Sposoby uzyskania dostępu do sieci internetowej oraz ich charakterystyka.

Sposoby uzyskania dostępu do sieci internetowej oraz ich charakterystyka.

Internet jest największym systemem komputerowym na świecie. Stanowi olbrzymią sieć sieci, ogarniającą cały świat, bezustannie ewoluującą i zmieniającą się. Jest on dostępny dla każdego, kto dysponuje modemem, linią telefoniczną, komputerem i odpowiednim połączeniem z tą siecią. Zawiera nieograniczone źródło danych, do którego dostęp jest umożliwiony w każdym miejscu i czasie.
Jak wszyscy doskonale wiemy w dzisiejszych czasach dostęp do sieci internetowej stał się już wręcz standardem i codziennością. Jednakże dostępność do sieci jest uwarunkowana przez wiele czynników, m.in. zależy ona od dochodów rodziny, liczby jej członków, miejsca zamieszkania czy też stopnia wykształcenia. Sam fakt posiadania dostępu do Internetu w gospodarstwie domowym nie jest jedynym istotnym czynnikiem mającym znaczenie dla możliwości skorzystania z sieci. Ważną sprawą jest również rodzaj tego dostępu. W dużej mierze decyduje on o czasie poświęcanym na korzystanie z Internetu i sposobie korzystania.
Istnieje wiele sposobów na połączenie komputera z Internetem. Różnią się one między sobą rozwiązaniem technicznym, prędkością połączenia oraz jego kosztem. W każdym przypadku jednak, aby uzyskać dostęp do sieci globalnej, należy zwrócić się do dostawcy usług internetowych. Jest nim instytucja lub firma pojadająca tzw. serwer internetowy (nazywany również serwerem dostępowym), połączony z Internetem za pomącą szybkiego łącza. Oferuje ona klientom, za odpowiednią opłatą podłączenie do swojego serwera i tym samym zapewnia im dostęp do Internetu. Dostawca dysponuje także pulą internetowych adresów IP, które można przydzielać użytkownikom swojej sieci czy łącza. Jednym z największych obecnie dostawców usług internetowych jest Telekomunikacja Polska.
Połączenie za pomocą linii telefonicznej.
Połączenie tego typu pomimo małej prędkości transmisji danych (nie przekracza ona 56,6 Kb/s), wciąż jest najczęstszym sposobem uzyskiwania dostępu do sieci przez użytkowników indywidualnych. Polega ona na wykorzystaniu zwykłej linii telefonicznej, modemu i odpowiedniego programu komunikacyjnego. Sam modem może zostać zainstalowany wewnątrz komputera jako klasyczna karta rozszerzenia lub jako zewnętrzne urządzenie podpięte do komputera poprzez któryś z jego portów. Gniazdo modemu łączy się z linią telefoniczną. Przygotowanie do nawiązanie połączenia z takim serwerem nie wymaga specjalnej konfiguracji komputera poza podaniem w programie komunikacyjnym numeru połączenia czy numeru linii zewnętrznej.
Połączenie z serwerem internetowym jest realizowane tylko na czas ?rzeczywistego? korzystania z sieci. Przed nawiązaniem takiego połączenia użytkownik, który połączył się z serwerem określonego usługodawcy za pomocą programu komunikacyjnego, loguje się na serwerze i na czas korzystania z sieci otrzymuje jeden z internetowych adresów IP dostępnych w puli tego usługodawcy.
ISDN
Dostęp do Internetu jest możliwy również poprzez telefoniczną sieć cyfrową ISDL (Integrated Services Digital Network, czyli sieć cyfrowa z integracją usług). W tym celu odcinek tradycyjnej sieci pomiędzy gniazdkiem a cyfrową centralną telefoniczną zostaje przystosowany do przekazu cyfrowego za pomocą specjalnych urządzeń zwanych modemami cyfrowymi. Połączenie z siecią umożliwia modem zainstalowany w komputerze. Jakość transmisji w tym przypadku jest znacznie lepsza niż w przypadku zwykłych linii telefonicznych i może osiągnąć prędkość nawet 128 Kb/s. Także i tutaj połączenie z serwerem internetowym jest realizowane tylko na czas ?rzeczywistego? korzystania z sieci i można je uzyskać przez ogólnodostępne serwery internetowe. Przygotowanie komputera do nawiązania połączenia z takim serwerem także w tym przypadku nie wymaga specjalnej konfiguracji komputera.
Łącze ISDN umożliwia jednoczesną rozmowę i transmisję danych. By korzystać z łącza ISDN dostawca usługi powinien zainstalować u abonenta ?gniazdko? ISDN, fachowo zwane NT, zapewnia podłączenie dwóch urządzeń ISDN (za pomocą rozgałęziacza). Wiele NT ma również gniazda oznaczone TA (Terminal Adapter), umożliwiające dołączenie urządzeń analogowych ? telefonu lub faksu. Często w złącze TA wyposażony jest także modem ISDN. Modemy ISDN występują w postaci kart i urządzeń zewnętrznych.
SDI
SDI ? czyli stały dostęp do Internetu. Jest to usługa oferowana w Polsce przez TPSA. Została ona oparta na technologii HIS firmy Ericsson, w ramach której użytkownik za pośrednictwem zwykłego łącza telefonicznego otrzymuje stały dostęp do Internetu z możliwością równoczesnego prowadzenia rozmów telefonicznych. Maksymalna prędkość transmisji danych sięga 115,2 Kb/s. Aby uzyskać połączenie w ramach tej usługi w domu klienta musi być zamontowany specjalny modem abonencki (tzw. splitter), który podłącza się do aparatu telefonicznego i komputera. W centrali telefonicznej instalowana jest tzw. Pólka centralna, w której znajdują się modułu karty HIS, obsługujące modemy poszczególnego abonenta. W przeciwieństwie do opisywanych wyżej łączy typu dial-up, abonent SDI otrzymuje stały numer IP, co pozwala wykorzystać SDI nawet jako łącze niewielkiego serwera widzianego z Internetu.
DSL
Technologia DSL (Digital Subscriber Line) umożliwia przesyłanie danych za pomocą zwykłych kabli telefonicznych. Wykorzystuje ona nieużywane, wyższe pasmo częstotliwości na linii telefonicznej abonenta. Na każdym zakończeniu telefonicznego kabla montuje się specjalne urządzenia (modem DSL po stronie klienta i karta modemowa ze strony centrali telefonicznej), które oddzielają analogowy sygnał głosowy rozmowy telefonicznej od danych przesyłanych do i z Internetu. Najprostsza odmiana DSL umożliwia przesyłanie danych z prędkością dochodzącą do 128 kbps.
Techniki DSL do transmisji wykorzystują skrętkę przewodów miedzianych. Wyróżniamy następujące odmiany technik DSL:
? HDSL (High data rate Digital Subscriber Line) ? jest to technika symetryczna wykorzystująca do transmisji 2 (obecnie) lub 3 (w przeszłości) pary przewodów. Umożliwia przesyłanie danych z prędkością 2 Mb/s na odległość 5 km (dla kabla 0,5 mm).
? SDSL (Single line Digital Subscriber Line) ? jest to technika symetryczna wykorzystująca do transmisji 1 parę przewodów. Maksymalna prędkość transmisji to 2,3 Mb/s przy zasięgu 2 km (dla kabla 0,4 mm).
? ADSL (Asymetric Digital Subscriber Line) ? jest to technika asymetryczna, znaczy to że prędkość transmisji do abonenta jest większa niż prędkość strumienia danych od abonenta do sieci. Do transmisji danych wykorzystywana jest 1 para przewodów. Możliwy jest przesył danych z prędkością 8 Mb/s do abonenta i 640 kb/s od abonenta do sieci (dla kabla 0,5 mm).
? SHDSL (Single-pair High-speed Digital Subscriber Line) ? jest to system symetryczny umożliwiający transmisję danych z prędkością do 2,3 Mb/s na odległość do 3 km. System wykorzystuje 1 parę przewodów. W przypadku użycia 2 par prędkość transmisji podwaja się.
? VDSL (Very high data rate Digital Subscriber Line) ? transmisja może być symetryczna lub asymetyczna. Wykorzystuje się 1 parę przewodów miedzianych. Maksymalna prędkość transmisji wynosi 52 Mb/s przy zasięgu 300 m.
Zalety technik DSL jest to, że wykorzystują istniejącą infrastrukturę miedzianą łatwo się dostosowuje do wymagań użytkownika ze względu na wiele odmian DSL. Wadami tej techniki są podatność na szumy oraz przesłuchy, przepustowości łącza spada wraz ze wzrostem odległości komputera od centralki.

Sieć lokalna
Dostęp do Internetu w tym przypadku polega na tworzeniu sieci lokalnej skupiającej komputery na tym obszarze, np. w obrębie szkoły, firmy czy osiedla, a następnie podłączeniu całej sieci do serwera dostępowego. Prędkość transmisji zależy w tym przypadku od przepustowości łącza, jakim dysponuje usługodawca internetowy dla danej sieci, oraz od liczby jej użytkowników. Komputer indywidualnego użytkownika sieci jest wyposażony jedynie w kartę sieciową zapewniającą dostęp do huba lub switcha w sieci lokalnej. Częstym rozwiązaniem w sieciach tego typu jest wykorzystywanie protokołu DHCP. W tym przypadku komputery użytkowników sieci otrzymują wirtualne adresy IP ?widziane? jedynie wewnątrz sieci lokalnej, natomiast adres IP ?widziany? także w Internecie ma jedynie serwer internetowy dostawcy. Użytkownik sieci lokalnej, chcąc korzystać z Internetu łączy się z serwerem i przesyła do niego swoje zadanie. Serwer pobiera odpowiednie informacje (pakiety) ze wskazanego adresu i odsyła je pod adres IP użytkownika, od którego wyszło zadanie.

Neostrada
Alternatywna dla SDI usługa stałego dostępu do Internetu oferowana przez TPSA. Neostrada umożliwia dostęp do Internetu za pośrednictwem zwykłej linii telefonicznej, jednak w tym przypadku technologia przesyłania sygnału jest inna niż przy tradycyjnym połączeniu modemowym. Najpopularniejszą usługą w ramach Neostrady jest Neostrada Plus oferująca stały dostęp do Internetu z maksymalną prędkością transmisji 512 Kb/s w kierunku do komputera klienta i 128 KB/s w kierunku przeciwnym.


Łącza dzierżawione
Większe firmy intensywnie korzystające z Internetu, bądź mieszkańcy większych miast mają możliwość uzyskania połączenia z Internetem po przez tzw. łącza dzierżawione określane również łączami szerokopasmowymi. Najbardziej popularną formą takich łącz są modemy kablowe. Wykorzystywane są one przez telewizje kablowe, które oferują takie usługi. Przepustowość w takich łączach jest zróżnicowana zależnie od danego operatora i waha się w graniach od 128 kbps do 2 i więcej Mbps. Bardziej profesjonalną wersją tego typu łącza jest dzierżawa od profesjonalnej firmy świadczącej takie usługi dla przedsiębiorstwa. Abonent łącza dzierżawionego otrzymuje specjalny modem baseband, poprzez drugi taki modem zainstalowany w centrali linia dołączana jest do specjalnej sieci dostawcy usług. Koszt instalacji łącza dzierżawionego zależy od jego przepustowości.
Łącza radiowe
Bezprzewodowy dostęp do Internetu zapewniają łącze radiowe. Technologia ta opiera się na tzw. punktach dostępowych, specjalnych urządzeniach, które podłączone są do światowej sieci za pomocą standardowego okablowania. Pojedynczy punkt dostępowy może obsługiwać małą grupę użytkowników i może funkcjonować w zasięgu od 50 do 30 000 metrów. Punkt dostępowy, (lub antena podłączona do punktu dostępowego) jest zwykle montowana wysoko, lecz może być również instalowana gdziekolwiek co jest praktyczne tak długo, jak pożądany zasięg jest osiągany. Użytkownicy korzystają z sieci bezprzewodowej za pomocą bezprzewodowych kart sieciowych, które występują jako karty PC Card w komputerach przenośnych i podręcznych. Karty bezprzewodowe ustanawiają interfejs pomiędzy systemem sieciowym klienta a falami radiowymi poprzez antenę. Wbrew obiegowym opiniom dostęp do Internetu przez radio jest odporny na zakłócenia i wpływ warunków atmosferycznych, a łącza działają nie mniej stabilnie od ich miedzianych konkurentów. Sieci radiowe WLAN nabierają coraz większego znaczenia. Radiowy dostęp do Internetu zwany często Wi-Fi (Wireless Fidelity ? bezprzewodowa jakość) jest popularną technologią w dużych budynkach biurowych i hotelach (HotSpot). Łatwość instalacji i konfiguracji nawet dla osoby niebędącej informatykiem powoduje, że technologia Wi-Fi może być dobrą podstawą lokalnej sieci. Przepustowości sieci Wi-FI sięgają 54 Mb/s . Dzięki dużej przepustowości do sieci Wi-Fi może podłączyć się wielu użytkowników. Podczas gdy wstępny koszt instalacji bezprzewodowej może być wyższy niż sieci kablowej, całkowite koszty instalacji systemu i koszty eksploatacyjne mogą być znacząco niższe.
Największymi zaletami łącza radiowego są: elastyczność pracy oraz swoboda ruchu stacji roboczych, możliwość zapewnienia komunikacji w miejscach w których instalacja infrastruktury przewodowej jest niemożliwa (np. zabytki) oraz nieopłacalna, możliwość łatwej modyfikacji i rozbudowy sieci. Jednakże posiada on istotne wady takie jak: trudne osiągnięcie wysokiej jakości transmisji, zaniki przesyłanych sygnałów spowodowane zjawiskiem wielodrogowości, tłumieniem, przy przesyłaniu sygnału na duże odległości w systemach zewnętrznych konieczne jest zapewnienie widoczności anten (przykładowo budynki i drzewa stanowią barierę dla fal radiowych i mogą uniemożliwić transmisję), brak przydziału i organizacji kanałów powoduje możliwość wzajemnego zakłócania sąsiadujących sieci.
Łącza satelitarne
Technologia ta daje dostęp w postaci łącza jednokierunkowego oraz dwukierunkowego. W łączu satelitarnym jednokierunkowym użytkownik wysyła dane za pomocą łącza naziemnego (może to być zwykły modem, tym łączem wysyłane są dane do centrum operacyjnego sieci satelitarnej, a stamtąd informacja kierowana jest do właściwego serwera, zaś ściąganie danych następuje poprzez satelitę. Właśnie ta możliwość satelitarnego ściągania danych jest główną atrakcją tego łącza, gdyż przepustowość może być nawet 10-siecięciokrotnie większa niż standardowych naziemnych łączy. Łącze dwukierunkowe, charakteryzuje się tym, ze dzięki specjalnemu modemowi (modem GORS), istnieje możliwość nie tylko ściągania danych drogą satelitarną ale i również ich wysyłania. Łącze satelitarne ma jednak zasadnicza wadę gdyż jakość połączenia uzależniona jest od warunków atmosferycznych. Dostęp satelitarny wiąże się także z opóźnieniem (0,7 sekundy), spowodowanym przesyłaniem sygnału na orbitę okołoziemską i z powrotem ? z orbity do anteny. Łącza satelitarne nie nadają się więc do transmisji głosu w sieci ani do gier interaktywnych. Do abonenta sygnał dociera poprzez satelitę i antenę satelitarną. Od abonenta najczęściej poprzez modem GPRS, którejś z sieci GSM. Zaletą takiego rozwiązania jest mobilność abonenta Do korzystania z tego typu łącz niezbędna jest czasza z konwerterem, karta DVB do komputera (koszt najtańszej ok. 400 zł) oraz w przypadku łącza jednokierunkowego urządzenie naziemne do łączenie się z Internetem. Szczególnie korzystne na obszarach wiejskich i małych miastach z uwagi na brak istniejącej infrastruktury. W chwili obecnej nie istnieją szerokopasmowe systemy dostępu satelitarnego umożliwiające korzystanie z kanału zwrotnego zrealizowanego w tej samej technologii. Dla realizacji kanału zwrotnego stosuje się m.in. sieci naziemne, np. dostęp modemowy przez sieć telefoniczną. Niestety poważnym ograniczeniem dla tej technologii jest wysoki koszt urządzeń końcowych.
Sieć telewizji kablowej
W komputerze abonenta jest instalowany specjalny modem kablowy, którego zadaniem jest wyselekcjonowanie z dostarczanego sygnału danych dla komputera. Z kolei z drugiej strony kabla, czyli u operatora sieci telewizji kablowej, montowane jest urządzenie umożliwiające transmisje danych przez sieć telewizji kablowej oraz przyjmowanie danych wysyłanych przez abonentów. Zaletą jest przysyłanie w tym samym torze transmisyjnym zarówno programów telewizyjnych jak i danych oraz programów cyfrowych, zaś wadą konieczność przebudowy istniejącej sieci kablowej, jeśli bazuje tylko na kablach koncentrycznych.
Sieć energetyczna
Okazuje się, że przy zastosowaniu odpowiednich technologii istnieje możliwość wykorzystania sieci elektroenergetycznych do cyfrowej transmisji danych. Pozwala to na połączenie komputera z Internetem poprzez zwykłe gniazdo sieciowe, jakie mamy w domu. Użytkownik otrzymuje specjalny modem, który z jednej strony wpina do dowolnego gniazdka w mieszkaniu, a z drugiej do komputera za pomocą kabla USB lub karty sieciowej. Maksymalna odległość użytkownika od serwera zlokalizowanego w stacji transformatorowej nie może przekraczać 300 metrów. Rozwiązanie to pozwala także na podpięcie aparatów telefonicznych. Największą zaletą jest wykorzystanie istniejącej infrastruktury energetycznej.
PLC
Power Line Communication to rodzina technologii umożliwia-jących przesyłanie danych siecią elektroenergetyczną z prędkoś-cią nawet 20 Mb/s. Są od wielu lat testowane, ale mimo bardzo obiecujących wyników nie mogą się doczekać komercyjnego wykorzystania. W Polsce od 2002 roku mieszkańcy niektórych dzielnic Warszawy, Krakowa i Kato-wic mieli okazję łączyć się testowo z Internetem za pośrednic-twem PLC.
Popularne w Stanach Zjednoczonych, coraz bardziej znane w krajach Europy Zachodniej i wspierane przez Unię Europejską PLC ma szanse na zastosowanie również w Polsce. Coraz większym zainteresowaniem cieszą się też urządzenia pozwalające na tworzenie sieci domowej opartej na tej technologii, doprowadzające Internet do każdego gniazdka elektrycznego w domu. Do niewątpliwych wad PLC należy zaliczyć powodowanie dużych zakłóceń radiowych (sieci elektryczne nie były tworzone z myślą o przesyłaniu sygnałów o dużej częstotliwości).
Za pomocą telefonu komórkowego
Polacy coraz częściej łączą się z Internetem za pomocą telefonii komórkowej. To bardzo dynamicznie rozwijająca się dziedzina, której popularność jest ściśle związana z systematycznym i szybkim wprowadzaniem nowych technologii i coraz większą popularnością komputerów przenośnych. Obecnie wszyscy operatorzy oferują zryczałtowany bezprzewodowy dostęp do Internetu. Do niedawna jedynym standardem był GPRS (General Packet Radio Service), czyli pakietowe przesyłanie danych z prędkością 30-80 Kb/s, ale o dostępie szerokopasmowym można zacząć mówić dopiero w związku z EDGE (Enhanced Data rates for GSM Evolution), umożliwiającym transmisję z prędkością do 236 Kb/s. Teraz jednak wszyscy operatorzy sporo inwestują w technologię 3G, trzeciej generacji. Szybko powstające sieci UMTS (Universal Mobile Telecommunications System) pozwalają już na transfer z szybkością 384 Kb/s.
Najbardziej obiecujące są jednak inwestycje w HSDPA (High-Speed Downlink Packet Access), rozwinięcie technologii 3G. Sytuacja zmienia się z tygodnia na tydzień, obecnie usługa Orange Free pozwala, jak twierdzi operator, uzyskać prędkość 3,6 Mb/s, iPlus ma jej dorównać w najbliższych tygodniach, natomiast Era, oferująca już 1,8 Mb/s, podobno pracuje nad możliwością przesyłania danych w blueconnect z prędkością 7,2 Mb/s. Warunkiem uzyskania tej szybkości jest oczywiście posiadanie odpowiedniego modemu do komputera, w postaci karty PCMCIA bądź urządzenia podłączanego przez USB (może to być telefon komórkowy łączący się z komputerem przez Bluetooth).
Wadą tego rozwiązania jest wciąż nieduży, choć intensywnie powiększający się zasięg sieci szkieletowych. Problemem mogą się stać już niedługo limity przesłania danych, które operatorzy zastrzegają w umowach.. Wśród zalet należy wymienić wciąż rosnący zasięg sieci 3G, obejmujących już dzisiaj większość głównych miast, spadek ceny urządzeń i szybki rozwój technologii. Operatorzy proponują też dodatkowe usługi, takie jak telewizja mobilna czy korzystanie z interaktywnych map drogowych. Należy zauważyć, że duża część modemów pozwala korzystać również z sieci Wi-Fi i WiMAX, które powstają w Polsce, szczególnie w dużych miastach, jak grzyby po deszczu, a niekiedy są bezpłatne. Z darmowych hotspotów można korzystać m.in. w niektórych restauracjach McDonalda.

Reasumując, możemy bez problemu stwierdzić, że jeśli zdecydujemy się na podłączenie naszego komputera do sieci internetowej to jest się naprawdę nad czym zastanawiać jeśli chodzi o sposób i specyfikę tego połączenia. Każde z nich ma zarówno wady jak i zalety. Więc na czym powinniśmy oprzeć swój wybór? Niewątpliwie najbardziej na nasza decyzję zawsze wpłyną koszty utrzymania i podłączenia do sieci. Oczywiście powinniśmy wziąć jeszcze pod uwagę możliwości techniczne(zwykle oznaczają zdolność lokalnego operatora (np. TP S.A.) do poprowadzenia pary kabli lub wykorzystania już istniejących. Ponadto warunkiem instalacji niektórych typów łącz jest istnienie odpowiednich urządzeń po stronie operatora), oraz nasze potrzeby(to nie tylko prędkość przesyłu danych, ale również jakość połączenia (np. odporność na zrywanie), bezpieczeństwo i niezawodność łącza.). Tak więc należy poddać analizie dostępne technologie i wybrać tą najlepiej odpowiadającą naszym priorytetom.
Pomimo mnogości sposobów nie jest wcale powiedziane, że znajdziemy odpowiedni właśnie dla siebie. Na własnym przykładzie mogę powiedzieć, że nie jest to wcale takie łatwe. Mieszkam w małym miasteczku (ok. 2 tys. mieszkańców), połączenie z Internetem większość ludności uzyskuje poprzez linie telefoniczne. Mój problem polega na tym, iż takowej nie posiadam gdyż moja linia telefoniczna jest podłączona pod centralę szpitalną i nie jest podłączona po miejską linię. Gdybym chciała się podłączyć musiałabym ponieść koszty podłączenia pod linię miejską. Niewykonalne ze względu na koszty. Próbowałam skorzystać z blueconnect i z ofert innych sieci telefonii komórkowej lecz problem polegał na tym, że odbywało by się to za pomocą GPRS, ale jak powiedziała mi Pani w serwisie, zanim ściągnęłabym stronę dokumentu zdążyłabym wypić 3 kawy- więc bez sensu bo płaciłabym praktycznie jedynie za to, że mogę sobie poklikac na Gadu- Gadu a przecież nie temu ma służyć Internet. Nie mam kablówki a połączenie przez sieć radiową nie wchodzi w grę gdyż w pobliży nie jest zainstalowana antena a poza tym mieszkam w lesie i sygnał ?gubiłby się? pomiędzy drzewami. Jak więc widzimy, biorąc pod uwagę koszty, możliwości techniczne i potrzeby wychodzi na to, że nie ma dla nie odpowiedniego sposobu dostępu do sieci. I myślę, że nie jestem jedyną osobą w takiej sytuacji.
Oprócz wymienionych przeze mnie powyżej istnieje jeszcze wiele technologii, które to są mało popularne. Jednak obecny postęp w informatyce gwarantuje nam to, iż za parę lat powstaną coraz to nowsze i jeszcze doskonalsze, szybsze sposoby dostępu do Internetu i mam nadzieję, że w przyszłości już nikt nie będzie miał takich problemów z tak (jakby się wydawało), banalną sprawą jak podłączenie do Sieci.

Bibliografia
? www.biz.reporter.pl
? www.blitz.pl
? www.dipol.com.pl
? www.it.pw.edu.pl
? www.pcworld.pl
? www.ppg.gda.pl
? www.sciaga.pl
? www.seoteka.pl
? www.zgwrp.org