Chrzest Polski i jego znaczenie.

1. Wstęp
W pracy chciałabym ukazać kolejne etapy na drodze do przyjęcia przez Polskę chrztu, omówić przyczyny przyjęcia, skutki oraz znaczenie, jakie miało dla Polski przyjęcie Chrztu przez Mieszka I. Chronologiczne zestawienie po sobie faktów historycznych będzie pomocne przy ukazaniu ogromnej wagi, jakie miało to wydarzenie dla późniejszych losów państwa.

2. zestawienie ważniejszych wydarzeń
· Objęcie rządów książęcych przez Mieszka I w 963r.
· Wojny terytorialne prowadzone przez Mieszka z innym plemionami w 963r.
· Bitwa pod Cedynią w 972r.
· Uroczysty chrzest Mieszka i jego najbliższego otoczenia odbył się w Gnieźnie w Wielkanoc 966
· Założenie pierwszego polskiego biskupstwa w Poznaniu przez duchownego Jordana w 968r.
· Mieszko oddaje swe państwo gnieźnieńskie pod opiekę św. Piotra, czyli papieża w 992r.
3. Analiza problematyki zagadnienia

Na początku swego panowania Mieszko toczył walkę ze słowiańskimi plemionami: Wieletów zamieszkujących obszar między dolną Odrą a Łabą i Wolinian na wyspie Wolin. Wspomagali ich przeciw Mieszkowi możni niemieccy. Już w 963 doszło do walki. Mieszko dwukrotnie stawał przeciw Wieletom, a nawet w jednej z wypraw zginął jego nieznany z imienia brat (965r.). Dopiero bitwa pod Cedynią w 972 r. przesądziła o zdobyciu Pomorza Zachodniego przez Mieszka. Polacy zadali tam klęskę wschodnioniemieckiemu margrabiemu Hodonowi. Walka o ujście Odry zakończyła się włączeniem do Polski Pomorza Zachodniego po Wolin i Kołobrzeg. Mieszko wiedział,że ziemie, które zdobył będą chcieli przejąć możni niemieccy i pojął, że chcąc zabezpieczyć swój kraj musi przyjąć chrzest,aby wrogowie nie mówili, że najeżdżają Polskę pod pozorem narzucenia chrześcijaństwa.

Mieszko pojął, że przyjęcie religii chrześcijańskiej umożliwi mu upodobnienie Polski do silniejszych oraz lepiej zorganizowanych państw europejskich. Pozwoli także zabezpieczyć się przed zaborczymi dążeniami cesarstwa niemieckiego. Zabiegi o przyjęcie chrztu rozpoczął Mieszko wówczas, przeciwko jego dążeniom politycznym mogło stanąć niemieckie duchowieństwo zainteresowane podporządkowaniem Polski swojej działalności misyjnej.Książę zwrócił się ku sąsiednim Czechom, które wcześniej przyjęły chrzest, i „zażądał w małżeństwo jednej bardzo dobrej chrześcijanki imieniem Dąbrówka. Lecz ona odmówiła poślubienia go, jeśli nie zarzuci owego zdrożnego obyczaju i nie przyrzeknie zostać chrześcijaninem. Gdy zaś on przystał, że porzuci ów zwyczaj pogański i przyjmie sakramenta wiary chrześcijańskiej, pani owa przybyła do Polski, [...] ale nie pierwej podzieliła z nim łoże małżeńskie, aż powoli a pilnie zaznajamiając się z obyczajem chrześcijańskim i prawami kościelnymi, wyrzekł się błędów pogaństwa i przeszedł na łono matki-Kościoła”. Przed ślubem Mieszko musiał oddalić siedem żon, które miał jako książę pogański.

Uroczysty chrzest Mieszka i jego najbliższego otoczenia odbył się w Gnieźnie w Wielkanoc 966 r. Możemy tylko wyobrazić sobie jak wyglądał chrzest Polan. Ówczesne przepisy kościelne nakazywały chrzcić przez zanurzenie całego ciała. Chrzczono więc w chrzcielnicy, podobnej do wielkiej kadzi lub rzecze.Wkrótce w głównych grodach zbudowano pierwsze kościoły drewniane lub z kamienia.Wraz z księciem przyjęło chrzest jego otoczenie wraz z drużyną, zaś w miarę upływu czasu więcej mieszkańców jego państwa. Uczono po polsku podstawowych modlitw: „Ojcze nasz”, „Zdrowaś Mario” i „Wierzę". W 968 r. przybył na nasze ziemie biskup Jordan, który był wysłany przez papieża dla krzewienia wiary chrześcijańskiej w Polsce. Ich" pierwszy biskup Jordan wielce się nad nimi napocił, nakładając ich niezmordowane słowem i czynem, nim ich przywiódł do uprawiania winnicy Pańskiej "- napisał niemiecki Thietmar. Jordan założył w Poznaniu pierwsze polskie biskupstwo misyjne, podległe bezpośrednio papieżowi. Rozpoczęła się stopniowa chrystianizacja mieszkańców kraju, prowadzona przez przybyłych do Polski zakonników.
Chrzest miał dla państwa Mieszka doniosłe i wielostronne znaczenie. Mieszko przyjął go z własnej woli. Dzięki przyjęciu chrztu Mieszko stawał się równy innym władcom państw chrześcijańskich. Jeśli w jakimś państwie lub plemieniu nie zrozumiano tego na czas, było ono wchłaniane przez mocniejszych, chrześcijańskich sąsiadów. Ci, bowiem podbijali je w imię nawracania pogan. Taki los spotkał Słowian połabskich i Prusów. Mieszko postarał się też o niezależną od innych ośrodków kościelnych własną organizację kościelną. Duchowni chrześcijańscy byli jedynymi wówczas ludźmi w Polsce, którzy umieli czytać i pisać. Przywieźli ze sobą drogocenne, łacińskie księgi kościelne. Uczyli łaciny tych Polaków, którzy zamierzali zostać duchownymi. Mieszko i jego zastępcy wysyłali duchownych jako posłów do innych władców i papieża. Duchowni prowadzili też korespondencję władzy. U schyłku życia, chcąc zabezpieczyć niezależność polskiej organizacji kościelnej, oddał Mieszko swe państwo gnieźnieńskie pod opiekę św. Piotra, czyli papieża. Pozwolił Polsce wejść do wspólnoty państw chrześcijańskich i uniknąć podporządkowania powstającemu właśnie w Magdeburgu niemieckiemu arcybiskupstwu dla ziem słowiańskich. Otworzył także dostęp do łacińskiej cywilizacji i kultury, którą duchowni przekazywali wraz z szerzeniem prawd wiary. Jedna religia i jedna organizacja kościelna spajały i wzmacniały organizm państwa. Księża, którzy jako jedyni znali język dyplomacji - łacinę, posiadali umiejętność czytania i pisania, prowadzili kancelarię książęcą, kontrolowali skarb, pełnili rolę posłów na obcych dworach. Chrześcijaństwo przynosiło złagodzenie surowych obyczajów pogańskich, lepiej niż prymitywne religie zaspokajało potrzeby umysłowe ówczesnych ludzi, a przez swą uroczystą liturgię przemawiało do wyobraźni i rozbudzało poszanowanie dla nowej wiary Od momentu chrztu rozpoczął się proces przyjmowania dziedzictwa kulturowego chrześcijaństwa. Wprowadzenie jednolitej religii umacniało spoistość wewnętrzną państwa i osłabiało dążenia do utrzymania swojej odrębności byłych ziem plemiennych. Ponad to tworzono zręby form kancelaryjnych, umiejętność pisania i zasad dyplomacji, i co najważniejsze Polska weszła do "rodziny państw chrześcijańskich".