Wojna polsko-krzyżacka (1409-1410)
Przyczyny wojny:
Polska i Litwa, połączone unią personalną, stały sie poważną siłą, zdolną położyć kres krzyżackim napadom (tzw. rejzom) na swe terytorium. Aby osłabic pozycję Polski w Europie Zachodniej Zakon rozpowrzechniał fałszywe wieści, że Jagiełło i zarządzający Litwą książę Witold pozostali poganami. Próbowano tez skłócic rezydującego w Krakowie króla z litewskimi możnowładcami i Witoldem. Oczerniano Jagiełłę przed papieżem i cesarzem. Gdy te działania nie odniosły skutku, Zakon rozpoczął przygotowania do wojny. Obie strony gromadziły zapasy żywności. Wojna wybuchła w 1409 roku. Przeciw Krzyżakom walczyli juz Żmudzini. Wielki Mistrz Ulrich vom Jungingen na czele swych wojsk przekroczył granicę Polski i zajął ziemię dobrzyńską.
Grunwald 1410 - decydyjące starcie :
Zbliżająca się zima przerwała działania wojenne. Na nowo zaczęły się one latem 1410 roku. Plan opracowany przez Jagiełłę i Witolda przwidywał uderzenie na terytorium zakonne i zdobycie stolicy - Malborka. Postanowiono, że w pobliżu granicy krzyżackiej pod Czerwińskiem nad Wisłą wojska wielkopolskie i małopolskie połącza sie z armią litewską, a takze z wojskami ruskimi i tatarskimi. Aby przeprawić sie przez Wisłę zbudowano specjalny most pontonowy o długości 500 metrów a szerokości 3,5 metra, składający się ze 168 łodzi. Decydująca bitwa rozegrała się 15 lipca na polach wsi Grunwald. Krzyżacy dysponowali około 16 tysiacami jazdy i 5 tysiącami piechoty. Połączone siły polsko-litewskie wraz z posiłkami ruskimi i tatarskimi liczyły około 30 tysiecy ludzi. Jagiełło okazał się znakomitym wodzem, który złamał potege Zakonu. Opóźniał rozpoczecie walki, uczestnicząc w dwóch maszach, aby zyskać na czasie, lepiej ustawić szyki i spokojnie ocenić sytuacje. Przeczuwajac zasadzkę, najpierw rzucił do boju lekkie oddziały litewskie i tatarskie, które z ławkoscia omijały doły zamaskowane przez Krzyżaków. Kiedy szala zwycięstwa przechylała się na strone wojsk polsko-litewskich, sam wielki mistrz ruszył do walki. Jagiełło dowodząc ze wzgórza, mógł lepiej ocenić przebieg bitwy. Wkrótce otoczona i rozbito dwie grupy wojsk krzyżackich, wspomaganych przez rycerzy z Niemiec, Pomorza zachodniego, i Śląska. Klęska Zakonu była druzgocąca. Z potężnej armii ocalało zaledwie 1400 rycerzy, którzy uciekli z pola bitwy. Zginął też wielki Mistrz Ulrich von Jungingen. Pozostałych przy życiu zakuto w znalezione w obozie krzyżackim dyby, które były przeznaczone dla polskich rycerzy.
Skutki wojny:
Jagiełło chcąc wykorzystac zwycięstwo, ruszył pod Malbork. Potężnie obwarowana stolica odparła jednak oblężenie. Krzyżacy organizowali ponadto nową armię. W tej sytuacji 1 lutego 1411 roku król Władysław Jagiełło, Witold i nowy mistrz krzyżacki, Henryk von Plauen, zawarli pokój w Toruniu. Zakon zwracał Polsce ziemię dobrzyńską, Litwie zaś Żmudź. ZObowiazał się do zapłacenia odszkodowania w wysokości 100 tysięcy kop groszy praskich. Wojna ujawniła siłę zjednoczonych wojsk polsko-litewskich, zarazem jednak uświadomiła, ze Zakon nadal stanowi potegę militarną.