Kopernik twórcą rewolucji naukowej

Ludzie długo wierzyli, że Ziemia znajduje się w środku wszechświata. Ich wyobrażenia opierały się na teoriach tworzonych w starożytności przez ówczesnych uczonych , a głównie na geocentrycznym modelu wszechświata Ptolemeusz.
Od reguły opierania się na starożytnych twierdzeniach i poszerzania ich bez własnych obserwacji odszedł polski uczony Mikołaj Kopernik zapoczątkowując rewolucje naukową.
Mikołaj Kopernik (1473-1543) polski astronom, matematyk, ekonomista i lekarz. Urodził się w Toruniu w 1473 roku. Studiował w Krakowie i we Włoszech. Podczas swego pobytu na studiach we Włoszech cenił sobie bardzo znajomość z astronomem włoskim Domenico Maria di Novara, z którym obserwował ciała niebieskie i przy którym umocnił swoje zainteresowanie gwiazdami i tajemnicami wszechświata.
Wróciwszy ze studiów został kanonikiem i osiadł w Fromborku. Przebywając tam w wolnych chwilach zajmował się astronomią i pracował nad swym dziełem o wszechświecie.
Przy obserwacji planet posługiwał się głównie trzema instrumentami: kwadrantem słonecznym służącym do obliczenia szerokości geograficznej miejsca obserwacji, sferą armilarną (tzw. astrolabium) - do wyznaczania kątów współrzędnych planety oraz triquetrum (narzędzie paralaktyczne) do obserwacji księżyca.
Kopernik zajmował się różnymi czynnościami i naukami, ale astronomia odgrywała wśród nich rolę szczególną. Wyobrażenia średniowieczne o tej nauce były naiwne i nie miały nic wspólnego z naukowym poglądem na świat. Na tle tego typu poglądów odkrycie polskiego astronoma stanowiło rewolucyjny przewrót.
Pracę nad dziełem ,,De revolutionibus" rozpoczął Mikołaj Kopernik około 1515 roku i właściwie do końca życia ciągle wnosił do niej pewne poprawki. W maju 1539 roku przybył do Fromborka młody uczony niemiecki Jerzy Joachim von Lauchen zwany Retykiem, który znacznie przyczynił się do wydania drukiem wielkiego dzieła Kopernika. Po długich namowach przekonał on astronoma do wydania książki ,,O obrotach". Ukazała się ona w 1543 roku w Norymbergii, w drukarni Jana Petreiusa pod
tytułem ,,De revolutionibus orbium coelestium libri VI". Na całość składało się sześć ksiąg i 203 kart, a pierwszy nakład wynosił około tysiąca egzemplarzy.
Książką swą polski astronom definitywnie uwolnił ludzkość od złudzeń geocentryzmu i płynących stąd błędów. Aby tego dokonać, wprowadził on do nauki pojęcie ruchów względnych, widząc w pozornych epicyklach planet obraz rzeczywistego obiegu Ziemi wokół Słońca w okresie rocznym. Wszystkie bowiem planety obiegały swe epicykle w okresie rocznym, a więc musiały mieć jakąś jedną wspólną przyczynę tego ruchu. Mechanizm świata przez takie postawienie zagadnienia stracił dotychczasową zawiłość i sztuczność, stając się prostym i przejrzystym dla każdego. Całe to odkrycie zburzyło dotychczasowy świat nauki i zmusiło ją do swoistego odrodzenia.
Wieści o nowej teorii budowy świata, wedle których Ziemia przestała stanowić centrum układu, a stała się tylko jedną z planet okrążających nieruchome Słońce - rozeszła się niezwykle szybko po całej Europie, a dziś jest potwierdzoną regułą panującą na całym świecie.