotowanie spotkań Rady i odgrywa rolę głównego forum negocjacji w unijnym procesie ustawodawczym. Ambasadorzy i ich zastępcy zasiadają koło ministrów w czasie spotkań Rady i pod względem wpływu na kwestie europejskie ustępują jedynie szefom rządów i ministrom spraw zagranicznych. Komitet zajmuje się systematycznie tymi sporami, które czekają na ministerialną decyzje. Jeżeli starzy przedstawiciele, na podstawie wskazówek otrzymanych od swoich rządów, są jednomyślni w danej kwestii, jest ona zwykle umieszczana w\ na porządku obrad rady jako jej punkt najważniejszy, tzw. Punkt A. Najczęściej jednak okazuje się, że przedstawiciele mają odmienne zdania. Wtedy przedkładane propozycje są odsyłane do grup eksperckich niższego szczebla, aby tam zostały szczegółowo przedyskutowane. W większości przypadków, kiedy nie więcej niż jeden lub dwa rządy nie zgadzają się z pozostałymi, dana propozycja jest przekazywana Radzie Ministrów w oczekiwaniu, że to ona podejmie decyzję.
KOMITET REGIONÓW UNII EUROPEJSKIEJ
Instytucja Unii Europejskiej utworzona w 1994 r. W jej skład wchodzi 222 reprezentantów regionów państw członkowskich Unii, złożonej z 15 państw, z których każdy ma swojego zastępcę. Liczba reprezentantów danego kraju zależy od jego wielkości: Francja, RFN, Wielka Brytania oraz Włochy mają po 24 przedstawicieli; Hiszpania 21; Austria, Belgia, Grecja, Holandia, Portugalia i Szwecja po 12; Dania, Finlandia i Irlandia po 9, a Luksemburg- 6. Po rozszerzeniu Unii, zgodnie z ustaleniami traktatu nicejskiego, nowi członkowie wprowadzą do Komitetu swoich przedstawicieli w liczbie następującej: Polska 21,Czechy i Węgry po 12, Litwa i Słowacja po 9, Estonia, Łotwa, Słowenia po 7, Cypr- 6 i Malta- 5.
Reprezentanci to najczęściej szefowie regionów, burmistrzowie dużych miast oraz przewodniczący samorządów lokalnych. Członkowie Komitetu powoływani są co 4 lata przez radę Unii Europejskiej. Wybierają spośród siebie przewodniczącego, pierwszego wiceprzewodniczącego i członków prezydium( po jednym z każdego państwa należącego do Unii) na dwa lata. Za sprawy administracyjne odpowiada sekretarz generalny. Prace komitetu odbywają się w ośmiu stałych komisjach. Zadaniem Komitetu jest umożliwienie reprezentantom społeczności regionalnych i lokalnych uczestnictwa w tworzeniu Unii Europejskiej. Traktat z Maastricht określa konieczność konsultowania się z Komitetem w sprawach sieci transeuropejskiej, zdrowia publicznego, edukacji młodzieży, kultury. Komitet może z własnej inicjatywy opiniować działania w zakresie rolnictwa i ochrony środowiska dotyczące bezpośrednio regionów.
Pomimo, że instytucja ta ma ograniczony wpływ na procesy decyzyjne, daje możliwość udziału regionów w postanowieniach dotyczących szeroko pojętej integracji europejskiej, a także wspiera stosowanie zasady subsydiarności.
EUROPEJSKI BANK CENTRALNY
Instytucja, która rozpoczęła działalność w trzecim etapie budowy unii gospodarczej i walutowej krajów Unii Europejskiej. Jej główne zadania to emisja wspólnej waluty europejskiej- EURO, która została jedynym środkiem płatniczym w Unii po 1 lipca 2002 r., i nadzór nad Europejskim Systemem Banków Centralnych. Zalążkiem Europejskiego Banku Centralnego był europejski Instytut Walutowy. Za oficjalna datę utworzenia EBC uważa się 1 lipca 1998 r. Siedzibą Banku jest Frankfurt nad Menem.
EUROPEJSKI BANK INWESTYCYJNY
Utworzony na podstawie traktatów rzymskich w 1958 r. Jako własność wszystkich krajów członkowskich Unii Europejskiej. Wniosły one odpowiedni kapitał założycielski. Zadaniem Europejskiego Banku Inwestycyjnego jest dbałość o zrównoważony i stabilny rozwój rynku wewnętrznego Unii w interesie wszystkich krajów członkowskich.
Bank udziela kredytów lub gwarancji, które umożliwiają finansowanie projektów zagospodarowania słabiej rozwiniętych regionów Unii oraz realizację przedsięwzięć mających znaczenie dla więcej niż jednego państwa. Siedzibą Banku jest Luksemburg, gdzie pracuje Zarząd Banku oraz rada dyrektorów i gdzie raz do roku spotyka się Rada Gubernatorów Banku, złożona z ministrów finansów państw członkowskich.
EBI ma osobowość prawną i strukturę organizacyjną niezależną od innych instytucji Unii. Pomaga krajom Europy Środkowowschodniej, a także Afryki, Karaibów i Pacyfiku.
ŹRÓDŁA INFORMACJI:
LITERATURA
Iwona Kienzler „Leksykon Unii Europejskiej”, „Świat książki”, Warszawa 2003 r.
INTERNET
1. http://www.e-oborniki.pl/eu_instytucje.php?open=11
2. http://europa.eu.int/institutions/index_pl.htm
3. http://www.centrum.krakow.pl/instytucje_ue.htm