Polskie Państwo Podziemne.

Polskie Państwo Podziemne miało wszystkie władze centralne (prezydent, premier, ministerstwa, sądownictwo) na emigracji. W państwie podziemnym można wyróżnić III zasadnicze struktury. Pierwszą była struktura wojskowa – był to punkt wyjścia dla polskiego państwa podziemnego. Pierwszą organizacją była tu Służba Zwycięstwu Polski (SZP) z gen. Michałem Karaszewiczem – Tokarzewskim na czele. SZP działała do XII 1939, a w jej skład wchodzili w dużej mierze oficerowie sanacyjni. W XII nastąpiła zmiana i w miejsce SZP pojawia się Związek Walki Zbrojnej (ZWZ). Komendę Główną ZWZ objął gen. Sosnkowski. W ZWZ dowódcami zostawali ludzie słabiej związani z sanacją. Do ZWZ przyjmowano również ludność cywilną. W 1942 roku ZWZ zostaje przemianowany na Armię Krajową (AK). AK miała być prawdziwym zapleczem wojskowym dla rządu londyńskiego powołanym do walki z Niemcami. Największe zasługi AK są związane z działalnością wywiadowczą. Wywiad AK działał nie tylko na ziemiach polskich, ale także poza granicami kraju. Do jednej z najsłynniejszych siatek należał wiedeński „Stragan”. Komendant AK odpowiadał przed Naczelnym Wodzem PSZ. Funkcję Komendanta AK pełnili kolejno: gen. Stefan Rowecki „Grot”, Tadeusz Bór – Komorowski, gen. Leopold Okulicki „Niedźwiadek”. Drugą strukturą była struktura polityczna. Było to zaplecze polityczne zawiązane z grup, które przed wybuchem wojny znajdowały się w opozycji wobec sanacji (Stronnictwo Narodowe, Stronnictwo Ludowe, Stronnictwo Pracy, Stronnictwo Demokratyczne, część PPS (PPS – Wolność, Równość, Niepodległość). Najważniejszy była w tej strukturze Rada Jedności Narodowej (RJN) z Kazimierzem Pużakiem na czele RJN była podziemnym, 17-osobowym parlamentem, miała kompetencje doradcze, przedstawiała swe opinie w sprawach wnoszonych przez Delegata Rządu. 15 III 1944 RJN wydała deklarację programową „O co walczy naród Polski”.