Rozwój i powstanie opery w Polsce

Początki opery w Polsce sięgają pierwszej połowy XVII wieku. Na dworze króla Władysława IV w 1628 roku wystawiono wówczas operę "Galatea". Do tekstu Chiabrery muzykę stworzył  Sandre Orlandi. Jednak przez następne  150 lat na naszych scenach wystawiano opery włoskie, francuskie lub niemieckie. W 1765 r. Stanisław August Poniatowski utworzył polski teatr publiczny. W 1770 r. Franciszek Bohomolec napisał utwór dramatyczny zatytułowany „Nędza uszczęśliwiona”, do której muzykę skomponował Maciej Kamieński (1734-1821). Praca nad pierwszym w pełni polskim dziełem scenicznym, dedykowanym Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu, trwała kilka lat. Pierwotną wersję tekstu rozbudował Wojciech Bogusławski i w 1778 r. w Pałacu Radziwiłłowskim miała miejsce prapremiera tej opery. Oprócz Kamieńskiego opery polskie w 2 połowie XVIII w. pisali Antoni Weinert (1751-1850), Gaetano (właściwie Kajetan Mayer, zm. ok. 1792 r.) oraz Jan Stefani (1746-1829), przy czym z ich dzieł ocalały tylko nieliczne. Szczególną ważną pozycję w historii opery polskiej zajmuje jedyne zachowane dzieło Gaethana: „Żółta szlafmyca albo Kolęda na Nowy Rok” do libretta Franciszka Zabłockiego. W utworze znajdują się elementy rdzenne polskie, zarówno pieśniarskie, jak i taneczne. Szczytowym osiągnięciem w dążeniu do stworzenia opery narodowej jest „Cud mniemany czyli Krakowiacy i Górale” Jana Stefaniego do libretta Wojciecha Bogusławskiego, po raz pierwszy wykonany w 1794 r. Wystawienie tej opery zbiegło się z realizacją uchwał Sejmu Czteroletniego (1788-1792) i wybuchem powstania kościuszkowskiego. Po upadku powstania rząd pruski zamknął Teatr Narodowy. W. Bogusławski opuścił Warszawę i wraz z grupą aktorów i tancerzy, wyruszył najpierw do Krakowa, potem do Lwowa. W latach 1794 – 1799 Lwów stał się ośrodkiem polskich przedstawień. Po powrocie do Warszawy Bogusławski powierzył stanowisko dyrektora w ponownie otwartym Teatrze Narodowym Józefowi Elsnerowi. Największe zasługi dla polskiej kultury muzycznej położyli dwaj działający równocześnie w Warszawie kompozytorzy, dyrygenci i organizatorzy życia muzycznego: Józef Elsner (1769-1854) oraz Karol Kurpiński (1785-1857). Józef Elsner przez 25 lat kierował Operą w Teatrze Narodowym. Skomponował między innymi: opery Leszek Biały i Król Łokietek. Karol Kurpiński w 1800 r. otrzymał stanowisko w Warszawie dyrektora orkiestry opery.  Jednocześnie rozpoczął działalność kompozytorską, wystawiając w 1811 r. operetkę „Dwie chatki". W 1812 r. wystawił wielką operę „Pałac Lucypera" do słów Żółkowskiego. Stworzył jeszcze opery m.in.: „Jadwiga" (1813), „Zamek na Czorsztynie" (1819), „Szarlatan" (1813).     Pozdrawiam.

Muzyka wokalna średniowiecza i renesansu - Dostałęm za nia 6!

♪ Muzyka w średniowieczu (IV-XV w.) ♫
Krótki rys epoki
W okresie ok. 300–ok. 1430 dokonał się jeden z największych przełomów w dziejach muzyki: panującą monodię wyparła rozwijająca się od ok. IX w. muzyka wielogłosowa. Ro...

Romantyzm - konspekt.

Dworek szlachecki i jego mieszkańcy w literaturze

Właściwie kultura polska do końca II Wojny Światowej miała charakter ziemiańsko-dworkowy. Dopiero założenia ustroju realnego socjalizmu doprowadziły do przekształcenia Polski w kr...

Bilans II Rzeczpospolitej

Po obaleniu caratu przez rewolucje lutową a następnie rewolucja październikowa w Rosji, rozpad Austro-Węgier i załamanie potęgi Niemiec, a przede wszystkim wysiłek samych Polaków stworzyły sprzyjające warunki odbudowie państwa Polskiego. ...

Barok.

Kierunek w kulturze europejskiej XVII i pierwszej połowy XVIII w., zapoczątkowany we Włoszech w drugiej połowie XVI w., objął także niektóre kraje Ameryki Łacińskiej; kultura baroku kształtowała się pod wpływem sporów religijnych (ref...

Epoka Oświecenia

TEMAT: Oświecenie – epoka rozumu i postępu.

1) Podłoże i czas trwania epoki.

Oświecenie miało podobne podłoże jak odrodzenie. Klasę społeczną, która odegrała najważniejszą rolę, była francuska burżuazja. Za Ludw...