Choroby układu krwionośnego

Najpopularniejsze choroby układu krążenia to:

I. NADCIŚNIENIE TĘTNICZE
Jest chorobą układu krążenia, w której w naczyniach tętniczych panuje zwiększone ciśnienie krwi. Nadciśnienie tętnicze jest chorobą przewlekłą, która podlega długotrwałemu leczeniu.

O nadciśnieniu tętniczym mówimy wówczas gdy podczas kilkakrotnych pomiarów, dokonywanych w spoczynku, ciśnienie przekracza wartości graniczne uznane za prawidłowe. Za wartość graniczną uznaje się ciśnienie 140/90 mm Hg (milimetry słupa rtęci). Jest to najczęstsza choroba układu krążenia.

1. Ciśnienie optymalne
Ciśnienie skurczowe <120
Ciśnienie rozkurczowe <80

2. Ciśnienie prawidłowe
Ciśnienie skurczowe 120-129
Ciśnienie rozkurczowe 80-84

3. Ciśn. wysokie prawidłowe
Ciśnienie skurczowe 130-139
Ciśnienie rozkurczowe 85-89

4. Nad. Ciśn. Stopień I - łagodne
Ciśnienie skurczowe 140-159
Ciśnienie rozkurczowe 90-99

5. Nad. Ciśn. Stopień II - umiarkowane
Ciśnienie skurczowe 160-179
Ciśnienie rozkurczowe 100-109

6. Nad. Ciśn. Stopień III – ciężkie
Ciśnienie skurczowe >_180
Ciśnienie rozkurczowe >_110

7. […] izolowane skurczowe
Ciśnienie skurczowe >_140
Ciśnienie rozkurczowe <90

8. […] izolowane rozkurczowe
Ciśnienie skurczowe <140
Ciśnienie rozkurczowe >_90

II. MIAŻDŻYCA
Miażdżyca inaczej nazywana jest „skrytym mordercą”, ponieważ bezobjawowo może się przez bardzo długi czas rozwijać w organizmie.

Miażdżyca układu krążenia jest podłożem licznych schorzeń w obrębie naczyń krwionośnych, szczególnie tętniczych, zarówno obwodowych, jak i wieńcowych serca. Występowanie zmian miażdżycowych wywołane jest czynnikami zewnętrznymi i wewnątrzustrojowymi. Wśród nich duże znaczenie ma tryb życia, odżywianie, warunki pracy i jej rodzaj, wpływy środowiskowe.
Polega na odkładaniu się w ściance dużych i średnich tętnic lipidów, włókien kolagenowych i soli wapnia, które tworzą blaszki miażdżycowe, jest to proces aktywny, w który zaangażowany jest również nasz układ odpornościowy.

Choroby spowodowane miażdżycą - choroby bezpośrednio związana z miażdżycą to:

1. Udar niedokrwienny mózgu
2. Niewydolność nerek
3. Nadciśnienie pochodzenia nerkowego
4. Tętniak aorty
5. Niedokrwienie przewodu pokarmowego

Czynniki rozwoju miażdżycy - najważniejsze z nich to:

1. Palenie tytoniu
2. Nadciśnienie
3. Cukrzyca
4. Otyłość
5. Próchnica
6. Wiek

III. ZAWAŁ MIĘŚNIA SERCOWEGO
Zawał mięśnia sercowego- ostra, groźna choroba sercowa w której powstaje obszar martwicy mięśnia sercowego w wyniku jego niedotlenienia. Zawał mięśnia sercowego jest postacią choroby niedokrwiennej mięśnia sercowego (obok: nagłej śmierci sercowej, dławicy sercowej, przewlekłej choroby niedokrwiennej serca czyli tzw. "kardiomiopatii" niedokrwiennej).

Objawy:

• pocenie się
• nudności
• bladość
• osłabienie
• palpitacje
• wymioty
• trudności w oddychaniu
• ucisk na klatkę piersiową
• niemożność mówienia
• lęk
• dźwięczenie w uszach
• uczucie, że dzieje się coś poważnego

Główne przyczyny:

• papierosy,
• wysokie ciśnienie krwi (nadciśnienie),
• otyłość,
• nadmiar tkanki tłuszczowej i wapnia we krwi (cholesterol i trójglicerydy),
• siedzący tryb życia,
• cukrzycę,
• czynniki dziedziczne,
• brak ćwiczeń fizycznych,
• stres zmniejsza średnicę tętnic, co nakłada się na podobne działanie cholesterolu.

Postępowanie w przypadku zawału serca:

• rozpoznaj objawy zawału serca,
• posadź lub połóż chorego w pozycji, w której najłatwiej mu oddychać,
• uspokój go,
• zawieź go do szpitala tak szybko, jak tylko to możliwe; nie pozwól na żadne wymówki, mające na celu uniknięcie wizyty w szpitalu.

IV. BIAŁACZKA
Białaczka charakteryzuje się ilościowymi i jakościowymi zmianami leukocytów we krwi, szpiku i narządach wewnętrznych (śledzionie, węzłach chłonnych). Występuje częściej u mężczyzn niż u kobiet w proporcji 3:2.

Zmienione leukocyty powstają z komórek macierzystych w wyniku tzw. transformacji białaczkowej. Dochodzi do trwałych zmian cytokinetycznych, metabolicznych i antygenowych. Przyczyną tych zmian może być kilka współdziałających ze sobą czynników, np. retrowirusy, predyspozycje osobnicze (geny), czynniki zewnętrzne np. promieniowanie jonizujące, środki chemiczne, zanieczyszczenie środowiska, zakażenia. Czynniki te ułatwiają transformację białaczkową lub osłabiają układ immunologiczny.

Podział białaczek:
1. Ostra białaczka szpikowa (AML)
2. Przewlekła białaczka szpikowa (CML)
3. Ostra białaczka limfatyczna (ALL)
4. Przewlekła białaczka limfatyczna (CLL)
5. Ostra białaczka limfoblastyczna

Objawy białaczki:

• nienaturalne osłabienie, ospałość i bladość
• długotrwała infekcja z następującymi po sobie zapaleniami gardła, ucha, oskrzeli czy płuc, pomimo stosowania antybiotyków
• gorączka niewiadomego pochodzenia
• siniaki lub ciemnoczerwone wybroczyny, pojawiające się bez wyraźnych przyczyn
• częste krwawienia z nosa
• krwawienia dziąseł przy myciu zębów
• utykanie albo niechęć do wstawania lub chodzenia z powodu bólu stawów i mięśni
• powiększone węzły chłonne na karku, pod pachami i w pachwinach
• skrócenie oddechu
• bolesność uciskowa brzucha i płyn w jamie brzusznej

W większości przypadków objawy występują nagle, w ciągu dwóch tygodni, czasem jednak zdarza się, że trwa to dłużej. Rodzice często martwią się, że przeoczyli początek choroby, ale dokładne jego ustalenie jest niezwykle trudne.

Leczenie białaczki:
Leczenie białaczki zależy w dużym stopniu od jej rodzaju, zaawansowania oraz stanu ogólnego osoby chorej. Ogólnie można je podzielić na leczenie radykalne, dążące do wyleczenia czyli wyeliminowania patologicznej populacji komórek z organizmu oraz leczenie paliatywne, mające opanować postęp choroby.

• indukcja remisji - zredukowanie liczby komórek białaczkowych do liczby, z którą układ immunologiczny sobie poradzi, kontroluje ją.
- polichemioterapia
- prowadzenie 5-7 kuracji powtarzanych z przerwami
- podawanie leków dostosowanych do biorytmu komórek białaczkowych.
• leczenie intensyfikacyjne - stosowanie kilku cykli polichemioterapii przy użyciu zwiększonych dawek leków w maksymalnie krótkim czasie.
• podtrzymywanie remisji - ma na celu zapobieganie zwiększaniu liczby komórek białaczkowych utrzymywania ich w stanie podporządkowania układowi immunologicznemu:
- redukcja
- immunoterapia
• leczenie wspomagające:
- zapobieganie i leczenie zakażeń
- leczenie skazy krwotocznej
- leczenie niedokrwistości
- właściwe odżywianie

Ważną metodą leczenia przyczynowego białaczek jest przeszczep szpiku kostnego

V. ANEMIA
Zmniejszenie ilości hemoglobiny we krwi. Wyróżnia się różne rodzaje anemii min.: Aplastyczną – wówczas gdy szpik nie wytwarza żadnych komórek krwi, dzieje się tak w skutek infekcji wirusowych lub działania niektórych leków – konieczne są przetaczania krwi. Hemolityczną – występująca na skutek rozpadu krwinek czerwonych. Anemię z niedoboru żelaza – gdy brak jest żelaza w diecie, lub występują jego niedobory na skutek krwawień na przykład menstruacyjnych. Niedokrwistość złośliwą (Addisona i Biermera): cechującą się obecnością we krwi nieprawidłowych krwinek czerwonych, większych od zdrowych i zawierających mniejszą ilość hemoglobiny. Na skutek choroby dochodzi do zaburzeń wchłaniania witaminy B12. Chorobami krwi zajmuje się hematolog.

Objawy anemii:
• zmęczenie,
• brak energii,
• pękanie skóry w okolicy ust,
• kruche paznokcie.

Nie leczona awitaminoza prowadzi do uszkodzeń tkanki nerwowej.

Leczenie anemii:
Uzupełnianie niedoborów żelaza poprzez dietę bogatą w ten składnik mineralny: czerwone mięso, ryby, zielone warzywa, orzechy, suszone owoce i produkty zbożowe.

VI. HEMOFILIA
Genetyczne zaburzenie krzepnięcia krwi związane z brakiem lub niedoborem czynnika krzepnięcia. Ryzyko krwotoku istnieje przy wszelkich zabiegach, dlatego chorzy na hemofilię powinni informować np. stomatologów o swoim schorzeniu.

Objawy hemofilii:
Choroba charakteryzuje się trwającą przez całe życie, skłonnością do nadmiernych krwawień samoistnych, lub wywołanych niewielkimi urazami. Krwawienie następuje zwykle do stawu, co wywołuje ból, obrzęk i skurcze okolicznych mięśni. Powtarzające się epizody prowadzą do trwałych uszkodzeń stawów i kalectwa.

Leczenie hemofilii:
Leczenie polega na dożylnych iniekcjach brakującego VIII lub IX czynnika krwi, otrzymanego z krwi dawcy.
Leczenie: dożylne iniekcje brakującego czynnika krwi, otrzymanego z krwi dawcy Hemofilią zajmuje się hematolog


W załączniku, praca w formie prezentacji .ppt