Broń biała i palna

Broń : sprzęt do niszczenia siły żywej i sprzętu przeciwnika. Środki rażenia : materiały i subst. Działające niszcząco na cel za pomocą en. Kinetycznej i en. Wyzwalanej podczas reakcji jądrowych.
Broń konwencjon. Wszystkie środki walki nie zaliczane do broni niekonwencj.
Broń konwencjonalna : BIAŁA, PALNA, strzelecka (k. Do 20 mm) bez ład. Kruszącego - indywidualna (pistolety, granatniki), - zespołowa (haubice) ; artyleryjska (pow 20) - duży zasięg granaty, miny, torpedy - duża siła rażenia i precyzyjność uderzenia. Precyzyjna (rakiety), wiązkowa (laserowa, mikrofalowa, plazmowa).
Broń palną dzielimy na:
• broń ręczna
• broń półautomatyczną (samopowtarzalna)
• broń automatyczną (samopowtarzalną)
Ze względu na rodzaj lufy broń dzielimy na:
• gładkolufową
• gwintowaną - w lufie jest gwint który powoduje podkręcie pocisku w locie dzięki czemu ma wększą przebijalność
• krótką
• długą

Kaliber oznacza wielkość pocisku.

Strzał jest to wyrzucenie pocisku z przewodu lufy, spowodowane ciśnieniem gazów powstających podczas spalania się ładunku prochowego.
Zjawisko strzału dzieli się na:
1) okres wstepny od chwili zapalenia się ładunku prochowego do chwili werżnięcia sie pocisku w gwinty lufy
2) okres pierwszy (gówny)od momentu werżnięcia sie pocisku w gwinty lufy do momentu spalenia sie ładunku prochowego
3) okres drugi od chwili całkowitego spalenia się ładunku prochowego do momentu, w którym pocisk opuścił lufę
4)okres trzeci od momentu wylotu pocisku z lufy do momentu ustania działania gazów na dno pocisku
Wyrzucony z przewodu lufy pocisk z określoną prędkością początkową leci dalej silą bezwładnosci. Podczas lotu pocisku w powietrzu działają na niego - siła ciężkości (pPrzyciągnie Ziemskie) i siła oporu powietrza. Na skutek działania tych dwóch sił pocisk nie porusza sie po linii prostej, lecz zatacza swym środkiem ciężkosci linię krzywą.
Linia krzywa zakreslana w powietrzu środkiem ciężkosci pocisku nazywa sie torem pocisku.
Rozróżnia sie nastepujace elementy toru pocisku:
*punkt wylotu - poczatek toru pocisku
* poziom wylotu - płaszczyzna poozioma przechodząca przez punkt wylotu
*linia strzału - linia prosta stanowiąca przedłużenie osi przewodu lufy wycelowanej broni (przed wystrzałem)
*linia rzutu - linia prosta stanowiąca przedłuzenie osi przewodu lufy w momencie strzału;
* kąt podniesienia - kąt zawarty miedzy linią strzału a poziomem wylotu
*kat rzutu - kąd zawarty miedzy linią rzutu a poziomem wylotu
*kąt wylotu - kat zawarty miedzy linią strzału a linią rzutu
*kat upadku - kad zawarty miedzy styczną do toru pocisku w punkcie upadku a poziomem wylotu
*punkt upadku - punkt przeciecia sie pocisku z poziomem wylotu

Historai broni
Muszkiet po raz pierwszy pojawil sie we Wloszech i Hiszpanii na poczatku XVI wieku w pózniejszym okresie zostal rozpowszechniony w calej Europie. Muszkiet byla to dluga, reczna, odprzodowa bron piechoty wyposazona w zamek lontowy, a pózniej kolowy. Uzywany byl w prawie wszystkich krajach europejskich jako bron wojskowa. Uzywany byl do konca XVII wieku. Muszkiet cechowal sie gladka lufa o kalibrze: od 17 do 25 mm. Czasem wyposazony byl w celownik i muszke. Ze wzgledu na duzy ciezar- okolo 9,5 kg w czasie oddawania strzalu musial byc opierany na specjalnej podpórce- forkiet. Szybkostrzelnosc muszkietu wynosila poczatkowo 1 strzal na godzine!!! W pózniejszym okresie szybkosc oddawania strzalu wzrosla do 1 strzalu na 15 minut. Zolnierzy uzbrojonych w muszkiety nazywano muszkieterami. Arkebuz byla to dluga, reczna bron palna wyposazona w zamek kolowy. Uzywana byla w XVI i XVII wieku przez wojsko europejskie. Arkebuzy mialy wieksza celnosc, oraz donosnosc od muszkietów lontowych. W arkebuzy uzbrojone byly niektóre oddzialy jazdy tzw. arkebuzerzy.

Broń składa się między innymi z:
• szkieletu
• zatrzasku zamkowego
• spustu
• kabłonku
• sprężyny powrotnej
• iglicy
• kurka
• magazynka
• lufa
• bezpiecznik
• podajnik
• wskaźnik załadowania
• zamek
• komora nabojowa

Broń ręczna krótka (do 9.52 mm) - broń o krótkim zasięgu, do tej broni można założyć tłumik aby zniwelować aby zniwelować do minium odgłos wystrzału. W tej broni możemy używać kilka rodzajów przyrządów celowniczych:
• celownik podstawowy, szczerbinka (w kształcie litery U) i muszka
• celownik laserowy
• celownik optyczny (lunetkowy)
Jest bronią używaną przez służby specjalne jako broń zapasowa noszona w kabuże założonej na udzie. Polska policja uzywa broni Walther P64, która niemieści się w standardach unii europejskiej gdyż ma ona za mały kaliber i zasłabą siłe rażenia podczas gdy amerykańska policja używa Beretty 92F. Najpopularniejsze modele broni krótkiej to:
• Walther P99
• Glock 17, 19, 20
• Magnum
• Jericho
• Sig Sauer 228

Broń długa (do 20 mm) do broni tej zaliczamy:
• wszelkie karabiny maszynowe
• karabiny snajperskie
• pistolety maszynowe
• strzelby gładko lufowe
• sztucery i wszelkie drylingi
Do broni automatycznej można podtrzepić granatnik. Najszybciej strzelną bronią jest Chain Gun (alias Mini Gun) ok. 6000 pocisków na minute. Do broni snajperskiej można podłączyć komputer dzięki czemu zasięg widzenia zwiększa się do kilku kilometrów.
Najpopularniejszą bronią snajperską jst Remington.
Karabiny maszynowe są zaliczane do broni szturmowej.

Broń biała dzieli się na:
• sieczną
• kłutą
• sieczno-kłutą
• obuchową
• drzewcową
Bron biala, wszystkie srodki sluzace do walki wrecz. Od najdawniejszych czasów az do XVI w. bron biala byla podstawowa bronia bojowa, mysliwska, a takze sportowa. Powszechnie stosuje sie podzial broni bialej na: obuchowa (maczuga, topór, kafar), drzewcowa (oszczep, kopia, lanca, pika), sieczna (szabla, miecz), klujaca (szpada) oraz klujaco-sieczna (rapier). Obecnie z broni bialej jednostki wojskowe na wyposazeniu posiadaja jedynie bagnety oraz noze wojskowe, a takze kordziki i szable, które stosowane sa wylacznie jako bron paradna.
Oszczep, znana od czasów prehistorycznych bron bojowa lub mysliwska sluzaca do walki wrecz lub rzutu. Skladala sie z drzewca dlugosci okolo 2 do 3 m o ostrzu zakonczonym grotem z kamienia, z kosci lub metalu. Oszczep uzywany do polowania na ryby, zwany harpunem posiada haczykowate ostrze lub ostrza. Do dzisiaj oszczep bywa uzywany do polowan na zwierzeta lub ryby przez niektóre plemiona w Afryce, Ameryce Poludniowej, Malezji i Oceanii.
Kopia w sredniowieczu bron ciezkiej kawalerii, zlozona z plaskiego grotu osadzonego na dlugim drzewcu, przewaznie ozdobiona proporcem, wygladem zblizona do włóczni piechura. W miare rozwoju uzbrojenia obronnego stawala sie coraz dluzsza i grubsza, a jej grot wezszy. W Europie Zachodniej kopia zniknela zupelnie wraz z koncem XVI w.
W Polsce, obok kopii typu zachodnioeuropejskiego, uzywano takze kopii wegierskich. W XVI w. wytworzyl sie typ kopii polskiej, uzywanej przez husarie do polowy XVIII w. Grot kopii polskiej byl przewaznie trójkatny, dzieki wydrazeniu wewnatrz nie byla ciezka, biegnace wzdluz drzewca dwa wasy stalowe uniemozliwialy odciecie konca kopii. Drzewce dlugosci do 4,50 m zaopatrzone bylo w waskie dlugie proporczyki. Husarz kruszyl kopie w pierwszym starciu, nastepnie w trakcie walki poslugiwal sie koncerzem.
Lanca, bron drzewcowa jazdy, uzywana od XVIII w., zastepowala kopię . Skladala sie z drzewca dlugosci ok. 2,8 m i osadzonego na nim waskiego grotu. Na koncu lancy umieszczony byl proporczyk. Tzw. temblak sluzyl do zawieszania lancy na ramieniu, strzemiaczko zas do zaczepiania broni o noge jezdzca.
Pika, bron drzewcowa uzywana przez piechote w krajach europejskich od XV do XVIII w. Skladala sie z drzewca i metalowego grotu. Pika szwajcarska miala 5 m, niemiecka 4,5 m dlugosci. Piechurów uzbrojonych w piki nazywano pikinierami.
Szabla, jednosieczna, dluga broń biała o zakrzywionej głowni, przeznaczona glównie do ciecia, choc niektóre jej konstrukcje umozliwialy wykonywanie pchniec. Szabla posiadala 3 typy rekojesci: otwarta, pólotwarta i zamknieta. Uzywana od starozytnosci po XX w., w Europie rozpowszechnila sie pod wplywem kontaktów z ludami Wschodu. W XVI w. wyksztalcil sie typ szabli polskiej, wywodzacej sie posrednio od szabli wschodniej, a bezposrednio od wegierskiej. Powszechna w uzyciu do II wojny swiatowej, obecnie sluzy jako bron boczna i paradna, a takze jako bron sportowa w szermierce.
Miecz, broń biała, sieczna lub obosieczna, o prostej glowni i rekojesci. Uzytkowany od epoki brazu. W sredniowieczu byl bronia rycerska. Charakterystyczna cecha mieczy z okresu od IX do XI w. byla krótka rekojesc i szeroka głownia. Od XIV w. glownia nabiera charakteru bardziej klujacego, a ksztalt rekojesci i jelca znacznie sie wydluza.
Szpada, dluga broń biała przeznaczona do klucia, o prostej, waskiej, obosiecznej głowni , zamknietej rekojesci z kulista glowica oraz jelcu zlozonym z kablaka i tarczy ochronnej. Szpada wyksztalcila sie na zachodzie Europy w 1. pol. XVII w. Powszechna w uzyciu w XVII-XVIII w., w XIX w. pozostala bronia wyzszych oficerów i urzedników. Obecnie uzywana jako bron sportowa w szermierce.
Rapier, broń sieczna o dlugiej, prostej, obosiecznej glowni, czasem trójgraniastej, przeznaczona do ciecia i klucia lub tylko do klucia, o zamknietej rekojesci zaopatrzonej w azurowy kosz sluzacy do oslony dloni.
Uzywany w Europie w XVI i XVII w. przez piechote i kawalerię, w Polsce przez wojska autoramentu cudzoziemskiego (arkebuzerów, dragonów, rajtarów).
Bagnet, broń biała, rodzaj sztyletu nakladanego na lufe karabinu lub pistoletu maszynowego, stosowany do walki wrecz. Nazwa pochodzi od francuskiego miasta Bajonna, gdzie zostal wynaleziony ok. polowy XVIII w.