Porównanie rzeźby greckiej V i IV w. p. n. e.

Starożytna Grecja posiadała wielu wybitnych rzeźbiarzy. Zajmę się przede wszystkim rzeźbą V i IV w .p.n.e. czyli okresu klasycznego i hellenistycznego. Z punktu widzenia osoby nie zainteresowanej sztuką te dwa okresy niczym znacznym się nie różnią. Jednak osoba która zgłębi ten temat nie będzie miała takiego zdania.
Rzeźby greckie okresu klasycznego są rzeźbami bardzo idealizującymi piękno ciała ludzkiego. Wyidealizowane ciało ludzkie nie mogło mieć na sobie oznak starości, wyrazu twarzy. W rzeźbach tych podkreślana jest „muskulatura ciała” którą dobrze widać na zdjęciu. Weźmy pod uwagę przede wszystkim rzeźby Polikleta który powiedział, że w rzeźbie musi być czuć pracę mięśni. Poliklet rozpoczął swoimi rzeźbami „kanon Polikleta” któro mówił, że gdy lewa noga pracuje to lewa ręka odpoczywa, natomiast gdy prawa ręka pracuje to prawa noga odpoczywa. Posągi przedstawiane były w bez ruchu. Były one tworzone do oglądania przede wszystkim on face. Nie znaczy to jednak iż nie można było ich oglądać od tyłu. Co było normalne w tamtych czasach ciało męskie przedstawiano nago, a ciało damskie okryte było szatą bardzo przylegającą do ciała by także oddać jego piękno. Styl ten nazywany jest „stylem mokrych szat”. Przedstawiano nie tylko ludzi lecz także bogów. Najsławniejszym rzeźbiarzem greckim rzeźbiącym bogów okresu klasycznego był Fidiasz. Jego dziełami są posągi Zeusa Olimpijskiego i Ateny Partenos. W okresie klasycznym do wykonywania rzeźb używano brązu oraz chryzelefantyny. W okresie tym tworzyli tacy rzeźbiarze jak: Poliklet, Fidiasz i Myron. Stworzyli takie dzieła jak:
• Myron – Dyskobol, Atena i Marsjasz
• Fidiasz – Atena Promachos, Atena Partenos, Zeus olimpijski, Amazonka
• Poliklet – Amazonka, Doryforos
Okres hellenistyczny to zupełnie inny pogląd na rzeźbę. W okresie hellenistycznym artyści nie przykładali uwagi do wyidealizowania ciała ludzkiego, przez co doszło do umelancholijnienia ciała ludzkiego, zwłaszcza w rzeźbach mężczyzn. Nie pokazywano
już „muskulatury mięśni”, lecz przedstawienie postaci które są bardzo podobne do ludzi zwykłych co bardzo dobrze widać na zdjęciu. Bardzo ważną różnicą było przedstawianie postaci w rzeźbie było bardzo dzynamiczne . Cechą rzeźb hellenistycznych było to, iż nie były one stworzone tylko do oglądania on face. Okazywały takie samo piękno oglądając je on face jak i oglądając je z boku i od tyłu. Rzeźby są smuklejsze, esowate (w kształcie litery S). wygięcie, które towarzyszy pozie kontrapostu jest na przemian silniejsze i bardziej miękkie. Powstaje pierwszy akt kobiecy czyli przedstawienie kobiety w pełni „pięknej” czyli nagiej. Bogowie przedstawieni są na sposób ludzki. Nie są wyidealizowani. Mają oni cechy ludzkie, można po nich poznać ich słabe punkty jakimi są: pijaństwo, rozpusta i inne. W okresie hellenistycznym powrócono do marmuru. Najsłynniejszymi rzeźbiarzami IV w. p.n.e. byli: Praksyteles, Skopas i Lizyp. Najsłynniejsze dzieła tych artystów:
• Skopas – Bachantka
• Praksyteles – Hermes z Dionizosem, Apollo z jaszczurką, Afrodyta z Knidos
• Praksyteles – Apoxyomenos, Herakles Farnese.
Okres klasyczny oraz okres hellenistyczny nie są takie same, co próbowałem udowodnić. Oba okresy są zupełnie odmienne, lecz obydwa się dopełniają. Gdyby spojrzeć na nie od strony zwykłego człowieka nie interesującego się sztuką, jeden nie miał by sensu bez drugiego. Na obydwa te okresy zaważyły czynniki historyczne, bez których by nie powstały.