Udział Polski w OBWE.

Statystyka polskiego Przewodnictwa w OBWE w 1998 ROKU
1
Liczba przemówień Ministra SZ RP 26
2 Liczba zagranicznych wyjazdów Ministra w charakterze Przewodniczącego OBWE 18
3 Liczba listów Przewodniczącego OBWE do Ministrów SZ 122
4 Liczba oświadczeń Przewodniczącego OBWE 19
5 Liczba przyjętych decyzji przez Radę Ministerialną i Stałą Radę OBWE Stała Rada: 74
Rada Ministerialna: 10
6 Liczba nominacji wystawionych przez Przewodniczącego na stanowiska w strukturach OBWE 32
7 Liczba cotygodniowych biuletynów informacyjnych "OSCE Update", o działaniach bieżących Organizacji i Przewodnictwa (w jęz. angielskim) 48
8 Liczba wydanych komunikatów prasowych OBWE w okresie polskiego Przewodnictwa 52
9 Udział w posiedzeniach Grupy Kontaktowej (na szczeblu ministerialnym i dyrektorskim) 8
10 Inicjacja i udział w posiedzeniach Grupy Przyjaciół Albanii, w charakterze Współprzewodniczącego. 3
11 Spotkania i kontakty z Organizacjami Międzynarodowymi 19 (w tym 12 w Wiedniu)
12 Seminaria i konferencje o charakterze pozarządowym pod polskim przewodnictwem lub Współprzewodnictwem 8
13 Cykliczne spotkania OBWE ("trójki", Rada Ministerialna, Forum Ekonomiczne, Spotkanie Implementacyjne Wymiaru Ludzkiego) 11
14 Liczba raportów przygotowanych dla SG ONZ w sprawie Kosowa 8
15 Notatki informacyjne dot. problematyki Przewodnictwa 53
16 Liczba posiedzeń plenarnych Stałej Rady OBWE w Wiedniu 55
17 Liczba posiedzeń Komitetu Modelu Bezpieczeństwa w Wiedniu 24 (oraz 28 posiedzeń grup roboczych)
18 Łączna liczba formalnych i nieformalnych posiedzeń oraz konsultacji w wiedeńskim ośrodku OBWE 1360


Organizacja Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie – OBWE (Organisation for Security and Cooperation in Europe – OSCE) – następczyni Konferencji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (KBWE), powstałej na forum dialogu politycznego i negocjacji pomiędzy Wschodem i Zachodem w pierwszej połowie lat 70-ych. Zmiana nazwy nastąpiła podczas spotkania „na szczycie” przywódców państw członków KBWE w Budapeszcie, w dniach 5 – 6 grudnia 1994 roku i obowiązuje od 1 stycznia 1995 roku. OBWE uznawana jest za „porozumienie regionalne” w rozumieniu Karty Narodów Zjednoczonych. Organizację tę można określić jako system zorganizowanej współpracy wszystkich państw europejskich, USA i Kanady oraz azjatyckich państw postradzieckich, którego celem jest zapobieganie użycia siły w stosunkach między państwami i podejmowanie działań zmierzających do rozwiązywania konfliktów tak, aby bezpieczeństwo żadnego państwa nie było zagrożone przez inne. Chodzi o wytworzenie wzajemnego zaufania w stosunkach między państwami europejskimi drogą współpracy we wszystkich niemal dziedzinach (głównie w gospodarce i kulturze) oraz podejmowanie działań na rzecz umacniania instytucji demokratycznych i przestrzegania praw człowieka.
Organizacja liczy sobie obecnie 55 państw „od Vancouveru po Władywostok”. Wszystkie państwa mają równy status, a postanowienia przyjmowane są w oparciu o zasadę consensusu. Deklaracje i decyzje KBWE/OBWE mają charakter polityczny.
Rys historyczny.
Idea zwołania KBWE narodziła się w latach 60-ych w związku z koniecznością przezwyciężenia i osłabienia rywalizacji polityczno – wojskowej między państwami Układu Warszawskiego i NATO. Politycy ówczesnej doby uświadamiali sobie fakt, że niczym nieograniczona konfrontacja niesie szkody dla obu stron i może grozić wybuchem konfliktu. Wśród inicjatorów spotkania była Polska – na forum Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych 14 grudnia 1964 roku minister spraw zagranicznych Adam Rapacki przedstawił propozycję zwołania konferencji ogólnoeuropejskiej w sprawie bezpieczeństwa i współpracy. W 1972 roku odbyło się pierwsze spotkanie przygotowawcze, a w 1973 roku rozpoczął się właściwy proces w postaci dwu- i wielostronnych konsultacji oraz konferencji międzynarodowych, który doprowadził do podpisania 1 sierpnia 1975 roku przez przywódców 35 państw (wszystkich, oprócz Albanii, państw europejskich oraz USA i Kanady) Aktu Końcowego KBWE. Była to uroczysta deklaracja intencji politycznych, zawierająca m.in. tzw. „dekalog helsiński”, czyli podstawowe zasady postępowania państw wobec siebie oraz w stosunku do własnych obywateli. W dokumencie tym po raz pierwszy wrogie pod względem ideologicznym państwa przyjęły wspólny katalog reguł postępowania względem siebie w celu umocnienia bezpieczeństwa.
Deklaracja zasad rządzących wzajemnymi stosunkami między państwami uczestniczącymi, zawarta w Akcie Końcowym KBWE, odwoływała się do demokratycznych zasad stosunków międzynarodowych zawartych w Karcie Narodów Zjednoczonych, ale wprowadzała też nowe: nienaruszalność granic, integralność terytorialną państw, poszanowanie praw człowieka i podstawowych wartości, włączając w to wolność myśli, sumienia, religii lub przekonań. Akt Końcowy wymieniał trzy dziedziny współpracy niezbędne dla pokojowego rozwoju stosunków międzynarodowych w Europie: bezpieczeństwo (tzw. pierwszy koszyk), gospodarkę, naukę i technikę oraz ochronę środowiska naturalnego (tzw. drugi koszyk), dziedziny humanitarne, obejmujące kontakty międzyludzkie, przepływ idei i informacji, kulturę i oświatę (tzw. trzeci koszyk).
Proces KBWE/OBWE jest kontynuowany, zgodnie z postanowieniami Aktu Końcowego, w formie spotkań ekspertów z różnych dziedzin, rokowań międzynarodowych oraz konferencji przeglądowych na szczeblu rządowym. Wówczas to państwa uczestniczące w KBWE zawierały porozumienia, podejmując istotne zobowiązania mające na celu przestrzeganie praw człowieka oraz środków budowy zaufania między państwami np. poprzez wcześniejsze uprzedzanie o działaniach wojskowych oraz wymianę informacji wojskowych. Zorganizowano również wiele spotkań ekspertów oraz kilka rodzajów rokowań międzynarodowych w sprawie militarnych aspektów bezpieczeństwa, praw człowieka, pokojowego rozwiązywania sporów, ochrony środowiska, mediów, nauki, kultury i współpracy gospodarczej. Np. rokowania w Sztokholmie (17 stycznia 1984 r. – 19 września 1986 r.) poświęcone środkom budowy zaufania zakończyły się porozumieniem państw sygnatariuszy co do praktycznego sposobu realizacji takich środków, jak: powiadamianie o manewrach wojskowych, wysyłanie obserwatorów na czas ich trwania, udostępnianie ogólnych danych dotyczących własnych sił zbrojnych.
Karta Paryska Nowej Europy z listopada 1990 roku zapoczątkowała nowy etap w rozwoju procesu OBWE. Karta stała się narzędziem przemiany KBWE z forum negocjacji i dialogu w aktywną strukturę operacyjną. Na pierwszym od czasu Helsinek „szczycie” szefowie państw i rządów przyjęli dokument nadający KBWE nową tożsamość w nowym środowisku międzynarodowym oraz wykorzystujący bezprecedensowe możliwości współpracy wynikłe z załamania się porządku jałtańskiego. Wytycznym współpracy w „nowej Europie” towarzyszyło utworzenie instytucji KBWE, tj. Centrum Zapobiegania Kryzysom w Wiedniu, Biuro Wolnych Wyborów w Warszawie, Sekretariat w Pradze. Karta Paryska ustanowiła też trzy fora wielostronnych konsultacji: Radę złożoną z ministrów spraw zagranicznych państw KBWE, wspomagający ją Komitet Wysokich Przedstawicieli oraz regularne spotkania na szczycie szefów państw i rządów. W ciągu kilkunastu miesięcy powstała w Wiedniu tzw. „Grupa Wiedeńska” stałych przedstawicieli państw uczestniczących. Po przyjęciu państw powstałych w wyniku rozpadu byłego ZSRR i SFRJ, liczba członków KBWE wzrosła do 55.
W ramach procesu KBWE wynegocjowano Traktat o konwencjonalnych siłach zbrojnych w Europie (CFE), który został podpisany w listopadzie 1990 roku przez 30 państw. Traktat ten ogranicza konwencjonalne siły lądowe i powietrzne na obszarze od Atlantyku po Ural. Uzupełniająca CFE umowa (tzw. CFE 1A) ogranicza stan osobowy armii w tym samym regionie. Pod auspicjami KBWE wynegocjowany został również Traktat o otwartych przestworzach („Open Skies Treaty”). W 1992 roku KBWE przyjęła obszerny dokument dotyczący środków budowy zaufania i bezpieczeństwa (CSBM). We wrześniu 1992 roku powołany został nowy organ negocjacyjny i konsultacyjny: Forum Współpracy w dziedzinie Bezpieczeństwa z siedzibą w Wiedniu.
Współpracę w ramach KBWE umocnił nowy Dokument Helsiński, przyjęty przez szefów państw i rządów w lipcu 1992 roku. Ustanowił on praktyczne narzędzia, służące wzmocnieniu wkładu KBWE w ochronę praw człowieka i przeciwdziałanie kryzysom na obszarze jej działania. W szczególności wzywał do wzmocnienia roli KBWE w zakresie wczesnego ostrzegania, zapobiegania i rozwiązywania konfliktów. Powołano instytucję Wysokiego Komisarza ds. Mniejszości Narodowych. W grudniu 1992 roku Rada Ministerialna utworzyła urząd Sekretarza Generalnego, zaś rok później – Sekretariat z siedzibą w Wiedniu. W grudniu 1993 roku powstał w Wiedniu nowy organ konsultacji wielostronnych – Stały Komitet (przekształcony później w Stałą Radę), umacniający proces współpracy i wypracowania decyzji dzięki cotygodniowemu trybowi spotkań. Nowy, operacyjny wymiar KBWE rozwinął się wraz z wysyłaniem najpierw jednorazowych, a następnie długotrwałych misji dyplomatycznych w rejony potencjalnych lub istniejących konfliktów.
Na spotkaniu w Budapeszcie, w 1994 roku, szefowie państw i rządów podjęli wreszcie decyzję o utworzeniu OBWE.
Współpraca w ramach OBWE wspiera się na dwóch kluczowych przesłankach:
- koncepcji niepodzielnego i wszechstronnego bezpieczeństwa (indivisible and comprehensive security), obejmującego aspekty polityczno – wojskowe, gospodarcze i prawa człowieka;
- koncepcji kooperatywnego bezpieczeństwa (co-operative security), stawiającego sobie za cel współpracę wzajemnie wspierających się struktur bezpieczeństwa.
Pomimo wysiłków podejmowanych od czasów spotkania w Paryżu OBWE nie stwarza pełnych gwarancji bezpieczeństwa dla wszystkich jej członków. Konflikty m.in. w regionie kaukaskim lub na Bałkanach (Kosowo) dowodzą, że OBWE nie jest w stanie sama ich rozwiązać i musi współpracować z innymi organizacjami regionalnymi. Mała skuteczność OBWE wynika m.in. stąd, że państwa mają różne koncepcje bezpieczeństwa europejskiego. Zbyt duża liczba państw uczestniczących w niej sprawia, że proces podejmowania decyzji jest rozciągnięty w czasie i bardzo trudno jest osiągnąć consensus. Najważniejsze jest jednak to, że OBWE nie dysponuje środkami przymusu w postaci sankcji ekonomicznych ani własnymi siłami zbrojnymi.
Struktury i instytucje OBWE.
Spotkania „na szczycie” i konferencje przeglądowe
Spotkania „na szczycie” szefów państw i rządów odbywają się zasadniczo co 2 lata. Określają one strategiczne priorytety OBWE i zapewniają konsultacje na najwyższym szczeblu politycznym. Ostatnie „szczyty” odbyły się w Stambule (18-19 XI 1999 r.) i Lizbonie (2-3 XII 1996 r.). Spotkania takie poprzedzane są przez konferencje przeglądowe. Ich zadaniem jest ocena całego spektrum działalności OBWE, debata na temat implementacji postanowień przez kraje członkowskie oraz rozważanie ewentualnych propozycji dotyczących zmian w strukturach organizacji.
Rada Ministerialna
Rada ministrów spraw zagranicznych jest organem decyzyjnym i zarządzającym OBWE. Zajmuje się sprawami o długofalowym i kluczowym znaczeniu dla Organizacji, i podejmuje decyzje wytyczające kierunki jej działań. Przygotowuje również spotkania szefów państw i rządów oraz uczestniczy w implementacji zadań i decyzji, przez nie określonych. Rada spotyka się co najmniej raz w roku, w różnych państwach, z wyłączeniem tych lat, kiedy odbywają się spotkania „na szczycie”.
Wysoka Rada
Organ odpowiedzialny za nadzorowanie, kierowanie i koordynację działań OBWE, który powinien formalnie zbierać się w Pradze co najmniej dwukrotnie w ciągu roku na szczeblu wyższych urzędników, przeważnie dyrektorów politycznych resortów spraw zagranicznych. W praktyce ostatnich dwóch lat funkcje Wysokiej Rady przejęła Stała Rada w Wiedniu. Wysoka Rada zbiera się raz do roku w Pradze, jako Forum Gospodarcze OBWE.
Stała Rada
Stała Rada jest odpowiedzialna za bieżącą działalność OBWE. Jej pracami kieruje ambasador kraju sprawującego przewodnictwo Organizacji w danym roku (w 1998 roku Polak, w 1999 roku Norweg, w 2000 r. Austriak). Członkowie Rady, szefowie delegacji wszystkich państw OBWE, spotykają się raz w tygodniu w centrum konferencyjnym Hofburg w Wiedniu. Rada prowadzi regularne, rozległe konsultacje oraz podejmuje decyzje we wszystkich kwestiach dotyczących działalności OBWE. Może być również zwołana ad hoc, w celu zajęcia się nagłymi wypadkami.
Forum Współpracy w dziedzinie Bezpieczeństwa
W skład Forum wchodzą przedstawiciele wszystkich państw OBWE. Jest to organ autonomiczny (tzn. nie podporządkowany Stałej Radzie). W trakcie cotygodniowych spotkań w wiedeńskim Hofburgu prowadzi negocjacje i konsultacje na temat konkretnych środków, mających na celu wzmocnienie bezpieczeństwa, zaufania i stabilności w Europie. Główne zadania Forum, to:
- negocjacje na temat kontroli zbrojeń, rozbrojenia oraz budowa zaufania i bezpieczeństwa;
- regularne konsultacje i intensywna współpraca w kwestiach bezpieczeństwa;
- zmniejszanie ryzyka konfliktów w aspektach wojskowych.
Forum jest także odpowiedzialne za implementację środków budowy zaufania i bezpieczeństwa (Dokumenty Wiedeńskie 1994 i 1999), przygotowywanie seminariów na temat doktryn wojskowych, dorocznych spotkań oceniających stopień implementacji. Pełni również funkcję forum dyskusji i wyjaśniania informacji wymienianych w ramach przyjętych CSBM.
Urzędujący Przewodniczący
Urzędującym Przewodniczącym OBWE jest minister spraw zagranicznych jednego z państw członkowskich, wybierany przy zachowaniu zasady consensusu na okres jednego roku. Przewodniczący i jego przedstawiciele odpowiedzialni są za koordynację i konsultacje prowadzone w ramach wielostronnych struktur Organizacji, w kwestiach związanych z jej bieżącą działalnością. Urzędujący Przewodniczący reprezentuje również OBWE w kontaktach z innymi organizacjami. W swoich działaniach jest wspierany przez:
- tzw. „trojkę”, złożoną z poprzedniego, obecnego i przyszłego przewodniczącego (w 1999 roku są to ministrowie spraw zagranicznych Polski, Norwegii i Austrii);
- tzw. „osobistych przedstawicieli”, którym udziela się odpowiedniego mandatu w określonych sprawach.
Sekretarz Generalny i Sekretariat
Sekretarza Generalnego powołuje Rada Ministerialna na 3-letnią kadencję. Jego biuro (Sekretariat OBWE) znajduje się w Wiedniu. Sekretarz Generalny wspiera Urzędującego Przewodniczącego w działalności związanej z wypełnianiem zadań OBWE. Do jego obowiązków należy m.in. administracyjne zarządzanie strukturami i operacjami Organizacji.
Struktura Sekretariatu obejmuje Centrum Zapobiegania Konfliktom, Departament ds. Ogólnych oraz Departament Administracji i Budżetu. Filia Sekretariatu w Pradze prowadzi archiwa OBWE oraz zajmuje się dystrybucją jej publicznie dostępnych dokumentów.
Wysoki Komisarz ds. Mniejszości Narodowych
Urząd ten, z siedzibą w Hadze, ma za zadanie reagowanie, w możliwie najwcześniejszym stadium, na napięcia etniczne mogące zagrażać rozwinięciem się w konflikt na obszarze działania Organizacji. Zadaniem Wysokiego Komisarza jest promowanie rozwiązań dla napięć na tym tle, mogących zagrażać stabilności wewnętrznej i stosunkom między państwami OBWE.
Biuro Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka
Biuro Instytucji Demokratycznych i Praw Człowieka (wcześniej: Biuro Wolnych Wyborów) ma siedzibę w Warszawie. Zajmuje się promowaniem praw człowieka, demokracji i rządów prawa. Realizuje w tym zakresie szereg projektów pomocy prawnej i edukacyjnej. Organizuje spotkania i seminaria ekspertów dotyczące implementacji zobowiązań przyjętych w ramach tzw. „ludzkiego wymiaru” OBWE. Pełni także funkcję „łącznika” w wymianie informacji na temat budowania instytucji demokratycznych, przestrzegania praw człowieka i przeprowadzania wyborów w państwach OBWE. Koordynuje też obserwację wyborów, zapewnia ekspertyzy i szkolenia dotyczące zagadnień konstytucyjnych i prawnych.
Przedstawiciel OBWE ds. Wolności Mediów
Jako najmłodsza (powołana w 1997 r.) instytucja OBWE, Przedstawiciel śledzi sprawy związane z przestrzeganiem standardów międzynarodowych w zakresie wolności środków masowego przekazu w państwach członkowskich. Jego zadaniem jest wskazywanie na nieprzestrzeganie odnośnych form i rekomendowanie działań.
Misje OBWE
Obecnie działają misje OBWE w Bośni i Hercegowinie, Chorwacji, Albanii, Macedonii i Kosowie, Białorusi, Mołdawii, Ukrainie, Gruzji, Armenii, na Łotwie i w Estonii, a także w Tadżykistanie, Kazachstanie, Kirgistanie, Turkmenistanie i Uzbekistanie. W zawieszeniu pozostaje działalność misji OBWE w Czeczenii (jej personel przebywa w Moskwie). Misje długoterminowe stanowią innowacyjny i rzutujący na specyfikę działania OBWE instrument zapobiegania konfliktom, przezwyciężania ich skutków, a także budowy instytucji demokratycznych.
Inne organy.
Zgromadzenie Parlamentarne
W kwietniu 1991 roku parlamentarzyści z państw OBWE uzgodnili powołanie Zgromadzenia Parlamentarnego. Spotyka się ono raz w roku. Wspierane jest przez Sekretariat w Kopenhadze. Urzędujący Przewodniczący pozostaje w stałym kontakcie ze Zgromadzeniem, relacjonując mu prace OBWE. Parlamentarzyści uzgadniają rekomendacje dotyczące działalności OBWE, które przekazywane są rządom państw członkowskich.
Trybunał Koncyliacji i Arbitrażu
Trybunał został powołany przez Konwencję o Koncyliacji i Arbitrażu, przyjętą w ramach OBWE w grudniu 1992 roku. Konwencja weszła w życie w 1994 roku i wiąże prawnie państwa – strony. Zadaniem Trybunału jest rozwiązywanie sporów pomiędzy państwami OBWE, które są stronami Konwencji, poprzez koncyliację i – kiedy jest to właściwe – arbitraż. Siedzibą Trybunału jest Genewa.
W chwili obecnej Trybunał pozostaje nieaktywny z powodu braku woli państw członkowskich do przedkładania spraw do rozpatrzenia.
Grupa Mińska
Jest to forum konsultacyjne grupy dziesięciu państw, które zadeklarowały swój udział w procesie dochodzenia do politycznego uregulowania konfliktu azersko – ormiańskiego o Górski Karabach. Równolegle do prac Grupy Mińskiej prowadzone są przygotowania do ewentualnej operacji pokojowej OBWE w Górskim Karabachu jako gwarancji implementacji przyszłego porozumienia pokojowego.
Budżet OBWE.
Działalność instytucji, misje, negocjacje i posiedzenia OBWE finansowane są ze składek członkowskich. Roczny budżet OBWE wynosi ok. 120 mln USD.
Państwa członkowskie OBWE.

Państwo Podpisanie Aktu Końcowego KBWE – notyfikowane przed 25 czerwca 1973 r. lub późniejsze przystąpienie Podpisanie Aktu Końcowego z Helsinek
(1 sierpnia 1975 r.) Podpisanie Paryskiej Karty Nowej Europy
(21 listopada 1990 r.)
Albania 19 VI 1991 r. 16 IX 1991 r. 17 IX 1991 r.
Andora 25 IV 1996 r.
Armenia 30 I 1992 r. 8 VII 1992 r. 17 IV 1992 r.
Austria sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Azerbejdżan 30 I 1992 r. 8 VII 1992 r. 20 XII 1993 r.
Belgia sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Białoruś 30 I 1992 r. 26 II 1992 r. 8 IV 1993 r.
B.J.R. Macedonia 12 X 1995 r.
Bośnia – Hercegowina 30 IV 1992 r. 8 VII 1992 r.
Bułgaria sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Chorwacja 24 III 1992 r. 8 VII 1992 r.
Cypr sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Dania sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Estonia 10 IX 1991 r. 14 X 1992 r. 6 XII 1991 r.
Federacja Rosyjska sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Finlandia sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Francja sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Grecja sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Gruzja 24 III 1992 r. 8 VII 1992 r. 21 I 1994 r.
Hiszpania sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Holandia sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Irlandia sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Islandia sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Jugosławia
(zawieszona w prawach członka od
8 VII 1992 roku) sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Kanada sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Kazachstan 30 I 1992 r. 8 VII 1992 r. 23 IX 1992 r.
Kirgistan 30 I 1992 r. 8 VII 1992 r. 3 VI 1994 r.
Lichtenstein sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Litwa 10 IX 1991 r. 14 X 1991 r. 6 XII 1991 r.
Luksemburg sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Łotwa 10 IX 1991 r. 14 X 1991 r. 6 XII 1991 r.
Malta sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Mołdowa 30 I 1992 r. 26 II 1992 r. 29 I 1993 r.
Monako sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Niemcy sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Norwegia sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Polska sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Portugalia sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Republika Czeska 1 I 1993 r.
Rumunia sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
San Marino sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Słowacja 1 I 1993 r.
Słowenia 24 III 1992 r. 8 VII 1992 r. 8 III 1993 r.
Stolica Apostolska sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Szwajcaria sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Szwecja sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Tadżykistan 30 I 1992 r. 26 II 1992 r.
Turcja sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Turkmenistan 30 I 1992 r. 8 VII 1992 r.
Ukraina 30 I 1992 r. 26 II 1992 r. 16 VI 1992 r.
USA sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Uzbekistan 30 I 1992 r. 26 II 1992 r. 27 X 1993 r.
Węgry sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Wielka Brytania sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny
Włochy sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny sygnatariusz
pierwotny

Państwami partnerskimi OBWE są Japonia, Korea Płd. oraz kraje Basenu Morza Śródziemnego: Algieria, Egipt, Izrael, Jordania, Maroko i Tunezja.