Zagospodarowanie turystyczne i rekreacyjne.

Zagospodarowanie turystyczne i rekreacyjne.

1. Podział walorów turystycznych i ich rola w zagospodarowaniu turystycznym i rekreacyjnym terenu.

Walory turystyczne to dobra dane przez naturę, historię lub działalność ludzką, na które występuje popyt. Walory turystyczne dzieli się na podstawowe i komplementarne. Do podstawowych walorów turystycznych zaliczane są walory naturalne i produkty pracy ludzkiej tworzone pośrednio z myślą o ruchu turystycznym. Nadają one kierunek ruchowi turystycznemu i kształtują jego strukturę czasowo-przestrzenną, a także stanowią główną siłę przyciągającą turystów. Elementem charakterystycznym dla podstawowych walorów turystycznych są cechy środowiska przyrodniczego. Zalicza się tu miejsca o specyficznym klimacie, tereny górskie, wybrzeża morskie, plaże, kąpieliska, miejsca lokalizacji źródeł mineralnych. Kolejnym elementem charakterystycznym dla podstawowych walorów turystycznych są walory turystyczne w postaci produktów pracy ludzkiej. Są one albo wynikiem działalności człowieka ukierunkowanej wyłącznie na potrzeby turystyczne, albo ich produkcja nie jest bezpośrednio związana z tymi potrzebami. Zalicza się tu walory historyczno-kulturowe, rozrywkowe, wypoczynkowe i zdrowotne. Wyróżniają się nimi zabytki historyczne i kulturalne, muzea, architektura, folklor, legendy i baśnie związane z danym obszarem, kąpieliska, źródła wód mineralnych, plaże, obiekty sportowe, wypoczynkowe, itp.


2. Definicje i cele zagospodarowania rekreacyjnego i turystycznego.

Zagospodarowanie turystyczne jest to przystosowanie terenu dla potrzeb ruchu turystycznego i rekreacyjnego.

Cele zagospodarowania to:
• Zapewnianie turystom dojazdu do miejsca przeznaczenia turystyki
• Zapewnienie niezbędnych warunków egzystencji w miejscu realizacji podróży lub na terenie podróży (np. motele).

3. Chłonność i pojemność turystyczna i rekreacyjna oraz jej rola w udostępnianiu obszarów dla potrzeb zagospodarowania turystycznego i rekreacyjnego.

Chłonność turystyczna to zdolność środowiska do przyjęcia takiego obciążenia przez turystów, które zapewni optymalne warunki wypoczynku i nie spowoduje zahamowania równowagi biocenotycznej w środowisku, więc chłonność określa możliwość użytkowania turystycznego obszarów bez określania ich funkcji i sposobu zagospodarowania. Chłonność turystyczna danego terenu jest etapem wyjściowym do obliczenia wielkości projektowanych, czyli pojemności turystycznej. Chłonność turystyczna obszarów jest uzależniona w głównej mierze od odporności poszczególnych ekosystemów na użytkowanie turystyczne. Zależność ta jest wprost proporcjonalna. Im większa odporność środowiska, tym większa chłonność. Wyrazem wielkości odporności środowiska naturalnego są wskaźniki chłonności.
Pojemność turystyczna jest właściwością danego terenu, wynikającą z walorów i środowiska przyrodniczego oraz przypisywanej im funkcji, co wiąże się z odpowiednim sposobem zagospodarowania i użytkowania. Pojemność turystyczna określa maksymalną liczbę osób, która jednocześnie może realizować cele pobytowe bez obniżania wartości elementów środowiska naturalnego, a także korzyści rekreacyjnych.

4. Zespoły funkcjonalnych pomieszczeń w obiektach bazy turystycznego zakwaterowania.



5. Rodzaje obiektów turystycznego zakwaterowania i ich klasyfikacja i kategoryzacja.

Usługa noclegowa obejmuje czynności związane z zakwaterowaniem turysty w określonym obiekcie noclegowym. Wyróżnia się:
a. Hotel – zlokalizowany głównie najmniej zabudowie miejskiej, dysponujący, co najmniej 10 pokojami, większość pokoi to jedno- lub dwuosobowe, świadczy szeroki zakres usług turystycznych, muszą być urządzenia grzewcze i co najmniej jedna placówka gastronomiczna. Podlega kategoryzacji: ***** - najwyższa, * - najniższa.
b. Motel – zlokalizowany przy trasach komunikacji drogowej, który poza usługami hotelarskimi, przystosowany jest do świadczenia usług motoryzacyjnych i dysponuje parkingiem. Musi mieć, co najmniej 10 pokoi. Urządzenia grzewcze i co najmniej jedna placówka gastronomiczna. Podlega kategoryzacji od ****** do *.
c. Pensjonat – świadczy usługi hotelarskie, łącznie z całodziennym wyżywieniem i dysponuje, co najmniej 7 pokojami, musi mieć urządzenia grzewcze i co najmniej jedną placówkę gastronomiczną. Pięć kategorii: od ***** do *.
d. Dom wycieczkowy – położony na obszarze zabudowanym lub w pobliżu zabudowy, ma co najmniej 30 miejsc noclegowych, dostosowany do samoobsługi klientów oraz świadczy minimalny zakres usług związany z pobytem klientów. Musi mieć urządzenia grzewcze i co najmniej jedną placówkę gastronomiczną. Trzy kategorie się wyróżnia: kategoria I – najwyższa, kategoria III – najniższa.
e. Schronisko – obiekt położony poza obszarem zabudowy przy szlakach turystycznych, świadczy minimalny zakres usług związanych z pobytem klientów. Ma co najmniej jedną placówkę gastronomiczną.
f. Schronisko młodzieżowe – obiekt przeznaczony do indywidualnej i grupowej turystyki młodzieżowej, dostosowany do samoobsługi klientów, jest to obiekt samodzielny lub zajmuje część innego obiektu. Wyróżnia się 3 kategorie: Kategoria I – najwyższa, kategoria III – najniższa.
g. Ośrodek wczasowy – obiekt noclegowy przeznaczony i przystosowany do świadczenia wyłącznie lub głównie usług związanych z wczasami.
h. Ośrodek kolonijny - obiekt noclegowy przeznaczony i przystosowany do świadczenia wyłącznie lub głównie usług związanych z koloniami.
i. Ośrodek szkoleniowo-wypoczynkowy - obiekt noclegowy przeznaczony i przystosowany do przeprowadzania kursów, konferencji, szkoleń, zjazdów, itp.
j. Dom pracy twórczej – obiekt, w którym są zapewnione właściwe warunki do wykonywania pracy twórczej i wypoczynku twórców. Musi posiadać urządzenia grzewcze.
k. Domek turystyczny – budynek niepodpiwniczony, z materiałów nie trwałych, który ma nie więcej niż 4 pokoje.
l. Kemping – teren zwykle zadrzewiony, strzeżony, oświetlony, który ma stałą obsługę recepcyjną i jest wyposażony w urządzenia sanitarne, gastronomiczne, rekreacyjna. Posiada parking. Cztery kategorie: **** - najwyższa, * - najniższa.
m. Pole biwakowe – wydzielone na terenie zadrzewionym, niestrzeżone, oznakowane i pogrodzone prowizorycznie, umożliwiające turystom nocleg w namiotach, znajdują się na polu punkty poboru z woda pitnej, podstawowe urządzenia sanitarne i tereny rekreacyjne.
n. Ośrodek wypoczynku sobotnio- niedzielnego – zespół obiektów i urządzeń zlokalizowanych w niedużej odległości od aglomeracji miejskiej, w bezpośrednim sąsiedztwie terenów o walorach przyrodniczych dla rekreacji.
o. Pokoje gościnne – umeblowane pokoje w mieszkaniach osób fizycznych, wynajmowane turystom, za opłatą określoną z góry, za pośrednictwem biur zakwaterowań lub bezpośrednio turystom.
p. Kwatera agroturystyczna – zakład opieki zdrowotnej położony na terenie uzdrowiska, która wykorzystuje, przy udziale świadczeń zdrowotnych, naturalne zasoby lecznicze uzdrowiska i świadczy usługi noclegowe.

6. Systemy – łańcuchy hotelowe: pojęcie, cechy charakterystyczne, główne łańcuchy hotelowe na świecie i w Polsce.

Przemiany ilościowo-jakościowe ruchu turystycznego krajowego i międzynarodowego sprawiły, że zakres usług hotelarskich staje się coraz szerszy i urozmaicony. Dotyczy to głównie hotelarstwa tradycyjnego, czyli hoteli. Konkurencja na światowym rynku usług hotelarskich doprowadziła do zmiany formy działalności hoteli. Wyrazem tych zmian jest specjalizacja i koncentracja we współczesnym hotelarstwie światowym. Konwencją omawianych zjawisk jest powstanie łańcuchów lub systemów hotelowych. Przez system hotelowy należy rozumieć zestaw obiektów hotelowych zarządzanych lub nadzorowanych przez centralę, która wypracowała indywidualne cechy charakterystyczne w odniesieniu do funkcji, standardu, zakresu świadczonych usług, organizacji i innych cech zewnętrznych. Podstawą określonego systemu hotelowego jest rodzaj jego specjalizacji, np.:
a. Obsługa kongresów i zjazdów
b. Obsługa ruchu turystycznego wypoczynkowego, ze szczególnym uatrakcyjnieniem pobytu
c. Obsługa ruchu turystycznego pobytowego
d. Obsługa ruchu turystycznego zmotoryzowanego
e. Obsługa turystyki rozrywkowej
f. Obsługa turystyki wodnej
g. Obsługa turystyki krajoznawczej
h. Obsługa ruchu handlowego.
Główne łańcuchy hotelowe na świecie i w Polsce:
i. Holiday Inn
ii. Hospitality Franchise
iii. Best Western
iv. Choince
v. Accor
vi. Mariott
vii. ITT Sheraton
viii. Hilton Hotels
ix. Forte
x. Hyatt


7. Rodzaje szlaków turystycznych i ich rola w udostępnieniu obszarów dla potrzeb turystyki.

8. Rodzaje i rola komunikacji w turystycznym zagospodarowaniu.
Usługi transportowe należą do podstawowych usług turystycznych. Rozwój i konsumpcja tych usług warunkują, bowiem dostępność dla turystów walorów turystycznych. Przewozem świadczeń transportu jest przewóz ładunków i przewóz osób.
a. Transport kolejowy – kolej miała bardzo duże znaczenie w historii turystyki. Środek ten odznaczał się zawsze dużą zdolnością przewozową i taniością świadczonych usług. Dzięki takim zaletom usług transportu kolejowego, jak bezpieczeństwo, komfort, szybkość, popularność i regularność, kolej stała się najbardziej uniwersalnym środkiem podróży. Ale jako środek przewozu ruchu masowego, w tym turystycznego, w ostatnich latach kolej utraciła pozycję podstawy przewozu na rzecz innych środków transportu osobowego.
i. Koleje specjalne – są to środki transportu do celów czysto turystycznych i obejmują koleje zębate, kolejki linowe i wyciągi. Ta istotna kategoria, której uzupełnieniem są wyciągi wagonikowi, krzesełkowe, orczykowe, itd. ma szczególne znaczenie dla turystyki górskiej, zimowej, uprawianej w celach sportowych.
b. Transport kolejowo – autobusowy – w kombinacji tych dwóch środków transportu przewiduje się dowóz turystów koleją do centralnych punktów w regionach turystycznych, tzw. Dworców rozdzielczych, a następnie autobusami do wybranych celów turystycznych.
c. Transport indywidualny – Samochód dzięki swym zaletom podbił rynek transportowy. Dzięki samochodowi turysta odwiedza wiele miejscowości i regionów turystycznych. Na skutek tego następuje korzystniejsze rozmieszczenie ruchu turystycznego. Rozwój motoryzacji indywidualnej sprzyja korzystnemu rozkładowi czasowemu ruchu turystycznego.
d. Transport autokarowy – autokar zapewnia turystom możliwość penetracji, mobilność i w pewnej mierze swobodę. Zalety ogólne autokaru jakoś środka transportu turystycznego w zasadzie się pokrywają z tymi, które przypisuje się samochodowi osobowemu. Nowa a generacja autokarów zapewnia turyście nieograniczony widok panoramiczny, usługi kuchni pokładowej, wideo, stereo oraz dostępność toalety pokładowej.
e. Transport lotniczy – ukazanie się samolotu jako środka transportu turystycznego, szczególnie jako środka transportu zbiorowego, dało podstawę do rozwoju turystyki. Wyróżnia się: lotnictwo na krótkich odległościach, lotnictwo kontynentalne i lotnictwo międzykontynentalne. W efekcie postępu technicznego, organizacyjnego i przestrzegania zdrowych zasad ekonomicznych, dzięki głównej zalecie samolotu – szybkości i rosnącej jego pojemności, rola transportu lotniczego stale wzrasta i umacnia się on na rynku przewozowym.
f. Transport morski – szybki rozwój komunikacji lotniczej i wzrastająca atrakcyjność przewozów tym środkiem transportu wpłynęły hamująco na rozwój żeglugi morskiej.

9. Rodzaje infrastruktury – obiektów i urządzeń rekreacyjnego zagospodarowania i jej rola dla realizacji różnych form rekreacji.

Całą infrastrukturę można podzielić na techniczną i społeczną. Do infrastruktury technicznej zalicza się takie urządzenia, jak: drogi, szlaki turystyczne, górskie koleje linowe, wyciągi narciarskie, lotniska turystyczne, żegluga turystyczna, specjalistyczne urządzenia obiektów uzdrowiskowych, siec hotelowa, sieć zakładów gastronomicznych itp. Na infrastrukturę społeczną zaś składają się: biura turystyczna, obiekty sportowe i wypoczynkowe, urządzenia rozrywkowe, informacja turystyczna, itp. Należy dodać, że infrastrukturę turystyczną danego obszaru uzupełnia infrastruktura ogólna (paraturystyczna), stanowiąca sumę elementów, których istnienie nie zależy od rozwoju turystyki. Turystyka wpływa na nie jedynie długofalowo, powodując ich przemianę, ulepszenie lub rozwój. Przykładowo można tu wymienić środki komunikacji danego obszaru turystycznego, jego podstawowe urządzenia administracyjno - usługowe, kulturalne i socjalne, a także sieć technicznego uzbrojenia terenu.
Podstawowe elementu infrastruktury turystycznej i paraturystycznej:
a. Urządzenia i instytucje związane z potrzebami turystów w zakresie transportu i łączności – umożliwiają one turyście dotarcie do walorów turystycznych, poruszanie się po miejscowości i regionie turystycznym.
b. Urządzenia i zakłady związane z noclegiem i gastronomią – te elementy występują w różnych formach i organizacjach, np. przedsiębiorstw hotelowo - gastronomicznych, wyspecjalizowanych i wielobranżowych.
c. Sieć handlu detalistycznego – zaspokajającego potrzeby turystyczne przed podróżą i w czasie podróży oraz podczas pobytu na imprezie turystycznej.
d. Różnorodne zakłady rzemieślnicze – stanowią podstawę rozwoju odpowiednich usług osobistych i naprawczych, poszukiwanych przez turystów.
e. Urządzenia o bezpośrednim i pośrednim przeznaczeniu turystycznym – zaspokajają potrzeby w zakresie wypoczynku, kultury, rozrywki, higieny, zdrowia i wychowania fizycznego. Można tu wymienić: plaże, kąpieliska, obiekty sportowe, kulturalno – rozrywkowe, placówki służby zdrowia, szlaki turystyczne.
f. Sieć przedsiębiorstw turystycznych, punktów informacji turystycznej, wypożyczalni sprzętu turystycznego, placówek urzędu celnego, placówek zapewniających bezpieczeństwo turystów, placówek przewodnictwa turystycznego.

10. Zakres zagospodarowania turystycznego w aglomeracjach miejskich.

11. Zagospodarowanie obszarów niezurbanizowanych dla potrzeb turystyki wypoczynkowej – jednostki przestrzenne obszarowe zagospodarowania oraz jego specyfika dla terenów nadmorskich, pojeziernych i górskich.


12. Zagospodarowanie turystyczne i rekreacyjne obszarów leśnych.
Lasy należy użytkować zgodnie z ich funkcją i chronić przed przeznaczeniem na cele nieleśne. W obrębie lasów nie dopuszczać do zainwestowania niezwiązanego z ochroną i powiększaniem zasobów leśnych. Należy również przestrzegać zasad ekologicznego gospodarowania w lasach. Gospodarka leśna powinna być ukierunkowana na ochronę walorów przyrodniczych i krajobrazowych . W lasach powinny znajdować się łatwo dostępne szlaki turystyczne, rowerowe, konne, poprowadzone tak, aby można było podziwiać krajobrazy, podziwiać krajobrazy, poznać dostępne części rezerwatów i obejrzeć pomniki przyrody, obserwować ptaki, fotografować, biwakować nad jeziorami lub w lesie. Powinny znaleźć się również ścieżki edukacyjne piesze i rowerowe, Należy też zorganizować miejsca wypoczynkowe, pola biwakowe i oznakować je tak, aby z pomocą leśników dało się poznać wiele ciekawych problemów związanych z hodowlą i gospodarczym wykorzystaniem lasów, ich ochroną przed szkodnikami i pożarami. Bardzo pomocne są mapki, foldery i tablice informacyjne, czyli tzw. przystanki. Dopuszczona jest turystyka tylko po wyznaczonych szlakach. Całkowicie wyłączone ze swobodnej penetracji są lasy stanowiące ostoje zwierząt chronionych.
13. Zagospodarowanie dla potrzeb turystyki krajoznawczej miejscowości o wysokich walorach środowiska naturalnego.

Obszary o wysokich walorach przyrodniczych, a wśród nich zwłaszcza parki narodowe i krajobrazowe są szczególnie atrakcyjne dla turystów. Dzięki swojej infrastrukturze mają one możliwość zapewnienia lepszych warunków pobytu i rekreacji, jednocześnie oferując szeroką gamę różnego rodzaju atrakcji przyrodniczych (muzea, ścieżki dydaktyczne, szlaki turystyczne, punkty widokowe itp.).
a. Rozwój inicjatyw zmierzających do informowania i uwrażliwiania turystów oraz usługodawców na współzależności pomiędzy środowiskiem przyrodniczym a turystyką,
b. Pilotowe przedsięwzięcia o charakterze innowacyjnym celem zrównoważenia turystyki oraz ochrony przyrody na szczeblu lokalnym i regionalnym, szczególnie w strefach przybrzeżnych, górskich, parkach narodowych i rezerwatach,
c. Wprowadzenie na wszystkich poziomach planowania przestrzennego prawnego obowiązku opracowywania studium chłonności turystycznej i rekreacyjnej obszarów, wraz z określeniem preferowanych z punktu widzenia ochrony i racjonalnego użytkowania różnorodności biologicznej form działalności turystycznej.
d. Opracowanie metod i sposobów oceny wpływu aktywności turystycznej na stan różnorodności biologicznej oraz ich wdrożenie w działaniach administracji państwowej.
e. Wprowadzenie obligatoryjnego obowiązku opracowywania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego dla obszarów przeznaczonych pod zabudowę letniskowa i pensjonatową, z uwzględnieniem wymogów ochrony i racjonalnego użytkowania zasobów przyrodniczych.
f. Opracowanie planów rozwoju "produktu turystycznego" dla obszarów, w których nastąpiło przekroczenie chłonności turystycznej. Podstawowym kryterium tych planów powinna być ochrona zasobów przyrodniczych, jako warunku zachowania atrakcyjności turystycznej danego obszaru.
g. Zintensyfikowanie działań prowadzących do rozwoju komunikacji publicznej i systemów komunikacji alternatywnej. Działania te powinny mieć na celu zmniejszenie negatywnego wpływu motoryzacji na środowisko przyrodnicze.
h. Podjęcie działań ograniczających rozwój sieci dróg na obszarach o szczególnym znaczeniu dla zachowania różnorodności biologicznej kraju. Działania te powinny mieć na celu ograniczenie dostępu turystów zmotoryzowanych do tych obszarów.
i. Opracowanie i wdrożenie systemu wspierania gmin w ich działaniach na rzecz przygotowania obszarów wiejskich dla rozwoju agro- i ekoturystyki.
j. Wprowadzenie obligatoryjnej zasady opracowywania operatów turystycznych w ramach planów ochrony parków narodowych i krajobrazowych. Zasada nadrzędną przy sporządzaniu tych dokumentów powinno być wprowadzenie strefowania od użytkowania turystycznego intensywnego (na obrzeżach obszarów), aż do stref całkowicie niedostępnych dla ruchu turystycznego.
k. Opracowanie i wdrożenie zasad rozwoju turystyki na obszarach kluczowych dla zachowania różnorodności biologicznej, a niechronionych prawnie.
l. Rozszerzenie różnych form działań edukacyjnych, ukierunkowanych na rozwój przyjaznych środowisku zachowań turystów oraz na uświadomienie wartości i znaczenia przyrody w wypoczynku i rekreacji.
m. Objęcie procedurą ocen oddziaływania na środowisko również: działalności turystycznej, przedsięwzięć z zakresu infrastruktury turystycznej oraz operacji turystycznych, które mogą wywierać znaczący wpływ na stan i zachowanie różnorodności biologicznej.
n. Opracowanie i wdrożenie systemu podnoszenia kwalifikacji kadr zatrudnionych w sektorze turystycznym w zakresie ograniczania negatywnego wpływu turystyki i rekreacji na środowisko przyrodnicze oraz wykorzystywania przyrody jako waloru turystycznego.

14. Zagospodarowanie dla potrzeb turystyki i rekreacji obszarów chronionych.

Obszary chronione są to obszary wydzielone do chronienia i podtrzymywania różnorodności przyrodniczej oraz dziedzictwa przyrodniczego i kulturowego, które są zarządzane przy pomocy instrumentów prawnych lub innych regulacji ochronnych. Każdy obszar chroniony musi posiadać zbiór reguł, stosowanych do celów i funkcji obszaru, stanowiących czy i do jakiego stopnia poszczególne formy aktywności mogą być na nim realizowane, czy też powinny być w ogóle zakazane, określających publiczną dostępność i gwarantujących zachowanie się turystów w sposób niepowodujący zniszczeń w przyrodzie. Aktywność powinna być rozłożona w czasie i przestrzeni, stosownie do chłonności rozważanego obszaru, przy użyciu następujących środków:
a. Podział obszaru na strefy (zonację obszaru) na podstawie bogactwa siedlisk, odporności, czułości na poszczególne rodzaje presji, chłonności;
b. Kanalizowanie ruchu turystycznego za pomocą precyzyjnie oznakowanych szlaków lub za pomocą wycieczek z przewodnikiem;
c. Ograniczanie liczby odwiedzających za pomocą wszelkich potrzebnych środków, włącznie z ograniczeniem dni i godzin udostępnienia, stosownie do chłonności rozważanego obszaru.
Obszary te muszą być chronione przed masową turystyką i mogą stanowić jedynie tereny penetracji dla wycieczek krajoznawczych i wędrówek kwalifikowanych z całkowitym wyłączeniem turystyki pobytowej. Na obszarach tych dopuszcza się jedynie ekstensywne zagospodarowanie dla potrzeb wycieczek i wędrówek oraz wprowadza się strefy ciszy. Inne obiekty turystyczne mogą być lokalizowane na obrzeżach tych obszarów w wyznaczonych miejscach.

15. Specyfika zagospodarowania dla potrzeb turystyki uzdrowiskowej.

a. Naturalne czynniki leczące muszą być uznane w sensie naukowym. Chodzi tu o analizy i opinie oparte na kompleksowych badaniach fizycznych, biologicznych, farmakodynamicznych oraz na obserwacjach klinicznych. Dla tych czynników ustala się wartości graniczne, których poziom jest okresowo sprawdzany.
b. Urządzenia niezbędne do wykorzystania dla typowych uzdrowisk, tj. budynki, ich wyposażenie i aparatura.
c. Krajobraz musi być w sposób oczywisty właściwy dla obszaru wypoczynkowego.
d. Infrastruktura powinna być zabezpieczona w sposób możliwie najlepszy, tzn. poprawnie musi funkcjonować zaopatrzenie miejscowości w wodę i energię oraz wywóz nieczystości, muszą też być spełnione wymagania dotyczące ochrony środowiska naturalnego i społecznego, np. dotyczące hałasu.
e. Substancja budowlana musi być odpowiednio ukształtowana, tj. powinna stwarzać atmosferę przyjazną, typową dla miejscowości wypoczynkowej (uzdrowiskowej), musi mieć także pomieszczenia lub budynki służące rozrywce kuracjuszy.
f. Urządzenia transportowe, znajdujące się w pobliżu ośrodka uzdrowiskowego powinny być dostępne bez trudności dla pieszych.
g. Usługi medyczne powinny być świadczone na najwyższym poziomie, chodzi tu zwłaszcza o pogotowie ratunkowe, transport chorych i zwalczanie chorób zakaźnych.
h. Na miejscu powinien być, co najmniej jeden lekarz stale mieszkający w tej miejscowości. Lekarz ten powinien dysponować odpowiednią wiedzą na temat chorób, które można leczyć w ośrodku uzdrowiskowym i powinien mieć też odpowiednie zaplecze niezbędne do postawienia właściwej diagnozy i śledzenia postępu leczenia.
i. Warunki zakwaterowania powinny spełniać wymagania sanitarne i bezpieczeństwa.
j. Wyżywienie normalne i dietetyczne musi odpowiadać zaleceniom lekarza.
16. Zagospodarowanie turystyczne i rekreacyjne a ochrona środowiska.

17. Zagospodarowanie turystyczne i rekreacyjne w planowaniu przestrzennym krajowym, regionalnym i miejscowym.

Zagospodarowanie turystyczne warunków rekreacyjne warunków planowaniu przestrzennym regionalnym:
Tworzenie warunków do wzrostu konkurencyjności regionów oraz przeciwdziałanie marginalizacji niektórych obszarów w taki sposób, aby sprzyjało to długofalowemu rozwojowi gospodarczemu kraju, jego spójności ekonomicznej, społecznej i terytorialnej oraz integracji z Unią Europejską.
Do realizacji tak określonego celu głównego przyjęto pięć priorytetów i zdefiniowano dla każdego z nich cele szczegółowe.
Priorytet I – rozbudowa i modernizacja infrastruktury służącej wzmacnianiu konkurencyjności regionów.
Wybrane cele:
a. Rozwój infrastruktury o znaczeniu ponadlokalnym;
b. Rozwój funkcji metropolitalnych największych aglomeracji i miast.
Priorytet II – restrukturyzacja bazy ekonomicznej regionów i tworzenie warunków do jej dywersyfikacji.
Wybrane cele:
c. Stymulowanie lokalizacji inwestycji w regionie oraz wspieranie rozwoju małych i średnich przedsiębiorstw;
d. Rozwój turystyki, rekreacji i ochrona dziedzictwa kulturowego.
Priorytet III – rozwój zasobów ludzkich.
Wybrany cel:
e. Zatrudnienie i rozwój zasobów ludzkich.
Priorytet IV – wsparcie obszarów wymagających aktywizacji i zagrożonych marginalizacją.
Wybrane cele:
f. Aktywizacja obszarów wiejskich;
g. Rewitalizacja bazy ekonomicznej miast.
Priorytet V – rozwój współpracy regionów
Wybrane cele:
h. Rozwój współpracy przygranicznej;
i. Rozwój współpracy międzynarodowej w zakresie planowania przestrzennego oraz współpracy między regionami i jednostkami lokalnymi.
Polityka rozwoju regionalnego państwa, oznacza ukierunkowanie działań m.in. na “wsparcie kształtowania się dynamizujących rozwój kompleksów turystycznych, głównie Polski północnej, północno-wschodniej i wschodniej. Gospodarka turystyczna jest źródłem koniunktury dla kilkunastu dziedzin gospodarki. Jednocześnie sektor ten jest największym generatorem miejsc pracy.
Głównymi celami realizowanymi w wyniku polityki rozwoju turystyki i rekreacji są: ochrona środowiska przyrodniczego i dziedzictwa kulturowego, rozwój infrastruktury turystycznej i transportowej, zagospodarowanie wolnych zasobów pracy, wykorzystywanie możliwości gospodarki turystycznej w restrukturyzacji takich sektorów, jak: rolnictwo, zdrowie, gospodarka wodna.”
Zagospodarowanie turystyczne i rekreacyjne w planowaniu przestrzennym krajowym:
• Ochrona dziedzictwa kulturowego i historycznego jako filaru turystyki, zwłaszcza w wielkich miastach stanowiących centra cywilizacyjne i główne ośrodki recepcji turystów zagranicznych, rewaloryzacja przestrzeni turystycznej (obejmująca także miasteczka zabytkowe), zagospodarowanie turystyczne dróg transeuropejskich – motorowych, wodnych, rowerowych i pieszych, a także szlaków kulturowych (w tym religijnych) i okazjonalnych. Ważnym zadaniem państwa jest zwiększenie atrakcyjności obiektów turystycznych oraz wspieranie działań komercyjnych sprzyjających wzrostowi środków na ochronę dziedzictwa i krajobrazu kulturowego i historycznego.
• Tworzenie dogodnych warunków do funkcjonowania, transformacji i harmonijnego rozwoju uzdrowisk i innych miejscowości klimatycznych jako ważnych społecznie ośrodków wyjazdów leczniczych i profilaktycznych, a także wypoczynkowo-turystycznych. Zadaniem szczególnym jest unowocześnienie infrastruktury uzdrowisk i kreowanie nowoczesnej oferty zdrowotnej i turystycznej, konkurencyjnej na rynkach europejskich.
• Rozwój turystyki na obszarach chronionych i innych cennych przyrodniczo i krajobrazowo, na których istnieją rygory ochronne i ograniczenia funkcji gospodarczych, a turystyka jest szansą rozwoju ekonomicznego społeczności lokalnych. Zrównoważonemu rozwojowi turystyki powinna towarzyszyć rekonstrukcja przestrzeni turystycznej i przyjazne środowisku zagospodarowanie przestrzenne, zgodne z naturalną pojemnością recepcyjną i chłonnością terenów. Turystyka stanowi jeden z ważniejszych czynników restrukturyzacji polskiej wsi i rolnictwa, umożliwiających wielofunkcyjny i zrównoważony rozwój terenów wiejskich, przy zachowaniu walorów środowiska naturalnego i społecznego oraz dostosowaniu do uwarunkowań przestrzennych.
• Przemiany w europejskiej gospodarce wodnej wskazują na wzrost znaczenia turystyki w utrzymaniu i rozwijaniu wodnych dróg śródlądowych. Do zadań ponadlokalnych należy przede wszystkim zagospodarowanie turystyczne polskich odcinków europejskich szlaków wodnych w kooperacji międzynarodowej, zagospodarowanie turystyczne wielofunkcyjnych zbiorników retencyjnych oraz wspieranie zrównoważonego rozwoju turystyki i jej infrastruktury w dolinach wielkich rzek i w regionach pojeziernych.