„Człowiek to brzmi dumnie”

„CZŁOWIEK TO BRZMI DUMNIE”- uzasadnij powyższą tezę na podstawie przykładach postaw bohaterów „Quo vadis”


W mojej pracy zmierzam udowodnić słuszność tezy „ Człowiek to brzmi dumnie”, na podstawie przykładów zachowań bohaterów powieści historycznej Henryka Sienkiewicza
pt „Quo vadis”. Najpierw pragnę zadać sobie jednak pytanie, kim jest człowiek, że może być z siebie dumny? Co go cechuje? Odpowiedzi szukam w różnych miejscach. W słowniku języka polskiego wyczytałam, że człowiek dumny ma: „ poczucie osobistej godności, własnej wartości, własnego środowiska, ambicję; także nieraz zbyt wygórowane pojecie o sobie,(...) Cechuje go nieprzystępność, wyniosłość, pycha”. Dzięki posiadaniu wiedzy pragnę przytoczyć argumenty świadczące o prawdziwości powyższej tezy.
Pierwszym dowodem jest fakt, że człowiek jest tchnieniem Boga. Chrześcijanie z powieści „Quo vadis” wierzyli, że to Pan stworzył wszystkich ludzi na swój obraz, uwieńczył czcią i obdarzył swoim zaufaniem. Nie mogli oni ogłaszać swej religii czy nawet modlić się, a mimo tego sprawili, iż chrześcijaństwo przetrwało do czasów obecnych. Wyznawcy monoteizmu ginęli śmiercią męczeńską: jedni byli rozszarpywani przez zwierzęta, drudzy paleni na krzyżach, ale wszyscy ginęli w czasie swej modlitwy. Nie bali się śmierci, ponieważ wszyscy odchodzili do Nieba razem z Chrystusem.
Głównie chrześcijaństwo sprawiało, że bohaterowie wyznający ową wiarę są ludźmi dumnymi, lecz nie tylko. Wydarzeniem, które świadczącym o tym było przebaczenie w chwili śmieci lekarza Glaukusa Chilonidesowi. Człowiek dumny powinien potrafić ukazywać przebaczenie bliźniemu, ponieważ ono może zmienić drugą osobę. Tak właśnie stało się z
Chilonem. Kiedy jako kat siedział na trybunach amfiteatru i przyglądał się śmierci swej ofiary doznał skruchy. Poprosił człowieka, którego zdradził: pozbawił żony, dzieci, majątku i dobrego imienia o przebaczenie. Zadaję sobie pytanie, co ja bym odpowiedziała?
Pewnie: „Nigdy tobie tego nie zapomnę”, lecz Glaukus, jako prawdziwy i głęboko wierzący odpowiedział „Przebaczam”. Właśnie to jedno krótkie słowo potrafi zmienić człowieka, gdyż każdy maluch jest dobry i ma przed sobą długą drogę, którą sam musi pokierować.
Innym argumentem świadczącym o prawdziwości tezy „ Człowiek to brzmi dumnie” jest wolna wola. Gdy dziecko przychodzi na świat ma wolną wolę, dzięki której może sam podejmować decyzje. Początkowo jest to tylko decyzja czy chce spać, jeść czy może być przytulanym. Gdy dorastamy musimy dokonywać coraz trudniejszych wyborów, na szczęście pomaga nam w tym rodzina. Niestety nie zawsze daje nam dobry przykład. Tak stało się z Neronem. Jako syn pragnącej wielkiej władzy Agryppiny Młodszej od dzieciństwa przyglą-
dał się podstępom swej „ambitnej” matki, która dawała mu zły przykład. Najpierw ożeniła się dla władzy, później zabiła swego męża, cesarza Rzymu Klaudiusza. Od tamtego wydarzenia Neron został panem imperium rzymskiego. Niestety był władcą niesamodzielnym, wybory początkowo podejmowała Agryppina, lecz ją zabił, ponieważ sam chciał decydować.
Oto smutna historia Nerona, ukazująca, do czego może prowadzić brak dobrego przykładu i wolna wola w połączeniu z dorastaniem w złym towarzystwie.
Kolejnym dowodem o prawdziwości słów „ Człowiek to brzmi dumnie” jest ilość doświadczeń, jakie przechodzi w swym życiu każdy z nas. To one sprawiają, że ludzie dorastają, uczą się i zmieniają się. W powieści obserwujemy dojrzewanie Ligii do prawdziwej miłości, zapoczątkowaną zwykłym zauroczeniem. Czytając powieść obserwowałam, jak Kallina dorastała, a razem z nią jej uczucie. Pod koniec stała się odważną, piękną kobitą żywiącą do Marka czystą, bezinteresowną, a zarazem głęboka miłość.
Owa więź nie tylko zmieniła życie Ligii, lecz również jej ukochanego Marka.
Czynnikami, które wpłynęły na przemianę wewnętrzną Winicjusza była oczywiści wiara i miłość. Poznajemy go, jako okrutnego i dumnego młodzieńca, reprezentującego wszystkie
wady, ale również i walety rzymian. Zaurocza go Ligia, którą pragnie uczynić swą kochanką. Przeszkody, które napotyka na swojej drodze sprawiają, że ów poganin powoli zmienia się. Przestają go interesować typowo pogańskie zabawy, próbuje znaleźć sens w swoim życiu. Jego płytkie zauroczenie przemienia się w prawdziwą, głęboką miłość. Przyjmuje chrzest święty z rąk świętego Piotra, co jest definitywnym zerwaniem ze swoim dotychczasowym „Ja”. Po przemianie gotów jest dla Kalliny zrobić wszystko, nawet oddać swe życie.
Kolejnym argumentem świadczącym o prawdziwości tezy „ Człowiek to brzmi dumnie” jest piękno świata, którym możemy się cieszyć każdego dnia. Podobnie jak Petroniusz powinniśmy być wrażliwi na jego piękno i doceniać je. Dzięki temu zwykły poranek wydaje się piękniejszy, a my coraz szczęśliwsi!
Powyżej przedstawiłam kilka dowodów świadczących o prawdziwości tezy
„ Człowiek to brzmi dumnie”. Mam nadzieje, że przekonałam, co do słuszności powyższych słów wszystkich niepewnych. Być może owe argumenty sprawią, iż czyjeś życie nabierze sensu lub chociaż umili chwilę smutku!